Αυτό έχει γίνει εδώ και πολλά χρόνια … τί εννοείς; 
2 «Μου αρέσει»
Άρα βάζουμε σε έναν κουβά μουσικούς και μουσικά ρομπότ ?
Και αν ναι τότε γιατί να μην γίνει με παπάδες, δασκάλους, δικηγόρους κ.τ.λ. ?
Προσωπικά το θεωρώ παράλογο.
Ρομποτικοί ψάλτες, και ρομποτικοί αρχιμανδρίτες ; χα χα χα ευλόγησον. 
3 «Μου αρέσει»
Εγώ δεν είπα αυτό, είπα ότι «τεχνητή μουσική» (ας το πούμε έτσι) υπήρχε ήδη. Όσους δεν τους αφορά αυτή η μουσική, εξίσου δεν τους αφορά κι αν τώρα παράγεται από τεχνητή νοημοσύνη.
Αλλά για το δεύτερο σκέλος, πολύ φοβούμαι Πάνο ότι το να σου φαίνεται εσένα παράλογο να τσουβαλιαστεί ο δάσκαλος (μιλάω γι’ αυτό που ξέρω από τα μέσα) μ’ ένα δασκαλορομπότ δεν είναι επαρκής λόγος να μη γίνει. Έχουμε ήδη διάφορες καινοτομίες στην εκπαίδευση (από την τράπεζα θεμάτων μέχρι τα διάφορα όμορφα που εισήχθησαν επί κορωνοϊού) που δείχνουν ότι οι νέες τάσεις δε θεωρούν και τόσο σπουδαία την ιδιότητα του δασκάλου να είναι ένας υπαρκτός αληθινός άνθρωπος με σάρκα και οστά, ο οποίος συνεργάζεται και αλληλεπιδρά με συγκεκριμένες τάξεις, ενώ άλλες έχουν άλλο δάσκαλο.
Και για να επιστρέψω:
Μουσική γραμμένη και/ή παιγμένη από ρομπότ. Ποιος θα το έκανε; Κάποιος για τον οποίον το κόστος μπορεί να είναι πιο καταλυτικός παράγοντας απ’ ό,τι για άλλους. Θα ανέμενα λ.χ. να έχει τέτοια μουσική σε κάποια ταινία ή σειρά όπου και τα υπόλοιπα να είναι ετοιματζήδικα, φτιαγμένη αποκλειστικά και μόνο για να πουλήσει. Δε νομίζω να το δω σε χώρους συναυλιών ή σε ρεμπετάδικα, ούτε στη δισκογραφία σε είδη που τυχόν να με ενδιαφέρουν.
Ορισμένα είδη μουσικής και ορισμένες περιστάσεις μουσικής δραστηριότητας θα εξακολουθήσουν να στηρίζονται στους ανθρώπους-μουσικούς, για όσο εξακολουθεί να υπάρχει ζήτηση. Όπως η επέλαση του πλαστικού φαγητού δεν εξαφάνισε το αληθινό φαγητό. Το πλαστικό φαγητό υπάρχει παντού γύρω μας, είναι φτηνό, αλλά όσοι τυχόν αισθάνονται ότι δεν τους αφορά μπορούν χωρίς δυσκολίες να μην το δοκιμάσουν ούτε μία φορά στη ζωή τους.
2 «Μου αρέσει»
Σε όλη την συζήτηση έχουμε ξεχάσει θεωρώ και την λέξη “έμπνευση”. Όπως παράδειγμα κάποιοι δάσκαλοι μπορεί να ήταν αδιάφοροι υπήρχαν και κάποιοι που εμπνεαν και δίνανε κατευθύνσεις στα παιδιά.
Φυσικά αυτό ισχύει σε όλα.
Βέβαια υπάρχουν περιορισμοί από πλευράς του κοινού στην δυνατότητα της ΑΙ να λειτουργήσει ως δημιουργός, πέρα από ζητήματα βελτίωσης της δημιουργικότητας και της πρωτοτυπίας, θέλουμε να ακούμε κάτι που ξέρουμε ότι εκφράζει πραγματικές «ψυχές», όσο «αντικειμενικά» καλή και να ήταν η σύνθεση ενός κομπιούτερ, θα ξενερώναμε άσχημα και θα μας έπιανε χοντρή αλλεργία. Τώρα για υπόβαθρο διαφημίσεων ή πράγματα όπου δεν εμπλέκεται κανείς συναισθηματικά, χου κερζ, ή για συμφραζόμενα όπου ως πομπός νοείται αποκλειστικά ο τραγουδιστής, αν δηλαδή τώρα ο πχ Μάκης Κουβάς πάρει έναν ηλεκτρονικό Φρίξο να του φτιάχνει σουξέδια τόσο το καλύτερο για όλους, εκτός από τον βιολογικό Φρίξο.
Θα μπορούσαμε όμως να γουστάρουμε αν η ΑΙ φτάσει στο σημείο να έχει πραγματική υποκειμενικότητα (που δεν πρέπει να θεωρείται φυσικώς αδύνατο, εφόσον και η δική μας νοημοσύνη δεν θα μπορούσε να είναι «ποιοτικά» διάφορη από τεχνητή, νομίζουμε ότι σκεφτόμαστε και, άρα, υπάρχουμε─ό,τι και να σημαίνει αυτό, φυσικά ο εγκέφαλός μας δεν μπορεί καν να το αναπαραστήσει), και δούμε ρομπότ να τραγουδάνε τους «πραγματικούς», ρομποτίσιους καημούς τους και τις ανησυχίες τους, όπως το ρομπότ σε νουβέλα των τριάνταζ («Το Σόλω του Φίγκαρω» του Σκαρίμπα) που αναρωτιέται εμμέτρως
Λειψοί ή περίσσοι; Αίνιγμα! Μυστήριο γύρω οι τόποι
κι ο σπαραγμός της μύτης μας μοιάζει άνθος τ’ ουρανού
─δε φτάσαμε ή περάσαμε─κι εμείς─να ’μαστε ανθρώποι;
δώθες τάχα σταθήκαμε ή πέρα από τον νου;
ΥΓ Ασύντακτο, αλλά πολύ συνειρμικό εδώ, θυμάμαι μια φορά πολύ, πολύ παλιά, σε προηγούμενο αιώνα και δυο-τρεις ηλικιακές κατηγορίες πίσω, σε συναυλία γνωστού συγκροτήματος της εποχής, ο τραγουδιστής ανήγγειλε ένα ακυκλοφόρητο ακόμα τραγούδι τους με την πρώτη φράση «αυτός ο τύπος μας κοιτάζει σαν κάμερα» αντί για τον κανονικό τίτλο, και όλοι κοίταγαν τριγύρω να βρούνε πού είναι ο τύπος με την κάμερα
Εξαιρετικά τα “ρομπότ” του Σκαρίμπα και μοναδικός “ρεμπετάνθρωπος” ο ίδιος
Εδώ ρίχνει τη ζεμπεκιά του (από το βιβλίο του Τ. Καζαντζή, Μια μέρα με τον Σκαρίμπα, 1985)
Και εδώ μια μπουζουκίστικη σκηνή από το καταπληκτικό “Ο κύριος του Τζακ” (1948):
"Με συνεπήρε και μένα η χαρά. Ξεκρεμάω το μπουζούκι και να με. Καθιστός με τόνα πόδι πα στ’ άλλο μου και με το καβουράκι μου ανασηκωτό στο κεφάλι, έκρουσα ένα ντουζένι περίπαθο, όλο πανωβελονιά και πλουμίδι. Οι ουρανοί μού χαιρέταγαν… Οι τόποι, οι εποχές γυρνοφέρανε σαν άξαφνο φιλμ στο σκοτάδι. Ψυχή μου, σεβντάδες! Οι μαργιολιές, τ’ αγαπητιλίκια μου, οι όρκοι μου, λουλούδισαν σγουρός σαμπούκος και δυόσμοι. Ζουμπούλια κι αγιοδημήτρηδες θράσεψαν πίσω από παρεθυράκια και γρίλιες. Να, εδώ το νιο φεγγάρι – δυο δάγκουνες έτοιμες λες να το χάψουν έν’ άστρο. Να, τα χελιδόνια, οι νότες μου, όμοια ως ψαλιδιές στον αέρα. Παπίρια κοπαδιαστά κι αγριόπαπιες. Η φούστα της κερα-πριμαντόνας ανθάτη. Ο Μιστόκλης, ο Νταλαμάγκας, ο Τρύφωνας… Ο Τέλης μου, με τις «τεκλαρασιόν» του στις ντάμες: «- Σαιτ ντε νταμ… καβαλιέρ!» Κι ο άλλος με την τσιμπούκα στο στόμα του: «- Καπίτο ταλιάνο;» «Ω, γιες!..»
Και, ως το μεράκι μου αψήλωσε και γένηκαν δαχτυλιδάκια οι καημοί μου, τότε, γλαρώσαντας περιπαθητικά τα ματάκια μου και γέρνοντας την κεφαλή στην παλάμη, έτσι ταπεινά και περίπαθα, το ’σκασα το γιαρεδάκι μου – φιόρο:
Να ’ξερα πού κοιμάται ο θεός,
πού βασιλεύει ο ήλιος,
πού βραδιοξημερώνεται
ο γκαρδιακός μου φίλος…"
1 «Μου αρέσει»
Είναι πολύ πιθανό όμως πως δε θα επηρρεαστεί μόνο ο βιολογικός σουξεδοδημιουργός Φρίξος, αλλά σχεδόν όλοι οι επαγγελματίες του χώρου, σε πολλά και διάφορα πόστα, σουξεδιάρηδες ή μή.
Και μπορεί “εμείς” να
αλλά 4-5-10 γενιές πιο κάτω, που θα έχουν γεννηθεί και μεγαλώσει με αυτά ως δεδομένα, δεν είμαι σίγουρος πως θα έχουν τις ίδιες ευαισθησίες.
1 «Μου αρέσει»
Φυσικά! Δεν ξέρουμε όμως ακριβώς ποια θα είναι η συνολική επίδραση στον χώρο, και θα υπάρξουν και θετικές συνέπειες στο επαγγελματικό από έναν σαφέστερο διαχωρισμό του ενός από το άλλο. Τώρα αν οι άνθρωποι 4-5-10 γενιές πιο κάτω καταφέρουν να είναι τόσο ρηχοί στη μουσική όσο εγώ στο φαγητό, ας ακούνε γαριδάκια, γαία τυρί πηχθήτω…
(Πιστεύω ότι σίγουρα έχουν υπάρξει φάσεις στην ιστορία όπου επί μερικές γενιές δεν υπήρξε καμία αξιόλογη ή και καμία απολύτως πνευματική παραγωγή. Δε φταίει «αυτό» ή «εκείνο», είναι συνολικό σημείο των εκάστοτε καιρών. Αλλά αυτό δε φέρνει το τέλος, σαν τα ζώα που αν χαθεί το τελευταίο ζευγάρι εκλείπει το είδος.)