Σταυρούλα, έγραφα πριν λίγα χρόνια σε μιαν εργασία:
«Μετά τον πόλεμο, το ύφος καντάδας έχει πια σχεδόν παγιωθεί. Κρύβεται βέβαια έξυπνα πίσω από το χαρακτηριστικό ηχόχρωμα της κλασικής ρεμπέτικης ορχήστρας με μπουζούκια, μπαγλαμά, κιθάρα. Εξ άλλου, ζεϊμπέκικα σε καντάδες δεν υπάρχουν. Αν όμως δίναμε κάποια χασάπικα σε έναν μαέστρο μαντολινάτας να τα ενορχηστρώσει και να τα παρουσιάσει (με τετραφωνίες, σημειώνω σήμερα), θα φαινόταν η συγγένεια στη δομή μεταξύ των δύο ειδών».
Και εννοούσα ακριβώς τους συνθέτες που και εσύ αναφέρεις.
Για το δεύτερό σου μήνυμα όμως, να σου υπενθυμίσω κάτι που και εσύ το ξέρεις: το «όχι άλλες παρελάσεις» το λέμε σήμερα, δεν το έλεγε κανείς τη δεκαετία ΄50.
Διακρίνω μιαν ειρωνεία ; μιαν εμπάθεια, να το πω, στα παρακάτω ;;;
Ας είναι.
Απʼ ό,τι φάνηκε από τη μέχρι τώρα συζήτησή μας, κατά την άποψη μερικών συνομιλητών στις «καντάδες» γενικά, εντάσσονται τραγούδια από την «Ανθισμένη αμυγδαλιά» και «Το γιασεμί στο στήθος σου» έως και τη «Φαληριώτισσα» και το «Χαράματα» και δικαίωμά τους αναφαίρετο είναι φυσικά να υποστηρίζουν αυτή τη θέση τους.
Από την άλλη, εγώ τουλάχιστον θα σταθώ στα λόγια του Τσιτσάνη, ο οποίος λέει πως έκαμε «λαϊκές καντάδες» εννοώντας τα τραγούδια που έγραψε χοντρικά από το 1937 έως το 1941.
Και ονόμαζε «λαϊκές καντάδες» τα ρομαντικά ερωτικά τραγούδια του σε κλίμακες μινόρε ή ματζόρε που τραγουδιόντουσαν από δυο φωνές στο σύστημα πρίμο-σεκόντο, στο ρυθμό βέβαια του χασάπικου ή του ζεϊμπέκικου.
Στην προτίμησή του προς το είδος αυτό έπαιξαν ρόλο αρκετοί παράγοντες, ανάμεσά τους και η λογοκρισία – με τις απαγορεύσεις στους αμανέδες, στις μακρόσυρτες μελωδίες, αλλά και σε ό,τι είχε σχέση με την κοινωνική κριτική, την πολιτική, γενικότερα.
Αυτό το ύφος της λαϊκής καντάδας ακολούθησαν και οι Μπαγιαντέρας, Παπαϊωάννου και Χατζηχρήστος.
Και ενώ αρκετές από τις καντάδες ακροβατούν ανάμεσα στο «ελαφρό» και στο γελοίο, ούτε μια λαϊκή καντάδα δεν μπορούμε να χαρακτηρίσουμε γλυκανάλατη ή γελοία.
[Με μαντολινάτα και χορωδία (όπως λέει και ο Νίκος) έχω ακούσει στη Ζάκυνθο να εκτελείται ο «Αραμπατζής» του Μάρκου
… η λέξη «αίσχος» για το αποτέλεσμα, είναι πολύ λίγη…….]
Παραφράζοντας το “όχι άλλες παρελάσεις…” Θα πω με τη σειρά μoυ: [u]« ΟΧΙ ΑΛΛΟ ΖΑΧΑΡΙΑΔΗ !!!» [/u]
Ας μην βγάλουμε τα πολιτικά μας απωθημένα σε αυτό το topic.
Αν κάποιος καίγεται να μιλήσει π.χ. για την Αριστερά και το ρεμπέτικο,
πολύ ευχαρίστως, αλλά σε άλλο topic.
Η αναφορά μου στην ενορχήστρωση ήταν, φυσικά, “υπόθεση εργασίας” και τίποτα άλλο. Ηλίου φαεινότερον ότι πάντα το αποτέλεσμα θα είναι σίγουρα κάκιστο.
Δεν συνέβη όμως το ίδιο με μία ενορχήστρωση και ερμηνεία του Κάφτονε Σταύρο από μπάντα πνευστών Φλωρίνης, πριν αρκετά χρόνια. το αποτέλεσμα ήταν ΕΚΠΛΗΚΤΙΚΟ. Άν τυχόν κάποιος την ξέρει αυτή την εκτέλεση θα του είμαι υπόχρεος για λεπτομερέστερα στοιχεία, είχα μπορέσει να ηχογραφήσω μόνο περίπου ένα λεπτό από το ραδιόφωνο, όπου δεν είχε δοθεί καμμιά πληροφορία.
στο θέμα του Ζαχαριάδη ίσως μίλησες περισσότερο απ’ όσο εγώ. Το ότι (σύμφωνα με τα λεγόμενα σου) συμφωνείς σ’ αυτά που έλεγε περί ρεμπέτικου θα έλεγα ότι το λιγώτερο αυτοαναιρείσαι.
— Νέο μήνυμα προστέθηκε στις 16:44 ::: Το προηγούμενο μήνυμα δημοσιεύθηκε στις 16:32 —
Δικά σου λόγια τα οποία σε εκθέτουν ως συντονίστρια ΡΕΜΠΕΤΙΚΟΥ ΦΟΡΟΥΜ και σε αυτοαναιρούν.
και μη μου ξαναπείς ότι έχω εμπάθεια γιατί ούτε σε ξέρω ούτε έχω να χωρίσω τίποτα μαζί σου.
— Νέο μήνυμα προστέθηκε στις 17:45 ::: Το προηγούμενο μήνυμα δημοσιεύθηκε στις 16:51 —
οι μη ρεμπέτικες καντάδες έχουν ιστορία αιώνων πίσω τους. Νομίζω πως η έκφραση “γελοίο”
δεν ταιριάζει…
ούτε μπορούμε να κάνουμε διάλογο με τα υποκειμενικά μας γούστα…
Άλλο πράγμα η κατανόηση και η αιτιολόγηση της θέσης ενός πολιτικού σχηματισμού τη δεδομένη στιγμή που λέγεται μια φράση και κάτω από το πλαίσιο όλων των συγκυριών, κοινωνικών και πολιτικών, αλλά και των προσδοκιών για ένα μέλλον καλύτερο…
… και άλλο η συμφωνία και η ταύτιση με αυτή τη θέση, έτσι δεν είναι ;;;
Είπα πουθενά πως συμφωνώ εγώ προσωπικά με αυτές τις θέσεις ;;;
Αν πραγματικά ασπαζόμουν ανάλογες απόψεις [περί πεσσιμισμού κ.λπ.]
ακόμα περισσότερο, αν αγνοούσα το κοινωνικό – οικονομικό – πολιτικό πλαίσιο της εποχής ,
επομένως δεν καταλάβαινα τον καϋμό που βγάζει το λαϊκό μας τραγούδι
και αν δεν με συγκλόνιζε εκείνο το αχχχχχχχχ του Καζαντζίδη …
ποιος ο λόγος άραγε να αναλωθώ σε έναν αγώνα αρκετά χρονοβόρο
( θυσιάζοντας τον όποιο ελεύθερο χρόνο θα μπορούσα να έχω ……….) με την πολύτιμη βοήθεια αρκετών μελών
για να συγκεντρώσω το λεξιλόγιο σε ένα γλωσσάρι, μια δουλειά που θα μείνει – ας είναι καλά ο Admin ο οποίος και συντηρεί το ρεμπέτικο φόρουμ –
και μάλιστα αφιλοκερδώς ;;;
Ή, να επιλέξω συνειδητά την ενεργητική, τη μάχιμη, καθημερινή μου παρουσία στο φόρουμ και τη συμμετοχή σε συζητήσεις σαν κι αυτή τώρα, με το όποιο ψυχικό κόστος;;;
ΣΥΝΤΟΝΙΣΤΡΙΑ με επέλεξαν άλλοι να γίνω σε αυτό το φόρουμ.
Έναν τίτλο που αποτελεί ύψιστη ΤΙΜΗ για μένα !!!
Νίκο αυτή η εκτέλεση δεν είναι “Μπάντα Φλωρίνης” είναι 'Παίδες εν…Τάξει".
Τρομπέτα παίζει ο Νίκος Σακελαράκης , ο τρομπονίστας νομίζω πως λεγότανε Σκανδάλης κρουστά παίζει ο Γιάννης Σαρίκος και δεν θυμάμαι το όνομαμα τού τουμπίστα. Έχω χαρίσει όλους τους πρωτότυπους δίσκους και έχω κρατήσει μόνο μιά κόπια εργασίας.
Είμαι iδρυτικό μέλος του συγκροτήματος “Παίδες εν Τάξει” και πιστεύω πως έχει ενδιαφέρον πως ηχογραφήθηκε το τραγούδι.
Ως φοιτητής στην Πάτρα έμενα στην συνοικία Γούβα (τέρμα Νόρμαν) ενορία Αγίου Φανουρίου.
Κάθε χρόνο στη γιορτή του Αγίου Φανουρίου ερχόταν η μπάντα του δήμου και έπαιζε.
Μία φορα κάθησα και παρακολούθησα τη γιορτή και παρατήρησα πως τα μισά μέλη της μπάντας ήταν γνωστοί μουσικοί των μαγαζιών και γνωστοί χασικλήδες. Αυτομάτως μου ήρθε στο μυαλό η εικόνα μιάς μπάντας που παίζει το “Είμαι αλανιάρης” του Μάρκου. Έσπευσα να το ανακοινώσω στους άλλους του συγκροτήματος και συνάντησα άρνηση για λόγους πολιτικής ορθότητας.
Ωστόσο επειδή η ιδέα φαινόταν ελκυστική αποφασίσαμε να ηχογραφήσουμε ένα πιο laight χασικλήδικο με μπάντα και καταλήξαμε στο “Κάφτονε Σταύρο”.
Μόλις το ηχογραφήσαμε αισθανθήκαμε πολύ ωραία τόσο που αποφασίσαμε να το βάλουμε πρώτο τραγούδι στο CD και να φτιάξουμε το εξώφυλο του CD σύμφωνα με το τραγούδι (ντυθήκαμε στρατιωτική μπάντα).
Η συγκεκριμένη εκτέλεση σημείωσε οικτρά αποτυχία ωστόσο το CD έκανε σουξέ μέ την επανεκτέλεση του τραγουδιου " Μη φεύγεις" σε μουσική Λάκη Καρνέζη και στίχους Τάκη Παρισσινού.
Ξερω οτι γραφτηκανε πολλα για αυτο το θεμα,αλλα θελω να εκφρασω και εγω κατι που πιστευω!!!
Για μενα ρεμπετικα λεγονται αυτα τα τραγουδια(ζειμπεκικα,χασαπικα,συρτα…) που γραφτηκαν και τραγουδιστηκαν απο ανθρωπους που οι ιδιοι ηταν ρεμπετες.
Ειμαι σιγουρος οτι αν σημερα αν καποιος γραψει ενα τραγουδι με την ιδια χροια σαν τα τραγουδια του Μαρκου,ποτε αυτο το τραγουδι δεν θα ονομαστει ρεμπετικο!!!
Αλλες εποχες τοτες.Πονος για τις χαμενες πατριδες,φτωχια και ανεχεια…κ.τ.λ.
Τα τραγουδια αυτα ειναι μαρτυριες μιας εποχης,και γραμμενα απο προσωπικες εμπειριες .
Γεματα αληθινα αισθηματα …Αυθεντικα…Μπορει να γραψει τοσα πολλα κανεις για αυτο το θεμα!!
Ευχαριστω πολυ!!!:088:
Με την ευκαιρια εδω η Μισιρλου με τον Μιχαλο Πατρινο απο το καναλι ενος φιλου και μελους του Φορουμ.
Και σημερα αν καποιος τα περναει αυτα (φτωχεια κλπ) και γραψει ενα τραγουδακι απο προσωπικες εμπειριες του, αληθινο, με μπουζουκι,κιθαρα κλπ κλπ σε αυτο το υφος.
Ειναι ή δεν ειναι ¨ρεμπετικο"; Ιδου η απορία!! :241:
Φιλε μου η γνωμη μου ειναι ΟΧΙ.
Γιατι απλα δεν υπαρχουν ρεμπετες σημερα.Εχω την εντηπωση οτι υπαρχουν πολλοι μπουζουξηδες και τραγουδιστες που κανουν τα παντα για να τους λενε ετσι ,αλλα αληθινοι ρεμπετες δεν υπαρχουν σημερα.
Κωστας:089:
