Παιδια, σορρυ για την καθυστερήση αλλα να με συγχωρνάτε διότι εχω και ενα διδακτορικο να τελειωσω και να σωσω την Αγγλια απο το bird flu.
http://rapidshare.de/files/16241111/manolis.zip.html
Εδω ειναι το λινκ. Προειδοποιώ, οσους ζαλίζονται να πάρουν δραμαμίνες!!!
καλη διασκέδαση 
Υ.Γ. Βασιλη, μην ακους τον Πάνο 
Ξέρει κανείς που παίζει ο Καραντίνης αυτήν την περίοδο?
Το χειμωνα ηταν με την Τσαλιγοπουλου και τον Κοτσιρα καπου στη Πειραιως , οπου εκλεβε παρασταση!.
Αν τραγουδάει πουθενά ο Βοσκόπουλος, θάναι εκεί.
παιδια ο καραντινης το χειμωνα ηταν με την τσανακλιδου καθε δευτερα τις τεταρτες τον ειχαμε εδω στη θεσσαλονικη στο πλατω με διαφορους και τωρα δεν ξερω τι εμφανισεις εχει κλεισει και με ποιον.
Ξανακάνω την ερωτηση που είχα κάνει και παλαιότερα: Ξέρει κανείς που παίζει ο Καραντίνης? Τέλος του μηνός φεύγω από την Αθήνα μόνιμα και δυσκολα θα μου δοθεί η ευκαιρία να τον ακούσω.
από το www.enet.gr
7 - 20/03/2005
ΜΑΝΩΛΗΣ ΚΑΡΑΝΤΙΝΗΣ
«Το χασάπικο έγινε τουίστ»
της Ναταλί Χατζηαντωνίου
«Από τα καλύτερα μπουζούκια της νέας γενιάς - αν όχι το καλύτερο». «Και απίστευτος πλακατζής. Δεν ξέρεις ποτέ τι θα σκαρώσει…». Οι… εύφημες μνείες του χώρου του συνοδεύουν εδώ και αρκετά χρόνια τον Μανώλη Καραντίνη, που έχει παίξει στο πλάι των σημαντικότερων συνθετών και τραγουδιστών.
Ομως στο δίσκο που κυκλοφόρησε από την εταιρεία Protasis μπορείτε ν’ ακούσετε 14 δικές του συνθέσεις για μπουζούκι, ένα τραγούδι (σε στίχους του Νίκου Ζούδιαρη, με την Ελένη Τσαλιγοπούλου) κι ακόμα δύο ορχηστρικά, του Κώστα Γανωσέλη και του Δημήτρη Παπαδημητρίου.
Αυτό το χειμώνα τον απολαμβάνουμε και στο «Μετρό» να «κεντάει» πλάι στην Τάνια Τσανακλίδου και να διασκεδάζει όσο και το κοινό παίζοντας διασκευασμένο για μπουζούκι το… «Αχ κουνελάκι». Αλλά πριν από αυτό, έχει παίξει και τα πιο ωραία λαϊκά. Και να σκεφτεί κανείς ότι ο λόγος που ανακάλυψε το μπουζούκι ήταν μια ασπρόμαυρη τηλεόραση και μια πλαστική κιθάρα.
Στην ασπρόμαυρη οθόνη, παιδάκι ακόμα, χάζευε με ανοιχτό το στόμα τον Ζαμπέτα και τον Χιώτη στις παλιές ελληνικές ταινίες να παίζουν «ένα μουσικό όργανο που δεν ήξερα πώς το λένε». Την ίδια εποχή, ο παππούς του του έκανε δώρο μια πλαστική κιθάρα. Στις ψεύτικες χορδές της ο 7χρονος Μανώλης μιμήθηκε την τέχνη και την τεχνική των μουσικών που είχε ζηλέψει και «κατόρθωσα να βγάλω και τη “Φραγκοσυριανή”». Ο πατέρας του, οικοδόμος, μεροκαματιάρης, κατάλαβε την κλίση του παιδιού του. Κι ένα μεσημέρι «καθώς έπαιζα στη γειτονιά, τον είδα να ανηφορίζει, κρατώντας ένα μπουζούκι. Κόντεψα να σκοτωθώ τρέχοντας να τον φτάσω».
Ο πατέρας του τον πήγε στη σχολή του Θόδωρου Δερβενιώτη, ο ίδιος τον περίμενε καθημερινά να τελειώσει το μάθημα για να επιστρέψουν στο σπίτι μαζί κι ας ήταν «τόσο τσακισμένος από το μπετό που, καθώς με περίμενε, αποκοιμιόταν μέσα στο αυτοκίνητο». Μαθαίνοντας μπουζούκι κοντά στους Δημήτρη Κορδατζή και Δημήτρη Πατουσιά, ο Καραντίνης έμεινε στη σχολή του Δερβενιώτη μέχρι τα 12 του και μετά πήγε στη σχολή του Θύμη Παπαβασιλείου.
Οι πρώτες του δουλειές ήταν σε κάποιες καφετέριες και μετά σε ξενυχτάδικα του Αιγάλεω. «Δουλεύαμε μέχρι τις 7 το πρωί. Αλλά ας είναι. Εκεί έμαθα ρεπερτόριο και γνώρισα και τον Γιώργο Ματζώρο έναν μπουζουξή που θα μπορούσε να είναι από τους καλύτερους που έχουμε. Μετά ένας φίλος, τραγουδιστής, ο Γιώργος Δαμίγος, με πήρε από εκεί και πήγα στο Πέραμα, σε καλύτερα μαγαζιά. Το πρώτο όνομα που δούλεψα μαζί του ήταν ο Μιχάλης Βιολάρης».
Ακολούθησαν οι Πόπη Αστεριάδη, Πόλυ Πάνου, Περπινιάδης, Γιώτα Λύδια, Τάκης Μπίνης, Βιτάλη, Ξαρχάκος, Ανδρέου, Μαρινέλλα, Νταλάρας, Τσαλιγοπούλου, Βοσκόπουλος και, πάνω απ’ όλους, ο Καζαντζίδης. Στην πορεία ο Καραντίνης έμαθε και μπαγλαμά, κιθάρα, ούτι, σάζι και τζουρά. Αρχισε να κάνει και ενορχηστρώσεις και δειλά να γράφει και τα δικά του κομμάτια. Μερικά μόνον από αυτά περιλαμβάνει ο δίσκος του: οκτώ είχαν πρωτοκυκλοφορήσει από το περιοδικό «Λαϊκό τραγούδι» χάρη στον Γιώργο Κοντογιάννη. Ο δίσκος είναι κατά μία έννοια και η ιστορία του Καραντίνη. «Το ζεϊμπέκικο του πατέρα». Ο «Αρχάγγελλος» για τον θείο του τον Ευάγγελο. «Το ζεϊμπέκικο του Στέλιου» για τον Καζαντζίδη, «τον καλύτερο τραγουδιστή του πλανήτη: τραγουδούσε και τη φωνή του την άκουγες απ’ όλες τις γωνίες. Τέτοιο “ηχείο” είχε. Δεν θα ξαναπεράσει τέτοιος. Ηταν τύχη που τον έζησα…».
Κοντά στα άλλα κομμάτια του δίσκου και μερικά με αναφορές σε τόπους: «Ταξίδι στον Βόσπορο», «Ταξίδι στην Ισπανία», «Μαύρη θάλασσα». «Ηθελα να δείξω», εξηγεί ο Καραντίνης, «ότι το μπουζούκι μπορείς να το χρησιμοποιήσεις με νοοτροπία φλάουτου, ακορντεόν, άρπας. Για να βλέπουν οι νεότεροι πόσα πράγματα μπορεί να κάνει αυτό το όργανο».
-Συνεργαστήκατε με μεγάλους τραγουδιστές…
«Για κάθε τραγουδιστή πρέπει να παρακολουθείς πώς τραγουδάει. Υπάρχουν πολλά μπουζούκια, με καλή τεχνική. Αλλά αυτοί οι άνθρωποι θέλουν ένα ιδιαίτερο παίξιμο. Ο Βοσκόπουλος π.χ. ξέρει ακριβώς τι θέλει - ήταν κι ο ίδιος μπουζουξής. Ο Νταλάρας θέλει να ξέρεις τις ανάσες του. Είναι δύσκολη η δουλειά μαζί τους. Δεν μπορείς να είσαι θρασύς: πρέπει να παίζεις ό,τι πρέπει όταν πρέπει. Γιατί κάθε τραγουδιστής έχει την ανασφάλειά του. Ο μπουζουξής πρέπει λοιπόν να τον βοηθήσει. Η βάση του τραγουδιστή αυτή είναι: το μπουζούκι. Κι ας πολεμάνε εδώ και χρόνια να το βγάλουνε».
-Είναι όλοι οι τραγουδιστές εξίσου τελειομανείς;
«Κυρίως ο Βοσκόπουλος κι ο Νταλάρας. Ο τελευταίος έχει τη μύγα που τονε τρώει. Η πρόβα του Νταλάρα ξεκινάει όταν όλοι νομίζουν πως τελείωσε. Και μπροστά υπάρχει μια άβυσσος της πρόβας. Εμένα με έχει εκπαιδεύσει και δεν κολλάω. Υστερα, πρόβα είναι, με φίλους σου μουσικούς είσαι».
-Εχετε τη φήμη ότι κάνετε πλάκες επί σκηνής…
«Σε σοβαρές πίστες έχω γυρίσει ανάποδα, με τα πόδια όρθια την ώρα που παίζω. Ξέρω βέβαια αν με παίρνει: κοιτάω τον κόσμο, ξέρω ποιοι είναι κάτω. Αλλά δεν κάθομαι πίσω να παίξω, να πάρω τα λεφτά και να φύγω. Το διασκεδάζω. Σε κάποια συναυλία γύρισε πίσω ο Νταλάρας να με δει και φόραγα μια ξανθιά περούκα».
-Περάσατε κι από ξενυχτάδικα. Ζήσατε άγριες στιγμές;
«Ενα βράδυ, πολύ παλιά, κάποιοι πετάξανε ένα σπασμένο μπουκάλι και μου ήρθε στο μάτι. Και μια άλλη φορά με είχαν απειλήσει για ένα τραγούδι. Είχαμε τελειώσει και κάποιοι που ξέμειναν μου ζήτησαν να παίξω κάτι. “Παιδιά, τελειώσαμε” τους λέω. Ε, με κυνηγούσαν να με σφάξουν μες στο μαγαζί και πήδηξα από την ταράτσα δίπλα για να φύγω. Ετρεμε πάντα η ψυχή μου. Ευτυχώς οι τραγουδιστές σ’ αυτά τα μαγαζιά ήταν πολύ έμπειροι. Ελεγαν απ’ όλα. Αλλά αυτή η πλευρά του λαϊκού δεν υπάρχει πια».
-Λαϊκό τραγούδι σήμερα υπάρχει;
«Ο,τι με πειράζει εμένα είναι πως απ’ τη μια μεριά υπάρχει κουλτούρα και καλά “εμείς κάνουμε τέχνη”, που είναι συχνά δήθεν, κι απ’ την άλλη υπάρχει πολύ φασόν στο λαϊκό, ένα ποπ-λαϊκό με κάτι χασάπικα σαν να χορεύεις τουίστ. Αλλά κάθε τόσο βγαίνουν και μερικά ωραία τραγούδια. Βέβαια πολλοί συνθέτες αντιγράφουν τον εαυτό τους ξανά και ξανά. Δεν φταίνε οι ίδιοι. Φταίνε οι εταιρείες που δεν το υποστηρίζουν το λαϊκό τραγούδι. Θέλουν να το πάνε αλλού για να πάει το αφτί των νέων στο ξένο. Οσο υπήρχε όμως ο Καζαντζίδης φοβόντουσαν γιατί εκείνος ήταν βράχος».
-Και για το σύγχρονο ελληνικό τραγούδι γενικώς, τι πιστεύετε;
«Για μερικά τραγούδια, μαζί με τον δίσκο πρέπει να σου δίνουν λεξικό. Το ίδιο και σε ορισμένες συναυλίες που κάθονται και κάνουν διαλογισμό. Το τραγούδι έχει την αληθινή πλευρά του, έχει και τη δήθεν. Τις έχω ζήσει και τις δύο».
-Αν και μόλις στα 37, έχετε έναν γιο 18 ετών, που παίζει κι αυτός μπουζούκι. Τι του λέτε να ακούει;
«Παλιά τραγούδια, γιατί σε εκείνα μπορείς να βρεις τα σωστά παιξίματα. Αν δεν ήταν ο Ζαφειρίου, ο Χιώτης, ο Ζαμπέτας, ο Τατασόπουλος, ο Καραμπεσίνης, ο Παλαιολόγου, ο Παπαδόπουλος, ο Πολυκανδριώτης κι ένα σωρό άλλοι, δεν θα ξέραμε τι είναι το μπουζούκι. Κι ο Νικολόπουλος με ένα μπουζούκι στα χέρια του έδωσε τόσα τραγούδια κι έχουμε κι εμείς σήμερα να τρώμε ψωμί…»
-Για εσάς ήταν μεγάλη η διαδρομή μέχρι να φτάσετε να επιλέγετε με ποιον θα εμφανιστείτε;
«Μεγάλη και δύσκολη. Πρέπει να περάσουν πολλά χρόνια για να αποκτήσεις το δικό σου ύφος, το δικό σου παίξιμο. Κι αυτά τα αποκτάς με “ρίζες” τους παλιούς».
απολαυστε http://www.clickandvideo.com/en_youtube_video.php?Id=ibQ_qJn_dvc :088:
Ρε oxtaxodros, μην το τραβάς άλλο το θέμα. Ξεχαρβάλωσε.
Δεν έχει κανείς τίποτα με τον Καραντίνη.
Δείχνεις σα να μην κατάλαβες τίποτα απ’ όσα ειπώθηκαν στο άλλο thread.
Γράφαμε μαζί παρέα εδώ στο forum Πασχαλιάτικα. Τι σε έπιασε τώρα;
Επειδή σου χωθήκαμε όλοι για τις βλακείες που έγραφες για τους παλιούς;
Μα πήγαινες γυρεύοντας.
Στο γράψανε με χίλιους τρόπους τόσοι και τόσοι.
Νομίζω ότι είσαι σωστό άτομο και δεν θέλω να πιστέψω ότι κάνεις επίτηδες ότι δεν καταλαβαίνεις.
Ασε να περάσουν μια δυο μέρες και τα ξαναλέμε. Δε χανόμαστε. Εμείς δεν πάμε πουθενά.
ελα ενταξει και εγω κουραστικα να σου πω την αλληθεια , αλλα δε εχει σασπενς πλεων το αλλο thread κλειδωθηκε… 
καλνυχτα λαμογια σας αγαπαω ρε γαμωτο … δε μπορω εξω απο δω σα ψαρι εξω απο την γυαλα ειμαι… καλνυχτα rε παιδια και οτι εγινε εγινε , δε γκαμιετε ετσι κιαλιος τωρα που το φιλοσοφισα τελικα δε ειναι τα τραγουδια του τσιτσανη αλλα η φατσα του δε πρεπει να μου καθετε καλα… γιαυτο ενω ο καραντινης ποιο γλυκουλης , τι να πω…:090::090:
Δε μπορω να το κατεβάσω ρε παιδιά.Υπάρχει κατι που δεν κάνω σωστά?
Μπάμπη,
Αν έχεις FIREFOX και σου βγάζει AJAX error, δοκίμασε ξανά μετά από λίγο. Κάποτε ξεκολλάει…
Αν δεν έχεις FIREFOX ή κάποιον άλλο τρόπο υπόψη σου, να οι οδηγίες που έστειλα χθες σε ένα φίλο μου:
κάνεις κλικ στο link και όταν πας στη σελίδα του YOUTUBE, κάνε κλικ στο κουμπάκι “MENU” κάτω δεξιά στην οθονίτσα προβολής του video και μετά κλικ στο δεύτερο “COPY TO CLIPBOARD” (κάτω απο κει που λέει “url” όχι στο πρώτο).
Μετά πας στη σελίδα http://www.downloadflv.com/ και στο μεγάλο κουτί πάνω πάνω κάνεις paste (επικόλληση), πατάς “DOWNLOAD” και θα κατέβει στον υπολογιστή σου.
Για να το δεις όμως όταν κατέβει στον υπολογιστή σου, πρέπει να έχεις ένα FLV PLAYER. Ένας δωρεάν player είναι o Applian που μπορείς να τον κατεβάσεις από εδώ: Download FLV Player
Αμα θες να το μετατρέψεις σε avi για να το γράψεις και σε DVD, υπάρχει ο (επίσης δωρεάν) FLV2AVI εδώ: DeluXe Host - 100MB Free Webspace - Home
Ελπίζω να βοήθησα.
:019:
Καλά, εσύ δεν παίζεσαι.
Μιλάμε για εντελώς όργιο.
Μήπως μπορεί κάποιος να μου λύσει μία απλή μου απορία;
Τη γλυκύτητα του μπουζουκιού του Δεληά, γιατί δεν την έχω ακούσει από κανένα (μα, ΚΑΝΕΝΑΝ!!!) άλλο, τρίχορδο ή μη;.
Και κάτι ακόμα, σχετικό: ο Καραντίνης (και ο κάθε «Καραντίνης») έχει, υποθέτω, ξοδέψει ώρες και ώρες (και χωρίς μαγνητόφωνο μπρός / πίσω, Τόλη, για να αποφύγω και το Οξτάξορδος που και μένα δεν μου αρέσει) που στη ζωή ενός μεσόκοπου δεξιοτέχνη αθροίζονται σε περισσότερες από 15.000 ώρες μελέτης. Πόσες, άραγε, χιλιάδες (ή μήπως ούτε εκατοντάδες) ώρες να ξόδεψε ο Δεληάς σε μελέτη δεξιοτεχνίας του οργάνου, στη συντομότατη και περιθωριακή ζωή του;
Υ.Γ. Συγχωρέστε με, αλλά είμουν εκτός Ιντερνέτ για πολλές μέρες…
ρε παιδια που θα βρω αυτο το αριστουργημα με τον καραντινη στο ραδιοφωνο???ευχαρστω να στε καλα!!!