Σολ μινορε το γυναικειο, που τραγουδαει η Ζωζω και Ντο μινορε το αντρικο.
Διαβάζοντας με ενδιαφέρον, αλλά και ευχαρίστηση, πολύ παλαιότερες αναρτήσεις στο φόρουμ, που τις επαναφέρει το σύστημα, έχω διαπιστώσει το απίστευτα, για την εποχή (2004 και νωρίτερα), υψηλό επίπεδο ενημέρωσης των τότε μελών. Έτσι, εντυπωσιάστηκα σήμερα: κάπου στην αρχή της συζήτησης, κάποιος φέρνει το θέμα του «ζεϊμπέκικου» των οκτώ ογδόων. Μου φάνηκε περίεργο ότι κανείς δεν σκέφτηκε το παράδειγμα του «Πέντε Έλληνες στον Άδη».
Αναφέρθηκε και το Τι σου 'κανα και πίνεις (που μάλιστα τότε δε νομίζω να είχε βγει στη γνωστή επανεκτέλεση). Εγώ ειλικρινά δεν είχα παρατηρήσει ότι δεν είναι ζεϊμπέκικο.
Το θέμα είναι:
Αν για το ίδιο τραγούδι ο μουσικός, που ξέρει να μετράει τους χρόνους του μέτρου, αποφαίνεται ότι δεν είναι ζεϊμπέκικο, αλλά ο χορευτής το χορεύει ζεϊμπέκικο γιατί έτσι τον οδηγεί το συνολικό άκουσμα και η συνολική αίσθηση, ποιος από τους δύο έχει δίκιο;
(Το ότι υπάρχουν τούρκικα ζεϊμπέκικα τεσσάρια δε νομίζω ότι χρειάζεται να το λάβουμε υπόψη μας: είναι μια πληροφορία εντελώς ιστορικού ενδιοαφέροντοας, και κανείς δεν είναι υποχρεωμένος να τη γνωρίζει για να ξέρει τι να κάνει σε μια σημερινή ελληνική περίσταση.
Από την άλλη, δεν αρνούμαι μεν ότι υπάρχουν χορευτές εντελώς άσχετοι, που όλα τα κάνουν ζεϊμπέκικα γιατί δεν ξέρουν άλλο χορό [ούτε και ζεϊμπέκικο, αλλά αυτό νομίζουν ότι το ξέρουν], αλλά δεν είναι όλοι έτσι.)