Τι λένε οι Έλληνες?
ο μάγκας είναι
ένας άντρας με ανδρισμό
ή με υπερβολικό ανδρισμό?
Ευχαριστώ
1 «Μου αρέσει»
θα το κάνεις λίγο πιο λιανο το ερωτημά σου;:088:
αν καταλαβαινω σωστα το ερωτημα σου θα ελεγα το Α
Ο μάγκας, Μάρθα, είναι σε όλα του ΜΕΤΡΗΜΈΝΟΣ, άρα όχι περισσότερο άνδρας από ότι χρειάζεται.
Έχω την εντύπωση ότι στην εποχή των κουτσαβάκηδων και των μάγκων (?) ας πούμε πριν την εποχή του Βαμβακάρη υπήρχε ένας υπερβολικός ανδρισμός, ο οποίος ήταν και k u l t . Δεν ξέρω την λέξη αυτήν στα ελληνικά.
Δεν ξέρω, μάλλον είναι όλοι αυτοί που περιέγραφε ο Τσιφόρος στο βιβλίο του “Παραμύθια πίσω απ’ τα κάγκελα”. Αυτοί που αναφέρονται ο πατέρας μου και οι κολλητοί του όταν βρίσκονται και τα κουτσοπίνουν τώρα στα ογδόντα τους, που σύχναζαν στη Δραπετσώνα, στα Βούρλα, στην Κοκκινιά, στην Αμφιάλη.
Όλοι οι άλλοι με τον υπερβολικό ανδρισμό, κλπ υπερβολικά χαρακτηριστικά είναι οι τσάμπα-μάγκες.
μάγκες,(μας είχε πει ο δάσκαλος στην έκτη δημοτικού)είναι οι ‘‘κύριοι’’.οι άντρες που φέρονται όμορφα και με σεβασμό σε όλους τους ανθρώπους θεωρώ πως είναι κύριοι άρα και μάγκες.επίσης μάγκες είναι όσοι δεν κάνουνε’‘μαγκιές’’.μαγκιές κάνουνε όσοι δεν είναι κύριοι και είναι ανασφαλείς και δήθεν.
Θα συμφωνήσω με την anna και απλά θα προσθέσω ότι στην εποχή μας υπάρχουν μάγκες, αλλά συνήθως δεν γίνονται αντιληπτοί. Αυτοί που φαίνονται και κάνουν μπαμ, είναι οι κουραδόμαγκες. Μην μπερδεύουμε τα μήλα με τα φύλλα.
Μαγκες υπάρχουν και θα υπάρχουν απλα έχουν αλλάξει λίγο εως πολυ και αξίες της εποχης ε και έχουν γίνει ντεμοντε, μπας κλας,
δηλαδη μην περιμένεις να διαφημίζονται και στη Τατιάνα,
αμα σήμερα δεν ‘‘κουνάς και λίγο τον καρπό’’ μάλλον θεωρήσε οπισθοδρομικός!:016:
Για μένα ο μάγκας έχει πάρα πολύ αντίφαση. Φανερό είναι ότι ο ορισμός έχει αλλάξει πάρα πολύ. Από τα λέξικα βλέπουμε ότι με την εξαφάνιση του ρεαλιστικο μάγκα άρχισε η καινούργια εικόνα που εμένα μου φαίνεται σαν υμνό. Διάβασα ότι αυτό έχει αρχίσει περίπου 1950 (ίσως όλοι ήθελαν να είναι “μάγκες” και ταυτίζονταν με αυτόν?).
Ο συγχωρεμένος ο Μπίνης έλεγε: “Η μαγκιά έχει τρία θεμελιώδη αξιώματα που αρχίζουν όλα από Σίγμα. Σοβαρότητα, σύνεση, συνέπεια. Αυτά είναι που ξεχωρίζουν τον γνήσιο μάγκα”!
1 «Μου αρέσει»
το βέβαιο Μάρθα είναι πως '‘όλοι’'θα θέλανε να θεωρούνται '‘μάγκες’'γιατί είναι μια προσφώνηση '‘τιμητική’'επί της ουσίας.αλλά…ακόμα και απο άτομο σε άτομο η '‘μαγκιά’'μπορεί να ορίζεται διαφορετικά οπότε…μέχρι τώρα παντως συμφωνούμε όσοι αναφερθήκαμε στο θεμα…για το ποιός είναι ‘‘μάγκας’’(στις μέρες μας).υπαρχουνε σίγουρα και άλλοι που ορίζουνε τη μαγκιά με άλλα στοιχεία και όχι με τη μετρημένη και σωστή συμπεριφορά του άντρα.συνήθως βέβαια οι ίδιοι χαρακτηρίζουνε τους εαυτούς τους μάγκες(όσοι είναι έτοιμοι για φασαρίες,οσοι δεν σηκώνουν και πολλά πολλά!πρέπει εσύ '‘προσέχεις’'μή και σου περεξηγηθούνε?!κανουνε ότι θέλουνε!(οι οικογενειάρχες?έχουνε γκόμενες πχ…βγαίνουνε μόνοι,δεν δίνουνε λογ/σμό)γενικά για μερικούς και αυτή η συμπεριφορά θεωρείτε ‘‘μαγκιά’‘αλλα΄όπως είπα μόνο!για τους ίδιους…
για τα χρόνια τα’‘παλια’’(πειραια΄κτλπ…)άς μιλήσουνε όσοι είναι καλύτερα ενημερωμένοι…καλό μεσημέρι
Καλή Άννα μου, με θύμισες κάτι σπουδαίο (γιατί δεν ζω στην Ελλάδα δεν το παρατήρησα καθαρά, γιατί ασχολούμαι μόνο με το ρεμπέτικο). Δίπλα τον ρεαλιστικό μάγκα που έχει εξαφανιστεί (γράφουν ότι το τέλος το ήταν μάλλον γύρω το 1950, δεν ξέρω) υπάρχει και ένας καινούργιος κάπως “φιλοσοφικός” ή “μεταφορικός” μάγκας.
Γειά σε όλες/ους και ιδιαίτερα στη Μάρθα. Ιδιαίτερα στη Μάρθα γιατί είναι απ΄τις ελάχιστες γυναίκες (νέες μάλιστα) που βάζουν ερωτήσεις σαν "μα, ρε παιδιά, δεν υπάρχει και σκοτάδι εκτός από φως;). Την αντιπαράθεση φως-σκοτάδι τη διαλέγω τυχαία. Φως θεωρούμε, εμείς οι άντρες, εμάς. Η άλλη μπάντα, το άλλο μισό δηλαδή του πληθυσμού της γης είναι κάτι άλλο, διαφορετικό από μας, αιώνια ακατάληπτο, “αναγκαίο κακό”, όπως λέγαν στην ελληνική αρχαιότητα.
Παρένθεση: Έτυχε νά΄χω γράψει ένα βιβλίο που είναι δυσεύρετο. Όχι επειδή εξαντλήθηκε, αλλά επειδή δε πούλησε ΚΑΘΟΛΟΥ και βούλιαξε. Δεν ήταν παράξενο. Ο στριφνός το τίτλος ήταν “Οι κακόμοιροι οι άνδρες…” (τα αποσιωπητικά έδειχναν αυτοκριτική διάθεση και ειρωνία, αλλά το πράγμα δε λειτούργησε. Ήταν αφιερωμένο στις γυναίκες και είναι των εκδ. ΕΞΑΝΤΑΣ, γιά όποια/ον ενδιαφέρεται. Εκεί μέσα λέγονται πολλά και διάφορα γιά το ρεμπέτικο και τις γυναίκες.
Είναι απόλυτα φυσικό που οι νέοι άνθρωποι ψάχνονται γιά τα διάφορα μυστικά της ιστορίας του ρεμπέτικου μιάς και στοιχεία, ουσιαστικά, δεν υπάρχουν. Εννοώ πως αυτοί οι παλιοί που μίλησαν είπαν πράγματα συγκεχυμένα και δε θα μπορούσαν νά΄χαν μιλήσει διαφορετικά. Πλατιά κοινωνική έρευνα της εποχής δεν υπάρχει, ούτε και κανείς ενδιαφέρεται. Έτζι, απομένει σ΄εμάς η συναρμολόγηση θραυσμάτων γιά να καταλάβουμε τι συνέβαινε.
Κάτι που μπερδεύει τις όποιες κουβέντες είναι ότι βάζουμε στον ίδιο σάκκο τους συνθέτες/τραγουδιστές/τριες με τον κόσμο που σκιαγράφησαν στα τραγούδια τους, όπως βάζουμε στον ίδιο σάκκο τα τραγούδια των Μικρασιατών με αυτών του πειραιώτικου ρεμπέτικου. Σπάνια ή ποτέ τα ξεχωρίζουμε.
Οι συνθέτες, ή μάλλον κάποιοι απ΄αυτούς, κινούνταν και άμεσα στους χώρους που περιέγραψαν, αλλά είχαν κι ένα πόδι απέξω. Ακόμα και ο Βαμβακάρης που σερνόταν στους τεκέδες ήταν ΚΑΙ παρατηρητής του εαυτού του. Αυτό φαίνεται όχι μόνο όταν περιέγραψε “νηφάλια” την προηγούμενη ζωή του, από την ασφαλή θέση των γερατειών, αλλά και από τους στίχους των τραγουδιών του. Ο Μάρκος ήξερε/ένιωθε, με τον τρόπο του, ότι είχε ένα έργο να επιτελέσει. Είχε μιά δική του φωτιά που καιγόταν μέσα της, αλλά την έβλεπε κιόλας. Αν δεν ήταν έτσι, θα είχε λειώσει μες το χασίσι χωρίς να κάνει τίποτα περισσότερο. Ο Μπαγιαντέρας, ο Παπαϊωάννου, ο Γενήτσαρης και άλλοι, το ίδιο, ο καθένας με τον τρόπο του. Ο Τσιτσάνης ήταν μιά τελείως ξεχωριστή ιστορία. Αυτός ήξερε πολύ πολύ καλά τι έκανε.
Τώρα, αν όλοι αυτοί χασικλωνόντουσαν, λιγότερο ή περισσότερο, είναι ένα άλλο θέμα. Η πλειοψηφία των σημερινών αστέρων της μουσικής κάνει ακριβώς το ίδιο. Η υπόθεση της ηρωίνης είναι ένα διαφορετικό κεφάλαιο που δε το θίγω.
Οι Μικρασιάτες είναι επίσης μιά αλλιώτικη ιστορία. Το χασίσι ήταν ελεύθερο στη Μικρασία, είχαν μεγαλώσει σ΄ένα τέτοιο τοπίο. Ο χαρακτηρισμός “χασικλήδες”, με τη σημερινή βαρύτητα που τη χρησιμοποιούν οι “άλλοι”, είναι κωμικός. Είναι αφελές, κακοήθες και υστερόβουλο να κρίνουμε τους τότε ανθρώπους με τα σημερινά κριτήρια του τυφλού φόβου απέναντι στα κάθε είδους ναρκωτικά, στάση που υπαγορεύεται από “αξιοπρεπείς” πολίτες που χαπακώνονται σε καθημερινή βάση και από τρομοκρατημένους άλλους/ες που δε ξέρουν πως ν΄αντιμετωπίσουν προβλήματα - και δε φταίνε απόλυτα γι αυτό.
[SIZE=4]Ο άνθρωπος της δεκαετίας του ΄30 που χασικλωνόταν είχε τελείως διαφορετικά προβλήματα, που ήθελε να δραπετεύσει, απ΄τα σημερινά που είναι αλλιώς πολυσύνθετα. Το πρόβλημα των ναρκωτικών, παλιότερα και όχι σήμερα που δεν κάνει επιλογές, ήταν κύριο χαρακτηριστικό πολύ φτωχών και πλούσιων κοινωνιών. Δε διαφωνείτε, ελπίζω.[/SIZE]
Ακόμα και ο χαρακτηρισμός “νταβατζής” είχε μεν το ίδιο περιεχόμενο με το σημερινό, αλά ένα άλλο ειδικό βάρος, όχι γιά λόγους χαμηλότερης συνειδητοποίησης, όπως συνήθως μας βολεύει να πιστεύουμε, αλλά γιά λόγους επιτακτικών οικονομικών αναγκών. Ξέρω ότι αυτό που λέω κουβαλάει μπαρούτι, είναι ριψοκίνδυνο, ως και αντιδραστικό… (συνεχίζεται)
Κώστα, χαίρομαι γι’ αυτα που έγραψες.
Εγώ ενδιαφέρομαι για το θέμα από τρεις λόγους> 1. είμαι γυναίκα και μάλλον παρατηρώ άλλα πράγματα και διαφορετικά από τους άντρες , 2. δεν είμαι Ελληνίδα και αυτό σημαίνει ότι το βλέμμα μου πάλι είναι διαφορετικό, γιατί οι άντρες του ρεμπέτικο ήταν “ανατολίτες” (αυτό είναι πάρα πολύ σπουδαίο, ασχολήθηκα πολύ με αυτό) 3. έχω ίσως μια ικανότητα για ανάλυση.
Το θέμα είναι μεγάλο και με πολύ χαρά θα ήθελα να διαβάσω το βιβλίο σου. Μπορώ να το αγοράσω από εσένα? Δεν πιστεύω ότι θα έχω την δυνατότητα να το βρω κάπου.
Πιστευω Μαρθα οτι το τραγουδι ο μαγκας ξεχωριζει απο το προσωπο θα σε βοηθησει πανω στον ορισμο του μαγκα.
Γράψε μου τι γνώμη σου για τον μάγκα, εμένα τα τραγούδια σε κάθε εποχή μου δείχνουν έναν εντελώς “διαφορετικό” μάγκα…
Εγώ ενδιαφέρομαι να μάθω τις απόψεις των Ελλήνων, γιατί κανονικά γρήγορα αρχίζει μια “σιωπή”, όταν μιλάω για τους μάγκες στα παλιά τραγούδια.
Φιλη Μαρθα
κανεις σαν τον συγχωρεμενο τον Διογενη…
Η “βιοτεχια” εκλεισε, τα “καλουπια” εσπασαν και οι “μαγκες” μας τελειωσαν…
Τωρα ακομη κανενας, ισως κυκλοφορει αναμεσα μας, απο τους τελευταιους των Μοικανων
(εγω ξερω εναν…), αλλα το μεγαλυτερο ποσοστο εχει αποδημησει εις Κυριον!!!
Μαγκας για μενα ειναι ο Αντρας με Α κεφαλαιο και τιποτα περισσοτερο…
Στην συγχρονη Ελλαδα, αν παρατηρησεις που και που τετοιο “φαινομενο”, οφειλεται στην
ανατροφη που πηρε απο το σπιτι του και κατα ποσο εγκαιρα κοπηκε ο “λωρος” απο την
μανουλα… Μαγκας εν κατακλειδι ειναι ο ανδρας που τιμα τα παντελονια που φορα!!!
1 «Μου αρέσει»
O μάγκας είναι έννοια πολυσήμαντη,που δύσκολα ορίζεται.Μπορούμε ,πάντως ,να πούμε ότι εν πολλοίς ταυτίζεται με τον ‘‘καλό άνδρα’’,αυτόν που ανταποκρίνεται στα πρότυπα ανδροπρέπειας που τίθενται στον χώρο της πιάτσας.Η παλικαριά,η μπέσα είναι προφανώς αξίες πρωτεύουσες για ένα μάγκα,ο οποίος πρέπει ανά πάσα στιγμή να επιβεβαιώνει τη μαγκιά του,να αναγνωρίζεται η αξία του από τους άλλους. Γι αυτό και το αίσθημα της τιμής, το φιλότιμο είναι κυρίαρχο στον μάγκα,γιατί ακριβώς η αυτεικόνα του εξαρτάται άμεσα από το καλό του όνομα,από την αναγνώριση των άλλων.Σ΄ έναν τέτοιο κόσμο υπεραξίωσης των ανδρικών στοιχείων είναι λογικό ο άνδρας να είναι ο κυρίαρχος και η γυναίκα υποτελής ή έστω προστατευόμενη.Η διαπίστωση αυτή δεν αναιρεί βέβαια το ότι αρκετές γυναίκες κατάφεραν να σταθούν σ’ αυτόν τον σκληρό,ανδρικό κόσμο αυτοδύναμα κι υπερήφανα.Η βία ήταν βασικό στοιχείο αυτού του κόσμου. Οι αφηγήσεις του Γενίτσαρη, του Μάθεση, του Μπίνη,αλλά και του Μάρκου είναι ενδεικτικές,όπως βέβαια και σημαντικά προπολεμικά τραγούδια,περιγραφικά της μαγκιάς(Το κουτσαβάκι του Δελιά,Το μπαγλαμαδάκι σπάσε του Διαμαντίδη) Μεταπολεμικά ο μάγκας,όπως παρουσιάζεται στο λαϊκό τραγούδι, έχει αποβάλει τα αντικοινωνικά του χαρακτηριστικά,έχει πάψει να 'ναι επίφοβος,είναι μάλλον ένας χαροκόπος που γλεντάει τη ζωή του π.χ Δε ζούμε εμείς οι μάγκες του Καλδάρα ή το καλό και φιλότιμο παιδί π.χ Μάγκας θα πει φιλότιμο του Μπακάλη.Οι εποχές αλλάζουν και μαζί κι οι μάγκες.
Μάγκας θα πει κυμπάρις , σωστός , μετρημένος που ο λόγος του είναι συμβόλαιο. Που ξέρει πως τα λόγια είναι περιττά κ πως οι πράξεις είναι αυτές μετράνε!