Λαούτο 1917

χωρίς να έχω ιδιαίτερες γνώσεις, απλά επειδή το έψαξα λίγο απο τότε που έπεσε στα χέρια μου το λαούτο:
Υπάρχουν 2 βασικά προβλήματα στο να βάλεις μια τιμή σε τέτοια όργανα
το πρώτο είναι οτι δεν υπάρχουν αρκετά για να διαμορφωθεί μια αγορά. Ως γνωστό δεν υπήρχε στο παρελθόν παράδοση χρήσης παλιών οργάνων και μέχρι πρόσφατα, ότι ήταν χαλασμένο το πετούσαν. Επίσης, τα πανηγύρια και οι γάμοι έξω είχαν σαν αποτέλεσμα τα παλιά όργανα να έχουν φάει αρκετη βροχή και ήλιο. Δεν νομίζω οτι και οι ίδιοι κατασκευαστές να φανταζόντουσαν οτι τα όργανα θα αντεχαν περισσότερο απο λίγα χρόνια, όχι επειδη ηταν κατασκευασμένα άσχημα αλλα επειδή απλά δεν το χωρούσε τότε το μυαλό του παραδοσιακού μουσικού που χρειαζόταν ένα γερό όργανο να κάνει τη δουλειά του.Επίσης…οσα υπάρχουν , σπάνια πωλούνται.Δεν είναι στη φύση του Ελληνα να αποχωριστεί ένα τέτοιο όργανο, ακόμα και όταν του δίνουν αρκετά λεφτά.

ΤΟ δεύτερο πρόβλημα είναι οτι υπάρχουν 2 αγορές για τα House of Stathopoulo:
1 η αγορά που τα βλέπει σαν πρώιμα δείγματα Αμερικανικης οργανοποιείας και τα παλαιότερα όργανα του εργαστηρίου που αργότερα έγινε Epiphone
και
2 Η αγορά που τα βλέπει ως παραδοσιακά όργανα και δείγματα Ελληνικής οργανοποιείας
Φυσικά υπάρχουν συλλέκτες στην Αμερική(οχι πολλοί αλλα υπάρχουν) που θα ήθελαν ένα τέτοιο όργανο αλλα για διαφορετικούς λόγους απο θα το θέλαμε εμείς. Και φυσικά αλλιώς κοστολογούνται τα συλλεκτικά όργανα στην Αμερική αλλιώς στην Ελλάδα.
Φαίνεται πάντως οτι τα όργανα του Αναστάσιου έχουν μεγαλύτερη αξία απο τα House.

1 «Μου αρέσει»

Σωστοί και ο Τάσος και ο Αλέξανδρος. Να πώ και εγώ την προσωπική μου γνώμη, αφού είμαι κάτοχος παλαιού Σταθόπουλου (μπουζούκι): επειδή η ευκαιρία να αγοράσεις ένα τέτοιο όργανο δεν σου παρουσιάζεται κάθε μέρα, εγώ το είδα ως εξής: Το όργανο το θέλω. Ο κάτοχός του ζητάει τόσα. Τα έχω (αν δεν τα είχα, δεν θα είχα και γνώμη). Είμαι διατεθειμένος να τα δώσω; Τα έδωσα και τελείωσε. Μπορεί τώρα, την επόμενη μέρα, να εμφανιζόταν (π.χ. στο e-bay) παρόμοιο όργανο στη μισή τιμή (ή και στη διπλή). Η αγοραπωλησία όμως δεν αναστρέφεται.

Η όποια εκτίμηση τιμής από έναν σοβαρό εκτιμητή, συνήθως δεν έχει την παραμικρή αξία μπρος στην ισχυρότητα της θέλησης του υποψήφιου αγοραστή να αποκτήσει το κομμάτι, δεδομένης της σπανιότητας τέτοιων ευκαιριών για αγορά. Ή, αντίθετα, μπρος στην αδυναμία του να διαθέσει το ποσόν που έβγαλε η εκτίμηση.

1 «Μου αρέσει»

βασικά όσο πιο κοντά στην πηγή είσαι (συγγενείς, παλιατζήδικα, e-bay) τόσο πιο φτηνά θα το πάρεις, και θα πληρώσεις μόνο τον κατάλληλο μάστορα για τη σωστή αναπαλαίωση. όχι όποιον νά’ναι, θα πάει χαμένο αλλιώς. άμα ξέρεις τον μάστορα γλιτώνεις και από κει λεφτά.
όταν απλά περιμένεις να βγεί σε αγγελία έτοιμο όργανο (με αμφίβολη αναπαλαίωση), τόσο πιο ακριβά το πληρώνεις. έχεις γλιτώσει βέβαια τις εργατοώρες στα τρεχάματα πέρα-δώθε και την αγωνία μέχρι να φτιαχτεί το όργανο, αλλά έχεις χάσει και ένα μέρος της ομορφιάς της πορείας…

Αν η οικογένεια Σταθόπουλου κατασκεύαζε βιολιά, σήμερα οι τιμές των οργάνων τους θα ήταν κατά πολύ υψηλότερες… [/QUOTE]

ΚΑτασκεύαζε-τουλαχιστον ο Αναστάσιος.Ο Epi τον αναφέρει ως “violin maker of note”.Στον κατάλογο υπάρχουν διάφορα μοντέλα με τιμή ακόμη και 100 δολ.-αρκετα υψηλη για τα δεδομένα της εποχής.Απλά δεν εχει βρεθεί ακόμα όργανο.Αλλωστε στην αγορά βιολιών της Νεας Υορκης των αρχών του 20ου Αι.κυριαρχούσε το καταστημα του Rudolf Wurlitzer και γενικά υπήρχαν τόσα πολλά παλιά όργανα διαθέσιμα που οι σύγχρονοι κατασκευαστές δεν είχαν και ιδιαίτερο πεδίο δράσης.

1 «Μου αρέσει»

Συμφωνώ κι εγώ με αυτά που αναφέρεις.

Πριν ενάμιση χρόνο περίπου που έγινε το συνέδριο οργανοποιίας στην Σπάρτη, έτυχε να μιλήσω με δυο οργανοποιούς εδώ στην Αθήνα, επαγγελματίες κατασκευαστές μπουζουκιών - λαούτων, (ο ένας ασκεί το επάγγελμα εδώ και 45 χρόνια περίπου και ο άλλος 25 χρόνια). Όταν τους ανέφερα το όνομα Σταθόπουλος, μου είπαν, “Ποιός είναι αυτός; δεν τον έχουμε ακούσει ποτέ”.

Επίσης πριν 3 χρόνια περίπου συμφορουμίτης πουλούσε μπουζούκι Σταθόπουλου, στην τιμή των 2.200ευρώ συντηρημένο σε άριστη κατάσταση, εδώ: (η αγγελία διαγράφηκε)

Έχω ακούσει ότι και ο Σταθόπουλος έκανε λίγα βιολιά, όπως και ο Μούρτζινος, ο Πανηγύρης, ο Φώτης Αυγέρης, κάποιος Ζαφειρόπουλος ίσως και άλλοι. Έχω δει προσωπικά δυο του Αυγέρη κι ένα του Μούρτζινου, αλλά και μεταπολεμικά υπάρχουν μέχρι και σήμερα κάποιοι έλληνες κατασκευαστές βιολιού.

Να καταθέσω κι εγώ κάποιες πληροφορίες, που ίσως σας ενδιαφέρουν. Ένα απόσπασμα από αρθράκι μου στο “Ευρωπολίτη” Ιανουαρίου που θα κυκλοφορήσει (θα σας το δώσω ολόκληρο αλλά… ας προηγηθεί η εφημερίδα :slight_smile:

" …Έπαιζε κι ωραίο λαούτο… Μάλιστα ένας μπάρμπας που είχε έρθει από Αμερική, ο γέρο Τακτικός, είχε φέρει ένα ωραίο λαούτο, που έγραφε Σταθόπουλος 1900τόσο… 1905 …1906… δεν θυμάμαι καλά, δεν είχε στριφτάρια σαν τα σημερινά αλλά ξύλινα σα του βιολιού και ο Μιχαήλ το αγόρασε με ένα χιλιάρικο, τότε!
Πριν φύγει για το στρατιωτικό του είχε σχέση με μιά κοπέλλα. Την αγαπούσε…
…Ο πρώτος αδελφός μου πήρε το όνομα του παππού του Μανώλη, ο δεύτερος πήρε το όνομα του θειού μου του Μιχάλη… είχε γεννηθεί τότε κοντά στο θάνατό του, ο τρίτος είναι ο Νίκος και γω είμαι ο Ηλίας ο μικρότερος. Ο αδελφός μου ο Μιχάλης που πήρε τ΄ όνομά του είναι ο κορυφαίος και γνωστός λαουτιέρης…“

Τα λόγια είναι του Ηλία Πολυχρονάκη, ανηψιού του Μιχαήλ Πολυχρονάκη, στρατιώτη που το 1917 ηχογράφησε στο Goerlitz δυό μαντινάδες με λύρα κι ένα δρόμο με θιαμπόλι.
Τη μαντινάδα που κατάφερα να καταγράψω την παρουσιάζω για πρώτη φορά, εδώ στο φόρουμ:

Οταν εσένα δε θωρώ
αδύνατο 'ναι φως μου
να με παρηγορήσουνε
οι πιό όμορφες του κόσμου”

!!!

Ξέρουμε τίποτε περισσότερο γι’ αυτή την ηχογράφηση; Ποιος, από πού, ήταν εμπορική ή αρχειακή, κλπ;

Ρίξε μιά ματιά εδώ: goerlitz κι αν θέλεις λεπτομέρειες για το “πως” βρέθηκαν εκεί, διάβασε εδώ: Κάτω ο Πόλεμος

Ευχαριστώ πολύ.

Yπαρχει μουρτζινου λαουτο παιδια επειιιιιιιιιιιιιγον το πληρωνω

ισως κατι υπαρχει… ενδιαφερεσαι ακομα?