Στα τραγούδια για τον Εμφύλιο μπορούμε να προσθέσουμε και τρία του Στέλιου Χρυσίνη:
- ΒΟΓΓΑ ΤΗ ΝΥΧΤΑ Ο ΑΝΕΜΟΣ [ΣΤΕΛΙΟΥ ΧΡΥΣΙΝΗ] (Ρένα Στάμου Νίκος Καλλέργης Νίκος Βούλγαρης) (17/1/1952) (Columbia DG 6952).
«Βογγάει στη νύχτα ο άνεμος και μέσ την ερημιά μου,
Ένα βαρύ προαίσθημα, σκεπάζει την καρδιά μου.
Τα πάντα με τρομάζουνε, που να σαι τέτοια ώρα,
Μήπως για πάντα σ άρπαξε, του χωρισμού η μπόρα.
Βογγάει τη νύχτα ο άνεμος, τα τζάμια σιγοτρίζουν,
Κι όπως γυρνάς στη σκέψη μου, τα μάτια μου δακρύζουν.»
Συγκλονιστικό τραγούδι, που μεταφέρει το βαρύ μετεμφυλιακό κλίμα της δεκαετίας του 50. Έχει θέμα του τον χωρισμό, που μπορεί να είναι και οριστικός, αλλά (σκόπιμα όμως
., ας όψεται η λογοκρισία) δεν αναφέρεται η αιτία! Έτσι μπορεί να ερμηνευτεί κατά την κρίση του καθενός. Κατά τη γνώμη μου, σαφέστατα έχει αποδέκτες τα θλιβερά θύματα, του τρομερού Εμφυλίου. Εκφράζει βαθιά την ανθρώπινη αγωνία (που, βέβαια, εδώ δεν έχει πολιτικό χρώμα και παράταξη), την ανησυχία, τον πόνο, τον τρόμο, τα βαριά συναισθήματα και το φόβο για την τύχη αγαπημένων προσώπων. Ο ανθρώπινος ΠΟΝΟΣ και ΦΟΒΟΣ σ όλο το τρομακτικό του μεγαλείο!
- ΨΕΥΤΙΚΟΣ ΚΟΣΜΟΣ [ΣΤΕΛΙΟΥ ΧΡΥΣΙΝΗ] (Πρόδρομος Τσαουσάκης Ρένα Στάμου) (Ηχογραφήθηκε στις 16/12/1950 και κυκλοφόρησε το 1952) (Columbia DG 6952). Κυκλοφόρησε μαζί με το προηγούμενο τραγούδι.
«Ας μη νοιάζεται κανείς, που έξω το χω ρίξει,
Έχ ο καθένας στη ζωή βάσανα για να πνίξει.
Ψεύτικος που ναι αυτός ο κόσμος,
Ψεύτικος ο παληοντουνιάς. ®
Γι αυτό κι εγώ στο ταβερνιό, μπαίνω για να μεθύσω,
Τη φλόγα που χω στη καρδιά, μεσ το κρασί να σβήσω.
Να μη σας μέλλει αν γλεντώ, για κάντε μου τη χάρη,
Έχ ο καθείς δικαίωμα, να ζει όπως γουστάρει».
Μελαγχολικό τραγούδι, που κι αυτό μας μεταφέρει το βαρύ κλίμα της μετεμφυλιακής Ελλάδας. Πίκρα και βουβός, απέραντος, πόνος πλανώνται μέσα στον κοινωνικό χώρο και στις δυο αντίπαλες (και μωρές!) παρατάξεις. Αυτός ο πόνος και η ασάφεια του κοινωνικού αυτοπροσδιορισμού, δίνει διέξοδο στο ποτό, στη μέθη, στη κοινωνική και ψυχική απομόνωση.
Ο απολογισμός των συνεπειών του άγριου Εμφυλίου Πολέμου είναι πολύ βαρύς, πελώριος, ανισοσκέλιστος, μας ακολούθησε για δεκαετίες μετά τη λήξη του. Πολλές εκατοντάδες χιλιάδες νεκροί και τραυματίες (περισσότεροι από τον πόλεμο του 1940 41!). Εκατοντάδες χιλιάδες οι ξεριζωμένοι, οι εξόριστοι, τα ορφανά. Βουτιά στα τάρταρα και η οικονομία της χώρας. Η αποκοτιά και ο άκρατος φανατισμός των αντιπάλων, σε όλο τους το μεγαλείο!
Όσοι τον έζησαν, έχουν ακόμα στο μυαλό και στη ψυχή τους την απόλυτη φρίκη του.
Μακάριοι οι νεώτεροι που δεν τον έζησαν (και ούτε να τον ζήσουν) ΠΟΤΕ.
- Η ΟΡΦΑΝΕΙΑ [ΣΤΕΛΙΟΥ ΧΡΥΣΙΝΗ] (Πρόδρομος Τσαουσάκης ʼννα Μπέλλα) (1952) (Columbia DG 7013).
«Τι καταδίκη είν αυτή, να ζω σαν το ρημάδι,
Χωρίς αδέλφια και γονείς, χωρίς της μάνας χάδι.
Η ορφάνεια είναι δράμα,
Πίκρες, βάσανα και κλάμα. ®
Απ της ορφάνειας τον καϋμό κι απ το πικρό μαράζι,
Το δάκρυ τρέχει σαν βροχή και η καρδιά στενάζει.
Έχω κλεισμένη τη καρδιά, βαρειά και πληγωμένη,
Απ τους γονείς άλλος κανείς, δεν σε καταλαβαίνει.»
- Το τραγούδι αυτό του τυφλού Χρυσίνη, με τα μάτια της ευαίσθητης ψυχής του, μας επαναφέρει το μέγιστο πρόβλημα της άδικης απώλειας των γονιών, κυρίως του προστάτη πατέρα, σε μια εποχή που τερματίζεται η σκληρή δεκαετία του 40, με την Κατοχή και τον Εμφύλιο, που αφαίρεσαν τη ζωή από εκατοντάδες χιλιάδες Έλληνες, στην πλειονότητα άνδρες. Η χώρα βυθισμένη σε βαρύ, μόνιμο, πένθος. Έκλεισαν άδικα πάρα πολλά σπίτια. Φρίκη! Δυστυχία, φτώχεια, κλάμα, απελπισία, απόγνωση, μόνιμα πρησμένα κατακόκκινα μάτια, για τους αδικοχαμένους. Η απώλεια των αγαπημένων, των προσφιλών προσώπων, κυρίως του πατέρα και της μάνας, είναι μοίρα σκληρή, απάνθρωπη και προκαλεί πόνο βαθύ, αβάσταχτο κι αγιάτρευτο. Πληγή μόνιμα αιμορραγούσα στις ψυχές των ορφανών, μέχρι το τέλος της άτυχης ζωής τους.
Σ.Π.