Ούτε ίδιο, ούτε αλλιώτικο. Αυτό που λέει ο Σταύρος.
Εκτός από αδέσποτους σκοπούς, υπάρχουν και αδέσποτες φράσεις, που αν τις συνδυάσεις μεταξύ τους μια έτσι και μια αλλιώς βγαίνουν κάθε φορά διαφορετικοί σκοποί. Μπορεί όμως η ίδια φράση μέσα σε διαφορετικό συμφραζόμενο να φαίνεται διαφορετική, με αποτέλεσμα ακόμη και κάποιος που παίζει καιρό δυο τραγούδια να μην έχει συνειδητοποιήσει ότι εν μέρει παίζει το ίδιο.
Εδώ για παράδειγμα υπάρχει όντως μια φράση κοινή με το Αντιλαλούν, όπως επίσης και με τη Γιαννούσαινα. Όμως στο Καραντουζένι κούρδισα, αυτή η φράση είναι η 3η σε μια ενότητα τεσάρων φράσεων που είναι όλες διαφορετικές, στο Αντιλαλούν η φράση παίζεται δύο φορές ίδια ως απάντηση σε μιαν άλλη που παίζεται επίσης δύο φορές ίδια, και στη Γιαννούσαινα παίζεται δύο φορές ίδια χωρίς άλλην πιο πριν. Οπότε ακούμε τρεις διαφορετικές μελωδίες και δεν παρατηρούμε εύκολα ότι ένα τμήμα τους είναι κοινό.
Ένα άλλο παράδειγμα είχαμε εξετάσει αναλυτικά, όχι όμως και εξαντλητικά, σε παλιότερη συζήτηση:
Η πρακτική αυτή έχει το ακριβές ανάλογό της και στη στιχουργία: μαζεύω 10 δίστιχα και αν συνδυάσω μερικά από αυτά σε κάποια σειρά γράφω το Α τραγούδι, με κάποια άλλα σε άλλη σειρά το Β τραγούδι. Βέβαια εδώ ένα κοινό δίστιχο αναγνωρίζεται πολύ πιο άμεσα.
Τόσο δε στη μουσική όσο και στη στιχουργία, πρόκειται για πρακτικές που έρχονται άμεσα από τη δημοτική παράδοση.