Μιχάλη, επειδή καταλαβαίνω κι εγώ ακριβώς το ίδιο με τον Νίκο, μια γνώμη:
Δεν έκατσα να το μετρήσω αναλυτικά. Όποιος το κάνει, πιστεύω ότι θα βγάλει ένα αποτέλεσμα του τύπου «από εδώ μέχρι εκεί 4/4, μετά ένα μέτρο 2/4, μετά τόσα μέτρα ξανά 4/4» …κλπ. Αν είναι να κάτσεις να απομηνμονεύσεις μια τόσο σύνθετη πληροφορία, που δε συμπυκνώνεται σε μια πιο συνοπτική διατύπωση, καλύτερα να απομνημονεύσεις απλώς το άκουσμα: «το αίμα δε μετριέται - τόσοι χτύποι κενοί - ρε-ντο-σι-ντο-ρε - τόσοι χτύποι κενοί - καίγομαι».
Καταλαβαίνω τι εννοείς και οντως ετσι θα έπρεπε να μετρηθεί το κομμάτι. Από δω μέχρι εκει κλπ. Για αυτο ακριβως έκανα την ερώτηση σε κατηγορία μουσικής θεωρίας. Τωρα αν είναι χρήσιμο η οχι εξαρταται από τις ανάγκες του καθενός. Αν χρειάζεται να επικοινωνήσεις την μουσική με άλλους επαγγελματίες και δεν μπορείς να τους ζητήσεις να το μάθουν απ εξω, τότε σιγουρα χρειάζεται.
Μη σταθερά μέτρα υπάρχουν και σ’ αυτό του Θανάση που λέει ο Λίγκα, αλλά εκεί η περιγραφή είναι απλή:
Έχει κι ο Ερωτόκριτος, αλλά κι εκεί είναι απλά τα πράγματα: 9/8 + 8/8 (ή: όλο δυάρι και στο τάδε σημείο ένα έξτρα όγδοδο).
Έχει κι ο «Τεκετζής»: εισαγωγή πεντάρι, τραγούδι καρσιλαμάς 2-3-2-2.
Άλλα κομμάτια όμως δεν είναι (ούτε καν) τόσο απλά. Για τα δύο παραδοσιακά στα βιντεάκια που παρέθεσα, μπορείς να βρεις κάτι τέτοιο; Όχι. Ή θα απομνημονεύσεις ένα σχοινοτενή αλγόριθμο «τόσα όγδοα + τόσα όγδοα + τόσα όγδοα + τόσα όγδοα», ή θα απομνημονεύσεις τη μελωδία (που δεν είναι και υπερβολικό πράγμα να το ζητήσεις από κάποιον που θέλει να παίξει το κομμάτι, αν το καλοσκεφτούμε!).
Έτσι είναι και το Καίγομαι.
Edit: Έχει e-παρτιτούρα ο Νάκας με ένα ευρώ και ογδόντα. Άμα ψάξεις, μπορεί άλλος να την έχει και φτηνότερα.
Κάτι σαν και αυτήν την εξήγηση που δείχνεις θα ήταν αυτο που έψαχνα. Μη σταθερά μέτρα υπάρχουν φυσικα πολλά. Όλα ομως γράφονται. Ο μουσικός που παει στην ορχήστρα διαβάζει παρτιτούρα. Δεν του λες να το μάθει απο το αυτί.
τί ωραία που θα ήτανε αν όλοι οι μουσικοί χρησιμοποιούσαν τα αυτιά τους! όχι ότι δεν είναι χρήσιμο εργαλείο η καταγραφή της μουσικής, κάθε άλλο. αλλά όταν υποκαθιστά το αυτί υπάρχει πρόβλημα.
τώρα που το ακούω, μάλλον βάζει ένα παραπανίσιο τέταρτο μετά από κάθε δίστιχο (το δύστυχο). προσπάθησα να δω μήπως είναι πολύ αργό ζεϊμπέκικο, αλλά ούτε αυτό λειτούργησε.
για να συνεχίσω τις κακίες μου, με το τελευταίο θυμήθηκα και ένα άλλο τραγούδι που χάνει αξία ακριβώς επειδή μετριέται σαν ζεϊμπέκικο, χωρίς να έχει καθόλου την αίσθηση όμως. μιλάω για το πρωινό τσιγάρο του μαυρουδή. αν έμενε στο τεσσάρι θα ήταν μια ωραία μελωδία, τώρα απλά σε πετάει έξω από τον ρυθμό κάθε δύο μέτρα.
καλώς ήρθες! ωραίος, βοήθεια με το πρώτο μήνυμα!
μαζί γράφαμε και με πρόλαβες, φαντάζομαι πόσες ώρες θα σκεφτόσουν “μα καλά, όλοι κράζουν και κανείς δεν απαντάει στον άνθρωπο”…
μα δε λες λαϊκή μουσική τον ξαρχάκο.
μια που αναφέρθηκε νωρίτερα, γενικά το σάουντρακ είναι βασισμένο σε παλιά τραγούδια (όχι μόνο το ερηνάκι). η μπουρνοβαλιά στην ελενίτσα (αμαν αμαν όπλες), το εμένα λόγια μη μου λες σε χιτζασκιάρ/πειραιώτικα τύπου ξεμάγκα, το καίγομαι στα κλασικά σαμπάχ (αιβαλιώτικο), κλπ.
επίσης μπορούμε να αναλύσουμε και το καίγομαι-καίγομαι του γεράσιμου κλουβάτου με την χασκήλ.
Ποιοι παίζουν και ποιοι ακούν αυτά τα τραγούδια; Το Πρακτορείο μπορείς να το πεις λίγο πιο κουλτουριάρικο λόγω του στίχου, αλλά του Θωμά, το Καίγομαι, και κατεξοχήν την Μπουρνοβαλιά, σε λαϊκά συμφραζόμενα θα τ’ακούσεις. Η Αμφιάλη και το Εμένα λόγια μη μου λες δε νομίζω ότι πολυπαίζονται (περίεργο κιόλας). Δε θυμάμαι ποια άλλα τραγούδια είναι στον δίσκο. (Παρεμπ., την Αμφιάλη τη βρίσκω μελωδικά πανέξυπνη.
Τώρα εδώ μπαίνουμε σε υποκειμενικά ζητήματα γούστου. Εγώ δε θεωρώ ότι αν ένας ρυθμός προορίζεται για χορό πρέπει κάθε τραγούδι που γράφεται σ’αυτό τον ρυθμό να είναι χορευτικό. Δε θα χόρευε κανείς τσάμικο τον «Τσάμικο»του Χατζιδάκι, πόσο μάλλον το ομώνυμο του Σαββόπουλου. Αμφιβάλλω ακόμα και το Ερηνάκι αν θα το χόρευε κανείς καλαματιανό, κι ας είναι τυπικά κανονικότατο καλαματιανό (να, θυμήθηκα΄άλλο ένα - και είναι κι από αυτά που ακούγονται αρκετά). Όσο για το Ζεϊμπέκικο του Σαββόπουλου στην ηχογράφηση χωρίς Μπέλου, που αν θυμάμαι σωστά πρέπει και να είναι η αρχική, ιδρώνεις να καταλάβεις γιατί ονομάζεται Ζεϊμπέκικο.
Το συγκεκριμένο μάλιστα, θυμάμαι ότι όταν το πρωτοανακάλυψα το έβαλα γεμάτος ενθουσιασμό σ’ένα φίλο μου να το ακούσει.
-Κοίτα ρε τι έγραψε ο άνθρωπος!
-Μμμ, ναι, ωραίο τραγούδι, αλλά η ζεμπεκιά δεν του βγαίνει του Σαββόπουλου.
-(Πού να σου εξηγώ τώρα…)
Στον καθένα μπορεί να μην αρέσουν αυτά τα τραγούδια, αλλά άλλο αυτό κι άλλο να πει κανείς ότι θα ήταν καλύτερα αν δεν ήταν σε ρυθμούς τσάμικου, καλαματιανού ή ζεϊμπέκικου.
Για να μην επεκταθούμε σε Μοντ Πλαγκάλ, που το κόνσεπτ είναι ακριβώς αυτό, πώς μια Πουσνίτσα παύει να είναι Πουσνίτσα και γίνεται κάτι άλλο, ακόμη και με τον κανονικό ρυθμό ΚΑΙ τη μελωδία της.
και το δίχτυ, βεβαίως βεβαίως.
από όλα αυτά, από μόνος μου λέω μόνο το “εμένα λόγια μη μου λες και μη με περιπαίζεις, μπορεί μια μέρα να με δεις και ληστή τραπέζης”.
γι αυτό μίλησα νωρίτερα για κομμάτια που θα ήθελαν να επιτελέσουν συγκεκριμένη λειτουργία (χασάπικο, ζεϊμπέκικο κλπ).
όπως και για κομμάτια που η ιδιομορφία στον ρυθμό διαταράσσει την ροή της ακρόασης.
αυτό είναι άλλο θέμα, είναι δηλωμένες διασκευές και μάλιστα με μπόλικη αισθητική. όπως και vic, και θραξ πανξ, και καντινέλια, και τόσα άλλα.
χμ, έτσι όπως το θέτεις έχεις δίκιο. νομίζω ότι μπαίνει πάντα το ζήτημα της διασκευής/επανεκτέλεσης, αν ο μουσικός υπηρετεί το κομμάτι ή τον εαυτό του (pun intended).
