Ένα ειδος του αστικού λαϊκου τραγουδιού ειναι η καντάδα και ένα αλλο, τελειως διαφορετικο, το ρεμπετικο.
Η καντάδα, στην "κανονική " της εκτελεση εχει μουσικά απλώματα, ανοίγματα, το ρεμπέτικο όχι.
Βεβαια, στοιχεια κανταδόρικα υιοθέτησε το ρεμπέτικο, βλέπουμε τετοιες επιδρασεις, ΔΕΝ μπορουμε όμως να χαρακτηρίσουμε “καντάδες” τα ρεμπετικα.
Και τι θα κάνουμε με τα 78άρια που γράφουν σε τραγούδια λ.χ. του Τσιτσάνη ή του Παπαϊωάννου “ρεμπέτικη καντάδα” ή σκέτο “καντάδα”; Θα το σβήσουμε με blanco;
θα λάβουμε υποψη μας ότι ο όρος “καντάδα” γράφτηκε για λογους εμπορικούς περισσοτερο.
Γνωρίζοντας τα χαρακτηριστικα της κλασικής κανταδας διαπιστωνουμε οτι δεν εχει σχεση με τα ρεμπετικα.
Στοιχεια της κανταδας εχουν μερικα ρεμπετικα, αλλα και πολλες διαφορές.
Στο στρατό, κατόπιν εντολής του διοικητή, “διόρθωνα” με μπλάνκο τα καύσιμα (βιβλία κίνησης αυτοκινήτων=επίσημα έγγραφα) και το ΓΕΣ τα έλεγχε και τα ‘βρισκε μια χαρά! Κι εσύ κολλάς σ’ ένα 78άρι;
Τι θα πάθεις; Το πολύ-πολύ να τρίξουν (λίγο ακόμη) τα κόκαλα του μπάρμπα-Γιάννη…
“Μες στον Άγιο Σπυρίδωνα με τις ψηλές καμπάνες ανάβαμε τα τρίφυλλα, Θεούλη μου, σα να’ τανε λαμπάδες.
Κρυφοκοιτάει ο Άγιος με τα λευκά τα γένια, τραβάω μια ντουμανιά, Θεούλη μου, ξεραίνεται στα γέλια.”
…κάπως έτσι πάνε οι στίχοι. Τώρα ποιανού είναι… πάντως παλιό πολύ δεν είναι.
Βρε παιδιά, νομίζω πως ο Άρης έχει δίκιο.
Θυμάμαι στο τέλος της δεκαετίας του 1950, ύστερα ΚΑΙ από τα “Ηλιοβασιλέμματα”, πως ο Χιώτης τις πρωϊνές ώρες έριχνε και κάποια “κανταδόρικα χασικλίδικα”, όπως άλλωστε είναι και τα 5-6 που είχαν βγει το 1946, πριν λειτουργήσει η λογοκρισία.
Το τραγούδι το θυμάμαι από τότε, και δε μούρχεται καμμία άλλη φάτσα εκτός από του Χιώτη. Άλλωστε λίγο αργότερα, ο Τσιτσάνης άρχισε να τραγουδάει τις πρώτες εκδοχές του “Άγιου Μάμμα”, που έγινε πολύ αργότερα “Λιτανεία”.
ΕΛΕΟΣ ΠΙΑ ΜΕ ΤΟ ΘΕΜΑ ΤΗΣ ΚΑΝΤΑΔΑΣ! ΤΟΣΟ ΚΟΛΛΗΜΕΝΟΙ ΕΙΣΤΕ ΡΕ ΠΑΙΔΙΑ; Η ΚΑΝΤΑΔΑ ΗΤΑΝ ΑΝΕΚΑΘΕΝ ΛΑΙΚΟ ΕΙΔΟΣ. ΗΤΑΝ ΦΥΣΙΚΟ ΚΑΙ ΕΠΟΜΕΝΟ ΝΑ ΠΕΡΑΣΕΙ ΚΑΙ ΣΤΟ ΣΩΜΑ ΤΟΥ ΡΕΜΠΕΤΙΚΟΥ! ΕΙΝΑΙ ΑΡΑΓΕ ΤΥΧΑΙΟ ΠΟΥ ΟΙΙΔΙΟΙ ΛΑΙΚΟΙ ΣΥΝΘΕΤΕΣ ΑΠΟΚΑΛΟΥΣΑΝ ΠΟΛΛΑ ΑΠ ΤΑ ΤΡΑΓΟΥΔΙΑ ΤΟΥΣ ΚΑΝΤΑΔΕΣ; (ΤΣΙΤΣΑΝΗΣ - ΠΑΠΑΙΩΑΝΝΟΥ- ΧΑΤΖΗΧΡΗΣΤΟΣ, ΓΙΑ ΝΑ ΑΝΑΦΕΡΩ ΜΟΝΟ ΤΡΕΙΣ…) ΟΙ ΜΟΝΑΔΙΚΕΣ ΔΙΑΦΟΡΕΣ ΠΟΥ ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΑΝΑΜΕΣΑ ΣΤΗ ΡΕΜΠΕΤΙΚΗ, ΣΤΗΝ ΕΠΤΑΝΗΣΙΑΚΗ ΚΑΙ ΤΗΝ ΑΘΗΝΑΙΚΗ ΚΑΝΤΑΔΑ, ΒΡΙΣΚΟΝΤΑΙ ΣΤΗ ΜΟΡΦΗ, ΟΧΙ ΣΤΟ ΠΕΡΙΕΧΟΜΕΝΟ, ΑΝ ΜΠΟΡΟΥΝ ΜΕΡΙΚΟΙ "ΟΡΘΟΔΟΞΟΙ " ΤΟΥ “ΚΑΘΑΡΟΥ” (ΛΕΜΕ ΤΩΡΑ. Ο ΜΑΡΚΟΣ ΘΑ ΤΟΥΣ ΤΡΑΒΑΓΕ Τ’ ΑΥΤΙ, ΟΠΩΣ ΕΙΠΕ ΚΑΙ ΚΑΠΟΙΟΣ ΣΥΓΧΩΡΕΜΕΝΟΣ…) ΡΕΜΠΕΤΙΚΟΥ ΝΑ ΑΝΤΙΛΗΦΘΟΥΝ ΤΙ ΣΗΜΑΙΝΕΙ ΜΟΡΦΗ ΚΑΙ ΤΙ ΠΕΡΙΕΧΟΜΕΝΟ ΣΤΗΝ ΤΕΧΝΗ! ΠΑΙΔΙΑΝ ΑΝ Η ΜΟΥΣΙΚΗ ΣΑΣ ΣΚΕΨΗ ΕΙΝΑΙ ΤΟΣΟ ΦΤΩΧΗ ΠΟΥ ΔΥΣΚΟΛΕΥΕΣΤΕ ΝΑ ΝΙΩΣΕΤΕ ΤΗΝ ΟΜΟΡΦΙΑ ΠΟΥ ΚΡΥΒΕΤΑΙ ΣΤΟΥΣ ΔΡΟΜΟΥΣ ΜΑΤΖΟΡΕ- ΜΙΝΟΡΕ, ΑΝ ΟΙΜΟΝΟΙ ΔΡΟΜΟΙ ΠΟΥ ΜΠΟΡΕΙΤΕ ΝΑ ΚΑΤΑΛΑΒΕΤΕ ΕΙΝΑΙ ΜΟΝΟ ΟΙ ΑΝΑΤΟΛΙΤΙΚΟΙ (ΣΑΜΠΑΧ, ΚΑΡΤΖΙΓΑΡΚ.Τ.Λ.), ΤΟΤΕ ΚΑΛΥΤΕΡΑ ΝΑ ΤΑ ΠΑΡΑΤΗΣΕΤΕ. ΤΕΧΝΗ ΜΕ ΣΤΕΝΟ ΜΥΑΛΟ ΚΑΙ ΠΕΡΙΟΡΙΣΜΕΝΟΥΣ ΟΡΙΖΟΝΤΕΣ ΔΕΝ ΓΙΝΕΤΑΙ. ΠΡΟΣ ΚΥΡΙΟ ΦΕΡΡΗ. ΕΙΝΑΙ ΠΡΑΓΜΑΤΙ ΤΡΑΓΟΥΔΙ ΤΟΥ ΧΙΩΤΗ; ΤΑ ΜΙΝΟΡΕ ΤΟΥ ΧΙΩΤΗ ΕΙΝΑΙ ΚΑΤΑ ΚΑΝΟΝΑ “ΠΑΡΑΞΕΝΑ”, ΒΛ. ΤΟ ΠΑΛΙΟ ΜΠΑΓΛΑΜΑΔΑΚΙ, ΕΙΝΑΙ ΑΡΓΑΚ.Α. ΤΟ ΣΥΓΚΕΚΡΙΜΕΝΟ ΤΡΑΓΟΥΔΙ ΜΟΥ ΘΥΜΙΖΕΙ ΤΗΝ ΕΞΑΡΧΕΙΩΤΙΚΗ ΟΨΗ ΤΗΣ ΑΝΒΙΩΣΗΣ ΤΟΥ ΡΕΜΠΕΤΙΚΟΥ. ΤΟ ΜΑΓΑΖΙ ΜΠΟΧΩΡΙ, ΑΝ ΘΥΜΑΣΤΕ, ΚΑΙ ΑΛΛΑ ΤΕΤΟΙΑ ΤΗΣ ΝΙΟΤΗΣ ΜΟΥ. ΜΠΑΣ ΚΑΙ ΤΟ 'ΓΡΑΨΕ ΚΑΝΕΝΑ ΤΖΙΜΑΝΙ ΤΩΝ ΕΞΑΡΧΕΙΩΝ;
Ωπα ωπα Παπαντωνη τα πηρες σβαρνα ολα κι εφυγες !!!
Εχεις δικιο οτι η κανταδα αποτελει μεγαλο μερος του μουσικου υλικου του ρεμπετικου, αυτο ομως δεν το καθοριζει ολοκληρωτικα, αμπράγιαρε !!
Ειναι ενα παραπληρωματικο στοιχειο μεσα στα πολλα μουσικα ιδιωματα που περικλειιι ΣΗΜΕΡΑ ο ορος ΡΕΜΠΕΤΙΚΟ (ας μην ξανατσακωθουμε παλι), που ισα ισα οι ρεμπετες μετατρεποντας τη μελο κανταδα της Πλακας και των Επτανησων -ή της Ευρωπης αν προτιμας, για μενα ολα αυτα εχουν καταγωγη τη Ναπολη κι ενα γυρο οπου εκει ειναι πραγματι στο χωρο τους- σε λαϊκο πονεμενο ή χαρουμενο τραγουδι, με μαγκικους συνηθως στιχους, τσαλκαντζες ελαφρες, οκταβες σε κρεσεντα κλπ και ολα αυτα με τις γνωστες βαριες μαγκικες φωνες και οχι τις … (δεν λεω)… απο τα μεσα της δεκαετιας του '30 μιλαμε και μετα, μετουσιωνει την κανταδα και θεμελιωνει ενα νεο -γιατι οχι- μουσικο ιδιωμα αυτο που τελικα δεν ονοματισες … τη λαικη κανταδα με πρωτο διδαξαντα τον Παπαιωαννου στα τελη του '36 (ξεκινησε με ακκορντεον και κανταδες και μαγευτηκε απο το μινορε του τεκε, ασπριτζής ητανε …) και τον Τσιτσανη και Χατζηχρηστο να ακολουθουν.
Μεταπολεμικα αυτο κατοχυρωθηκε ακομα πιο πολυ και με αλλες δυτικες αναφορες (ρυθμος μπολερο, μπουζουκια σε διφωνια, τριφωνιες, 4φωνιες κλπ) γιατι και ο λαος το γουσταρε, αλλα ο κυριος κορμος του ρεμπετικου ηταν παντα τα χιτζαζ και ουσακ ή κιουρντι ζειμπεκικα, τα νιαβεντια και χουζαμ απταλικα, τα σαμπαχ βαρεια ζειμπεκικα και καμηλιερικα, τα ανατολιτικα ουσουλια και δε συμμαζευεται …
Στο τελος αυτη η πολυσυλλεκτικοτητα του λαικου τραγουδιου απο τη δεκαετια του 30 και μετα (εξαιρουμενου του ελαφρου βεβαιως, αν κι αυτο αγαπηθηκε απο τον κοσμο) δεν αφησε περιθωρια νομιζω στο να μαλωνουμε σημερα για το ποιος ειχε το πανω χερι. Ολα μπερδευονται γλυκα και σοφά και δεν θα ηθελα να γινω σημαιοφορος του ανατολιτικου και καλα, αφου στο φιναλε οι πιο πολλοι παιζουμε και ακουμε συγκερασμενα !! Ομως ξαναλεω, οι ΑΝΑΤΟΛΙΤΙΚΟΙ ΔΡΟΜΟΙ οριζουν το ρεμπετικο, οπως και η συγκεκριμενη εκφορα της λαικης ψυχης, ειτε καταπιεσμενη ειτε τσαμπουκαλεμενη !!!
Το τραγουδι που αναφερεις ειναι του φιλου μου του Βασιλη Σπυροπουλου απο τους θρυλικους ΣΠΥΡΙΔΟΥΛΑ και του αδερφου του Νικου, ενα χρονο μετα την αποχωρηση του Παυλου Σιδηροπουλου.
Το παλιο μου μπουζουκακι, αν εννοεις αυτο φιλε μου, ειναι ενα τραγουδι που δεν το γραφει ουτε ο Μπετοβεν ναχεις υποψη σου …
και τελος παντων αν εσυ εχεις κακες αναμνησεις απο κεινη την περιοδο εμεις δε φταιμε, συγγνωμη δηλαδης !!!
Θα μας τρελάνεις ρε Γιώργη; Ο Σιδηρόπουλος γύρω στο 1990 μας άφησε…
(Ή λέτε για άλλο τραγούδι και χρειάζομαι δεύτερο καφέ;)
ΥΓ-ΔΙΟΡΘΩΣΗ:
Nαι, ο Παύλος πέθανε 6 Δεκεμβρίου 1990, το τσέκαρα…
'Εχω την εντύπωση πως ο Τσιτσάνης είχε γράψει τους στίχους του Άγιου Μάμμα αρκετά πριν, τα πρώτα χρόνια της Κατοχής.
ΥΓ - Τί φωνάζεις ρε Παπαντώνη;
Έχεις δίκιο Πάνο.
Υπάρχει μιά ιστορία (την άκουσα εν μέρει από τον Χατζηδουλή, εν μέρει από τον Πετρόπουλο, και εν μέρει από τον ίδιο τον Τσίλια.
Ήταν ένας συμμαθητής και κολητός του Τσιτσάνη στα Τρίκαλα (την πίνανε μαζί). Τον γνώρισα το 1984, τούχω πάρει συνέντευξη). Όταν έγινε η Κατοχή κι ο Τσιτσάνης… αποστρατεύτηκε, απομονώθηκε στον Άγιο Μάμμα της Χαλκιδικής, όπου βρήκε τον παλιό του συμμαθητή… νάναι παπάς! Εκεί, στον Άγιο Μάμμα, τα βρήκανε ξανά, κι άρχισαν πάλι να την πίνουν μαζί (κάργα οι φυτείες στην περιοχή).
Όταν άρχισε να τραγουδάει το τραγούδι στα μαγαζιά (νομίζω μετά την Κατοχή), ο παπάς ήρθε και τον βρήκε τον Τσιτσάνη και τον παρακάλεσε: “Καλά, εσύ δε φοβάσαι να καρφώνεσαι, εγώ τι φταίω που θα με καθαιρέσουν…” Έτσι ο Τσιτσάνης το άλλαξε σε “Άγιο Παύλο”, που ομοιοκαταληκτεί εξ ίσου κακά με το “μαύρο”! (Τον Μάμμα φυσικά ο Τσιτσάνης τον πρόφερε Μάμμο…)
Πρόκειται γιά μύθο φυσικά, αλλά κάποιες αλήθειες κρύβονται μέσα.
Iωαννα εισαι σιγουρη πως εχεις πιει καφε ;;
Εγω παντως μολις εφαγα και το επιδορπιο, κεικ σοκολατα με παγωτο, στα ηλιολουστα Χανια … αμ πως ;;
:089:
Εννοουσα την αποχωρηση απο τους ΣΠΥΡΙΔΟΥΛΑ και οχι απο τη ζωη, εκει ηταν το θεμα μας …
:080:
Παραθετω αποσπασμα απο τη βιογραφια του, που εχει επιμεληθει ο φιλος
Τολης απο συναδελφο σαϊτ. Και οπως θα δειτε παλι Φερρης μεσα !! [i]
…
Το 1976 μαζί με τους αδερφούς Σπυρόπουλους έφτιαξε το γκρούπ “Σπυριδούλα”.Με αυτό το σχήμα δημιούργησε τον σημαντικότερο ίσως δίσκο στην περίεργη ιστορία του Ελληνικού rock το “Φλού”. Αξίζει πιστεύω να σημειώσουμε πως για τον δίσκο αυτό ο Π.Σ. δεν υπέγραψε συμβόλαιο αλλά ένα “χαρτί” που έγραφε ότι αποποιείται πάσης οικονομικής απαιτήσεως από τον δίσκο. Η “Σπυριδούλα” υπέγραψε συμβόλαιο εκτελεστού με ποσοστό 4% .Το σχήμα διαλύεται αφήνοντας πίσω του έναν ολοκληρωμένο rock ήχο και μια σειρά συναυλιών.
Το 1979 μαζί με Παπαντίνα, Νέστορα, Τζιμόπουλο (παλιά μέλη Μακεδονομάχων, IDOLS κ.α.) φτιάχνει το σχήμα “Εταιρία Καλλιτεχνών” με αγγλικό στίχο. Το σχήμα αυτό δεν κυκλοφορεί δίσκο. Ενα όμως τραγούδι από αυτήν την περίοδο περιλαμβάνεται στον κατοπινό του δίσκο “Zorba the freak” πρόκειται για το τραγούδι “Clown”.
Εκείνη την περίοδο κάνει και την πρώτη του εμφάνιση στον
κινηματογράφο, πρωταγωνιστώντας στην ταινία του Αντρέα Θωμόπουλου
“Ο Ασυμβίβαστος” … Τον ίδιο καιρό πρωταγωνιστεί και σε μία ακόμη ταινία του Αντρέα Θωμόπουλου με τίτλο “Αλδεβαράν” και με συμπρωταγωνιστή τον Δημήτρη Πουλικάκο, η οποία προβλήθηκε μόνο στο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης. Στην μικρή καριέρα του ως ηθοποιού περιλαμβάνεται και μια τηλεοπτική εμφάνιση στο σήριαλ του Κώστα Φέρρη “Οικογένεια Ζαρντή” που προβλήθηκε στην ΕΡΤ-1.
Η συνεχής αλλαγή συνεργατών σταματάει το 1980 όπου ο Π.Σ. καταλήγει σε ένα σχήμα που με λίγες αλλαγές παίζει μαζί του μέχρι το τέλος, τους
“ΑΠΡΟΣΑΡΜΟΣΤΟΥΣ”. Μαζί ηχογραφούν μιά σειρά σημαντικών δίσκων και με συνεχή παρουσία μέσω ζωντανών εμφανίσεων δημιουργούν τον μύθο ενός πραγματικού Ελληνικού rock συγκροτήματος, μακρυά από ερασιτεχνισμούς και μιμητισμούς.
Το 1982 κυκλοφορούν το “Εν λευκώ” …
[/i]ΣΗΜ.
- Αν εφυγε ο Παυλος το '79 απο τους Σπυριδουλα τοτε ο δισκος χωρις αυτον με το εν λογω τραγουδι, πρεπει να βγηκε μετα απο 2 χρονια το 1981 εκει εχω λαθος …
-Εγω στο “Αλδεβαραν” θυμαμαι και τον Κ.Φ. σαν πρωταγωνιστη ή οχι ;;
Αααααα… Και τρόμαξα ότι έγραψες για το “Θεέ μου μεγαλοδύναμε” !!! Χοχοχο…
Με επηρέασαν ΤΑ ΦΩΝΑΧΤΑ του Παπαντώνη και δεν πήρα μυρωδιά. Τώρα κατάλαβα!
Λέγατε για το “Νάιλον ντέφια, ψόφια κέφια”…
Χμ…
Μελέτησες τον μπαγλαμά
φοράς και γιλεκάκι
…
αγόρασες και τον λουλά
απ’ το Μοναστηράκι.
Ο Μάρκος θα σου τράβαγε τ’ αφτί
και τώρα που μας έγινες
μοντέρνο κουτσαβάκι…
Σε μεθάει το παράπονο
και με πρήζεις με νάιλον ντέφια
με σκεπάζεις με σάβανο
και τη νύχτα μου σπας
με ψόφια κέφια…
ΥΓ:
Τελικά τι κάνει ένας και μοναδικός καφές… Η ενέργεια απαιτεί σοκολατένιο κέικ !
Ποιος καλος φίλος ξέρει τους στιχους ολόκληρους από το
“Νάιλον ντέφια, ψόφια κέφια”;
Υπόχρεως!
“Νάιλον ντέφια και ψόφια κέφια”
Σιδηρόπουλος Παύλος και Σπυριδούλα
“Τετρακόσιες δραχμές ζητάς
να μου παίξεις παλιά τραγουδάκια,
μου θρονιάστηκες σαν κερατάς
σε αρτίστικα μπαρ στα Κολωνάκια.
Μελέτησες τον μπαγλαμά
φοράς και γιλεκάκι
και σταυροπόδι στάζεις τις πενιές.
Προπάντων η παράδοση,
στραβά το καβουράκι
και μόρτικα τη βγαίνεις στις μικρές τις μάγκισσες.
Σε μεθάει το παράπονο
και με πρήζεις με νάιλον ντέφια
με σκεπάζεις με σάβανο
και τη νύχτα μου σπας
με ψόφια κέφια.
Αγόρασες και τον λουλά
απʼ το Μοναστηράκι.
Ο Μάρκος θα σου τράβαγε τʼ αυτί.
Και τώρα που μας έγινες
μοντέρνο κουτσαβάκι
δε ρίχνεις και σε μας τη συνταγή την πονηρή.
Κάποιο βράδυ μες στη σχολή
είπες είμαι γιάνκης ατζέντης
τα ʽκανες κάτω απʼ τη προτομή
και ακόμα περνιέσαι λεβέντης”
ΑΓΑΠΗΤΟΙ, ΦΙΛΟΙ, ΓΙΩΡΓΟ, ΙΩΑΝΝΑ. Sorry ΓΙΑ ΤΑ “ΦΩΝΑΧΤΑ” , ΟΜΩΣ ΤΑ ΠΗΡΑ ΛΙΓΟ, ΝΙΩΘΟΝΤΑΣ ΟΤΙ ΠΑΛΙΕΣ ΠΡΟΚΑΤΑΛΗΨΕΙΣ ΓΙΑ ΤΟ ΡΕΜΠΕΤΙΚΟ ΜΟΙΑΖΟΥΝ ΝΑ ΔΙΑΙΩΝΙΖΟΝΤΑΙ. ΓΙΩΡΓΟ, ΠΩΣ ΣΟΥ ΠΕΡΑΣΕ ΑΠ ΤΟ ΝΟΥ, ΠΩΣ ΘΑ ΜΠΟΡΟΥΣΑ ΝΑ ΔΙΑΦΩΝΩ ΜΕ ΟΣΑ ΓΡΑΦΕΙΣ ΓΙΑ ΤΟ " “ΠΑΛΙΟ ΜΟΥ ΜΠΟΥΖΟΥΚΑΚΙ”; ΠΡΟΣΩΠΙΚΑ ΔΕΝ ΕΧΩ ΚΑΜΙΑ ΑΠΟΛΥΤΩΣ ΔΙΑΦΩΝΙΑ ΜΕ ΟΣΑ ΓΡΑΦΕΙΣ ΚΑΙ ΔΕΝ ΒΡΙΣΚΩ ΣΤΗΝ ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΣΟΥ ΝΑ ΔΙΑΦΩΝΟΥΜΕ ΕΠΙΤΗΣ ΟΥΣΙΑΣ. ΜΟΝΑΧΑ ΔΥΟ ΕΝΣΤΑΣΕΙΣ ΚΙ ΑΝ ΘΕΛΕΙΣ ΤΟ ΣΥΖΗΤΑΜΕ.1) ΔΕΝ ΞΕΡΩ ΑΝ Η ΠΛΑΚΙΩΤΙΚΗ- ΕΠΤΑΝΗΣΙΑΚΗ ΚΑΝΤΑΔΑ ΕΙΝΑΙ ΠΡΑΓΜΑΤΙ “ΜΕΛΟ”, ΟΠΩΣ ΓΡΑΦΕΙΣ ΚΑΙ ΔΕΝ ΜΕ ΕΝΔΙΑΦΕΡΕΙ ΚΙΟΛΑΣ. ΒΛΕΠΕΙΣ, ΔΕΝ ΕΙΜΑΙ ΜΟΥΣΙΚΟΛΟΓΟΣ, ΑΛΛΑ ΜΠΟΥΖΟΥΚΤΣΗΣ(ΑΝ ΚΑΙ ΕΡΑΣΙΤΕΧΝΗΣ ΠΙΑ). ΑΝ ΕΠΙΜΕΝΩ ΔΕΝ ΤΟ ΚΑΝΩ ΑΠΟ ΕΦΕΣΗ ΣΤΗΝ ΓΚΡΙΝΙΑ, ΑΛΛΑ ΕΠΕΙΔΗ ΥΠΑΡΧΕΙ ΛΟΓΟΣ, ΠΟΥ ΙΣΩΣ ΚΑΤΑΛΑΒΕΙΣ ΚΑΠΟΙΑ ΣΤΙΓΜΗ. ΟΠΩΣ ΚΑΙ ΝΑΧΕΙ Η ΚΑΝΤΑΔΑ, ΠΟΥ ΕΡΧΕΤΑΙ ΠΡΑΓΜΑΤΙ ΑΠ’ ΤΗΝ ΙΤΑΛΙΑ ΠΑΙΖΕΙ ΕΝΑ ΣΠΟΥΔΑΙΟΤΑΤΟ ΡΟΛΟ. ΜΠΟΛΙΑΖΕΙ ΤΗΝ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΛΑΙΚΗ ΜΟΥΣΙΚΗ ΜΕ ΤΗΝ ΙΤΑΛΙΚΗ ΣΧΟΛΗ ΕΝΑΡΜΟΝΙΣΗΣ, ΔΙΑΦΟΡΕΤΙΚΗ ΑΠΟ ΑΛΛΕΣ ΠΟΥ ΖΟΥΝ ΚΑΙ ΒΑΣΙΛΕΥΟΥΝ ΣΤΟΝ ΕΥΡΥΤΕΡΟ ΕΥΡΩΠΑΙΚΟ ΧΩΡΟ. ΕΤΣΙ ΣΕ ΣΥΝΔΥΑΣΜΟ ΜΕ ΤΙΣ ΤΡΟΠΙΚΕΣ ΚΛΙΜΑΚΕΣ ΤΟ ΡΕΜΠΕΤΙΚΟ ΑΠΟΚΤΑ ΕΝΑ ΧΑΡΑΚΤΗΡΙΣΤΙΚΟ ΗΧΟΧΡΩΜΑ ΜΟΝΑΔΙΚΟ ΚΑΙ ΑΝΕΠΑΝΑΛΗΠΤΟ! ΑΡΑ ΟΙ ΚΑΝΤΑΔΕΣ ΕΙΝΑΙ ΚΑΤΙ ΠΟΛΥ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΟ ΑΠΟ “ΜΕΛΟ” ΤΡΑΓΟΥΔΑΚΙΑ. ΕΙΝΑΙ ΜΙΑ ΑΠ ΤΙΣ “ΠΡΩΤΕΣ ΥΛΕΣ” ΤΟΥ ΡΕΜΠΕΤΙΚΟΥ! 2) ΤΟ ΡΕΜΠΕΤΙΚΟ ΔΕΝ ΤΟ ΟΡΙΖΟΥΝ ΟΙ ΑΝΑΤΟΛΙΤΙΚΟΙ ΔΡΟΜΟΙ. ΟΙ ΑΝΑΤΟΛΙΤΙΚΟΙ ΔΡΟΜΟΙ ΟΡΙΖΟΥΝ ΤΗΝ ΑΝΑΤΟΛΙΤΙΚΗ ΜΟΥΣΙΚΗ. ΣΤΟ ΡΕΜΠΕΤΙΚΟ, ΟΣΗ ΣΗΜΑΣΙΑ ΕΧΕΙ Λ.Χ. ΤΟ ΡΑΣΤ, ΑΛΛΗ ΤΟΣΗ ΕΧΕΙ ΚΑΙ ΤΟ ΚΑΘΑΡΟ ΜΑΤΖΟΡΕ. Η ΦΥΣΙΚΗ ΜΙΝΟΡΕ ΤΗΣ ΔΥΤΙΚΗΣ ΜΟΥΣΙΚΗΣ ΕΙΝΑΙ ΤΑΥΤΟΧΡΟΝΑ ΚΑΙΔΡΟΜΟΣ ΤΟΥ ΡΕΜΠΕΤΙΚΟΥ. ΤΟ ΑΝ ΘΑ ΠΑΡΕΙ ΔΕΥΤΕΡΕΣΒΦΩΝΕΣ η ΟΧΙ ΔΕΝ ΤΟ ΑΠΟΦΑΣΙΖΕΙ Ο ΤΟΥΡΚΟΣ, ΑΛΛΑ Ο ΙΤΑΛΟΣ, ΝΑ Η ΣΗΜΑΣΙΑ ΤΗΣ ΚΑΝΤΑΔΑΣ, ΟΣΟ ΚΙ ΑΝ ΚΑΠΟΙΟΙ ΔΙΑΦΩΝΟΥΝ. ΚΑΙ ΚΑΤΙ ΑΚΟΜΑ. ΤΟ ΡΕΜΠΕΤΙΚΟ ΕΧΕΙ ΜΙΚΡΟΤΕΡΗ ΣΧΕΣΗ ΜΕ ΟΤΙΔΗΠΟΤΕ ΑΝΑΤΟΛΙΤΙΚΟ ΑΠ ΟΤΙ ΦΑΝΤΑΖΟΜΑΣΤΕ, ΣΥΧΝΑ. ΠΡΟΚΥΠΤΕΙ ΑΠΟ ΤΟ ΣΩΜΑ ΤΗΣ ΒΥΖΑΝΤΙΝΗΣ ΟΧΤΑΗΧΙΑΣ ΚΑΙ ΟΧΙ ΑΠΟ ΤΟ ΤΟΥΡΚΙΚΟ ΜΑΚΑΜ, ΣΥΣΤΗΜΑΤΑ ΠΑΡΕΜΦΕΡΗ ΟΧΙ ΟΜΩΣ (ΚΑΘΕ ΑΛΛΟ!) ΟΜΟΙΑ. ΒΕΒΑΙΩΣ, ΟΙ ΒΥΖΑΝΤΙΝΟΙ ΗΧΟΙ ΔΕΝ ΕΝΑΡΜΟΝΙΖΟΝΤΑΙ, ΔΑΝΕΙΖΟΥΝ ΟΜΩΣ ΣΤΟ ΡΕΜΠΕΤΙΚΟ ΤΑ ΣΥΣΤΗΜΑΤΑ ΑΝΑΠΤΥΞΗΣ ΤΟΥΣ ΚΑΘΩΣ ΚΑΙ ΤΗ ΒΑΘΥΤΕΡΗ ΜΟΥΣΙΚΗ ΤΟΥΣ ΦΙΛΟΣΟΦΙΑ. Η ΑΝΑΤΟΛΙΚΗ ΜΟΥΣΙΚΗ ΣΚΕΨΗ ΟΔΗΓΗΣΕ ΜΕ ΣΙΓΟΥΡΙΑ ΤΗΝ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΛΑΙΚΗ ΜΟΥΣΙΚΗ ΣΤΗΝ ΙΝΔΟΑΡΑΒΟΠΕΡΣΙΚΗ ΚΑΖΑΝΤΖΙΔΙΚΗ ΚΛΑΨΑ (ΛΕΩ ΚΛΑΨΑ ΑΛΛΑ ΑΛΛΗ ΛΕΞΗ ΣΚΕΦΤΟΜΑΙ…) ΚΑΙ ΣΤΗ,ΓΕΝΙΚΩΣ ΘΛΙΒΕΡΗ ΚΑΙ ΜΙΖΕΡΗ, ΜΟΥΣΙΚΑ, ΔΕΚΑΕΤΙΑ ΤΟΥ '60…
Πάνος: Φίλε Παπαντώνη, αναφερόμουν στα κεφαλαία που χρησιμοποιείς (νομίζω το ίδιο και η Ιωάννα). Αν γράφεις με κεφαλαία, πέρα του ότι είναι απίθανα κουραστικά στο διάβασμα, δίνουν την εντύπωση ΠΩΣ ΦΩΝΑΖΕΙΣ.
Το '82 νομίζω γράφτηκε το κομματάκι. Είχα πάρει το δίσκο μέσω γνωστού, πριν φτάσει στα δισκάδικα της πόλης και είχα νιώσεις… περήφανος!
:241:
Ναι, το 1982 είναι το “Νάιλον ντέφια, ψόφια κέφια”.
Ομως έχω την εντύπωση πως ερμηνεύεται μόνο από τους αδερφούς Σπυρόπουλους - Σπυριδούλα και δεν είχε συμμετοχή ο Παύλος Σιδηρόπουλος. Είναι ο δίσκος που βγάλανε μετά την αποχώρηση του Παύλου από το συγκρότημα.
Κάτι μήπως δεν θυμάμαι ;
ΜΕΤΑ ΑΠΟ 5 ΛΕΠΤΑ : ΥΓ:
Ο Γ.Βαβ. στο υστερόγραφό του, το λέει καθαρά. Τώρα το πρόσεξα. Από τους στίχους που παράθεσε η Ελένη μού γεννήθηκε το ερώτημα…
ΝΑΙ ΠΑΝΟ ! ΑΥΤΟ ΕΝΝΟΟΥΣΑ ΚΙ ΕΓΩ!!!
ΑΥΤΑ ΕΙΝΑΙ ΤΑ “ΦΩΝΑΧΤΑ” ΓΡΑΜΜΑΤΑ ! 
Καλωσήρθες λοιπόν, Παπαντώνη στην παρέα μας !
Αν θέλετε να μιλήσουμε γιά ροκ, εδώ είμαι, αλλά… εδώ είναι ρεμπέτικο, δεν είναι παίξε γέλασε…
Τέλος πάντων μην την ψάχνετε, είμαι ο πιό κωλόφαρδος άνθρωπος της οικουμένης! Ό,τι πιό σημαντικό του 20ού αιώνα, βρέθηκα μέσα, χωρίς καλά-καλά να το ξέρω! Έτσι, η παρέα μου του 1960, περιλαμβάνει επί ίσοις όροις, τον Χατζηδάκι και τον Πουλικάκο, τον Ρένο Αποστολίδη και τον Πολύτιμο (τον βλέπο ακόμα κάθε βδομάδα, είναι γείτονας), τον Πετρόπουλο και τον Γιώργο Μακρή, τη Μαντώ Αραβαντινού και τον Νικηφόρο Βρεττάκο (ξημεροβραδιαζόμουνα σπίτι του στην Καραϊσκου), και βάλε και βάλε…
Στο Παρίσι συνεργάστηκα μεταξύ άλλων με τον Βαγγέλη Παπαθανασίου σ’ ένα από τα σημαντικότερα έργα του διεθνούς ροκ (psychedelic), με τον Σταμάτη Σπανουδάκη στα πρώτα του, με τον ΣαλβαντόρΝταλί γιά λίγο…
Στο Λονδίνο το 1972 γνώρισα τον Robert Fripp (King Krimson) και τον Σταύρο Λογαρίδη, κι ένα χρόνο μετά κάναμε μαζί τον “Ακρίτα” που ο Πετρίδης ανακήρυξε ως το σημαντικότερο concept album του Ελληνικού ροκ.
Από το 1973 η παρέα στην Αθήνα διευρύνεται, με κατάληξη το 1981-1983, στο σίπίτι της Σωτηρίας κι ενώ ετοιμάζομαι γιά το “Ρεμπέτικο”, ξημεροβραδυάζονται ο Παύλος Σιδηρόπουλος, ο Νικόλας (Άσιμος), ο Λογαρίδης, η Κατερίνα Γώγου, ο Παύλος Τάσιος, ο Άρης Ρέτσος, η Όλια Λαζαρίδου, ο Κωνσταντίνος Τζούμας, ο… Νίκος Καρβέλας (εγώ τον πίεσα να τα… φτιάξει με τη Βίσσυ, η Σωτηρία είχε αντίρρηση) ο Πεντζίκης από τη Θεσσαλονίκη, και βάλε… και βάλε… Πρότεινα στον Παύλο να τιμήσει τον παππού του, και να τιτλοφορήσει το δίσκο “Zorba the Greek”, κι εκείνος τόκανε "The Freak, απείρως καλύτερο φυσικά. Ο Καρβέλας μούγραψε τα πρώτα τραγούδια γιά… το “Ρεμπέτικο” (κι όμως, νόμιζες πως ήταν Γιοβάν Τσαούς)!
Προηγουμένως, είμουνα στα γυρίσματα του “Αλδεβαράν”, μα δεν έπαιζα. Εμφανίστηκα σε πολλές ταινίες φίλων, κι η… διασημότερη εμφάνισή μου είναι στο “Made in Greece”. Πρωταγωνίστησα στον "Εξόριστο στην Κεντρική Λεωφόρο του Νίκου Ζερβού, όπου εμφανίζονται και οι Λογαρίδης, Πολύτιμος, Δήμος Θέος και βάλε…
Με δυό λόγια, “όλη η Αθήνα στο ίδιο κρεββάτι κοιμάται” όπως είπε τότε ο μακαρίτης Γιώργος Κούνδουρος.
Επί τη ευκαιρία, ο Γιώργος, είχε την μπουάτ “Στοά” στο Κολωνάκη (Λεβέντη) το 1963, όπου πρωτοεμφανίστηκαν οι Διονύσης Σαββόπουλος, Μάνος Λοϊζος και Μαρία Φαραντούρη. Και μιά μέρα τους πήγα πεσκέσι την… Francoise Hardy!
Αυτό τα ολίγα, ίσαμε να κάνουμε τα τρία Φ, το Ferris Freak Forum!