Φιλε και συμπατριωτη μου Καλαματιανε…δεχομαι οτι λες και εκ του αποτελεσματος αλλα και της ιδιας μου εμπειριας υπαρχουν φορες που η πενα πρεπει να παιχθει τυποποιημενα και με συγκεκριμενη φορα (αλλωστε και εγω το κανω σε καποια μετρα που θα καταλαβω οτι χρειαζεται να τονισω ή να δυναμωσω προκειμενου να βγουν με ταχυτητα…) αλλα δε σπαω και τα νευρα μου και να χασω την ουσια της μελωδιας με το πανω κατω…παιζω απο πανω προς τα κατω και στην επιστροφη της πενας αν χρειαστει κανω και ενα παιξιματακι για να κερδισω χρονο και δακτυλα στο αριστερο…
καλησπερα
Δεν λεω οτι η πενα πρεπει να πηγαινει πανω κατω…
Υπαρχουν τραγουδια που παιζω 15 νοτες συνεχομενες κατω… :112:
Απλα οτι γενικοτερα υπαρχουν κανονες…
Μενεις Καλαμάτα; Αν και απ’ οτι βλεπω λες Πειραια… :083:
Φίλε bourbou εγώ πιστέυω ότι η ουσία της μεωδίας δεν είναι μονο να παιχτούν οι νότες αλλά και το ηχιτικο αποτέλεσμα, και για να το καταφέρεις αυτό πρέπει να έχεις σωστή πένα και σωστή δακτυλοθεσία.
Φιλε Μποτη Θα διαφωνησω μαζι σου.Πιστευω πως ειτε με το 2ο ειτε με το 4ο,ειτε ακομη και με τον αντιχειρα αν το ταστο πατηθει σωστα η νοτα θα βγει…οσο για τη πενα σιγουρα η αρση ειναι πιο αδυναμη αλλα αν ξερεις ποτε να χρησιμοποιησεις θεση το παιξιμο θα τονιστει…πιστευω οτι η αρση απλα εξυπηρετει ουσιαστικα τη ταχυτητα και τη χρηστικοτητα της επαναφορας της πενας (αντι να επεστρεφες στον αερα προκειμενου να κανεις παλι θεση).Για οτι αναφερεις συμφωνω απολυτα σε επιπεδο ταχυτητας αλλα σε επιπεδο ηχοχρωματος ειναι τελειως υποκειμενικο και κατ’επεκταση χαρακτηριζει τη διαφοτετικοτητα και το προσωπικο υφος του παικτη.
Υπάρχουν διάφορες τεχνικές δακτυλοθεσίας. Με τα δυο δάκτυλα με τα τρία με τα τέσσερα ακόμα και με τον αντίχειρα όπως και διαφορετικοι τρόποι κρατήματος της πένας. Αν βρείς τον τρόπο που σε βολεύει και βγαίνουν οι φράσεις καθαρές δεν μπορεί κάποιος να σου πει οτι είσαι λάθος. Ακόμα αν βρείς το κράτημα της πένας που σε βολεύει η αρση μπορεί να ακουστεί σχεδόν ισοδύναμη με τη θέση. Σύγουρα ένας καλός δάσκαλος μπορεί να βοηθήσει.
Aρα γενικα θα συμφωνησουμε…απλα εχω κουραστει να προσπαθουν οι δασκαλοι να μου μαθουν τη πενα οπως -τελικα αυτο δειχνει η επαφη μου μαζι τους- ο καθενας ξερει και παιζει…και αφου ολοι λενε κατι διαφορετικο ή κατι παρομοιο…εγω θα κανω το δικο μου! και αφου ολοι τελικα συμφωνουμε οτι υπαρχουν πολλοι τροποι και κανενας λαθος ή σωστος! πρεπει να αρχισω μεσα απο τη ποικιλια πληροφοριων και τεχνικων να αυτοσχηματιζομαι και να αποκτω τη προσωπικη μου μοναδικοτητα…
Νομίζω πως εδώ υπάρχει μια μικρή σύγχυση. Μπορεί ο καθένας να δηλώσει Χ προσωπικό ύφος και ο. κ . με γειά μας με χαρά μας. Όταν το ηχόχρωμα έχει αναφορά σε γνωστά τραγούδια - μουσική εκτελεσμένα με έναν συγκεκριμένο τρόπο, αν δεν εκτελεστούν με τον ίδιο ακριβώς, μιλάμε για κάτι αλλο κι όχι αυτό που είναι καταχωρημένα στο σκληρό δίσκο του εγκεφάλου και των συναισθημάτων. Αυτό για την θεωρία και όπου υπάρχουν απαιτήσεις “υψηλού επιπέδου”. Στην παρέα του καθενός, πολλοί θα ακούσουν, πιθανόν ελάχιστοι ίσως καταλάβουν ότι έπαιξες π π ν π ν π π π ν π… την πένα σου κι όχι π ν π ν π ν π π π π. (π=κάτω ν=πάνω). Ίσως και να μη έχει και πολύ μεγάλη σημασία τελικά, κέφι να γίνεται. Ένας δάσκαλος που “έχει φάει τα μουστάκια του” και ενδιαφέρεται θα το καταλάβει αμέσως. Ο δικός μου πάντως το καταλαβαίνει και για να επιμένει στο σωστό χειρισμό της πένας και γενικά στη σωστή λειτουργικότητα του δεξιού καρπού κάτι ξέρει. Με λίγα λόγια αυτό το ρημάδι το π - ν που τόσο πολύ μας βασανίζει όλους, είναι κεφαλαιώδους σημασίας.
1 «Μου αρέσει»
Αληθεια φιλε Νικητα πιστευεις οτι στα μαγαζια οι ακροατες-πελατες καταννοουν αυτη την λεπτομερεια?
Πιστευω οτι καποιος για να καταλαβει κατι τετοιο που αναφερεις -και δεχομαι εν μερει και οχι εν ολω- πρεπει να εχει αρτια εκπαιδευμενο αυτι και ειδικοτερα στο μπουζουκι…
Απο την αλλη ο δασκαλος ισως επιμενει γιατι απλα πρεπει και αυτη ειναι η δουλεια του…αν ο ιδος δασκαλος ομως τυχαινε φιλος σου και οχι αμοιβομενη σχεση,ενδεχομενως να στο ελεγε αλλα και να μη κολλαγε κιολας με το θεμα…
το θέμα της άρσης/θέσης είναι ένα συχνό πρόβλημα. είναι βασικό να κατανοήσουμε τη σημασία του ρυθμού σε ένα τραγούδι, και κατά τη γνώμη μου την (κατ’αρχήν) προτεραιότητά του σε σχέση με τη μελωδία. με απλά λόγια, αν γίνει λάθος στη μελωδία δεν χάλασε ο κόσμος, ενώ ένα λαθάκι στο ρυθμό γίνεται αμέσως αντιληπτό. και αυτό που θα συνεπάρει έναν ακροατή είναι η πενιά και ο ρυθμός σε πρώτη φάση.
αν ακούσετε την ίδια μελωδία με συνεχόμενη θέση/άρση, και με τυχαία (ρυθμικά) τοποθέτηση, υπάρχει μια βασική διαφορά. το πρώτο παίξιμο έχει από μόνο του μια ρυθμική πληρότητα, χωρίς να χρειάζεται συνοδευτικό όργανο για να καταλάβεις αν είναι πχ χασάπικο ή ζεϊμπέκικο. το δεύτερο παίξιμο έχει μια ασάφεια και ένα πιο επίπεδο άκουσμα, δεν σε παρασύρει το παίξιμο. επίσης είναι δύσκολο να μείνεις εντός ρυθμού και να ταυτιστείς με τον τεμπίστα. και μια που μιλάμε για μπουζούκι, πώς θα παίξεις τις γεμάτες εκεί που χρειάζεται, αν δεν πέφτουν στη θέση;
η τεχνική του να παίζεις άρση/θέση όχι με βάση το ρυθμό αλλά με βάση τις αλλαγές χορδών είναι μια υπαρκτή αλλά προχωρημένη και εξειδικευμένη τεχνική στην ηλεκτρική κιθάρα, για γρήγορα περάσματα σε κάθετο παίξιμο. επίσης ένας φτασμένος παίχτης με άνεση, μπορεί να ξεπεράσει τους κανόνες και να χρωματίσει με άρσεις κλπ το παίξιμό του. πρώτα όμως θα έχει βάλει καλά μέσα του το ρυθμό και θα έχει κατανοήσει τη σημασία του.
τέλος, μια τόσο βασική αλλαγή στην τεχνική μόνο βελτίωση μπορεί να προσφέρει. ίσως όχι βραχυπρόθεσμα (συχνά όμως είναι άμεση η βελτίωση) αλλά σίγουρα μεσοπρόθεσμα.
πάνω στη φλυαρία μου επανέλαβα κάποια που είπαν οι προλαλήσαντες, να με συμπαθάτε.
Συμφωνω liga rosa…αλλα γιατι να πιστευουν καποιοι οτι η ελευθερη νυξη της πενας και κατα βουληση συνεπαγεται και αρυθμια? εγω σε εμενα εδω και παρα πολλα χρονια δεν παρατηρω κατι τετοιο…και εχω κατα καιρους παιξει και με τεμπιστες αλλα και αλλα τραγουδιστικα οργανα…παιδια…πρεπει να καταλαβετε οτι καποιος που πεζει κατα βουληση τη πενα εχει ηδη εξερευνησει αυτον τον τροπο και εχει απολυτα εξοικοιωθει με το χρονο,τα 3ηχα,τα τρεμουλα,τις διπλοπενιες…
Φίλε bourbou ξεκίνησα πριν ούτε ένα μήνα απ’ το μηδέν. Χτες ο δάσκαλος μου έδειξε τα τρίηχα. Όταν τον ρώτησα αν απαγορεύεται να συνεχίζουμε κάτω-πάνω-κάτω, πάνω-κάτω-πάνω … μου είπε ότι δεν απαγορεύεται και ότι σε ορισμένες περιπτώσεις μάλιστα επιβάλλεται. Μου έπαιξε όμως ένα κομμάτι με κανονικά τρίηχα και το ίδιο με όπως “βολεύει” και κατάλαβα ότι ο κανόνας είναι κανόνας και η εξαίρεση εξαίρεση.
Καλησπέρα σας κι από μένα. Διακρίνω δύο γνώμες μέσα στη συζήτηση, που και οι δύο μού φαίνονται εξίσου σωστές. Ο κάθε παίχτης θα βρει την προσωπική του ισορροπία ανάμεσα στο πότε εφαρμόζει τη μία (παίζω με τον κανόνα) και πότε την άλλη (παίζω κόντρα στον κανόνα).
Φίλε μπουρμπου, οδηγείς; Αν ναι, είμαι σίγουρος ότι αλλιώς αλλάζεις τις ταχύτητες τώρα κι αλλιώς όταν σου τις μάθαινε ο δάσκαλος.
Υποθέτω λογικά, και θα σου πρότεινα να το δεις έτσι, ότι το κομμάτι που βγάλατε με το δάσκαλο δεν είχε σκοπό να μάθεις το συγκεκριμένο κομμάτι και να το προσθέσεις στο ρεπερτόριό σου, ή πάντως όχι μόνο αυτό, αλλά και να το χρησιμοποιήσετε σαν άσκηση πενιάς. Λοιπόν, μαθαίνεις αυτό που λέει ο δάσκαλος, μαθαίνεις και τα επόμενα 5-10 αντίστοιχα, και όσο σιγά σιγά γίνεσαι παίχτης, τα όσα έχεις μάθει αρχίζουν να βρίσκουν τη θέση τους στο παίξιμό σου.
bourbou, καταλαβαίνω αυτό που λες και έχω δεί τον μηταράκη πως παίζει, καθώς και διάφορους λαϊκούς οργανοπαίχτες (το βιολί να ακουμπάει στο στέρνο κλπ) και ο ήχος βγαίνει άψογος. είναι όμως η εξαίρεση και από πίσω βρίσκεται πάντα μια εκπληκτική αντίληψη της μουσικής.
η τεχνική δεν είναι για να μας βάζει περιοριστικούς κανόνες αλλά για να απομακρύνει τα εμπόδια ανάμεσα σε αυτό που θέλουμε να παίξουμε και σε αυτό που μπορούμε. και επίσης βοηθάει στην αποφυγή υπερκόπωσης, τραυματισμών κλπ.
από την άλλη η μουσική είναι συναίσθημα και άμα νοιώθεις να το χάνεις, παίξε όπως σου βγαίνει το μεράκι. δεν σε έχω ακούσει και μπορεί όντως να μην επηρεάζει τον ήχο σου, ή την ευκολία σου.
η διόρθωση λαθών είναι πάντα πιο δύσκολη από την εξαρχής εκμάθηση αλλά αξίζει τον κόπο. κι εγώ είχα θέματα με την πένα, ένα τον πρώτο χρόνο που έπαιζα και ένα πριν λίγα χρόνια. με την πρώτη διόρθωση κατάφερα να παίξω και με την δεύτερη γλίτωσα εγχείρηση στο χέρι… δεν μετανοιώνω στιγμή από την σπαστική μελέτη επανόρθωσης!
καθυστερημένο υγ: είτε σαν αμοιβόμενη σχέση είτε σαν φιλική, την ίδια προσοχή και απαιτήσεις έχω από το μάθημα. κρίμα να γίνεται τέτοια διάκριση.
νίκος
1 «Μου αρέσει»
Μιας και το ‘φερε η κουβέντα, μια απαίτηση που έχω εγώ από το μάθημα είναι να είναι ο δάσκαλος απαιτητικός. Ας είναι και νεότερός μου, δεν έχει σημασία: θέλω κάποιον να μου πει «αυτό θα κάνεις», και που θα μου εμπνεύσει αρκετή εμπιστοσύνη ώστε να πειθαρχήσω σε ό,τι λέει, ακόμη κι αν η πρώτη μου αντίδραση σε κάτι από αυτά είναι αρνητική. Άμα ήταν να μου πει «παίξ’ το όπως σου βγαίνει», ήξερα να το κάνω και χωρίς δάσκαλο αυτό!
Συνεπώς, προτείνω γενικά να ακολουθείς ό,τι λέει ο δάσκαλος (εκτός φυσικά αν πρόκειται για δάσκαλο που συνολικά δε σε έχει πείσει): όχι επειδή δεν έχεις δική σου κρίση, αλλά επειδή ο δάσκαλος μάλλον κάπου το πάει, και ίσως αυττό να μην έχει δείξει από την αρχή αλλά να θέλει το χρόνο του.
Εξάλλου η πειθαρχική μαθητεία είναι πολύ ευχάριστη εμπειρία και διδακτική από μόνη της.
Μπορει καποιος να μου απαντησει;Τι πενα πρεπει να χρησιμοποιει καποιος οταν παιζει μπουζουκι;ποια ειναι η σωστη;Π.χ (medium,xeavy,extra xeavy) η δεν εχει καμια σημασια με οποια βολευεται ο καθενας!!!
νομίζω ότι σ’ αυτή τη φράση περιέχεται όλο το νόημα.
— Νέο μήνυμα προστέθηκε 22.07.2011 στις 00:03 ::: Το προηγούμενο μήνυμα δημοσιεύθηκε 21.07.2011 στις 23:58 —
ένας φίλος μου από τα παλιά ο Στέλιος Φανός (τον ξέρει πολύ καλά ο Νίκος Φρονιμόπουλος) έπαιζε με σιδερένια πένα! Και έβγαζε απίστευτο ήχο…
Για να συνεχίσω τον συλλογισμό του Αλκιβιάδη, πάρε όλες τις πένες απο ένα μαγαζί και φέρε τες να σου πω αν έχω δεί κάποιον να παίζει με μια απο αυτές.
Τόσο πολύ διαφέρει το τι βολεύει τον καθένα.
Ανάλογα πώς την κρατάς, ανάλογα με πόση δύναμη παίζεις και πάει λέγοντας…
Σημασία λοιπόν έχει πώς βολεύεσαι ώστε να βγάλεις τον ήχο που θες, όχι απλά πώς βολεύεσαι.
Για παραδειγμα, αλλη πενα χρησιμοποιω σπιτι και αλλη στη δουλεια οπου παιζω σκετα σε 100+ ατομα… Στην 1η περιπτωση πολυ μαλακες, στην 2η λιγο πιο σκληρες (0,7+).
Eπανερχομαι μετα απο καιρο ωστε να επιβεβαιωσω τον κανονα που γινεται εξαιρεση και την εξαιρεση που γινεται κανονας…σημερα επιχειρω ολη μερα να βγαλω τη ‘‘χορα του Ζαφειριου’’…η μελωδια μπορω να πω μετα βεβαιοτητας οτι ειναι στο 100%…οταν προσπαθησα να ανεβασω τη ταχυτητα μου τελειως ελευθερα οπως υποστηριζα εξ αρχης αλλωστε στο εδω αρθρο μου,πηγε μεχρι καποιου σημειου και οχι παραπανω…οταν αποφασισα να δοκιμασω την αρχη του μετρου με αρση αντι για θεση ολο το πρωτο και δευτερο μερος βγηκε συνεχομενα χωρις καμια αλλαγη σε θεση-αρση (μια-μια) και ενα 30-40% πιο γρηγορα τουλαχιστον!
Βεβαια η αποψη εξακολουθει να ισχυει σχετικα με το περι ελευθεριας στη πενα,απλα θεωρω οτι αυτο δειχνει πως καποια συγκεκριμενα πραγματα πρεπει να τυποποιηθουν απολυτως για να προχωρησουν (βεβαια εδω εγω ξεκινησα με αρση και το εβγαλα μεχρι τελους)…καποιοι αλλοι παικτες ισως μπορουν να το ξεκινησουν με θεση ή εναλλαγες και οπως το ρυθμιζουν αυτοι…νομιζω οτι δειχνει απεριφραστα οτι η τυποποιηση εγκειται στην προσωπικη ελευθερια του καθενος αρκει να αποτελει αξιωμα τεχνικα…
Το σολο αυτο ξεκιναει με αρση ουτως η αλλως.Αν παιξεις θεση τη νοτα λα και αρση τη νοτα φα,δεν θα βγει γιατι ερχεται αναποδα η πενα σου.Παιζεις 2/4,στο ισχυρο μερος του μετρου εχεις θεση και στο ασθενες αρση.