Ίσως είναι γνωστό σε αρκετούς το αντάρτικο που αρχίζει με τον στίχο “η σκλαβιά πικρό φαρμάκι”.
Παρακινημένος από τα γεγονότα στην Παλαιστίνη τους τελευταίους 2 μήνες, ήδη, έφτιαξα αυτό το βίντεο με μια διασκευή των στίχων, όπου στις τρεις πρώτες στροφές οι στίχοι είναι του παλιού αντάρτικου και στις τρεις τελευταίες είναι αλλαγμένοι επικαιρικά.
(Σημειώνω ότι το βίντεο αμέσως μόλις ανέβηκε, δηλαδή αυτόματα (!), χαρακτηρίστηκε “ακατάλληλο για ανηλίκους” και συνοδεύτηκε από προειδοποίηση για πιθανά βίαιο περιεχόμενο, το οποίο περιεχόμενο δεν είναι βέβαια “ευχάριστο” αλλά δε νομίζω ότι ότι ανταποκρίνεται στην πραγματικότητα αυτή η “τραγικοποίηση” της πλατφόρμας και μάλιστα αυτόματα… )
Εχεις τα δίκια σου μεγάλε, εγώ θα έλεγα και λευτεριά του κέντρου της Αθήνας, ή λευτεριά στους Έλληνες από τα ακραία τα μουσλίμια. και σαν θα έρθ-σαν θα έρθ η ωωωωωρααα τοτές θα δούμε ποιος μετρά αγαπάμε αγαπάμε την πατρίδα και του Αιγαίου τα νεραααααα…
Τα σύκα σύκα και η σκάφη σκάφη, επίσης να μένει το βύσσινο, τα παιδιά δεν φταίνε στα σίγουρα οι θερμοκέφαλοι όμως όλου των αποχρώσεων να πάνε στην ευχή της Παναγίας της Γοργόνας.
Με μπερδεύεις λίγο, Σάλτας: Από τη μια “οι θερμοκέφαλοι όλων των αποχρώσεων”, από την άλλη “λευτεριά από τα ακραία μουσλίμια”… Κι αναρωτιέμαι τι δίνει σε μια χώρα το δικαίωμα να στηρίζει τις σφαγές των ΄λαών και τις κατστροφές των κρατών τους, αλλά όταν αντιμετωπίζει τις συνέπειες αυτής της στήριξης με τη μορφή της προσφυγιάς να ξεχνά τις αιτίες και να στρέφεται ενάντια στους ξεριζωμένους.
Σε ένα παλιότερο τραγουδάκι μου (μπορείς να το ακούσεις εδώ), είχα τους στίχους: Στρατό στο Αφγανιστάν έχουνε στείλει / και συμμετέχουμε στους βομβαρδισμούς / μα εκτονώνουνε το ταξικό τους μίσος / σαν βλέπουν μπρος τους πρόσφυγες Αφγανούς. Και νομίζω ότι ταιριάζει στο θέμα που βάζεις, όπως και το γνωστό σύνθημα: Έλληνες και ξένοι εργάτες ενωμένοι.
Αλλά είναι από παλιά δοκιμασμένη η μέθοδος των ισχυρών να έχουν το κεφάλι τους ήσυχο βάζοντας τους φτωχούς να αλληλοχτυπιόνται για τις διαφορετικές θρησκείες, φυλές και χρώμα του δέρματος.
Με τέτοια ιδεολογήματα τρέφεται και η κατοχή στην Παλαιστίνη, σκληρή πραγματική κατοχή, κι όχι φαντασίακή σαν την “κατοχή” των μνημονίων ή “του κέντρου της Αθήνας”.
Και μην ξεχνάς: τα παιδιά σκοτώνονται μαζί με τις μανάδες τους και τους πατεράδες τους, θάβονται κάτω από τα γκρεμισμένα σπίτια τους, αυτό δεν είναι πόλεμος, είναι σφαγή των αμάχων και γενοκτονία ενός λαού.
Αλλά βλέπεις, να προσθέσω, ανάλογα με το πώς κάθε φορά θέλουν να χειραγωγούν τους λαούς, το πρόβλημα πότε είναι οι εβραίοι (όπως στη χιτλερική Γερμανία), πότε οι μουσουλμάνοι (τώρα που οι ΗΠΑ έχουν σχέδια για τη “μεγάλη μέση ανατολή”)… Κι όταν λείπουν οι θρησκευτικές διαφορές κλπ, πάλι κάτι θα βρεθεί. Μετά τη μικρασιατική καταστροφή έφταιγε που οι προσφυγοπούλες φορούσαν “κοντές ρομπίτσες” - που τραγουδάει κι ο Β. Παπαζογλου. Κι ακόμα και το 1826, αν διαβάσεις τη Γυναίκα της Ζάκυθος του Δ. Σολομού, θα δεις ότι τα ίδια έλεγαν ακόμα και για τους πρόσφυγες από το Μεσολόγγι…
Δεν μπορώ να σου απαντήσω σε όλα αυτά που γράφεις, διότι σε βλέπω διαβασμένο με γνώσεις, και εγώ είμαι αδιάβαστος, νομίζω καλά τα λές όμως, το μήνυμα σου είναι ανθρώπινο στην διασκευή που έκανες. καλό απόγευμα.
Το θέμα του Ισραήλ με την Παλαιστίνη δεν είναι θρησκευτικό ούτε φυλετικό.Άλλα είναι τα αίτια που υπάρχει αυτή η διαμάχη.Αν ήταν θρησκευτικό γιατί κανείς από τον υπόλοιπο Αραβικό κόσμο δεν βλέπει με καλό μάτι τους Παλαιστίνιους?
Τώρα όσον αφορά το αν οι Χριστιανοί είναι ακραίοι σε σχέση με τους Μουσουλμάνους ο καθένας έχει κρίση να γνωρίζει τί ισχύει στα αλήθεια.
Και τι να πουν, όμως, οι αραβικοί λαοί για τον συνασπισμό των “χριστιανικών” κρατών που τους βομβαρδίζει με εφ-16 και καταστρέφει τις χώρες τους;
Αυτό δεν είναι “ακρότητα”;
Το 2003 ο Μπους επικαλέστηκε τον Θεό για την εισβολή στο Ιράκ, που δεν ήταν και “ισλαμιστικό”.
Ακολούθησαν Λιβύη, Συρία (επίσης κράτη με κυρίαρχο το κοσμικό στοιχείο), όπου μάλιστα οι ίδιοι οι “δυτικοί” ιμπεριαλιστές χρησιμοποίησαν για τους σκοπούς τους κάποιες λεγόμενες “ακραίες ισλαμιστικές” οργανώσεις…
Και τώρα ο “δυτικός” κόσμος στηρίζει από κοινού την χωρίς προηγούμενο, ωμή και αδίστακτη σφαγή του παλαιστινιακού λαού, ξεχνώντας κατοχή, ξεχνώντας ΟΗΕ και οτιδήποτε σχετικό με ουσιαστικές ανθρώπινες αξίες.
Βλέπεις η “ακρότητα” έχει δυο όψεις (και άλλη μια τρίτη, όταν χρησιμεύει για τη χειραγώγηση καταστάσεων και την εξυπηρέτηση σχεδιασμών).
Μόνο που το θρησκευτικό και το “πολιτισμικό” περικάλυμμα μπαίνει ακριβώς για να κρύβονται τα οικονομικά συμφέροντα των μονοπωλητών του παγκόσμιου πλούτου, που βρίσκονται στην πραγματικότητα πίσω από τους ιμπεριαλιστικούς πολέμους.
Αυτό το τελευταίο από πού προκύπτει;
Όλοι οι αραβικοί λαοί είναι με το μέρος των Παλαιστινίων, κι αυτό βέβαια δεν κάνει τον πόλεμο θρησκευτικό ή φυλετικό. Η εθνική απελευθέρωση δεν είναι φυλετικό ή θρησκευτικό ζήτημα.
Άλλο το ότι η κατοχή συνοδεύεται από ρατσιστική ιδεολογία και πρακτική και λειτουργεί με ένα καθεστώς φυλετικού διαχωρισμού.
Άλλο επίσης το πώς αντιμετωπίζουν το ζήτημα οι διάφορες αραβικές κυβερνήσεις, που όπως και στη “δύση” δεν έχουν για οδηγό τις ανάγκες των λαών αλλά τις διάφορες συναλλαγές των επιχειρηματικών ομίλων κλπ.
Δεν διαφωνώ σε αρκετά από αυτά που λες αλλά δεν συμφωνώ και σε όλα.Είναι μεγάλη ιστορία σου ξαναγράφω που δεν μπορούμε να το αναλύσουμε κάτω από το κομμάτι που διασκεύασες ή δημιούργησες.Αυτό θα έπρεπε να σχολιάζουμε και μπράβο σου για την προσπάθεια.
Επειδή μπορεί να πήρες στραβά αυτό που έγραψα θα σου πω το εξής.
Εγώ δεν πήρα το μέρος των Ισραηλινών σε αυτές τις συγκρούσεις.Απλά επειδή έξω από το χορό πολλά τραγούδια λέμε καλύτερα να μην φανατιζόμαστε υπέρ του ενός ή του άλλου.
Αν και οι Παλαιστίνιοι νομίζω δεν θεωρούν τους εαυτούς τους Άραβες,οι υπόλοιποι Μουσουλμάνοι που αναφέρεις μπορεί να είναι υπέρ τους όμως μόνο στα λόγια.Από πράξεις τίποτα.Δεν τα βάζει κανείς με τους Ισραηλινούς.Οι γείτονες Τούρκοι για παράδειγμα κράζουν αλλά μέχρι εκεί.
Τέλος αυτό που σου έγραψα πιο πριν και μου λες από πού προκύπτει κάνε μια βόλτα στο κέντρο της Αθήνας και ρώτα όποιον Μουσουλμάνο βρεις τη γνώμη του για τους Παλαιστίνιους να δεις τί θα σου πει.Δεν αναφέρθηκα στη διαμάχη τόσο μεταξύ Ισραήλ Παλαιστίνης αλλά στους Παλαιστίνιους σαν λαό.Βέβαια με τόσα που έχουν υποστεί καταλαβαίνω κάπως τη στάση τους απέναντι σε όλους από την άλλη.
Δεν ξέρω τί παραπληροφόρηση είναι αυτή… Οι Παλαιστίνιοι σαφώς και είναι Άραβες, επίσης άλλο Εβραίοι και άλλο Ισραηλίτες (πολίτες του κράτους του Ισραήλ).
Και γενικά από την ασφάλεια του πρωτοκοσμικού μας καναπέ πολλά μπορούμε να κρίνουμε, τουλάχιστον ας διαβάσουμε τα ρεπορτάζ από την εθνοκάθαρση και τα εγκλήματα πολέμου που διαπράττονται αυτούς τους μήνες στην Γάζα.
Και εγώ έτσι λέω αλλά αν μιλήσεις με Παλαιστίνιους θα σου πουν δεν είμαστε Άραβες είμαστε Φιλισταίοι.Και επειδή στην Ελλάδα ότι δηλώσεις είσαι γι’αυτό έγραψα νομίζω δεν είναι Άραβες.
Όχι, δεν απάντησα με τέτοιο πνεύμα. Απλά προσπάθησα να δείξω τις πελυρές των συγκεκριμένων ζητημάτων του σχολίου σου.
Και σίγουρα δεν χωρά μια ιστορική ανάλυση όλου του θέματος κάτω από ένα τραγούδι, αλλά από την άλλη είναι δεδομένο ότι αυτή τη στιγμή όλη η ιστορία συμπυκνώνεται στο παρόν της ισραηλινής κατοχής των παλαιστινιακών εδαφών.
Την οποία κατοχή το Ισραήλ, στηριζόμενο από τους συμμάχους του, την υπερασπίζεται με τη μαζίκή σφαγή του λαού της Παλαιστίνης, ένα αποτρόπαιο έγκλημα μπροστά στα μάτια ολόκληρης της ανθρωπότητας.
Αυτό δεν μπορεί να το “θολώσει” καμιά συνθετότητα και πολυπλοκότητα της ιστορίας που έχει οδηγήσει ως εδώ.
Οι λαοί ΄(μαζί κι ο ελληνικός) θα πρέπει να ντρέπονται που εκπροσωπούνται από κυβερνήσεις που στηρίζουν το “δικαίωμα” του Ισραήλ στη γενοκτονία του παλαιστινιακού λαού.
Και μόνο με τη δική τους δύναμη, τη δύναμη των λαών, μπορεί να μπει τέρμα σ’ αυτή τη σφαγή, να πάψει η βάρβαρη κατοχή, να αναγνωριστεί το δικαίωμα της Παλαιστίνης στο δικό της ανεξάρτητο κράτος.
Αυτό θέλησα να πω και με το τραγούδι.
Θα ήθελα να παραθέσω, με την ευκαιρία, ακόμα δυο τραγούδια, για το οποία δεν έχω ανοίξει ξεχωριστό θέμα επειδή είναι εκτός ρεμπέτικου και λαϊκού ύφους.
Ωστόσο δεν μπορώ να αντισταθώ στην επιθυμία μου να τα “επικοινωνήσω”.
Άλλωστε, ως τραγούδια με έντονο το κοινωνικό και πολιτικό στοιχείο, δεν τα βρίσκω εντελώς άσχετα με το παρόν θέμα, αλλά αυτό μπορεί να γίνει και αντικείμενο της κρίσης όσων τα ακούσουν, κατανοώντας φυσικά οποιουδήποτε την επιφύλαξη ή τη διαφοροποίηση από όσα τα τραγούδια αυτά εκφράζουν…
Πρόκειται για δημιουργίες των εφηβικών μου χρόνων (δεκαετίες 80 - αρχές 90) σε φετινές ηχογραφήσεις:
Το ένα είναι το γνωστό ποίημα του του Βάρναλη “Ο Οδηγητής”, μελοποίηση σκαρωμένη πριν περίπου 40 χρόνια, λίγο με το «θράσος» του αρχάριου και λίγο-πολύ ή εντελώς αβίαστα. Βέβαια κατά πάσα πιθανότητα, μάλλον, εκείνο τον καιρό είχε ήδη κυκλοφορήσει η μελοποίηση πέντε στροφών του ποιήματος από τον Χρήστο Λεοντή, την οποία ωστόσο αγνοούσα. Και ίσως κατά κάποιο τρόπο καλύτερα, διαφορετικά δεν θα καταπιανόμουν με «κάτι που υπάρχει»:
Στο δεύτερο η μουσική υπόκρουση είναι της ίδιας ηλικίας (σχεδόν 40 χρονών) αλλά ο στίχοι (μπορείτε να τους δείτε και φυσικά να τους ακούσετε στο λινκ) βρήκαν την παρούσα μορφή τους μεταξύ 1985-1992.
Εντάξει δεν λέω ότι γέλαγες δυνατά ή όλη την ώρα αλλά ξέρεις αυτό που λες κάτι και το λες με λίγο γέλιο.
Σε κάποιες φάσεις τραγουδούσε κάποιος δεύτερη φωνή ή η δική σου φωνή εις διπλούν ήτανε?Αυτό δεν το κατάλαβα.
Εννοώ ότι είναι η δική μου φωνή και η δεύτερη.
Δηλαδή όχι “εις διπλούν” με την εννοια ότι τη “διπλασίασα”. Απλά το τραγούδησα/απάγγειλα μερικές φορές σε διαφορετικές μπάντες και τις μιξάρισα όπως ακούγονται.
