Η νέα γενια ακούει ρεμπέτικο;

Επικαιρότητα
9

Κυρία κυρία να σας πω κι εγώ που πρόλαβα την Ακρόπολη στα μπετά την προσωπική μου εμπειρία;

Όταν η «κακούργα» μανούλα μου λόγω μικρασιάτικης καταγωγής έβαζε στο πικ απ (το γραμμόφωνο αμυδρά το θυμάμαι) λαϊκούς δίσκους εποχής της, ελλείψει αλγκόν, ντεπόν και λεπόν την εποχή εκείνη, επειδή δεν τα άντεχα καν στο άκουσμα, έβγαινα στην Πανόρμου να παίξω μπάλα

Ενώ ο κακόμοιρος μπαμπάς προσπαθούσε να μας μάθει και δυο νότες αλλά μας τα χάλαγε το κόλλημα του με τον Κλέωνα, οπότε όπως καταλαβαίνετε έπεφτε το σχετικό «ρετρό-δούλεμα».

Στην εποχή μου ακούγαμε Μάνο, Μίκη και Ξαρχά και το παράδοξο είναι ότι αυτά που τότε ούτε να τ’ ακούσω δεν ήθελα τώρα τ’ ακούω ευχαρίστως.

ΥΓ. Ο μόνος που από τότε άκουγα ευχαρίστως ήταν ο «τεμπέλης», ειδικά ο δίσκος του με το «αλήτη μ’ είπες μια βραδιά» και καπάκι το «έχασα την μανούλα μου» ήταν το κάτι άλλο.

10

“Μπορεί η οικογένεια να επηρεασει μουσικά ένα συγχρονο παιδάκι ή ο κατακλυσμός των γνωστής ποιότητας τραγουδιών από τα ΜΜΕ ειναι ο μονοδρομος και για τη μουσική τους επιρροή;”

Εκτός από τις παιδαγωγικές διαστάσεις που έχει το ερώτημα, για την οποία είμαι ο κατεξοχήν αναρμόδιος να εισφέρω το παραμικρό, κατά τα λοιπά, μέσα σ’ όλο τον κατακλυσμό υπάρχουν και καλά στοιχεία. Οσο όμως μεγαλώνει ο άθρωπος τόσο πιο άκαμπτος γίνεται και αδυνατεί να διακρίνει το καλό μέσα σ’ όλη αυτή τη φασαρία.
Ευτυχώς οι πιτσιρικάδες είναι πιο ευέλικτοι και τα καταφέρνουν καλύτερα. Δικό τους είναι το μέλλον, με τα τραγούδια του και τα χαϊρια του.

Εμένα λ.χ. μ’ άρεσε ο Παπαϊωάννου και ο Τσιτσάνης γιατί ήταν πολύ χαρούμενοι, πολύ χαβαλέδες. Τραγουδάγανε για ταξίδια, έρωτες και δε συμμαζεύεται. Αισθανόμουν ότι συμμερίζονταν τις ανησυχίες μου και τα όνειρά μου. Τις δικές μου ανησυχίες όμως, όχι των γονιών μου. Απ’ την άλλη, ο Μίκης και ο Ξαρχά (που λέει κι ο Ρόδιος) μου φέρνανε ΚΑΤΑΘΛΙΨΗ και ΑΓΧΟΣ που να πάρει. Τους άκουγα και νόμιζα ότι μου υπαγορεύουν κάποια νέα ΚΑΘΗΚΟΝΤΑ. Λες και δε μου φτάνανε τα άγχη του σχολείου, του φροντιστηρίου και της εφηβείας. Και δεν τολμούσα να πω κουβέντα γιατί δεν ήξερα ΠΩΣ να την πω. Πως λέγονται αυτά τα πράγματα; Ακόμα δεν έμαθα… Φαντάσου τότε.

Μου λέγανε ότι τα μπουζούκια είναι πολύ μπασκλάς ενώ ο Μίκης είναι πολύ ΟΚ. Αντε και ο Ξαρχάκος. Ο Μάνος, χμ… όχι πάντα. Εκείνος ο Νιόνιος είναι ντιπ βλάξ, μην ασχολείσαι. Σε κάθε περίπτωση όμως, τα μπουζούκια και τα λαϊκά DEN EXOYN ΒΑΘΟΣ Κώστα παιδί μου (τεντωμένο το δάχτυλο να κουνιέται μπροστά στη μούρη μου και 'γω να θέλω να το δαγκώσω αλλά να μην τολμάω)

Εβγαινα έξω στην Καλισπέρη και άκουγα απ’ τα μπαλκόνια κι απ’ παράθυρα Μπιθικώτση και Παπαϊωάννου. Γύρναγα σπίτι και φώναζα “έχετε άδικο, είστε λάθος!” Και δώσ’ του πάλι “καθοδήγηση” να μπω στον ίσιο δρόμο της ποιότητας, της υψηλής ποίησης και του στίχου με βάθος. Τώρα, για ποιο λόγο αισθάνονταν εκείνη την πατερναλιστική παρόρμηση ότι πρέπει (σώνει και ντε) “να δώσουν κατευθύνσεις”;

Μπορεί για εκείνη τη χρονική συγκυρία οι νουθεσίες (και οι κοινωνικές ανησυχίες που τις ενεργοποιούσαν) να είχαν μια βάση. Ομως ο κόσμος αλλάζει και μαζί μ’ αυτόν αλλάζουν και οι μορφές της “ποιότητας” και του “βάθους”.

Τρέχα γύρευε… Είχε τελικά κανένα νόημα; Κανένα. Και τον Θεοδωράκη γουστάρω με χίλια, και τον Ελύτη με την υψηλή ποίηση γουστάρω με χίλιαπεντακόσια, αλλά και τον Μάρκο, και τον Παπαϊωάννου, και το Στέλιο, και τη Σακελλαρίου, και τον Ντουνιά τους γουστάρω με δυο χιλιάδες.

PS.
Ρόδιε, απ’ όσο διαβάζω έχουμε τις ίδιες σχετικά αναφορές, ενώ εγώ δεν είμαι 86 (έτσι δηλώνεις στο προφίλ σου) παρά μονάχα 46 ετών. Πρόλαβες και τα μαστόρια την ακρόπολη; Είσαι πολύ μεγάλος ρε μεγάλε.

11

Κάτσε να τα πιάσω ένα ένα, γιατί ακούω το «Πήραν τα φρύγανα φωτιά», διαβάζω το «Πήραν τα όργανα φωτιά!», έχουμε και μια ηλικία…. Ε δεν θέλει και πολύ να καούμε ολοσχερώς και άντε μετά να πάρεις επίδομα πυρόπληκτου.

Ρόδιος εκ πολιτογραφήσεως.

Αααα είσαι και πονηρούλης, αμέσως να διαβάσεις τον ……«φάκελο»
Δήλωνα 1821 αλλά το σόφτ μου έλεγε, φίλε είσαι πεθαμένος, πεθαμένος δεν είμαι οπότε σαν γνήσιος λιποτάκτης του νεκροταφείου δήλωσα 100 χρόνια μετά την ελληνική επανάσταση, αν το δηλώσεις μπορείς να το σώσεις, ελπίζω να το έσωσα.

Τα μαστόρια; όχι δεν τα πρόλαβα, είχαν σχολάσει (είχε εφαρμοστεί το 7ωρο βλέπεις) αλλά τον Αποστολάκο με την επιχείρηση «Αρετή», ναι, τον πρόλαβα.(πήγαινα Γυμνάσιο στα άνω Πετράλωνα τότε, οπότε εσύ εάν είχε προνήπια κάπου εκεί σε «κόβω» να πήγαινες). 46 ε; κάτσε εκεί που είσαι καμιά δεκαριά χρόνια και μετά βλέπουμε εάν θα πάμε στα 47 (η ισότητα στην πράξη).

Εν πάση περιπτώσει, δεν νομίζω κανένας γονιός να μπορεί να επηρεάσει, ότι θα πει και θα ματά πει μέχρι να «μαλλιάσει» η γλώσσα του ναι, αλλά να επιβάλει όχι. Να ΄ξερες μόνο πόσα «σκάσαμε» για αγορά δίσκων με τραγούδια μιάς χρήσης - που ούτε αυτοί που τα λαλούν σε ένα τρίμηνο ή ένα εξάμηνο τα θυμούνται - μόνο και μόνο για να κοπεί η συνήθεια αγοράς αντιγραμμένων (από δισκάδικο παρακαλώ, ΝΕΤ τότε δεν υπήρχε), γιατί τα παιδιά έχουν την δικιά τους λογική και πρώτα ακούν τους φίλους.

12

για μένα έχει σημασία να '‘υπάρχουνε’'οι μουσικές μές στο σπίτι…σαν στοιχείο της καθημερινότητας μας.τα παιδιά βέβαια και στα πρώτα τους χρόνια ακούνε μόνο ότι ακούγεται στο σπίτι…στη πορεία και έξω από αυτό.και πιθανότατα σε αυτή τη πορεία(εφηβεία)μόνο έξω από αυτό.έχω την εντύπωση όμως πως αργά ή γρήγορα τις εύκολες μουσικές,για την πλάκα την παρέα και τη διασκέδαση …τις βαριούνται κάποτε…όταν αρχίζουνε να ασχολούνται με ότι τους ευχαριστεί προσωπικά,ή τους ακουμπά στην καρδούλα τους…ακούνε και λαικά και ρεμπέτικα,και μάλιστα τα ψάχνουνε και μόνοι τους αρκεί βέβαια και βασική προυπόθεση είναι να υπάρχουνε καταγεγραμένες στη μνήμη τους!.εγώ δεν τις φοβάμαι αυτές τις μουσικές,πάντα αγγίζανε και θα αγγίζουνε την καρδούλα και το μεράκι των ανθρώπων…όποιας ηλικίας.τα παιδιά θα ακούσουνε ‘‘τα πάντα’’.θα κάνουνε τη πλάκα τους θα διασκεδάσουνε…και μετά θα επιλέξουνε.έχω ΄πιάσει’πολλές φορές την ανηψιά μου(ετών 15)(από τα 4-14 μέναμε μαζί…και άκουγε το παιδί ότι εγώ θέλοντας και μή στην αρχή…και στη πορεία τα πάντα!),να ανακατεύει τα cd μου…να τα ακούει και να με ρωτά…μου δίνει μεγάλη χαρά αυτό…χωρίς να κάνω τίποτα.τα γνώρισε όμως!κάντε αυτό που θέλετε…ακούστε ευχαριστηθείτε τις μουσικές που αγαπάτε…τα παιδιά το βλέπουνε αυτό…η χαρά η δική σας και η απόλαυση είναι ερέθισμα,θα θελήσουνε κα΄ποια στιγμή να σας καταλάβουνε και θα δώσουνε την ανάλογη σημασία…καλό σαβ/κο σε όλους

13

Έχω ένα γιο στα 18 και παίζει αρμόνιο. Από τότε που ήταν μικρός, το ραδιόφωνο έπαιζε λαϊκά και ρεμπέτικα. Τα ακούσματά του ήταν αυτά δηλαδή. Εκείνος όμως προτίμησε το ξένο, ροκ, μέταλ κ.λ.π… Όμως παράλληλα τώρα τελευταία τον ακούω να παίζει στο αρμόνιο και λαϊκά, αλλά και κάνα ρεμπέτικο. Ευελπιστώ να μεγαλώσει το ρεπερτόριό του. Εγώ είμαι φυσικά φανατική με τα λαϊκά και τα ρεμπέτικα, το ίδιο θα ‘θελα και για το γιο μου. Τον παρακαλάω να παίξει κάποιο ρεμπέτικο, αλλά εκείνος άμα δε θέλει… στου κουφού την πόρτα όσο θέλεις βρόντα που λένε. Πάντως πιστεύω ότι η νέα γενιά ακούει το ρεμπέτικο ευχάριστα, αλλά δεν πορώνεται. Αυτή είναι η γνώμη μου, ανεξάρτητα απ’ το δικό μου γιο.

14

Ρία, νομίζω ότι είναι σε καλό δρόμο! Και δεν κάνω πλάκα. Αρκετοί που ακούν ρεμπέτικα και λαϊκά μανιωδώς σήμερα (βάζω και τον εαυτό μου μέσα εννοείται), είχαν μία διαδρομή καπως έτσι χονδρικά: Elvis, Beatles, Dire Straits, Pink Floyd, Deep Purple, Rainbow,Whitesnake, Iron Maiden, Judas Priest, Metallica, Iron Maiden, Clapton, Hendrix, BB King, SRV, Rory Gallagher, John Lee Hooker, Sonny Boy Williamson, Μάρκος, Χατζηχρίστος, Τσιτσάνης, Τσιτσάνης, Τιτσάνης, Χιώτης, Ζαμπέτας και μετά με τα μούτρα στην “άβυσσο” του ρεμπετοπαράδεισου.

Άρα καλά είναι το παιδί! Θα κάνει τον κύκλο του και θα δει το φως το αληθινό μετά τα 25-26…

15

Εγώ, που λαϊκά δεν ακούω και δεν άκουσα ποτέ; είμαι καλά;

16

Ο γιός μου έντεκα χρονών μαθαίνει κιθάρα και μου ζήτησε να μάθει το <<κρασοπίνω>> , του έδωσα μια παρτιτούρα , δεν το έμαθε αλλά το πάλεψε , αυτό μου φτάνει. Η κόρη μου όμως , φρίκη, δεν ξεφεύγει καθόλου από τα σκουπίδια της εποχής. 50 % μέχρι σήμερα , καλά πάω.

17

Σπύρε, σε έχουν γερό παράδειγμα. Μην ανησυχείς! :088:
Κι εγώ πέρασα τα παραπάνω συγκροτήματα που αναφέρθηκαν(και ακόμη τα θυμάμαι με νοσταλγία). Ευτυχώς που από μικρή άκουγα καλά πράγματα στο σπίτι. Μεγαλώνοντας ανέτρεχα πάντα στα ακούσματα αυτά και ιδού τα αποτελέσματα… Άρρωστη με το ρεμπέτικο(όλων των περιόδων!!!).

Αλλά κι αν πάλι δεν καταλήξουν όλα τα παιδιά στο ρεμπέτικο, τι να κάνουμε; Γούστα είναι αυτά! Χιλιάδες είδη μουσικής υπάρχουν. Είναι λίγο σαν να θέλουμε να είναι τίμιοι και καλοί όλοι οι άνθρωποι του πλανήτη. Γίνεται; (Δεν γίνεται) :230:

18

Λίγο υπερβολικό το παράδειγμα Χασκίλ, ας μην “ακυρώνουμε” τα πάντα. Όποιος ακούει ρεμπέτικα είναι “τίμιος και καλός” (σε εισαγωγικά, από την παρομοίωσή σου); Αν, δηλαδή, ενός πιτσιρικά δεν του “λένε” τίποτα τα ρεμπέτικα, αλλά ανακαλύψει ας πούμε τον Λοΐζο, δε θα ολοκληρωθεί μουσικά μέχρι να φτάσει στον Μάρκο;

19

Γι’ αυτό στο χωριό μου στη Μάνη, όταν λένε “παιδιά” εννοούν μόνο τα σερνικά.:090:

20

Αν και υπερβολικό, όπως είπες, το παράδειγμα, δεν φάνηκε να το έπιασες, μάστορα. Δεν εννόησα ότι όποιος ακούει ρεμπέτικα είναι τίμιος και καλός. Είπα πολύ ξεκάθαρα ότι υπάρχουν χιλιάδες είδη μουσικής. Αν δεν καταλήξουν στο ρεμπέτικο, θα υπάρχει σίγουρα ένα άλλο καλό είδος(ΚΑΙ ο Λοΐζος μέσα) για να καταλήξουν. Αυτό είπα. :088:
Και είτε το θέλουμε, είτε όχι, αυτό γίνεται χρόνια τώρα. Φαντάζεστε να ακούγανε/ακούγαμε όλοι μόνο ρεμπέτικο; Ή να υπήρχε μόνο αυτό; Αναρωτιέμαι αν θα το εκτιμούσαμε/αξιολογούσαμε όπως τώρα. (Ρητορική ερωταπάντηση ήταν…)

21

Το έπιασα μια χαρά, Χασκίλ, απλά υπερθεμάτισα… :089:

22

«…ιδιαίτερα μάλιστα για τις σημερινές εποχές των νέων τεχνολογιών, αλλά και του “νάιλον”, του φτηνού τραγουδιού και της εκφυλισμένης διασκέδασης, τα κλασικά ρεμπέτικα τραγούδια για τη γενιά του 2000, δεν αποτελούν ανάγκη για διασκέδαση, αλλά και στοιχείο διδαχής».
Πάνος Γεραμάνης
:109:

23

Μετά από τρίμηνη αποχή από το ίντερνετ λόγω μετακόμισης επανέρχομαι, φέρνοντας αισιόδοξα μηνύματα με θέμα τη μικρή δουλειά που ετοιμάζουμε με συναδέλφους και μαθητές από το γυμνάσιο της Μύρινας Λήμνου. Σε μια προσπάθεια να κάνουμε γνωστό στα πιτσιρίκια τον πλούσιο λαϊκό μουσικό πολιτισμό που διαθέτουμε, τους παροτρύναμε να ψάξουν πληροφορίες γύρω από το ρεμπέτικο τραγούδι. Η όρεξη που έδειξαν και η προσπάθεια που κατέβαλαν ήταν αφοπλιστική! Πρόκειται να παίξουμε και να τραγουδήσουμε κιόλας μερικά τραγουδάκια (το σχολείο διαθέτει 4-5 μικρούς, αλλά με πολύ μεράκι μπουζουξήδες και 1-2 κιθαρίστες) και να τα παρουσιάσουμε στον κόσμο της ξεχασμένης και ακριτικής Λήμνου κάποια στιγμή την άνοιξη.
Από τη Λήμνο όπου βρίσκομαι τους τελευταίους δύο μήνες σας στέλνω τους χαιρετισμούς μου.
Ειρήνη Λυρώνη.

24

Πάρα πολύ ωραία Ειρήνη, μπράβο σας!

Ελπίζω βέβαια, μετά την πρώτη σας αυτή δουλειά που θα φάει το φετεινό σχολικό έτος, να ασχοληθήτε και με τη Λημναίικη μουσική παράδοση, που είναι και ντόπια για τους πιτσιρικάδες και έχει διαμαντάκια να παρουσιάσει (εκεί, όμως, χωρίς μπουζούκια please…).

Είναι λυπηρό πάντως να αισθάνεται κανείς «ακρίτας» στη Λήμνο, που σε παλαιότερες εποχές ήταν σε άμεση επικοινωνία με την απέναντι στεριά, και να αλληθωρίζει κατά Αθήνα μεριά… Και αυτό ισχύει για ΟΛΕΣ ανεξαίρετα τις «ακριτικές» περιοχές της χώρας μας. Δεν υπάρχει το χάος μετά τα σύνορα, όπως στην περιοχή του Διγενή Ακρίτα κατά την εποχή του. Στο χέρι μας είναι σήμερα, με καλοπροαίρετη διάθεση, να αποκαταστήσουμε επαφές με όλους τους γείτονες, αφήνοντας και εμείς (και εκείνοι βεβαίως) τους ακραίους εθνικισμούς στην μπάντα.

25

Μπράβο κι από μένα, Ειρήνη, και καλή επιτυχία.

Καλή σου δύναμη!

26

[quote]…να ασχοληθήτε και με τη Λημναίικη μουσική παράδοση, που είναι και ντόπια για τους πιτσιρικάδες και έχει διαμαντάκια να παρουσιάσει (εκεί, όμως, χωρίς μπουζούκια please…).[quote]

Αγαπητέ Νίκο ευχαριστώ για τη συμβουλή, το είχα ήδη υπ’ όψιν. Προλαβαίνουμε και φέτος καθώς για προσωπικούς λόγους θέλω να έχω επιστρέψει στην Κρήτη του χρόνου. Άλλωστε δεν είμαι διορισμένη για να επιλέγω που θα πάω κάθε χρόνο. Εν τω μεταξύ μαθαίνω ό,τι προλαβαίνω εδώ που ήρθα (οι μαθήτριές μου με έμαθαν να χορεύω τα Τσιμαντριανά Κορίτσια, το Πάτμα και τον Τσαχαγιά). Δυστυχώς σε ένα σχολείο με πάνω από 250 μαθητές δεν υπάρχει ούτε ένας που να παίζει, ή να μαθαίνει έστω, κάποιο παραδοσιακό μουσικό όργανο (!). Επίσης στους δύο μήνες που είμαι εδώ δεν έχει πάρει το αυτί μου ούτε μία εκδήλωση με παραδοσιακή μουσική. Ίσως το καλοκαίρι να είναι πιο ζωντανό από πλευράς μουσικής παράδοσης.
Να προσθέσω επίσης ότι το εθνικιστικό αίσθημα εδώ είναι ήδη πολύ έντονο σε μαθητές και γονείς και δύσκολα θα μιλήσει κανείς για επικοινωνία με την αντίπερα όχθη. Ίσως παίζει ρόλο και η έντονη παρουσία του στρατού (έχει αρκετά στρατόπεδα το νησί). Ωστόσο αξίζει να κάνει κανείς μια προσπάθεια ακόμα κι αν πρόκειται να βρει αντίδραση τόσο από τους μαθητές όσο και τους γονείς, τους διευθυντές και τους προϊστάμενους.

Ευχαριστώ πολύ για τις ευχές. Σκοπός είναι να γνωρίσουν κάτι καινούριο τα παιδιά και να μάθουν να μην τρώνε αμάσητα ό,τι τους προσφέρουν τα ΜΜΕ. Μακάρι να μπορέσουμε έστω αυτό να κατακτήσουμε.
Η αρχή έγινε ήδη στη γιορτή της 28ης Οκτωβρίου, όπου αντί για τα τετριμμένα τραγουδήσαμε Απ. Χατζηχρίστο (Στη Αλβανίας τα βουνά) και Απ. Καλδάρα (Νύχτωσε και στο Γεντί). Η προσπάθεια συνεχίζεται και μάλλον θα έχει αποτέλεσμα.

27

Μπράβο Ειρήνη ! Τέτοιες δασκάλες χρειαζόμαστε για τα παιδιά μας όλοι…
Συγχαρητήρια για τις πρωτοβουλίες σου -και μην εγκαταλείψεις με όποιαν αντιξοότητα!
Θα είμαστε όλοι εδώ στο πλευρό σου, σε ό,τι μπορεί ο καθένας μας.

Καλή δύναμη και πάντα δημιουργική.

28

Ειρήνη, δεν μου αρέσει να δίνω συμβουλές, τον πόνο μου εκφράζω μόνο…

Στη Μυτιλήνη πάντως τα έχουν βρή καλύτερα με τους απέναντι. Από παραδοσιακά όργανα όμως άσʼ τα, το μπουζούκι στα πανυγήρια βασιλεύει… (σε παλαιότερες εποχές έφερναν ζεϊμπέκηδες από το Αϊβαλί).