Δεν γνωρίζω τες νομικές φόρμουλες για το πώς μια διδακτορική διατριβή που εκπονείται σε δημόσιο ελληνικό Α.Ε.Ι. γίνεται εμπορεύσιμη. Oι διδακτορικές διατριβές στα δημόσια Α.Ε.Ι. (πρέπει να) είναι προσβάσιμες από όλους και ελεύθερα και ο δημόσιος φορέας ΕΚΤ κάνει αυτή τη δουλειά.
Δεν ξέρω σε ποια επιστημονικά περιοδικά αναφέρεσαι και ποια γνωστικά πεδία αφορούν. Σε κάποια περιοδικά η πρόσβαση είναι ελεύθερη (για τους λόγους π.χ. που εξηγεί ο Νίκος Πολίτης). Σε άλλα όμως, σαφέστατα απαιτείται είτε ατομική συνδρομή είτε η πρόσβαση να γίνεται από υπολογιστές με ip addresses που αναγνωρίζεται ότι ανήκουν σε συνδρομητές (π.χ. Ακαδημαϊκά Ιδρύματα, Ερευνητικά Κέντρα κλπ). Προ καιρού, είχα αναφερθεί σε άρθρο σχετικά με το βερνίκι στα βιολιά Stradivari. Η πρόσβαση σε αυτό ανήκει στη δεύτερη περίπτωση όπου απαιτείται ειδική συνδρομή. Υπάρχει βέβαια και η περίπτωση άρθρα να βρίσκονται σε άσχετους με τον επίσημο εκδότη συνδέσμους (είτε με είτε χωρίς την άδειά του).
Για τις απορίες της Eva στο #4 και απʼ όσο ξέρω:
- Η κατάθεση των διδακτορικών διατριβών στο ΕΚΤ γίνεται με ευθύνη και φροντίδα των γραμματειών των Τμημάτων Α.Ε.Ι. στα οποία εκπονούνται.
- Δεν ξέρω τις διαδικασίες ανάρτησης στο διαδικτυακό τόπο του ΕΚΤ. Π.χ. η διατριβή του (Κιμουλιάτη;) Μουστάκα για την οργανοποιία, έχει έτος 2011 και αναρτήθηκε ήδη. Γνωρίζω άλλες, αρκετά παλαιότερες, που δεν έχουν αναρτηθεί ακόμη αν και υπάρχουν στον κατάλογο του ΕΚΤ.
- Οι διατριβές κατατίθενται στο ΕΚΤ σε έντυπη μορφή και όχι σε ηλεκτρονική. Άρα αυτό που βλέπετε είναι (μάλλον) προϊόν «σκαναρίσματος».
Έτσι: Κάποιες διατριβές είτε δεν έχουν κατατεθεί ακόμη στο ΕΚΤ ή/και κάποιες δεν έχουν ακόμη «σκαναριστεί».