νοου κόμμεντ
Τότε, γιατί τώρα!!!
Κρίμα.
όντως…αλλά εκπληκτική η ερμηνεία του κομματιού που έβαλα…
Έχεις δίκιο σε αυτό.
Η Ευτερπη ειναι φωναρα και παιζει και ωραιο σαντουρι.Ετυχε να παιξουμε και μαζι μια φορα,σε αλλες συνθηκες βεβαιως.
Για το παραπανω,εν μερει,φταιει η απαισια νοοτροπια των απαισιων(τα τελευταια τουλαχιστον 40 χρονια)πανηγυριων της Μυτιληνης.
Φίλε Φάνη υπηρέτησα ως δόκιμος στη Μυτιλήνη και ως αυτόπτης και αυτήκοος μάρτυρας θα συμφωνήσω στο σχόλιο σου…Δεν είναι όμως μόνο προνόμιο της Μυτιλήνης…Εξαιτίας αυτής της νοοτροπίας χάνονται τα ταλέντα και “θάβεται” η παραδοσιακή μας μουσική…
Το πρώτο, που παραθέτει ο Ανεστάκος, είναι απίστευτο. Γίνονται αυτά τα πράγματα; !!! Είναι πολύ υψηλού επιπέδου ακόμη και χωρίς να ξέρουμε την ηλικία της τραγουδίστριας.
Τα δύο επόμενα είναι χάλια, αλλά δεν αμφισβητώ όσους γνωρίζουν και λένε ότι δε φταίει (μόνο) η τραγουδίστρια αλλά και οι συνθήκες. Ακόμα και οι συνθήκες ηχοληψίας ίσως, θα πρόσθετα.
Και για να επανέλθω στο πρώτο, προσέξτε λίγο και τους μουσικούς στο μπάκγκράουντ.
Τι παρατήρησες με τους Μουσικούς πέπε? Το επίπεδο του πρώτου κομματιού είναι όντως πολύ υψηλό…
Ότι ορισμένοι είναι πιτσιρικάδες!! Προφανώς συμμαθητές της στο Μουσικό Σχολείο, μαζί και με κάποιους δασκάλους. Και όλοι μαζί βγάζουν ένα αποτέλεσμα πολύ πέρα από το απλά “καλό για την ηλικία τους” -αντιθέτως, εξαιρετικό από μόνο του.
Απίστευτη δουλειά!! Άραγε και στη Μυτιλήνη, να ζήτησαν οι μαθητές σχολικό και να τους απάντησε ο υπουργός “να πάτε στο Ωδείο της γειτονιάς σας”;
Συμφωνώ απόλυτα, φυσικά. Και μόλις πληροφορηθούμε και την ηλικία της τραγουδίστριας, τότε απλά προσθέτουμε “μα, δεν είναι δυνατόν!!!”.
Όσον αφορά στα περί της ποιότητας της μουσικής στα πανηγύρια των τελευταίων πολλών δεκαετιών (και να ήταν μόνο η μουσική…), με σιγουριά μπορώ να πώ ότι αυτό δεν ισχύει μόνο για τη Μυτιλήνη αλλά για το σύνολο της Ελλάδας*. Δεν είναι όμως μόνο τα πανηγύρια, δείτε και την αφίσα που συνοδεύει πολλές από τις αναρτήσεις στο γτ από το οικογενειακό (;;
περιβάλλον της τραγουδίστριας (το κέντρον “Το κάστρο”, εννοώ). Δείτε και την αυτοϊκανοποίηση με την οποία μοστράρει ένας από τους συνοδούς της το αρμόνιό του στη φωτογραφία. Ε, δεν χρειάζεται παραπάνω για να καταλάβουμε τι συνέβη…
*εντάξει, Περικλή, ας τη βγάλουμε απ’ έξω την Κάρπαθο και ελάχιστες περιοχές ακόμα.
Η απορία μου-βλακώδης;-είναι το πώς και το γιατί σχεδόν όλη η Ελλάδα
της"υπαίθρου" προσχώρησε στην αισθητική αυτής της κλάψας.Τάχα ποιές
αλλαγές κοινωνικές κ.λπ. οδήγησαν σ΄αυτή την αποδοχή;Ρωτώ γιατί σε
λίγα πανηγύρια έχω πάει και τα δημοτικά γνωρίζω κυρίως από ηχογραφήσεις.
Βέβαια τέτοια φαινόμενα δεν παρατηρήθηκαν μόνο στο χώρο του λεγόμενου
δημοτικού…
και το λιτόχωρο με τις χωροδιαρες του και τα πανεμορφα σκωπτικα του… Βρειτε στο γιουτιουμπ το κομματι ‘‘καραπετσας’’
κριμα για την κοπελα …κατεληξε σε πανηγυριωτικα σκυλαδικα…αραγε μονο οικονομικοι και βιοποριστικοί είναι οι λογοι??
Αυτό ειδικά, ας επιτρέψουμε στην ίδια και το περιβάλλον της να το απαντήσουν, είναι άλλωστε και οι μόνοι που θα απαντήσουν χωρίς υποθετικές κουβέντες, οι οποίες βέβαια δεν δίνουν απαντήσεις. Και δεν μας πέφτει και λόγος.
Θα συμφωνήσω με τον Νίκο Πολίτη. Με τον τρόπο που κρατά και ο άλλος το αρμόνιο πιστεύω ότι παίζει και το θέμα του γούστου στον τρόπο παιξίματος.
Χωρίς βέβαια να παραγνωρίζω και τους οικονομικούς - βιοποριστικούς λόγους, είναι θέμα αισθητικής.
Ότι και να παίζει (που και μένα μου φάνηκαν σαχλά τα επόμενα) απέδειξε ότι κατέχει ένα εξαιρετικό ταλέντο. Είτε βιοπορίζεται και αναγκάζεται να παίξει αυτά (καθόλου κατακριτέο, άλλωστε πόσο και πόσοι μεγάλοι,π.χ τσιτσάνης, δε γράψαν και αρλούμπες ανεπανάληπτες), είτε επειδή της αρέσει, ας ελπίσουμε ότι κάποτε θα μπορέσει να χτυπήσει κάνα δίσκο με παραδοσιακά παιξίματα του πρώτου επιπέδου…
Ειμαι απο τη Μυτιληνη και εχω ακουσει και απο κοντα την Ευτερπη, πολυ ωραια φωνη.
Ομως, τι συμβαινει στο νησι γενικοτερα τα τελευταια χρονια? Με εξαιρεση λιγα χωρια που θεωρουνται πυλωνες της παραδοσης του νησιου (Αγιασος, Μολυβος, Πλωμαρι, Μεσοτοπος (εχει γινει και στα 4 εκπομπη απο την ΕΤ3)), στα υπολοιπα οι κατοικοι ασχολουνται λιγο με την παραδοση και κυριαρχει η διδασκαλια του μπουζουκιου και του αρμονιου, οδηγωντας ετσι σε πανηγυρια/γλεντια που συμμετεχουν μονο αυτα τα 2 οργανα.
Αν εξαιρεσω τα ζειμπεκικα που προερχονται απο Μ.Ασια, και 3-4 στανταρ σκοπους, το μεγαλυτερο μερος των γλεντιων δεν εχει σχεση με την τεραστια παραδοση του νησιου, και εξαρταται απο τους τοπικους οργανοπαικτες το τι τραγουδια παιζονται. Ετσι συχνα το γλεντι παιρνει τη μορφη σκυλαδικου (για μενα ο ορος σημαινει μη προσεγμενο λαικο τραγουδι).
Αν εξαιρεσω τα ζειμπεκικα που προερχονται απο Μ.Ασια, και 3-4 στανταρ σκοπους, το μεγαλυτερο μερος των γλεντιων δεν εχει σχεση με την τεραστια παραδοση του νησιου, και εξαρταται απο τους τοπικους οργανοπαικτες το τι τραγουδια παιζονται.
Ναι αλλά γιατί τα αποδέχεται ο κόσμος,πώς έφτασε το πράγμα εκεί;Μπορείς να μου περιγράψεις πως περπάτησε αυτό το πράγμα στον
τόπο σου;Γενικά και χονδρικά μπορεί να κατανοώ τις αιτίες κάποιων καταστάσεων αλλά θα ήθελα αν είναι δυνατόν φυσικά και το
ειδικότερο.
Οσο για την τραγουδίστρια καμμία αντίρρηση για την αξία της φωνής της.
Ας σου πω κι εγώ λοιπόν την άποψη μου πάνω σε αυτό που ρωτάς φίλτατε Bilad.
Έχω κι εγώ (μερικώς) καταγωγή από την Λέσβο (για να είμαστε σωστοί - Μυτιλήνη είναι η πόλη και πρωτεύουσα του νομού Λέσβου).
Εκεί η παράδοση στην μουσική, εάν πάμε πίσω, μας οδηγεί στα “φυσερά” (τρομπόνια-τρομπέτες κλπ) τα οποία παίζονται μέχρι και σήμερα σε πολλά πανηγύρια. Παράλληλα λόγω του εμπορίου και την επαφή που είχαν οι ντόπιοι με τους κατοίκους της Μ. Ασίας (π.χ. ο προπάππους μου είχε μαγαζί στον Αϊβαλί αλλά έμενε στο νησί και κάθε μέρα πηγαινοερχόταν) λογικό είναι να επηρεαστεί και η μουσική παράδοση του τόπου. Γι’ αυτό και πολλοί σκοποί που σώζονται μέχρι σήμερα είναι κατάλοιπα εκείνης της εποχής (π.χ. “Ξύλα” - “Cecen Kizi”). Επίσης όργανα όπως το σαντούρι και το κανονάκι μπαίνουν στην μουσική του τόπου.
Και καθώς ερχόμαστε σε νεότερα χρόνια κάνει την εμφάνιση του ο ηλεκτρικός ήχος. Εκεί παρατηρούμε τα γνωστά “πανηγυριώτικα ακούσματα” με τα “κλασσικά” (υπερβολικά κατ’ εμέ) τερτίπια όπως echo και παραμορφώσεις, τα decibel στον ήχο να ανεβαίνουν σε επικίνδυνα σημεία και φυσικά η ορχήστρα να μετατρέπεται από 3-4 άτομα που ήταν σε ένα αρμόνιο/synthesizer άντε και ένα μπουζούκι. Παράλληλα η εξάπλωση του λαϊκού-σκυλάδικου βοήθησε κατά κάποιο τρόπο, καθώς με αυτό το σχήμα εκτός από τα παραδοσιακά-νησιώτικα τραγούδια, μπορούσαν να παιχτούν και λαϊκά (ας τα πούμε έτσι). Θυμάμαι εποχή, πριν καμιά εικοσαριά χρόνια, έτυχα σε πανηγύρι, ανήμερα της Παναγίας, που όποιος σηκωνόταν να χορέψει (οι κλασσικές παραγγελιές) ζητούσε ένα τραγούδι με χαρακτηριστικό στίχο “Γιατί πατέρα, γιατί πατέρα δεν έχω δει μια άσπρη μέρα”. Σίγουρα το άκουσα πάνω από 12 φορές. Φυσικά δεν πρόκειται για κάποιο παραδοσιακό κομμάτι, παρά κάποιο σουξέ της εποχής ή ίσως και το σουξέ του εν λόγω μπουζουξή. Δεν το έμαθα ποτέ (ή δε με ένοιαξε να μάθω).
Σίγουρα το νησί έχει βγάλει (και βγάζει) αρκετούς καλούς οργανοπαίχτες στην παραδοσιακή μουσική. Παράλληλα όμως υπάρχουν και άνθρωποι που για να μπορέσουν να επιζήσουν καταφεύγουν στην μέση λύση ώστε να μπορούν να καλύπτουν όλες τις “γκάμες” των τραγουδιών. Δηλαδή να μπορούν να σταθούν σε ένα πανηγύρι όπου η μουσική παίζει 12-14 ώρες ακατάπαυστα κομμάτια παραδοσιακά, νησιώτικα, έντεχνα, λαϊκά, σκυλάδικα ή/και συνθέσεις των ιδίων. Υπάρχουν κάποια κομμάτια που “πρέπει να ακουστούν”. Πρέπει να συνδυαστεί το Αϊβαλιώτικο - Το ζεϊμπέκικο της Ευδοκίας - Τα ξύλα - Το νύχτα ξελογιάστρα - το Ατ χαβασί και φυσικά τα τραγούδια του Καζαντζίδη, συν ό,τι άλλο μοντέρνο νέο της εποχής. Εκεί κάπου λοιπόν “χάνεται το παιχνίδι”.
Λανθασμένα κατά την γνώμη πιστεύουν ότι ένας μουσικός σε ένα πανηγύρι πρέπει να τα ξέρει και να τα παίζει όλα. Και με αυτή την λογική προσπαθούν να τα φέρουν όλα στα δικά τους μέτρα. Έτσι “το πολυεργαλείο” - “ελβετικός σουγιάς” - synthesizer γίνεται το καταφύγιο τους και μετατρέπεται από τραγούδι σε τραγούδι σε ό,τι όργανο θέλουν (βιολί - λύρα - τρομπέτα - κιθάρα κλπ) και το πιο σολιστικό μέρος το έχει ένα μπουζούκι (για να μπορούν να παίξουν και τα λαϊκά). Εάν βρεθούν παραπάνω μουσικοί, ελαφρώνεται η δουλειά του synthesizer.
Ο κόσμος από την μεριά του, έτσι έχει μάθει - έτσι το δέχεται. Εκεί δε νομίζω ότι χωρά αμφιβολία. Άρα το βάρος πάλι γυρνά προς τους μουσικούς - ορχήστρα να διατηρήσουν ένα σωστό επίπεδο στην μουσική.
Τα συμπεράσματα δικά σας…
Από συντονιστική ομάδα:
Το θέμα μετονομάστηκε σε «Ευτέρπη Λημναίου» για πιο εύκολο ευρετηριασμό. Ο αρχικός τίτλος «νοου κόμμεντ» ενσωματώθηκε στο πρώτο μήνυμα.