κοίτα να δείς, γυρίζω σπίτι και βλέπω το άρθρο… όλως τυχαίως έκανα μια στάση σήμερα στο μνήμα του, στο νεκροταφείο αμαρουσίου.
Έβλεπα Ευγένιο Σπαθάρη στην Κηφησιά, δεκαετία ΄40 προς το τέλος. Βεβαίως τυχερός λογιέμαι, δε λέω, μα ήμουν πολύ μικρός και δεν μου έχει μείνει τίποτα. Περίπου τρεις δεκαετίες αργότερα όμως, δεν ήμουν πιά τόσο μικρός. Ο τότε σύζυγος μιάς πρώτης μου ξαδέρφης, χειρουργός, μακαρίτης σήμερα, είχε εγχειρίσει τον Σπαθάρη και δεν του πήρε λεφτά. Ο Σπαθάρης, σε μία προσπάθεια να ανταποδώσει, οργάνωσε παράσταση Καραγκιόζη στο σπίτι του χειρουργού και εκεί ναι, είχα την ευτυχία να παρευρεθώ και μέχρι σήμερα το θυμάμαι. Ο Καραγκιόζης γιατρός; Γραμματικός; Αυτό δεν το θυμάμαι αλλά θυμάμαι πάρα πολύ καλά, τώρα, αυτή τη στιγμή, σαν να βλέπω στην οθόνη το χέρι του Σπαθάρη, κρατώντας ένα φτερό, να γράφει. Ο Σπαθάρης «υπαγόρευε» τις φράσεις: Επί εγέρσεως μουρουνέλαιον, κοχλιάρια δύο. Λάβδανον, σταγόνες τρεις, μίαν ώραν προ του μεσημβρινού φαγητού. Σουλφαμίδες, κοχλιάριον έν, προ του βραδυνού ύπνου. Και την ώρα της υπαγόρευσης, «διάβαζα» κανονικά τις φράσεις αυτές βλέποντας στην οθόνη τη σκιά του χεριού του Σπαθάρη που, κρατώντας το φτερό, εμιμείτο τις κινήσεις του χεριού που γράφει.
