Άφησα ασχολίαστο το κείμενο του Γιώργου Βαβουλέ. Με ενδιαφέρον αναμένουμε βεβαίως το σχετικό κοσκίνισμα που μας υπόσχεσαι.
Η τροπικότητα (ο όρος σχεδόν δόκιμος) βεβαίως και δεν ορίζεται από τους μουσικούς παραγωγούς. Δεν νομίζω όμως πως οι διαμάχες του 19ου αιώνα μετέβαλαν ουσιαστικά τα χαρακτηριστικά της, οι διαμάχες επικεντρώθηκαν αρχικά μεν στους τρόπους γραφής, αργότερα στη θεωρία, με τη διαίρεση της κλίμακας σε μόρια και την περίφημη Πατριαρχική επιτροπή.
Βεβαίως καλά έκανε η δυτική μουσική και ακολούθησε τα μονοπάτια που ακολούθησε, τα οποία αναμφισβήτητα μας χάρισαν (με την πληθώρα των ιερών τεράτων του 18ου και 19ου αιώνα) τα αριστουργήματα που θαυμάζουμε σήμερα. Όχι όμως πως η τζάζ ανέτρεψε τα πάντα, τα διεύρυνε, ναι, και ας βάλει και τον μαθητή του Ωδείου να ψάξει και λίγο τον Κάουντ Μπέηζη. Βασικές αξίες πάντως δεν ανέτρεψε.
Παρέλειψες όμως, Γιώργο, να αναφέρεις στα περί ορισμού της τροπικότητας τον Καρά. Θεωρώ ότι ειδικά στο χρώμα και κυρίως στη θεωρητική πραγμάτευση σκληρού και μαλακού είναι ο πρώτος, μετά από αιώνες, που επανέφερε την τάξη που είχαν καθορίσει οι αρχαίοι και που χάθηκε μετά, μέσα στην παντελή ακαταστασία των Βυζαντινών που συνεχίστηκε, παρά τις (λίγες) προσπάθειες των μεταβυζαντινών, μέχρι ακριβώς τον Καρά.