Στή μάζωξη του περασμένου Νοέμβρη ακουσα απο κοντά την Λαμπρινή που είχε ερθει , κι απο μέσα μου είπα οτι , αυτο το τραγούδι που είχα αρχίσει ηδη να δημιουργώ θέλω να μου το τραγουδήσει μόνο αυτή.
Βρεθήκαμε πρίν απο κάτι μέρες στο σπιτικό της μαζί με τον Νικόλα , που οτι δουλειές και να εχει ,τρέχει πάντα να βοηθήσει και το περάσαμε .
Τούς ευχαριστώ πολύ και τους δύο.
Ενα τραγούδι που σημαίνει πολλά για μένα και είναι γραμμένο κι αφιερωμένο για αγαπημένο μου πρόσωπο.
Εδω οι στίχοι
1
Είναι πικρή του χωρισμού η ώρα
Μα κάθε τέλος γίνεται κι αρχή
Κι αν σκοτεινιάσει και αν πιάσει μπόρα
Θα ξημερώσει και ο ήλιος θα φανεί
2
Ειναι η ζωή μικρή μήν περιμένεις
Μπές στην βαρκούλα κι άνοιξε πανί
Θα σε τραβήξει ο άνεμος , το κύμα
Κι αλλο λιμάνι δε θ` αργήσει να φανεί
3
Θα σε τραβήξει ο άνεμος το κύμα
Και τη πικρή αλμύρα θα γευτείς
Βαστά γερά και το πανί σου πρίμα
Μικρό κι απάνεμο λιμάνι για να βρείς
Ρεφρέν
Σά το νερό περνούν και φεύγουνε τα χρόνια
Διώξε την λύπη σου κι άνοιξε φτερά
Θα ρθεί η Ανοιξη θαρθούν τα χελιδόνια
Πού κελαηδούν και ξαναχτίζουν την φωλιά