Αντιθέτα ! με βρίσκετε απόλυτα σύμφωνη, ό,τι πονά σε κάνει πιο δυνατό, σου ξυπνά το φιλότιμο
και σε ωθεί να δουλέψεις με “καρδιά” …
Πήρα κάποτε παράμερα ένα νέο παιδί, πατριώτη μου, που εντυπωσιασμένος από το παίξιμο γνωστού
μουσικού της Σαλονίκης, προσπαθούσε να τον μιμηθεί και μέχρις ενός σημείου ήταν αναμενόμενο …
Του εξήγησα, πως ο άνθρωπος αυτός, έχει τραβήξει χιλιάδες ώρες κουπί για να φτάσει στο επίπεδο
αυτό και έτσι πρέπει να κάνει και αυτός μέσα από μελέτη (θεωρία και πράξη) …
Το παιδί, με αρχές από το σπιτικό του, με μόρφωση, κατάλαβε τι ήθελα να του πω, να αποφύγει την
μίμηση ! Αν πέσεις σ`αυτό το τρυπάκι της μίμησης, έχασες την μπάλα …
Αλλιώς έπαιζε ο Χιώτης, αλλιώς ο Τσομίδης, αλλιώς ο Τσιτσάνης κλπ. κλπ., αλλά όταν έπαιζαν όλοι
μαζί, ήταν “χάρμα αυτιών” … Δεν μιμούνταν ο ένας τον άλλο, έτσι θέλω τουλάχιστον να πιστεύω …
Και επειδή κατάλαβα, πως μάλλον συνομιλώ με τον γνωστό μουσικό κ.Πολυκανδριώτη, θέλω να πω,
πως όλοι οι παλαιότεροι οφείλετε να τα λέτε στα νέα άτομα έξω απ`τα δόντια …
Προσπαθώντας να μεταφέρω τις σκέψεις μου σε γραπτό λόγο τις ημέρες που στο παρόν θέμα υπήρχε μεγάλη ένταση δε τα κατάφερνα…θα ήθελα τώρα που ηρεμήσε να πω και εγώ αυτά που σκέφτομαι…
Υπάρχουν ανα το κόσμο χιλιάδες ταχύτατοι μουσικοί,γνώστες μεγάλοι που μπορούν άνετα να παίξουν τα πάντα…
Ερώτηση…είναι αυτό το ζητούμενο στο μπουζούκι???
Η προσωπική μου απάντηση όχι…έτυχα κάποια στιγμή να παίζω ζειμπέκικο βαρύ σε ένα μαγαζί,σηκώθηκε αργά αργά ένας παππούς και χόρεψε,οι αργές κινήσεις του,τα σταθερά μεγάλα βήματα,οι μορφασμοί του προσώπου με έκαναν καθώς έπαιζα να ανατριχιάσω,πέρασε μέσα μου όλα εκκείνα που είχε περάσει στη ζωή του.Από τότε δεν έχω ξαναδεί κάποιον που να τον πλησιάζει στο συγκεκριμένο χορό αν και πολλούς είδα που είχαν πάει και σε σχολές και ήξεραν 150 φιγούρες,καλοί χορευτές,δε με κάναν να ανατριχιάσω…
Κάπως έτσι όπως το ζειμπέκικο,είναι και το μπουζούκι για εμένα,πρέπει να βγάζει όλα εκκείνα που σε έκαναν να πονέσεις,να γελάσεις,να ερωτευτείς,να κλάψεις,με τρόπο αυθεντικά ΒΑΡΥ ΕΛΛΗΝΙΚΟ…
Καλωσορίζω και εγώ το δάσκαλο και όχι μόνο,Θανάση Πολυκανδριώτη στη παρέα,η συναυλία με την ορχήστρα της Βουδαπέστης αποτελούσε για εμένα αρκετό καιρό ύλη μελέτης,είναι ένα δείγμα για το ότι με το μπουζούκι μπορείς να παίξεις και να ταιριάξεις πολλά,με κάνει να ανατριχιάσω όμως μόνο όταν ακούω τη βαριά εισαγωγή που έχει γράψει στα “Βάσανα” κ.α…τι πιο αντιπροσωπευτικό παράδειγμα θα μπορούσε να δωθεί για την όλη συζήτηση???
Να σου θυμισω οτι υπαρχουν και νεοι … καπου στα 24 που λενε και οι προλαλουσαντες που εχουν ετοιμο το πακετο … η μουσικη δεν ειναι θεμα ηλικιας για μενα … εχω δει μουσικους να ξεκινανε στα 45 και να παιζουν μουσικαρες ,οπως και 6χρονα να τα σπανε στο πιανο οπως … (αυτο το ειχα βαλει παραπανω ) … Σε μπουζουκοκατασταση που ειναι και το θεμα μας … ο παρακατω το εχει και ας ειναι μικρος …
Το καλάμι όμως είναι (και όχι μόνο στο θέμα μουσική) …
Σου καλλιεργεί και το περιβάλλον την ιδέα πως είσαι σπουδαίος
θαρρείς και δεν υπάρχουν άλλοι σπουδαίοι η και σπουδαιότεροι
από εσένα κι αμέσως μετά, αμόλα καλούμπα και τα μυαλά στα
κάγκελα …
Από μικρός αρχίζει κάποιος το καβάλημα, σιγά σιγά, λίγο ο μπαμπάς, λίγο η μαμά, κανένας θείος,
ο φιλικός περίγυρος(εκεί πέφτει και ζήλια), κλπ. κλπ. κλπ.
Σε μεγάλη ηλικία, είναι κάτι σαν τους νεόλπουτους, δηλαδή θα τύχει ναποκτήσει απτο πουθενά
θαυμαστές κι αρχίζει την ιππασία … αυτά τα ολίγα, πάντα καλοπροαίρετα …
(η δεύτερη περίπτωση, υπάγεται στο “δεν τον ήξερε ούτε η μάνα του”) … :089:
Κοινώς… αγνώστου μητρός. Διότι το λογικώς εξαχθέν συμπέρασμα είναι ότι άμα δε τον ήξερε ούτε η μάνα του και αυτός δεν εγνώριζε τη μάνα του. Περί πατρός δε γίνεται λόγος, αλλά μάλλον ισχύει το “και αγνώστου πατρός”, αφού μόνο η μάνα ξέρει ποιος είναι (πιθανώς) ο πατέρας.
Toν Σεπτέμβη παίζαμε στην Ιαπωνία όπερα.Είχαμε μια εκπληκτική σοπράνο στον βασικό που όμως κρατούσε απόσταση απο την ορχήστρα και τους άλλους.
Δεν ήταν ψηλομύτα ή κάτι τέτοιο αλλα, δεν γούσταρε παρέες, ήταν ξεκομμένη και όλοι λέγαμε, κοίτα να δείς, πήρε ψηλά τον αμανέ.
Είχε τρομερή επιτυχία μέχρι που μια μέρα την έπιασαν κάτι αλλεργίες, έκλεισε η φωνή της και η παράσταση ήταν καταστροφή. Το κοινό άρχισε να φωνάζει και να διαμαρτύρεται (λες και έφταιγε που είχε αλλεργία η γυναίκα)
Εκεί καταλαβαμε οτι, τελικά αν γίνει στραβή αυτοί οι άνθρωποι τρώνε το χαστούκι, όχι εμείς και το τρώνε τόσο άσχημα που καμια φορά δεν ξαναστέκονται στα πόδια τους.
Δεν είναι λοιπόν περίεργο να κάποιοι είναι τόσο αβέβαιοι, φοβισμένοι ή αφοσιωμένοι που μπορεί να φανούν, ή να χρειάζονται να φανούν υπερόπτες, απλά για να ανεβουν την σκηνή.Δεν υπάρχει δικαιολογία για κακή συμπεριφορά αλλα δεν γίνεται να ξέρουμε τι περνάει μέσα απο το κεφάλι κάθε μουσικού που έχει μεγάλο βάρος να σηκώσει.
Την επόμενη φορά λοιπόν που θα καθήσουμε μπροστά στο κομπιούτερ και θα πούμε κάποιον καβαλημένο ας σκεφτούμε τι δουλειά κάνουμε εμείς και τι εκείνοι.
Συμφωνὠ φίλε Αλέξανδρε ότι το “γνώθι σαυτόν” είναι προτεύων ζήτημα. Αλλά το καλαμοκαβάλημα δεν έχει να κάνει με το είδος εργασίας του καθ΄ενός. Υπάρχουν άνθρωποι με σχεδόν 100 τις εκατό αναγνωρισιμότητα που αποφεύγουν τα καλάμια, ενώ πάλι υπάρχουν άλλοι που και με μηδέν τις εκατό έχουν ένα μάτσο καλαμάκια να καβαλούν από ένα πρωι -βράδυ και αργίες, ανάλογα.:019::019:
Και ποια είναι η Πελαγία που θα βάλλει στο στόμα της τον Μιχάλη Παούρη και τον κάθε Παούρη ;;;
Για διάβασε προσεκτικά όλα τα ποστ μου και αν βρεις χαρακτηρισμούς και προσωπικές επιθέσεις
σε οποιοδήποτε νέο άτομο, από εμένα που είμαι μητέρα, να με κρεμάσεις ανάποδα …
Μίλησα για καλάμια πάσης ηλικίας και φύσεως και με διευκρινήσεις …
Τον Γεωργόπουλο και τον Παούρη από εδώ τους γνώρισα, αλλά ουδέποτε θα μιλούσα για δαύτους,
είτε μου άρεσαν είτε όχι, με λόγια σκληρά και άπρεπα … ΠΟΤΕ !!! και είμαι κατηγορηματική …
Μια πραγματική ιστορία με διττή ανάγνωση, που θα ικανοποιήσει και τους “καβαλαραίους” και τους άλλους…
Στο χωριό της καταγωγής μου προ 70 ετών εθεάθη κατά την διάρκεια του πανηγυριού του προφήτη Ηλία, να ανεβαίνει προς το βουνό (τα ξωκλήσια του αγίου για τους αδύνατους στα θρησκευτικά φτιάχνονται πάντα σε κορυφές) καβάλα σε ένα καλάμι. Όπως ήταν αναμενόμενο άρχισε η καζούρα…
Τότε ο τρελός (που ως συνήθως στις ιστορίες λέει και σοφίες) αναφώνησε:
Τί γελάτε ρε! Πού να δείτε τί πεζάλα(*) έρχεται από πίσω!
Προσωπικα θεωρω οτι ενα τετοιο γρηγορο παιξιμο δεν ταιριαζει στο μπουζουκι για διαφορους λογους. Αν ηθελα να ακουσω κατι τοσο γρηγορο θα ακουγα malmsteen, satriani, steve vai. Μιας και ξεκινησα απο ηλ. Κιθαρα (με ρεπερτοριο: clapton, hendrix κα) θεωρω οτι υπαρχει μια συγχυση ως προς το τι εξυπηρετει τη ταχυτητα.
Οπως ειχε πει ο Ουμπερτο Εκο “…δεν ζουμε στην εποχη της πληροφορησης, αλλα στην εποχη της φλυαριας…”.
Οσον αφορα το μπουζουκι, (καλως η κακως) ειναι πολλες οι δεκαετιες που βαρυναν το μπουζουκι με τετοιου ειδους γρηγορα φλυαρα παιξιματα. Πιστευω οτι ενας τροπος να ξεχωρισεις τα διαφορετικα ειδη μουσικης με μπουζουκι (ρεμπετικα, λαικα και σκυλαδικα) ειναι με βαση και την ταχυτητα… Τα σκυλαδικα δήλαδη ξεχωριζουν απο τα αλλα επειδη ειναι γρηγορα, φλυαρα και…μετα μπαινει το θεμα του ρυθμου και οι στιχοι ( πχ…μη μου ζαλιζεις αλλο το μυαλο/ παρε το σκάνια (scania) και φυγε απο δω…) ημαρτον!!!
Ειναι λιγο κουλο να θες να παιξεις τζαζ με μπουζουκι (γινεται ομως γιατι ολα τα μουσικα οργανα εχουν ιδιες νοτες) αλλα αισθητικα τι γινεται; Αν η τζαζ παιζοταν με μπουζουκι τοτε γιατι πχ. ο βαμβακαρης και ολοι μετα δεν εγραψαν μουσικη σε ρυθμους και αισθητικη τζαζ…; Γιατι το μπουζουκι αναπτυχθηκε σε ενα διαφορετικο αισθητικα χωρο, τον ελληνικο (κ οχι ελλαδικο) χωρο δηλ. οχι πχ στην louziana η στην new orleans που αναπτυχθηκαν βασικες πρωταρχικες κινησεις της τζαζ.
Δεν ειναι τυχαιο οτι τα οργανα που υπαρχουν σε ενα τυπικο τζαζ σχημα ειναι ευρωπαικα (πιανο, τρομπετα, σαξοφωνο,κιθαρα) και οχι ανατολιτικα η ασιατικα… Επισης καποια οργανα οπως το βιολι δεν χρησιμοποιουνται στην τζαζ… Ειναι θεμα και ηχοχρωματος…
Το μπουζουκι προερχεται απο εναν χωρο πιο ανατολιτικο απο τα ευρωπαικα οργανα και γιαυτο πιστευω οτι δεν του ταιριαζουν κατεξοχην δυτικα ακουσματα…
Εχω βγαλει το voodoo child του hendrix στο (τριχορδο) μπουζουκακι μου και μπορω να σας διαβεβαιωσω οτι ειναι ενα ενδιαφερον πειραμα, αλλα μεχρι εκει… Αυτοι οι ηχοι και οι ταχυτητες δεν ειναι στον χαρακτηρα αυτου του οργανου…
Θες να παιξεις σε τετραχορδο μπουζουκι γρηγορα και τζαζιστικα; Μαλλον εχεις μπερδευτει και θα επρεπε να παρεις μια ακουστικη κιθαρα και να παιξεις…
Θες να εχεις μαγνητη και να βγαζεις ηλ. ηχο στο τετραχορδο σου; Παρε μια ηλεκτρακουστικη κιθαρα…
Δεν ξερω ισως να ειναι εντελει θεμα αισθητικης…
Επειδη δεν θελω να θεωρηθω σαν κολημενος με τα τριχορδα ή οπισθοδρομικος γενικοτερα, θα σας αναφερω οτι στα ακουσματα μου ειναι απο tom waits μεχρι miles davis και απο κωστα χατζη μεχρι ella fitzerald και queens of the stone age…
Το κατα ποσο ομως παιζεται τζαζ στο μπουζουκι και πως αναμυγνειεται μεσα στο παιξιμο η τζαζ, ειναι αλλουνου παπα ευαγγελιο…Οι προσφατες εμπειριες με Κωστα Παπαδοπουλο και Μανωλη Καραντινη μου απεδειξαν το αντιθετο…(οτι παιζεται δηλαδη, και μαλιστα επιτυχως. προσοχη: οχι αυτουσια τζαζ κομματια, αλλα μιξεις τζαζ σε ταξιμια, ανταποκρισεις, κλπ.)
Οπως ανεφερες: μιξεις τζαζ σκαλων με ταξιμια και οχι τζαζ -αυτουσιες- σκαλες… Δηλαδη καθαρη τζαζ…
Προφανως παιζεται τζαζ και με το μπουζουκι, αλλα το θεμα ειναι ποσο καλος ειναι ο οργανοπαιχτης , τις παυσεις στο παιξιμο του, την ταχυτητα κλπ…
Δηλαδη την αισθητικη του οργανοπαιχτη (και του ακροατη φυσικα)…
Παντως ρε παιδια το κουραζουμε νομιζω…Με ολα τα οργανα μπορουμε να παιξουμε ολα τα ειδη πλεον επειδη υπαρχει η τεχνογνωσια,η θεωρια,το πως γινεται η μεταφορα…κτλ κτλ…Το θεμα κατα τν γνωμη μου ειναι να αναρωωτηθουμε σε τι εξυπηρετει αυτο…Το απλα αισθητικο μερος εμενα με απασχολει λιγο.Στην προοδο και στην καινοτομια θεωρειτε οτι βοηθαει?Δηλαδη αν παιχτει ολοκληρος ο Μπετοβεν σε ενα τζουρα πως αυτο βοηθαει την εξελιξη της μουσικης?Αν μπει σε ενα ταξιμι,τι το κανει αυτο το ταξιμι πρωτοπορο?Ερωτηματα που με τσιγκλανε και εμενα ειναι αυτα μην παρεξηγηθω…Αλλα με το να συζηταμε τι ειναι το ιδανικο στην προσθεση και την αφαιρεση της μουσικης,δυτικα,ανατολικα,λιγο τζαζ και λιγο μπλουζ το βρισκω ανουσιο…
Συγνωμη αλλα επειδη μιλαμε για μουσικη, ειναι μαλλον καθαρα αισθητικο ζητημα. Αλλιως θα μιλαγαμε για καλωδια η για πηνια…
Η μουσικη εξελισσεται με βαση αυτα που ειναι αισθητικα ωραια η αποδεκτα απο την πλειονοτητα και οχι λογω πρακτικων λογων…
νομίζω πως χρειάζεται ίσως μια καλύτερη έρευνα για την πορεία του οργάνου και της λαϊκής μουσικής μετά τον πόλεμο ούτως ώστε να διαμορφωθεί μια πιο “σωστή” εάν θέλεις εικόνα και άποψη για το που και πως έχει χρησιμοποιηθεί το μπουζούκι και από ποιους όχι μόνο τεχνικά αλλά και συνθετικά βλέπε Τσιτσάνης, Χιώτης, κλιπ οι οποίοι άλλαξαν όχι μόνο τον τρόπο παιξίματος του οργάνου στην δισκογραφία αλλά και τους ρυθμούς, αρμονίες, και άποψη ενορχήστρωσης στην λαϊκή μουσική. Στην τέχνη δεν υπάρχει “πρέπει” “σωστό” & “λάθος”…όλα είναι υποκειμενικά και θέμα αισθητικής…όπως αναφέρθηκε παραπάνω…" Δηλαδή την αισθητική του οργανοπαίχτη και του ακροατή φυσικά…"
Αισθητικα αποδεκτο απο την πλειονοτητα αυτη τη στιγμη ειναι τα μπιτς και τα σκυλαδικα…Ακυρο ως προς αυτο λοιπον φιλε Κωστα.Εννοειται πως στη μουσικη υπαρχουν και πρεπει και μη καθως υπαρχουν νομοι,κανονες,αρμονια κτλ.Τωρα αν απο καποιο “λαθος” δημιουργηθει ολοκληρο μουσικο στεραιωμα οπως για παραδειγμα η τζαζ τοτε ειναι ζητημα τυχης και οχι συνειδητη ελευθερια του μουσικου,οχι ελευθερια με την εννοια του δεσμωτη αλλα της γνωσης,των οσων εμαθε…Δεν ξεκινησε καποιος και ειπε τωρα θα κανω τζαζ.Ελπιζω να γιμοναι κατανοητος γιατι και μεσα απο το pc δεν μπορεις να εκφραστεις οπως θα ηθελες…Οταν μιλαω για προοδο,για εξελιξη της μουσικης,σαφως εχω στο μυαλο μου και τον Βαμβακαρη και τον Τσιτσανη και τον Χιωτη και για να μην αδικησω και κανεναν ειναι και τοσοι αλλοι που εγραψαν ιστορια για αυτον ακριβως τον λογο…Η μουσικη δεν ειναι καθαρα αισθητικο ζητημα,ως προς την προτιμηση και του τι σου αρεσει υπαρχει υποκειμενισμος,ομως ως προς τι ειναι καλη συνθεση,που ανοιγει νεα σελιδα στη μουσικη,που ειναι ΑΝΤΙΚΕΙΜΕΝΙΚΑ καλο κομματι,απο την κορφη ως τα νυχια,απο τις νοτες στο πενταγραμμο μεχρι την ενορχηστρωση και την εκτελεση,δεν χωραει κανεναν υποκειμενισμο στην κριση.Τουλαχιστον μουσικα,για το αποδεκτο ειπα και παραπανω.