Ναι, θα επιμείνω σ’ αυτό. Η αντίληψη περί αυθεντικής εκτέλεσης που έχουμε σε ό,τι αφορά τα ρεμπέτικα δεν έχει κανένα ανάλογο στα δημοτικά.
Να αναφέρω μερικά ακόμη επιχειρήματα εκτός από τους τραγουδιστές:
Σχεδόν ποτέ δεν έχω ακούσει σε 78 στροφές κρουστό στην κομπανία. Μόνο σε κάτι ηχογραφήσεις με ζουρνά (+ νταούλι) ή τσαμπούνα (+ τουμπάκι), όπου δε γίνεται αλλιώς, αλλά αυτές έτσι κι αλλιώς είναι ελάχιστες. Κι όμως, η κλασική δομή της στεριανής κομπανίας είναι κλαρίνο-βιολί-λαούτο-ντέφι (+ πιθανόν σαντούρι, κατά τόπους). Υποψιάζομαι ότι ο ντεφιτζής θεωρήθηκε ένα περίσσιο μερτικό στις εισπράξεις και αποκλείστηκε.
Ακόμη και το βιολί, που συνοδεύει το κλαρίνο κατά τρόπο που δεν πολυφαίνεται το ίδιο, νομίζω ότι σπανίζει. Κλαρίνο-λαούτο και καλά μας είναι (κι αν είναι λαούτο, κι όχι ο σέσιον κιθαρίστας της εταιρείας). Κι όμως, μπορεί το βιολί από μόνο του να μην πολυφαίνεται όταν υπάρχει κλαρίνο, ο ήχος όμως των δύο μαζί σαφώς διαφέρει από του σκέτου κλαρίνου.
Έχω βέβαια υπόψη μου και μια σύγχρονη έκδοση που συγκεντρώνει πολλές από τις (λιγοστές έτσι κι αλλιώς) εξαιρέσεις, δηλ. συλλογή από ηχογραφήσεις 78 στρ. με πραγματικά αξιόλογες, ως επί το πλείστον, αποδόσεις δημοτικής μουσικής: