Καλημέρα παιδιά. Γνωρίζει κανείς κάποιον δάσκαλο για ούτι για πρακτική εκμάθηση?
Περιοχής Ξάνθης - Καβάλας - Δράμας.
το ουτι δεν ενδεικνυται για πρακτικη εκμαθηση…ειναι απαραιτητη η θεωρια…
Το ούτι ενδείκνυται “ΚΑΙ” για πρακτική εκμάθηση “όπως κάθε όργανο”. Αυτό βέβαια θα σε περιορίσει “ΙΣΩΣ” στο που μπορείς να φτάσεις “'οπως σε κάθε όργανο”. Για χρόνια ήθελα να μάθω ούτι και δεν ξεκινούσα λόγω του ότι άκουγα προσωπικές ανακρίβειες του καθενός. Αργότερα ξεκίνησα μαθήματα “ναι ΧΩΡΙΣ θεωρία” και είμαι πολύ ευχαριστημένος. Για δάσκαλο ενδιαφέρετε τώρα ένας φίλος.
Οταν γράφει κανείς δημόσια πρέπει να προσέχει τι γράφει και να μην μεταφέρει με απόλυτο τρόπο κάτι που ίσως δεν γνωρίζει. Υπάρχουν άνθρωποι που θέλουν να μάθουν και δεν ασχολούντε ακούγοντας τέτοιες ανακρίβιες. Εχω προσωπική εμπειρία χάνοντας χρόνια και είναι κρίμα.
Αυτά τα γράφω για να προλάβω τις συνέπειες που μπορεί να έχει το παραπάνω μήνυμα (άσχετο του ερωτήματός μου), μη τυχόν και δει κανείς ενδιαφερόμενος τα περι “θεωρίας” και απογοητευτεί.
Το ερώτημά μου βέβαια παραμένει.
νομίζω θα τοποθετηθώ κάπου στη μέση… το ούτι επειδή είναι τυφλό όργανο, πρέπει κανείς να έχει ένα μπούσουλα για το πού θα ορίσει τα διαστήματα, καθώς και τις θέσεις. αν τα παίξει συγκερασμένα, που είναι εύκολη λύση και δεν χρειάζεται τόσο πολύ θεωρία, τότε έχει χάσει ένα μεγάλο μέρος από τη μαγεία του ουτιού και τις δυνατότητές του. αν πάλι παίξει τα κομμάτια ασυγκέραστα, τότε η θεωρία μάλλον θα βοηθήσει να μπεί μια τάξη στο χάος, χωρίς απαραίτητα να “στραγγαλίζει” και να “στεγνώνει” το παίξιμο.
αν είχαμε ασυγκέραστα ακούσματα από μικροί (όπως οι παλιοί) μπορεί και να μην χρειαζόμασταν θεωρία. τώρα όμως βοηθάει πολύ γιατί καταλαβαίνουμε πώς λειτουργούν τα κομμάτια -εξάλλου σ’αυτά βασίζεται η θεωρία και όχι το ανάποδο. το πρόβλημα νομίζω ξεκινάει όταν η θεωρία επιβάλλεται μόνη της και ξεκομμένη από την πρακτική…
Νομίζω ότι αυτό μπορεί να το καλύψει ένας δάσκαλος που κατέχει ο ίδιος τη θεωρία, ακόμη κι αν κληθεί να κάνει πρακτικό μάθημα.
«Όχι εκεί το Σι, λίγο πιο χαμηλά». Αυτό είναι όλο. Ο δάσκαλος ξέρει γιατί. Αν τον ρωτήσεις, μπορεί να σ’ το εξηγήσει, επιστρατεύοντας όση θεωρία χρειάζεται για να λυθεί το κάθε συγκεκριμένο ζήτημα, χωρίς να γίνει συστηματικό μάθημα θεωρίας από την αρχή μέχρι το τέλος. Αν δεν σ’ ενδιαφέρει το γιατί, απλώς το παίζεις έτσι όπως σου είπε μέχρι να το συνηθίσουν το αφτί και το δάχτυλό σου.
Έτσι κι αλλιώς, πρακτικό μάθημα δε νομίζω να σημαίνει ότι απλώς παίζουμε χωρίς να ονομάζουμε τίποτε. Λίγο δρόμους θα κάνεις, δε θα κάνεις; Ε λοιπόν, από τους 15 ξερωγώ πιο συνηθισμένους δρόμους, αυτοί κι αυτοί έχουν το Σι σ’ αυτή τη θέση, εκείνοι κι εκείνοι το έχουν στην άλλη.
Μπράβο σας. Καλύψατε ολοκληρωτικά το θέμα αυτό. Και εγώ που έκανα μαθήματα, δεν διδάχτηκα τίποτα απο θεωρία, ομώς η κοινή γλώσσα με τον δάσκαλο ήταν οι νότες, ωστε να μπορούμε να επικοινωνούμε . Απο εκεί και πέρα δεν γνωρίζω και δεν θέλω να μάθω τίποτα απο τη θεωρία. Εννοείται δεν την θεωρώ άχρηστη ή υποδιαιρέστερη της πρακτικής. Αυτό όμως είναι <ΕΠΙΛΟΓΗ> του καθενός. Εξαρτάται για πράδειγμα πόσο ελεύθερο χρόνο έχει, τι ηλικία έχει, που κλείνει ο ίδιος σαν οντότητα, στην θεωρία ή στην πράξη, πόσο βαθειά θέλει να βρεθεί στη μουσική…κτλ.
Ολα αυτά όμως απέχουν της (“παρα”-) λογικής " το ουτι δεν ενδεικνυται για πρακτικη εκμαθηση…ειναι απαραιτητη η θεωρια…"
Αν γυρνούσα το χρόνο πολύ πίσω, θα ξεκινούσα απο την αρχή με θεωρία. Αυτή όμως δεν αποτελεί ανασταλτικό παράγοντα για κάποιον που αγαπάει το όργανο, χωρίς να θέλει να συγκινήσει την ανθρωπότητα παίζοντάς το.