Οι δημιουργίες του Ξαρχάκου στην ταινία ρεμπέτικο αποδείξανε ένα πράγμα, οτι μπορεί να γραφτεί τραγούδι στα πρότυπα του Αστικού λαικού τραγουδιού που δώσαμε το τίτλο ρεμπέτικο, να είναι καλό και να έχει και διάρκεια ζωής.
Ονομάστε το όπως θέλετε “Νεορεμπέτικο” που έγραψε ο Μήτσος είναι μια συμπαθητική ορολογία αν και δεν μ αρεσουν και πολύ οι ταμπέλες.
κύριε Πολίτη σχετικά αν θα μοιάζει μια στροφή ενα κουπλέ η μια φράση σε κάθε καινούργια σύνθεση… μήπως στα αυθεντικά ρεμπέτικα δεν υπήρχαν αυτές οι ομοιότητες δηλαδή να πέφτει μια φράση πάνω σε κάποια άλλη??? Εννοείται οτι υπήρχε αλλα αυτό δεν είναι θέμα αντιγραφής και κλεψίματος αλλα θέμα ιδιώματος και ύφους της συγκεκριμένης μουσικής.
Σε αυτή την λόμπα έχουν πέσει πολλοί νεότεροι συνθέτες που για να μην μοιάσει π.χ μια κατάληξη μινόρε η μια αλληλουχία ακόρντων κάνουν τους αλχημιστές να ξεφύγουν απο εκεί μπλέκουν σύνχρονες αρμονίες να αλλάξουν λίγο το ύφος και άλλοτε πετυχαίνει το αποτέλεσμα άλλοτε όχι.
Η κρητική μουσική αντίθετα δεν μάσησε απο αυτό και συνεχίζει μια παραγωγή αξιοζηλευτη, αναλογιζόμενος οτι μαζί με τα σκυλοκρητικά που είναι απαράδεκτα εχουν γραφτει την τελαυταία 20 ετία και πολύ δυνατά και αυθεντικά κομμάτια, η μουσική αυτή δεν σταμάτησε ποτέ να παράγει και τους καμαρώνω απίστευτα
ΕΧΟΥΜΕ ανάγκη απο καινούργια κομμάτια ρεμπέτικου στύλ και ήδη υπάρχουν υπέροχα κομμάτια που αν δεν είσαι γνώστης και τ ακούσεις σε ένα πρόγραμμα ταιριάζουν υπέροχα με τα παλιά.
Δεν πρέπει να θεωρείται ταμπού η δημιουργία τους και γενικά καλό θα κάνουν στο ίδιο το ρεμπέτικο, θα δώσουν μια φρεσκάδα ανανέωσης και προσαρμογής στην νέα εποχή. Μπορεί να μην λέγονται ρεμπέτικα αλλα θα γουστάρεις και θα σπάσεις την καταραμένη αλυσίδα “εξέλιξης”" των ακουσμάτων που απο το 50 και μετά μας οδήγησε σε αυτό το σκυλοήχο.
Αραγε ο Μάρκος τι θα έγραφε για αυτά που γίνονται σήμερα???
Οταν ακουγα μικρός το γραμμόφωνο τού Βραχνά πού επαιζε στο διαπασών,ελεγε ο γέρος μου…ο Μουστάκιας ακούει πάλι ρεμπέτικα!!!Αυτός ο ηχος με τα γραντζουνίσματα ειχε ταυτιστεί μέσα μου με τόν ορο Ρεμπέτικο.
Εχουμε συνηθίσει,( καλώς ,ή,κακώς )καί ολα τα τραγούδια εκείνης τής εποχής,να τα λέμε ρεμπέτικα.Τα βάζουμε ολα σε ενα συρτάρι.
Τώρα πού το σκέφτομαι δέν είναι ομως ετσι.
Ρεμπέτικο
Είναι οι στίχοι…τα λόγια τα σταράτα,η απλότητά τους,πού πρωτοακούστηκαν μέσα απο τούς δίσκους,είναι το βαρύ το παίξιμο τού μπουζουκιού,είναι οι φωνές τών τραγουδιστών πού βγάζουν τήν ψυχή τους οταν το λένε…είναι η χροιά τής φωνής τους…ΟΛΑ αυτά πού μπορείς να τα κλείσει σε μία λέξη.ΜΑΓΚΙΑ.Γιατί είναι αυθεντικά.
Γειά σου ρε Μάρκο φώναζαν και φωνάζουν ακόμα.Γιατί??Γιατί τα λέει στα ισια αυτά πού θέλει να πεί…γιατί στά τραγούδια του είναι γραμμένη η ζωή του.Δέν χρειάζεται κανονικά να διαβάσεις τήν αυτοβιογραφία του…τα λέει ολα στά τραγούδια του.
Ρεμπέτικα τραγούδια είναι αυτά πού εγραψαν οι Ρεμπέτες.Αυτοί πού εζησαν τήν ρεμπέτικη ζωή.Ζαμάν φού ελεγε κάποιος!!!
Τήν ζωή τους μεταφέρνανε στα τραγούδια τους.Κατάθεση ψυχής.Στά τραγούδια αυτά είναι γραμμένος ο τρόπος πού εζησαν αυτοί οι ανθρωποι…πού οι περισσότεροι αν καί τελείως αγράμματοι,κατόρθωσαν να γράψουν ιστορία.
Τώρα θα μού πείς…καλά γιατί λές τότες οτι καί σήμερα μπορεί να γράψει κάποιος ρεμπέτικα τραγούδια?Γιατί είμαι τής γνώμης οτι υπαρχουν σίγουρα μερικοί πού φτιάχνουν με τά ιδια ερεθίσματα τέτοια τραγούδια.Δέν χρειάζεται να είσαι τζιμάνι στο οργανο γιά να μεταφέρεις αυτά πού θέλεις να πείς στήν μουσική σου.Γιά μένα αυτό είναι δευτερεύον.Με πέντε νότες φτιάχνεις τραγούδι.Το πακέτο μετράει.Να το ακουσει ο αλλος και να το νοιώσει.
Απλές σκέψεις μου πού ηθελα να τίς γράψω.
δύσκολο θέμα… όπως γράψανε αρκετοί, πέρα από το μουσικό ιδίωμα είναι η αίσθηση που βγάζουν οι στίχοι και η μουσική, αμεσότητα και λιτότητα. κι αν κάπου επαναλαμβάνονται ή είναι γνώριμα, λαίκή μουσική είναι.
κομμάτια που μπορούν να σταθούν δίπλα στα αγαπημένα μας ρεμπέτικα, είτε ακούγοντάς τα στο στερεοφωνικό είτε παιγμένα ζωντανά, υπάρχουν τα τελευταία 30 χρόνια. από τους χειμερινούς, κάποια του παπάζογλου, του θανάση παπ/νου, αλλά και (ακόμα) άγνωστα διαμαντάκια όπως αυτό, αυτό και αυτό.
να πω την αλήθεια, δεν μου πάει να τα ονομάσω ρεμπέτικα. έχω την εντύπωση πως αυτός ο όρος έχει τα χρονικά του όρια στο τέλος του εμφύλιου. αλλά σίγουρα τα ευχαριστιέμαι το ίδο, και το σημαντικότερο, τα νοιώθω με τον ίδιο τρόπο όταν τα παίζω ή όταν τα ακούω. με κάποια έχω δεθεί ίσως περισσότερο από τα ρεμπέτικα, μια που μιλάνε για πιο σημερινές καταστάσεις που τις έχω ζήσει κιόλας.
όσο για την ερμηνεία και την σύνθεση, είναι δυο διαφορετικά πράγματα που άλλοτε συνυπάρχουν και άλλοτε όχι. σίγουρα είναι μεγάλο πράγμα να δημιουργείς (σχεδόν) από το μηδέν κάτι, αλλά και η ερμηνεία/διασκευή είναι πολύ σημαντική και φέρει πάντα τη σφραγίδα του παίχτη. ο καθένας προσφέρει αυτό που μπορεί και αυτό που νοιώθει.
Τα ειπε ολα ο ligarosa ο καθενας προσφερει αυτο που μπορει και αυτο που νιωθει.
Κι οποιος εχει αυτια ακουει!
Η μεγαλυτερη επιβεβαιωση ειναι στο ζωντανο παιξιμο οταν αναμεσα απο τραγουδια γνωστων συνθετων βαλεις σφηνα καποιο δικο σου κι ερθει καποιος και σου πει…ωχ ρε συ τι κομματακι ηταν αυτο δεν το εχω ξανακουσει ποιανου ειναι;…:110:
όταν 10 -15 ετών άκουγα τραγούδια από το Ρεμπέτικο του Ξαρχάκου ή το Οι Μάγκες δεν υπάρχουν πια του Ξυδάκη, νόμιζα ότι άκουγα γνήσιο ρεμπέτικο τραγούδι έστω σε επανεκτέλεση. Φυσικά όμως όσο πετυχημένα και να κάνει κάποιος μια ‘‘μεταγραφή’’ του ήχου του ρεμπέτικου, οι κοινωνικές συνθήκες που το γέννησαν δεν έχουν σχέση με τη σημερινή πραγματικότητα. Και να δεχθούμε ότι κάποιοι ζουν σε παρόμοιες συνθήκες με τις τότε, και μπορούν να παράξουν ολόιδιες μουσικές, το ότι αυτές δεν γειώνονται, δε γίνονται κτήμα μεγάλου κομματιού του λαού, όπως έγινε με το ρεμπέτικο, δείχνει κάτι, όχι για το ταλέντο των δημιουργών, αλλά για το ότι πολιτιστικά και κοινωνικά το ‘‘τρένο’’ έχει φύγει για μια πιστή αναπαραγωγή του ρεμπέτικου ήχου.
Αν αυτό που κωδικοποιήθηκε ως ρεμπέτικο είναι απλώς μια μουσική φόρμα, προφανώς μπορούν να γραφτούν ρεμπέτικα τραγούδια.
Αν τα ρεμπέτικα τραγούδια είναι “μαγκιά” ,προφανώς μπορούν να γραφτούν ρεμπέτικα τραγούδια , στο βαθμό που υπάρχουν “μάγκες”.
(Να υποθέσω ότι εγώ-και πολλοί άλλοι- ως μη “μάγκες” διαπράτουμε ιεροσυλία τραγουδώντας ρεμπέτικα τραγούδια…)
Αν τα ρεμπέτικα είναι η ενότητα της μουσικής φόρμας-φορμών στο δεδομένο κοινωνικό, ιστορικό, αστικό περιβάλλον , προφανώς δε μπορούν να γραφτούν ρεμπέτικα τραγούδια.
Παιδιά, αυθεντικά τραγούδια ασφαλώς και γράφονται. Που να είναι από ψυχής και που να εκτελούνται χωρίς φιοριτούρες, και που να σου 'ρχεται να φωνάξεις Γεια σου ρε Τάδε». Ίσως κάποια από αυτά να ανήκουν στο «χώρο» του λαϊκού -δεν ακούω λαϊκά κι έτσι δεν ξέρω, αλλά ας δεχτούμε ότι υπάρχουν.
Είναι όμως ρεμπέτικα;;;
Ρε παιδια αμαν…
Γραφονται ανετα τραγουδια που θα μπορουσαν να ειχαν φωνογραφηθει τοτε και να τα ακουμε σημερα και να λεμε…“Πω πω ρε τι διαμαντι!!!”
Τι παει να πει ειναι η δεν ειναι ρεμπετικο;…Οκ το ρεμπετικο εκφραζει καποια εποχη…αντε δεν ειναι ρεμπετικα ειναι απογονοι του ρεμπετικου…εγγονια!!!
Αμαν…ειναι η δεν ειναι ρεμπετικο φαγωθηκαμε.Ειναι ανουσιο.
ΝΑΙ!..Μπορουν να γραφτουν εξισου καλα τραγουδια με ολα τα στοιχεια που ειχαν τα ρεμπετικα τραγουδια.Οι στιχοι μπορουν ακομη να ειναι βιωματικοι και εκφρασμενοι πιο χυμα ωστε να ταιριαζουν στην αισθητικη του ρεμπετικου τραγουδιου…οπως οι στιχοι μπορουν να ειναι μυθοπλασια και να εχουν επηρρεαστει απο ιστοριες αλλων τραγουδιων (φυλακες,μουστακια,σακκακια κλπ).Οπως μπορουν ακομη να εμπεριεχουν λεξεις που δε χρησιμοποιουνται και πολυ στην καθομιλουμενη π.χ. ματσαραγκα,νταης,ντερβισης κλπ κλπ ωστε να δοθει το απαιτουμενο χρωμα.
Αμαν ειναι η δεν ειναι ρεμπετικο…
Σαρεσει η οχι;…Εκει ειναι το θεμα.
Αν σ’αρεσει ακου το…αλλιως προσπερασε το!
Μία παρένθεση-ερώτημα πριν τοποθετηθώ αναλυτικά σε άλλο μήνυμα.
Του Μάρκου το “Τι μ’ ωφελούν οι Άνοιξες” τι το χαρακτηρίζετε; ρεμπέτικο επειδή είναι του Μάρκου ή λαϊκό επειδή γράφτηκε μεταπολεμικά;
Αφού δέν γράφει κανείς…θα σού απαντήσω εγώ λοιπόν!!Ρεμπέτικο πρώτης κατηγορίας…από τα πιό δυνατά τραγούδια τού Μάρκου!!!
Αμ’ δε! Το θέμα είναι αυτό που γράφει πάνω πάνω: Γράφονται σήμερα ρεμπέτικα τραγούδια; Αν ήταν «Γράφονται σήμερα καλά τραγούδια;» θα είχαμε άλλα να πούμε.
Αν το πάμε έτσι και χωρίς την δεσμευση του χρονικού περιορισμού τοτε ΝΑΙ γραφονται σήμερα ρεμπέτικα τραγούδια
Γιατι υπάρχουν ακόμα άτομα που κάνουν “ρεμπέτικη ζωή” ειναι αυθεντικά, έχουν βιώματα και συναισθήματα και ταλέντο να τα εκφράσουν
Γιατί υπάρχουν παίχτες με πάθος και ιδιαίτερη πενιά και ας μην παίζουν παπάδες και παίζουν ενα κουπλεδάκι με ανοιχτές και κολάνε νταλκά επάνω
Γιατί υπάρχουν φωνές που τις ακούς και ανατριχιάζεις ακόμα και νοιώθουν
Κι αν απορείτε γιατί δεν τους ακούτε πουθενά…
γιατί τόσα χρόνια οι δισκογραφικές και τα ραδιόφωνα δεν τους δίνανε ουτε μια ευκαιρία να παρουσιάσουν κάτι,
γιατι η μουσική μασονία θέλει το κόσμο χαζοφλωροκαψούρη και όχι αντιδραστικό
γιατί και ο ίδιος ο κόσμος άλλαξε πολύ
Με τα σύνχρονα μέσα δίνεται επιτέλους μια ευκαιρία σε όποιον θέλει να ανεβάσει ο,τι γουστάρει σε ενα youtube και απο εκεί και πέρα θα πάρει το δρόμο του
να πω και εγω τη γνωμη μου
νομιζω οτι την απαντηση για μένα την εδωσε ο Δημήτρης Ν. με την παραθεση των δυο τραγουδιών.
ακριβως αυτα θα εβαζα και εγω συν δυο τρια ακομα παρακατω
Ακουστε και στιχο σε αυτο!!! Βγαλμενο απο τη ζωη
Το ρεμπετικο τραγουδι για μενα είναι αυτο που ακουω. Δε με νοιαζει γιατί γραφτηκαν, αν υπηρχαν προβληματα που τωρα δεν υπαρχουν, η αν σφαζοντουσταν στους τεκεδες, η οι ενδηματολογικες τους προτιμήσεις.
Τα τρια τραγουδια που αναφερθηκαν είναι για μενα ρεμπετικο
Αυτο που ακουω μου αρεσει και μοιαζει με τα παλια.
Και αν είχαν γραφτει πριν 70 χρόνια θα τα παιζαμε ολοι και θα μας αρεσαν. Νομιζω οτι ειμαστε λιγο προκατελημενοι.
Ισως να ψαχνουμε να ακουσουμε ρεμπετικα και να μη βρισκουμε στις δισκογραφικες και στα μεγαλα ονοματα. Εκει δε θα δουμε γιατί ολοι ξερουμε πως γινονται οι δισκοι σημερα…
Για μενα γραφονται ρεμπετικα. Τρανο παραδειγμα ο Δημητρης ο Θανασης και η παρεα τους.
Δειτε και τα παρακατω απο ενα παιδι στη συρο χωρις “σωστες ηχογραφήσεις” Απλα για το κεφι τους.
επισης το παρακατω. Εχει ξαναμπει το φορουμ
αν δεν είναι αυτα ρεμπετικα ποια είναι;
Μπά πανάθεμά σε, τί το ξέθαψες αυτό το ντέμο;! :106:
Ό,τι χειρότερο έγραψα (νάναι καλά ο Θέμης το παιδί που το στόλισε μουσικά…)
εισαι καλα; το ακουω καθε μερα
Πω πω το κομματι των Απταλικα δεν το ειχα ξανακουσει…φοβερη μουσικη,ζειμπεκικο για μαχαιροβγαλτες:)
Εφοσον ειπαμε οτι δε γινεται να γραψουμε ρεμπετικο ξανα λογω συνθηκων κλπ κλπ…Ας πουμε οτι σημερα γραφονται ρεμπετικα τραγουδια ως προς τη μουσικη…η μουσικη των τραγουδιων που γραφονται σημερα λοιπον ειναι ρεμπετικο μουσικα…κατα τα αλλα ειναι λαικα:019:
Στό 14 post ,εγραψα δύο λόγια γιά τίς συνθήκες πού επικρατούσαν εκείνη τήν εποχή πού γράφτηκαν πολλά απο αυτά τα τραγούδια.Δέν μπορώ να ξέρω αν αυτό πού γράφεις το γράφεις με ειρωνία,αλλά με τήν ευκαιρία παραθέτω κάτι πού εχει πεί ο Γιάννης Παπαϊωάννου γιά το ʽʽMεροκάματο τού τρόμουʽʽ οπως το αναφέρει!!!
‘’’
Ενα απο τα σπουδαιότερα μαγαζιά του ρεμπέτικου ηταν το Δάσος στο Βοτανικό.Απο το 1935,που το αγόρασε ο περίφημος Αντώνης Βλάχος,μέχρι το 1940 που ξέσπασε ο πόλεμος,πέρασαν απο εκεί μέσα,ολοι οι εκπρόσωποι του κλασικού ρεμπέτικου τραγουδιού.
Το 1936 επιασε εκεί δουλειά ο Παπαιωάννου,μαζί με τον Μάρκο,τον Παγιουμτζή,τον Κερομύτη,το Χατζηχρήστο,τον Μπάτη,τον Ανέστη τον Δελιά,τον Μπαγιαντέρα,τον Καρίπη στην κιθάρα και στο βιολί τον μπαρμπα-Γιώργο τον Λορέτζο.
Κινδυνο –Θάνατο χαρακτηρίζει ο Παπαιωάννου το Δάσος.Καί προσθέτει: Μαζεύνταν εκει μάγκες,κουτσαβάκια,παλιοί κατάδικοι,πιτουρόμαγκες,κουτόμαγκες και οτι βάλει ο νούς σου.Παίζανε στο πάλκο και είχαν πιστόλια κρεμασμένα ζούλα στο παντελόνι.Βάραγαν πιστολιές χωρίς λόγο.Σκότωναν με ανεση,για γούστο,παρεξήγηση για το τίποτα.
Ο Στράτος Παγιουμτζής ηταν κουμπάρος του Βλάχου που είχε το μαγαζί.Ο Αντώνης Βλάχος ηταν απο το Μενίδι,ενας απο τους πιο αγριους νταήδες της εποχής.Είχε προσλάβει μπράβους με εξέχοντες ολων τον Χαράλαμπο Μπουχό και τον Μπερτζέκο.
Οι περισσότεροι απο τους μουσικούς που πέρασαν απο το Δάσος,εγιναν στόχοι της οργής του Αντώνη Βλάχου και των μπράβων του.Σακάτεψαν απο το πολύ ξύλο τον Μάθεση τον Τρελάκια.Μιά αλλη φορά χαστούκισαν το γέρο-Μπάτη,ενω ο ιδιος ο Βλάχος κούφανε απο το πολύ ξύλο τον Χατζηχρήστο που ηταν παιδί αγιο!! Μόνο στον Μπαγιαντέρα δεν πέρναγαν αυτά...,θυμάται ο μπαρμπα-Γιάννης
.Ο Μπαγιαντέρας ηταν ειδική περίπτωση.Οταν πρωτοπήγε στο μαγαζί του Βλάχου,εκείνος του την επεσε αμέσως.
Τράβα στο αποχωρητήριο μαγκίτητου λέει ο Μπαγιαντέρας, και ζούλα ανάμεσα στα κεραμμύδια θα βρείς ενα πιστόλι δικό μου,κρυμένο,που προορίζεται για αυτόν που θα με πειράξει.
Ο Βλάχος δεν απάντησε.Πήγε και εφερε το πιστόλι.Αλλά τα πράγματα οξύνθηκαν οταν μετα απο μέρες ο Μπαγιαντέρας του είπε οτι θα φύγει απο το μαγαζί.
Εδωσαν ραντεβού για να λύσουν τις διαφορές τους,την αλλη μέρα σε ενα καφενείο.
Στο ραντεβού πήγε ο Βλάχος μαζί με τον αδερφό του και τον Μπουχό.Κάθισαν σε ενα τραπέζι ,και ο Βλάχος τράβηξε αμέσως πιστόλι για να φοβίσει τον Μπαγιαντέρα.
Δίνει τότε μία ο Μπαγιαντέρας με το χέρι του και αφοπλίζει τον Βλάχο.
Δέν ρωτάς αυτόν που εχεις δίπλα σου να σου πεί για μένα?,εννοώντας τον Μπουχό,με τον οποίο είχαν κάνει φυλακή μαζί στο παρελθόν.
Η παρεξήγηση εληξε και ο Μπαγιαντέρας εφυγε απο του Βλάχου το μαγαζί,παίρνοντας μαζί του τον Μπάτη,τον Χιώτη,τον Καρυδάκια και τον Ανέστη,παραγγέλνοντας του Βλάχου οτι ετσι και τον ξαναδεί μπροστά του θα τον παλουκώσει!!!
Αυτός ηταν ο Βλάχος και το Δάσοςτου,και εκεί δούλεψε ο Παπαιωάννου με την κομπανία του,παίζοντας χωρίς μικρόφωνα,για πενταροδεκάρες,με τα τα πιστόλια στη ζούλα.
Οχι,καμια σχεση με ειρωνια!
Απλα ειναι καποιες μελωδιες που ειναι τσαμπουκαλεμενες απο μονες τους!
Ωραια η ιστορια που παρεθεσες!
Από τις περισσότερες τοποθετήσεις των φίλων μέχρι τώρα προκύπτει ότι ρεμπέτικο τραγούδι είναι αυτό που παίζεται με ένα συγκεκριμένο τρόπο, με συγκεκριμένα όργανα, έχει δηλαδή ένα συγκεκριμένο ηχόχρωμα και προκύπτει ως αποτέλεσμα πιθανά μιας δύσκολης ζωής που ζει είτε αυτός που το γράφει είτε αυτός που το ακούει, είτε και οι δύο. Προκύπτει επίσης ότι όσο πιο κοντά είναι στα παλιά ρεμπέτικα ακούσματα ένα τέτοιο τραγούδι τόσο πιο εύκολα μπορεί να χαρακτηριστεί ως ρεμπέτικο.
Ως απλή συνεπαγωγή λοιπόν προκύπτει ότι σήμερα γράφεται και κλασσική μουσική και tango και fado και δημοτικό τραγούδι κ.ο.κ.
Παρακολουθώ τη συζήτηση με μεγάλο ενδιαφέρον και θα ήθελα να πω δυο λόγια.
Οι περισσότερες διχογνωμίες ξεκινούν από τον ορισμό που δίνει ο καθείς για το ρεμπέτικο, όπως σωστά αναφέρθηκε.
Είναι ένα “πρόβλημα γλώσσας”, όπως λέμε στη φιλοσοφία.
Όλοι συμφωνούν ότι γράφονται υπέροχα κομμάτια και σήμερα, ανάλογα όμως με το πόσο ταιριάζουν στον ορισμό μας περι ρεμπέτικου, τα εντάσσουμε ή όχι στην ευρύτερη κατηγορία.
Παρατήρησα λοιπόν ορισμούς βασισμένους σε:
Α.Χρονολογικά κριτήρια
Β.Κοινωνιολογικά/ιστορικά κριτήρια
Γ.Κριτήρια ήχου (όργανα, μελωδίες, ενορχηστρώσεις, μακάμια, ερμηνευτικές τεχνικές κ.λπ.)
Δ.Κριτήρια στίχου (θεματολογία, τεχνοτροπία, απουσία ποιητικών χαρακτηριστικών κ.λπ.)
(Και συνδυασμούς των παραπάνω…)
Όμως, τα τραγούδια εκείνα αφορούσαν το παρόν της κοινωνίας μέσα στην οποία γράφτηκαν. Οι άνθρωποι έτσι μιλούσαν τότε, μέσα από αυτές τις μελωδίες εκφράζονταν, αυτά τα κοινωνικά ερεθίσματα είχαν κ.λπ. Ήταν τραγούδια συνεπή ως προς την πραγματικότητα μέσα στην οποία γεννήθηκαν. Άρα θαυμάζουμε το έργο ανθρώπων που μίλησαν για την κοινωνία τους, με τους όρους της εποχής τους.
Και αναρωτιέμαι:
Αν σήμερα υπάρχει “ρεμπέτικο”, αυτό πρέπει μιλάει για την σημερινή κοινωνία με όρους του σήμερα;
Ή για εκείνη την κοινωνία με όρους του τότε;
(Για μένα “ρεμπέτικο” είναι το τραγούδι που περιγράφει αυτή την κοινωνία του παρελθόντος -χρονολογικά και ταξικά προσδιορισμένη- με μουσικούς και γλωσσικούς όρους της εποχής, μέσα από το έργο αυτών που ζήσαν’ τότε)
ΥΓ: Βέβαια, για να μην παρεξηγηθώ, δε με απασχολεί καθόλου το θέμα του ορισμού του κάθε μουσικού είδους, όταν πρόκειται να ακούσω μια νέα δημιουργία. Πιστεύω ότι είναι πολύς ντόρος για το τίποτα. Είμαι σε θέση να την απολαύσω ή να την απορρίψω, χωρίς να σκεφτώ πού θα την εντάξω και γιατί.