???
Καμία παρεξήγηση. Απλώς, επειδή έκανες ένα σχόλιο που στηρίζεται σε μια γενικότερη θεώρηση των πραγμάτων την οποία δε συμμερίζομαι, καταθέτω και τη δική μου θεώρηση.
Τη δική σου θεώρηση την καταλαβαίνω, είναι λογική και σεβαστή: «αν ο δημιουργός έγραψε “πέντε μάγκες του Περαία”, τότε θέλει να λέει το τραγούδι του “πέντε μάγκες του Περαία” και όχι οτιδήποτε άλλο». Το ίδιο λέει κι ο Δημήτρης Ν., μόνο που εκείνος βάζει στη συζήτηση και το θέμα των παρακουσμάτων. Υποθέτουμε, καλή τη πίστει, ότι όταν κάποιος λέει λάθος στίχους λόγω παρακούσματος, προσπάθησε να τους πει σωστά και απλώς στην προσπάθειά του έκανε ένα λάθος.
Η δική μου θεώρηση όμως είναι ότι αν ο δημιουργός έγραψε “πέντε μάγκες του Περαία”, τότε θέλει να λέει το τραγούδι του περίπου αυτό, ή οτιδήποτε που να μην απομακρύνεται πολύ. Όταν εσύ λες «να μου αλλάξει έστω και μία κεραία;!», εγώ αντιτείνω ότι αυτή η τόσο λεπτομερής αντίληψη της ακρίβειας και της πιστότητας αφορά άλλες μορφές δημιουργίας. Εκείνες, για παράδειγμα, όπου και στη μουσική την κάθε νότα καλείσαι να την παίξεις όσο το δυνατόν ολόιδια με την πρωτότυπη εκτέλεση.
Στα ρεμπέτικα τραγούδια η μουσική ερμηνεία αφήνει αρκετό περιθώριο απομάκρυνσης από μια προηγούμενη εκτέλεση (έτσι κι αλλιώς δεν υπάρχει πρωτότυπη εκτέλεση όταν μιλάμε για τις εποχές που σε δίσκους έβγαιναν μόνο τραγούδια που να 'χουν ήδη αποκτήσει κάποια επιτυχία στο λάιβ), χωρίς αυτό να μας μεταφέρει στο πεδίο της διασκευής. Γενικά, εγώ θεωρώ ότι η δημιουργία του δημιουργού περιορίζεται στη βασική σύνθεση μελωδίας και στίχων και δεν επεκτείνεται σε όλο αυτό που ακούμε από το δίσκο, αλλά μόνο σε ό,τι θα μας έμενε στη μνήμη μετά από μερικές ακροάσεις.
Έχουν γίνει εδωμέσα τόσες συζητήσεις του τύπου «Τι συγχορδία μπαίνει εκεί; -Εγώ βάζω αυτήν, μπορείς όμως να βάλεις κι εκείνην».
Αυτά είναι θέματα του κάθε εκτελεστή, όχι του δημιουργού.
Αυτό. Καμία παρεξήγηση. Τώρα, αν δε συμφωνείς, μην ανησυχείς ότι θα σου κάνω ποτέ παρατήρηση «γιατί πήγες και το είπες ίδιο με την πρώτη ηχογράφηση;». Αν όμως ακούσεις εμένα -λέμε τώρα- να το λέω διαφορετικά, να ξέρεις ότι δεν είναι λάθος ή τυχαίο αλλά μια άποψη που στηρίζεται σ’ όλα τα παραπάνω.