Πράγματι, μοιάζει τελείως!
Λίγο πολύ όσο και το Πρακτορείο, το Καίγομαι (που είναι και στον ίδιο δίσκο μεταξύ τους!), φυσικά η Παξιμαδοκλέφτρα, κλπ.
ο νέος δίσκος του Πορτοκάλογλου είναι αποκλειστικά διασκευές(για την ακρίβεια ροκ ενορχηστρωσεις) λαϊκών, ρεμπέτικων και δημοτικών. Δεν ξέρω αν έχετε ακούσει, να καποια δείγματα
Πετυχημένη βρίσκω τη μεταφορά στο ροκ ιδίωμα του τραγουδιού του Τσαούση.
Αν ήτανε και σωστοί οι στίχοι σε 3 περιπτώσεις (Πέντε μάγκες του Περαία/αν η γκλάβα θα γεμίσει/πάν’ εκεί στο βουνελάκι) θα ήμασταν πιο ΟΚ…
και γω παρατηρησα στο ‘Πέντε μάγκες’ κάτι αλλαγές, μάλλον για να γίνει πιο κατανοητό σε ένα ευρύτερο κοινό. Η αλήθεια είναι ότι στο συγκεκριμένο τραγούδι η ροκ φωνή του Πορτοκάλογλου και η λοιπή ενορχήστρωση ταιριάζει πολύ με το μάγκικο ύφος του αυθεντικού τραγουδιού
Στην παρένθεση έχω γράψει τα σωστά.
Αν θυμάμαι καλά άλλο θέμα του φόρουμ έχουμε καταλήξει με ηχητική ανάλυση της πρώτης ηχογράφησης ότι λέει ξεκάθαρα “στου Κουνελάκη”, δες το #1729
Υ.Γ. Να πω κι εγώ τη γνώμη μου για τις διασκευές του Πορτοκάλογλου: μηδέν
Την έχω ήδη διαβάσει τη συζήτηση. Δεν ακολούθησα την “κατάληξή σας” και έγραψα το σωστό (για μένα).
— Νέο μήνυμα προστέθηκε στις 13:41 ::: Το προηγούμενο μήνυμα δημοσιεύθηκε στις 13:26 —
Ώπα! Αυτό το “Απάν’” πού το βρήκες Babis?
Μήπως θα ήθελες να προσθέσεις κάτι για να στηρίξεις τη γνώμη σου; Πάντα έχεις κάτι ενδιαφέρον να πεις και θα ήθελα να το ακούσω!
Καμιά φορά αισθάνομαι ότι γράφω συνέχεια στο φόρουμ και δεν θέλω να γίνομαι κουραστικός…
Δυστυχώς οι βασικοί λόγοι που με κάνουν να μην αντέχω αυτές τις διασκευές είναι εξωμουσικοί, παραμουσικοί, αλλά όχι άσχετοι με τη μουσική.
Ο Πορτοκάλογλου ως καλλιτέχνης έχει μια σεβαστή πορεία, έχει γράψει μερικά όμορφα τραγούδια, δεν μου ήταν ποτέ αντιπαθής καλλιτεχνικά (μου ήταν και συμπαθής ως άνθρωπος). Σε αυτές τις διασκευές όμως, το μόνο που διακρίνω σαν κίνητρο είναι ένα άγχος του καλλιτέχνη να αποδείξει ότι δεν είναι “εκτός”, ότι είναι μέσα στην εποχή και στην επικαιρότητα, μέσα στα πράγματα. Πιστεύω ότι ως παραγωγή το άλμπουμ έχει μια ποιότητα και κάποιες ιδέες, αλλά αυτό δεν μου αλλάζει τη γενική αίσθηση ότι το κίνητρο δεν ήταν συναισθηματικό ή καλλιτεχνικό, αλλά καθαρά εμπορικό. Οπότε δεν ασχολούμαι.
Το “Α” έμεινε από λάθος στην επικόλληση, φράση σου ξεκινάει με Α κι ήρθε κι έδεσε…
Αφήνω κατά μέρος το βουνελάκι γιατί είναι περίπλοκο θέμα και έχει συζητηθεί εκτενώς αλλού.
Για τα υπόλοιπα όμως δε συμφωνώ:
«Πέντε μάγκες του Περαία» είναι ακριβώς εξίσου σωστό με το «Πέντε μάγκες στον Περαία». Το ίδιο και για την γκλάβα [μας]. Φυσικά, η αυθεντική ηχογράφηση λέει αυτό που λέει. Αλλά τι θα άλλαζε αν έλεγε και το άλλο;
Δεν πρόκειται για το είδος κειμένων όπου η κάθε λέξη έχει επιλεγεί έτσι ώστε να σημαίνει κάτι απόλυτα συγκεκριμένο που αν αλλάξει θα παραποιηθεί το νόημα. Όπως ισχύει για τη μουσική, ότι αν μια νότα την παίξεις έτσι και όχι έτσι μπορεί κάλλιστα το κομμάτι να αποδοθεί εξίσου σωστά, έτσι και για τους στίχους. Έχουμε αρκετές περιπτώσεις τραγουδιών που ηχογραφήθηκαν πολλές φορές και οι λέξεις δεν είναι 100% ίδιες.
Για τις διασκευές του Πορτοκάλογλού:
Δε μ’ ενθουσιάζουν. Κι εγώ γενικά τον εκτιμώ πολύ, αλλά εδώ δεν έχω να πω τίποτε το ιδιαίτερα επαινετικό.
Καλή διασκευή θεωρώ εκείνην που το τραγούδι, αν π.χ. είναι ρεμπέτικο και το κάνεις ροκ, να μοιάζει σαν να ήταν εξαρχής ροκ. Αυτό ισχύει για την εισαγωγή του Πέντε μάγκες, αλλά παύει να ισχύει μόλις μπει ο στίχος.
Θα μπορούσε μια διασκευή, ακόμη και χωρίς την παραπάνω προϋπόθεση, να είναι καλή απλώς και μόνο για το πρωτότυπο της ιδέας: άκου τώρα, πού πήγε και σκέφτηκε να παίξει εκείνο το ρεμπέτικο σε ροκ! Αλλά στην εποχή μας μια τέτοια ιδέα μόνο πρωτότυπη δεν είναι.
Όσο για το άλλο τραγούδι, τους Θαλασσινούς, επιτυχημένη διασκευή θα θεωρούσα μόνο το να μην το παίξει κανείς ολωσδιόλου. Αμερόληπτα πάντα.
:240:!!!
Υπάρχει η αντικειμενική και η υποκειμενική “αλήθεια”.
Το τραγούδι λέει στο 100% “κουνελάκη”, εγώ όμως, ακούω “βουνελάκη”. Ε! δεν χάλασε κι ο κόσμος!
Pepe, δεν έβαλα κανένα άλλο θέμα πέρα από το τί λένε τα λόγια που ακούγονται στην αυθεντική ηχογράφηση. Το τι θα άλλαζε εάν είχε γραφτεί “γιουβέτσι” αντί για “στουπέτσι” δεν με απασχολεί. Ξέχωρα πράγματα, ΟΚ;
Δημήτρη Ν., λέω να μοιράσουμε τη διαφορά: κράτα εσύ την αντικειμενική και δώσε εμένα την άλλη. Αρκεί να έχει “ψαχνό”…
Α, κι άμα βαριέσαι, ε, δε βαριέσαι, μη με διαβάζεις!!!
Η ένστασή μου Παρασάνταλε είναι ότι εκείνα τα θεωρείς σωστά, ενώ εγώ και τα άλλα τα θεωρώ εξίσου σωστά. Το «τι θα άλλαζε αν…» μπορεί να μην ήταν πολύ εύστοχο, αλλά δεν είναι εκεί η έμφαση.
Για να πω την μαύρη αλήθεια, αυτό :112: ήθελα να βάλω στην αρχή αλλά είπα μην φανώ …κάπως!! καταλαβαίνεις, ε; θα με κατηγορούσες που είμαι και συντονιστής μετά…άστα να πάνε, λοιπόν.
Με τις παραθέσεις ήθελα να καταδείξω τις αντιφάσεις σου, τίποτα παραπάνω.
Ώπα, Pepe, γιατί τόσες παρεξηγήσεις;
τα σωστά=τα λόγια που έγραψε ο δόλιος στιχουργός και τραγουδάει ο έρμος ο τραγουδιστής. Μέχρι εκεί.
Δημήτρη Ν., τι “κατέδειξες” λέει;
Παραμένει η άσπρη αλήθεια ότι θα ήμουν ευτυχής εάν δεν με διάβαζες, αλλά καταλαβαίνω ότι λόγω της άλλης ιδιότητας πρέπει να κοιτάς και τα δικά μου γραπτά, οπότε…καλά κουράγια!
Α, όχι. Όχι κατ’ ανάγκην. Συχνά ο τραγουδιστής έχει τραγουδήσει διαφορετικές λέξεις από εκείνες που είχε γράψει ο στιχουργός. Δεν ήταν δηλαδή και τόσο έρμος.
Ένα. Και δύο, κανένας διασκευαστής δεν είναι υποχρεωμένος να κρατήσει άθικτα τα στοιχεία της αρχικής εκτέλεσης.
Δηλαδή; Ζουλατζίδικα το έκανε, την ώρα της ηχογράφησης; Είχε προσυνεννοηθεί και συμφωνήσει με τον στιχουργό να τα πει αλλιώς; Τα ξέχασε εκείνη την ώρα που γράφανε και τα μπάλωσε με ό,τι νάναι; Εγώ πάω με τη λογική ότι αυτό που ακούμε, αυτό και έγραψε ο στιχουργός. Και τέλος πάντων, στην περίπτωση που συζητάμε εγώ δεν έχω τα χειρόγραφα της γυναίκας του Τσαούση, να δω τους στίχους. Ακούω τον Καλυβόπουλο. Και ακούω αυτά. Τέλος από μένα.
Τώρα το άλλο με τα θάρρητα που μπορεί να πάρει ο διασκευαστής, δεν ξέρω. Too much μου ακούγεται. Θα έχω γράψει εγώ τους στίχους μου τους καταπληκτικούς, θα έχει βγει ο δίσκος και μετά θάρθει ο διασκευαστής να μου αλλοιώσει έστω και μία κεραία; Τον έφαγα ωμό.
Τώρα το άλλο με τα θάρρητα που μπορεί να πάρει ο διασκευαστής, δεν ξέρω. Too much μου ακούγεται. Θα έχω γράψει εγώ τους στίχους μου τους καταπληκτικούς, θα έχει βγει ο δίσκος και μετά θάρθει ο διασκευαστής να μου αλλοιώσει έστω και μία κεραία; Τον έφαγα ωμό.
δλδ παρασάνταλος στην συγκεκριμενη διασκευή αυτό που σε χάλασε ήταν το ότι αντί για Κουνελάκη είπε βουναλάκι…???
Γιατί εμένα μόνο αυτό ΔΕΝ με χάλασε…:090:
Την τακτική αυτή είχε ακολουθήσει ο Χατζιδάκις απέναντι σε κάποιους καλλιτέχνες ή φορείς που δεν θεωρούσε κατάλληλους να ερμηνεύσουν / φιλοξενήσουν έργα του. Δεν είχε αφήσει καθόλου καλή εντύπωση αυτό.
Ναι, βέβαια!! θα σε ρωτήσουν πολύ (και πολλοί) εάν δεν βρίσκεσαι πια στη ζωή!!!
Πέρα από την πλάκα, κι εγώ θεωρώ ότι πρέπει να λέμε τους στίχους όπως τους κατέγραψε η 1η εκτέλεση. Αυτό κάνω και τόσα χρόνια. Η ένστασή μου έγκειται στο γεγονός ότι “άλλα λέει η θειά μου κι άλλα ακούν τα αυτιά μου” για δύσκολα σημεία τραγουδιών. (Θυμίζω και τον θερμαστή!!)