Απλα ο Καζαντζιδης τραγουδησε την καταλληλη εποχη ! Τοτε που ο κοσμος ζητουσε ενα μεγαλο στηριγμα ! Ετυχε και προωθηθηκε οσο επρεπε ! Φωνη ειχε εξαιρετικα καλη ! Γιαυτο και επικρατησε ! Οπως και ο Μπιθικωτσης-διονυσιου-Αναγνωστακης και αλλοι πολλοι ! Ηταν ολα θεμα προωθησης και εταιριων ! Αυτοι οι ανθρωποι σταθηκαν τυχεροι ! Μερικοι μειναν στην αφανια ! Ηταν λογικο να γινει και αυτο ! Και σημερα διαμαντια φωνες δε ακουγονται και ακουμε Μαρτακιδες !
Ενα μεγαλο ερωτημα ειναι το εξης που με προβληματιζει ! Αν ζουσαν σημερα Καζαντζιδης-Διονυσιου και αλλοι μεγαλοι ! (Ενοοω να ξεκινησουν καριερα τωρα ) Θα επιβιωναν αναμεσα σε ολο αυτο το χαλι που αγαπαει η νεολαια ??? Πολυ δυσκολο ! Αλλαξαν οι εποχες κατα τη γνωμη μου και ακουμε σκουπιδια δυστηχως !
Πάλι στη σύγκριση πέσαμε!!:019:
Η αιώνια διαμάχη μεταξύ ρεμπέτικου και λαικού!
Εδώ έχω να πω κάτι που ελπίζω να μην ανοίξει τους ασκούς του Αιόλου…
Τους “φανατικούς” καζαντζιδικούς" δεν φαίνεται να τους έχει απασχολήσει (έστω και σαν γνώση) το ρεμπέτικο τραγούδι.(πλην εξαιρέσεων φυσικά…)
.Οι “ρεμπετόπληκτοι” όμως φαίνεται ότι γνωρίζουν καλά αυτό που δεν προτιμούν.
Απο πιτσιρικάς όταν μιλούσα με "καζαντζιδικούς μου έκαναν πάντα εντύπωση που δεν έμπαιναν στο κόπο να γνωρίσουν κάτι απ’ την “προ ΘΕΟΥ” εποχή!
Οι δε επαγγελματίες μουσικοί που ξεκίνησαν την καρριέρα τους μετά το '60 (αυτό σας το λέω υπεύθυνα) έδιναν την εντύπωση ότι το μπουζούκι κατασκευάστηκε γύρω στο '58!!:019:
Δεν ξέρω το αν αυτή η απώλεια μνήμης λέει σε κάποιους κάτι…
Σε μένα πάντως λέει πολλά!!!..
Πρώτα να διορθώσω (να διορθώσουν οι συντονιστές δηλαδή) στο μην. υπ αριθ. 55 το “δόξα πατρή” (οδός στο Ληκαβηττό) σε “δόξα πατρί”.
Δεν διαφωνούμε στην ουσία. Ο Άλκης εύστοχα τοποθέτησε τα πράγματα όσον αφορά τις συνθήκες, τις εταιρείες, τις προτεραιότητες που ευννόησαν τη μυθοποίηση του ειδώλου - τραγουδιστή. Σε σχέση με τον Πρόδρομο Τσαουσάκη, και βέβαια ο Καζαντζίδης προσπέρασε, αφού η αρχική καθολική επιρροή και μίμηση του Προδρόμου εγκαταλείφθηκε και έγινε Καζαντζίδης με την δική του έκφραση και προσωπικότητα. Εξάλλου, τη σχολή Πρόδρομου συνέχισε, ουδείς το αμφισβητεί. Από τους υψίφωνους του '20 και τους μεταγενέστερους τραγουδιστές με τις επιρροές αυτές και τις κοντινές εκεί τονικότητες (Ρούκουνα, Κάβουρα κλπ, αλλά και Παγιουμτζή, Μοσχονά, Ευγενικό κ.α.) ο Τσαουσάκης ακολουθούσε τη μπάσα, σκληρή εκδοχή των μπουζουκιών του Μάρκου. Ήταν ο ογκόλιθος βάρδος της λαϊκής, μάγκικης, μπουζουξήδικης σχολής, μετά τον Παγιουμτζή. Απλώς ο Καζαντζίδης ως καλλιτέχνης, αν ήταν ζωγράφος, θα λέγαμε ότι είχε στο καβαλέτο και την παλέτα του περισσότερα εκφραστικά μέσα και χρώματα από τον Πρόδρομο και τον Στράτο. Αν ο Πρόδρομος είχε πέντε τεχνικά σημεία δυνατά και υποστήριζε άριστα το ύφος που υποστήριζε, ο Στέλιος έδινε και άλλα αρώματα με ερωτικό-λυρικό χαρακτήρα (βλ. αντί πολλών Χιώτη “βρε σαν τα χιόνια” και άλλα συναφή).
Όσον αφορά το εύλογο ερώτημα γιατί δεν έμειναν οι μεγάλοι της γενιάς του '20, ενώ είχαν τεράστια προσόντα, στο μέτρο που έμεινε στη συλλογική συνείδηση ο μυθικός Καζαντζίδης, δεν υπάρχει εύκολη απάντηση. Ίσως οι συγκυρίες άλλαξαν, το ύφος, οι εποχές, οι άνθρωποι, τα ερεθίσματα τους και αυτά που ήθελαν να ακούσουν. Ίσως είναι πιο πρόσφατος ο Καζαντζίδης. Ίσως η μίξη των σαντουρόβιολων με τα εδώ δεδομένα να έγινε ήδη στον Πειραιά του ‘30, οπότε ακολούθησε μια μετάλλαξη και επιβολή των μπουζουκιών. Πάντως, σε κάθε περίπτωση και χωρίς να επιπλήττω τους προλαλήσαντες ούτε και να ανήκω στους άσχετους που μόνο τον Καζαντζίδη παραδέχονται, ο Καζαντζίδης δεν ευθύνεται για τα όποια προβλήματα δημιούργησε η παρουσία του. Μάλλον οι παρενέργειες ήταν γενικότερο κοινωνικό και εμπορικό φαινόμενο. Ούτε ο Μάρκος ευθύνεται που οι εταιρείες έβγαλαν στη σύνταξη τα σαντούρια και τα βιολιά ούτε ο Χιώτης επειδή βγήκε ο Μάρκος στη σύνταξη ούτε ο Άκης Πάνου και η γενιά του που βγήκε στη σύνταξη ο Χιώτης. Δεν είχαν σκοπιμότητα τέτοια οι καλλιτέχνες και πάντα πρέπει να κρίνονται για το έργο που άφησαν υπό τον φωτισμό των συνθηκών και των μέσων της εποχής τους. Το σημειώνω επειδή υπάρχουν πολλοί (όχι εδώ μέσα) που αρέσκονται προβοκατόρικα να μειώνουν τον Καζαντζίδη. Δυστυχώς γι’ αυτούς (και σε αυτους απαντώ), το μπουζούκι, ο Τσιτσάνης, ο Χιώτης, ο Παπαϊωάννου, ο Ζαμπέτας, ο Μητσάκης, ο Καλδάρας τον λάτρεψαν τον Καζαντζίδη!!! Και όλους αυτούς μαζί τους λάτρεψε ο ελληνικός λαός!!!
Ο Σράτος Παγιουμτζής είναι ίσως το μοναδικό φαινόμενο τραγουδιστή που είπε: μανέδες, τα τραγούδια της πειραιώτικης σχολής, Λαικές καντάδες, λαικά τραγούδια της 10ετιας ‘50, ακόμα μέχρι και Ζαμπέτα και Ξαρχάκο!
Ο βιολογικός του θάνατος ήταν η αιτία που δεν φάνηκαν οι υπόλοιπες αρετές του στο μετέπειτα τραγούδι.Νάσαι σίγουρος γι’ αυτό!
Στα άλλα που λες συμφωνώ.
Φίλε Τριτσιμπίδα συμφωνώ σε πολλά απο αυτά που λες αλλά δεν μπορώ να καταλάβω τα εξής:
το “ο Στέλιος προσπέρασε τον Πρόδρομο και η μίμηση του εγκαταλείφθηκε”
οι συνθέτες προσπέρασαν τον Πρόδρομο και αυτοί μαζί με τις δισκογραφικές έκοψαν τον μιμητισμό του Στέλιου
Ο Στέλιος έιχε δηλώσει άπειρες φορές ότι στα ξεκινήματα του πάτησε στη φωνή του Προδρομου, τα πρώτα τραγούδια που είπε οι συνθέτες του τα πέρασαν στο στυλ Τσαουσάκη για να συναγωνιστεί το ντουέτο Τσιτσάνης-Τσαουσάκης που κυριαρχούσε στη δισκογραφία. Βλέπεις΄, ο Καλδάρας είχε πάντα μια κόντρα- ζήλια για τον Τσιτσάνη και για τις συνθέσεις αλλά και για τους ερμηνευτές που χρησιμοποιούσε. Τα πράγματα σε ότι αφορά την πορεία του Στελιου πήραν το δρόμο τους όταν ασχολήθηκε μαζί του ο Παπαιωάννου τον οποίο σεβόντουσαν όλοι ανεξαιρέτως. Ο ΜπαρμπαΓιάννης ήταν η κύρια αιτία που όπως λες ο Στέλιος προσπέρασε τον Πρόδρομο γιατί προσπάθησε να του κόψει τον μιμητισμό, αφού ήξερε ότι με τη μίμηση του Τσαουσάκη, ο Στέλιος δεν θα προχωρήσει και δεν θα δουλέψει το τεράστιο ταλέντο της φωνής του (σε αντίθεση με ότι γίνεται σήμερα που πολλοί (τραγουδιστές -οργανοπαίχτες) θεωρούν καλούς ή σωστούς αυτούς του μιμούνται ακριβώς τα πρώτα). Ακολουθούν οι κόντρες του Τσαουσάκη με τις δισκογραφικές (λόγω βεντετισμού του Πρόδρομου) καθώς και η διαφωνία του με τον Τσιτσάνη (λόγω χαρακτήρα Τσιτσάνη). Από αυτά οι συνθέτες βασίστηκαν στον Στέλιο και τον έβαλαν να πεί τα πάντα (τα περισσότερα επιτυχώς)
περισσότερα εκφραστικά χρώματα από Στράτο και Πρόδρομο
Κρίνωντας συνολικά το έργο των τριών η αποψή μου είναι ότι δεν μπορούμε να συγκρίνουμε 3 διαφορετικές σχολές.
Η ανυπέρβλητη φωνή του Στράτου στηριγμένη στη ρεμπέτικη ιδεολογία που δεν είχε ούτε ώρες ούτε μέρη ούτε τόνους, όπου βρισκόταν τραγουδούσε από όλους τους τόνους χωρίς πρόβλημα.
Η πιο λαϊκά μάγκικη φωνή του Πρόδρομου (εραστής του ουσάκ) επηρεασμένη από το γεγονός ότι ήταν ψάλτης, καλημέρα σου έλεγε στο δρόμο και νόμιζες ότι τραγουδάει.
Και η καμπανάτη λαϊκη φωνή του Στέλιου που μετάλλαξε το ρεμπέτικο- λαϊκό τραγούδι σε λαικό.
Τρεις διαφορετικές σχολές που δεν συγκρίνονται αλλά είναι τι εκφράζει καλύτερα και ακουστικά και από πλευρας νοοτροπίας τον καθένα μας.
Παιδιά,προσέξτε και κάτι.Το ότι ο Στέλιος είχε φωνάρα(μη σας πω και καλύτερη απ’ ότι νέος)σε ηλικίες 68,69 ετών είναι φαινόμενο.Επίσης όπως είπε και ο Θεοδωράκης <<έχει το χάρισμα του Απόλλωνα και του Διονύσου.Η φωνή του κουβαλάει ήχους αιώνων>>.Ακόμα,ένα μεγάλο φάσμα των τραγουδιών του είναι πολύ δύσκολα στην εκτέλεση π.χ της γερακίνας γιος,υπάρχω,κανείς δεν ήρθε να με δει.Επιπλέον η φωνή του είναι πολύ πειστική,δηλαδή όταν έλεγε βραδιάζει ένιωθα ότι βραδιάζει,ένα φοβερό πράμα ρε παιδί μου.
Ένα σχόλιο που βρήκα στο παραπάνω blog και που πιστεύω ότι εκφράζει εκτός από εμένα και πολλούς ακόμα. Το παραθέτω όπως το βρήκα με τα greeklish.
Ανώνυμος είπε… Gia mas pou agapame to Stelio, den einai oute o “kalyteros”, oute o “shmantikoteros” oute tipota tetoio. Einai mia megalh agaph, mia dynath sxesh pou mas prosfere polla. O Stelios me stirikse sta dyskola – oxi apo konta, den ton gnwrisa pote, alla me ta tragoudia toy – perisotero ki ap’thn oikogeneia mou ki ap’ton patera mou ton idio. Auth th sxesh exw me to Stelio ki authn exoun polles xiliades ellhnes akoma. Einai meros ths zwhs mou terastio, einai meros ths psyxhs mou anapospasto. Kai den eimai o monos pou miwthw etsi, eimaste para polloi. E, auto einai o Stelios – oi ekatontades xiliades anthrwpwn pou ton eugnwmonei h psixi kai h kardia tous.
'Οντας απόλυτα σύμφωνος με το παραπάνω σχόλιο από το blog του Στέλιου θα ήθελα να παραθέσω κι εγώ την άποψή μου. Ο Στέλιος έμεινε στην ιστορία όχι γιατί είχε την καλύτερη φωνή αλλά γιατί η φωνή του κατάφερε να διεισδύσει μέσα στην αυθεντική ελληνική ψυχή όπως καρφώνεται η σφαίρα στη σάρκα. Και από τότε άφησε το σημάδι της. Ο Στέλιος ό,τι κι αν τραγούδησε στην πορεία του παρέμεινε ο Στέλιος, ο πατέρας, ο φίλος, ο αδερφός.
Η φωνή του Στέλιου αναμφισβήτητα μεγάλη, αλλά ο λαός δεν μετράει τα πράγματα με απρόσωπα κριτήρια. Ο λαός έψαχνε τραγούδια που θα εκφράσουν τον πόνο, την αδικία, τον έρωτα, την ξενιτιά. Δηλαδή στο τραγούδι έψαχνε αυτό που θα εξέφραζε τα καθημερινά του προβλήματα με τον καλύτερο δυνατό τρόπο. Και το βρήκε στο πρόσωπο του Στέλιου. Τα ίδια πράγματα τραγούδησαν και πολλοί άλλοι την εποχή του Στέλιου, όμως μόνον ο Στέλιος απέδειξε ότι είναι αληθινός και αυτά που τραγουδά τα τραγουδά από την ψυχή του και όχι από την τσέπη του.
Και γι’αυτούς που υποστηρίζουν ότι ο Καζαντζίδης είναι πλέον παρωχημένος, εγώ θα πω ότι οι μεγάλες αλήθειες της ζωής δεν παλιώνουν ούτε και ξεθωριάζουν ποτέ. Αυτό που αλλάζει είναι η αντιμετώπιση της αλήθειας σε κάθε εποχή.
Αντίστοιχη ιστορία θα ξαναγραφτεί μόνο όταν οι άνθρωποι παραδεχτούν πως έχουν ανάγκη να ξανατραγουδήγουν και πάλι τις αλήθειες.
Γιατί συνηθίζουμε να μιλάμε στο όνομα του ελληνικού λαού;; Σημαίνει μήπως κάτι αυτό;;
Απο πότε η ποιότητα είχε πλειοψηφικό χαρακτήρα;;
Είμαστε σίγουροι ότι την εποχή εκείνη ο λαός έψαχνε και αναζητούσε;;
Εγώ θα έλεγα ότι τον είχαν γεμίσει πρότυπα και τον κατεύθυναν εκεί που ήθελαν.
Την 10ετια του '60 ο λαός έπεσε με τα μούτρα στα φεστιβάλ Θεσ/κης στα ελαφροτράγουδα της εποχής και στα σκυλάδικα. Είναι δυνατόν όλα αυτά να θεωρηθούν προιόν αναζήτησης και ψαξίματος;;
ΥΓ. και ο Νίκος Ξανθόπουλος λατρεύτηκε! Και η Αλίκη Βουγιουκλάκη! Σημαίνει κάτι;;;
Στην Κρατικη τηλεοραση , σε καποια εκπομπη , ακομα μαυροασπρη η εικονα ,
εμφανιστηκαν μαζι Καζαντζιδης - Νταλαρας και συζητησαν και τραγουδησαν …
Θυμαμαι εντονα πως ο Νταλαρας μολις ακουγοτανε , τον σκεπαζε η φωνη του
“μεγαλου” και αναρωτηθηκα , μια “γευση” στ` αυτια και στο μυαλο που την εχω
ακομα και σημερα …
Ηθελημενα ο Γιωργος Νταλαρας τραγουδουσε πιο χαμηλοφωνα , απο σεβασμο ?
Οταν κάτι είναι ωραίο και αρεσει σε πολύ κόσμο,κατι καλό θα εχει,πάει στο καλό…
Οπότε,αν αρέσει κάτι σε πολλούς, μπορει κατα ένα μέρος να είναι και μπούσουλας για το αν είναι ποιοτικό.
Δεν ξέρω αν αναζητούσε τοτε ο κόσμος,κατ΄εμε πάντα αναζητάει,αλλά και σήμερα φίλε Αλκιβιάδη μας έχουν γεμίσει πρότυπα τύπου Καλομοίρας,Τσαλίκη,Ρουβά,μεγάλων μπούστων και γραμμωμένων κοιλιακών…Αυτό σημαίνει ότι οκόσμος δεν “την ψάχνει”;
Θεωρώ ότι ο,πολύ καλός τραγουδιστής,Νταλάρας έχει αρκετό εγωισμό για να κάνει κάτι τέτοιο ηθελημένα!!!
Αυτό που μου έρχεται στο νου είναι ότι δεν μπορούσε,και λόγω του νεαρού της ηλικίας,να τον φτάσει…
Ο Καζαντζίδης με την έντασή του,θα σκέπαζε τον Νταλάρα και ακόμα εναν Νταλάρα!!!
Όταν μιλάμε για λαικό τραγούδι, πρέπει να μιλήσουμε στο όνομα του ελληνικού λαού, στο κοινό δηλαδή που απευθύνεται. Δεν μπορούμε να “μετρήσουμε” την ποιότητα ενός ψυγείου ζητώντας τη γνώμη των Εσκιμώων. Εκτός κι αν υποστηρίζεις ότι ο Καζαντζίδης δεν ήταν λαικός τραγουδιστής.
Απο πότε η ποιότητα είχε πλειοψηφικό χαρακτήρα;;
Όπως λέει και ένα φιλαράκι:
“Εάν κριτήριο ποιότητας ήταν οι αριθμοί, τότε οι καταλληλότερες γυναίκες για γάμο θα ήταν οι πουτ@νες”
Συμφωνώ σε αυτό αλλά μόνο εν μέρει. Και δε συμφωνώ απόλυτα γιατί είναι μια άποψη απόλυτη και γενικόλογη. Άρα και μαζί σου συμφωνώ μόνο εν μέρει όμως.
Σύμφωνοι, η ποιότητα δεν έχει πλειοψηφικό χαρακτήρα.
Αλλά εγώ ποτέ δεν είπα ότι ο Καζαντζίδης ήταν “ποιοτικός”. Και ως όρο ποιότητα εδώ βάζουμε -προφανώς- τον όρο που προωθεί το ίδιο το σύστημα στα μέλη του ως ποιότητα.
Είπα απλά ότι ήταν “μεγάλος”.
Είμαστε σίγουροι ότι την εποχή εκείνη ο λαός έψαχνε και αναζητούσε;;
Εγώ θα έλεγα ότι τον είχαν γεμίσει πρότυπα και τον κατεύθυναν εκεί που ήθελαν.
Είμαι πολύ μικρός για να σου τα πω εγώ και νιώθω άσχημα.
Ο λαός πάντα έψαχνε και πάντα θα το κάνει. Ο λαός στα δύσκολα δε χάνει το αισθητήριό του. Στα εύκολα είναι που τα κάνει μούσκεμα. Και η εποχή του Καζαντζίδη ήταν από εκείνες τις δύσκολες.
Τώρα όσο για τα πρότυπα, μη μου πεις ότι ο αγώνας κατά της χούντας ήταν κι αυτό ένα πρότυπο που επεβλήθη από το σύστημα. Και παρόλο που ο λαός αρχικά στάθηκε υπέρ του πραξικοπήματος, αυτό ήταν μόνον κατ’επίφαση, η δίψα για ελευθερία πάντα έβραζε στην ψυχή του Έλληνα, ο φόβος ήταν εκείνος που τον έκανε να δείχνει συμβιβασμένος.
Την 10ετια του '60 ο λαός έπεσε με τα μούτρα στα φεστιβάλ Θεσ/κης στα ελαφροτράγουδα της εποχής και στα σκυλάδικα. Είναι δυνατόν όλα αυτά να θεωρηθούν προιόν αναζήτησης και ψαξίματος;;
Ο λαός φίλε μου έχει πάντα δίκιο. Να το κάνω πιο λιανά.
Ο κάθε καλλιτέχνης απευθύνεται σε ένα συγκεκριμένο κοινό. Ο Καζαντζίδης απεθυνόταν στη φτωχολογιά, στο παιδί της διπλανής πόρτας, στον οικοδόμο, στον απόκληρο, στον καθημερινό άνθρωπο. Ο Πασχάλης απευθυνόταν στα ανέμελα νιάτα, εκείνα που είχαν εξασφαλίσει την επιχορήγηση από την εταιρεία “Πατέρας & Μητέρα Α.Ε.”.
Τόσο ο Καζαντζίδης όσο και ο Πασχάλης ήταν πολύ καλοί για το κοινό στο οποίο απευθύνονταν. Ήταν θα λέγαμε οι γνησιότεροι εκφραστές του “λαού” τους.
Το ερώτημα είναι το ποιός είναι ο γνησιότερος εκπρόσωπος του λαού την εποχή εκείνη (αλλά και τη σημερινή). Ο μπατίρης, αυτός που σπούδασε και τυλίγει σουβλάκια, ο ανασφάλιστος δούλος; Ή μήπως ο νεόπλουτος γιάπης που παρκάρει τη τζιπούρα του έξω από τα καφέ του Κολωνακίου; Ασχέτως αριθμών.
ΥΓ. και ο Νίκος Ξανθόπουλος λατρεύτηκε! Και η Αλίκη Βουγιουκλάκη! Σημαίνει κάτι;;;
Επειδή έχω ακούσει πολλές φορές από γνωστούς να γίνεται σύγχυση μεταξύ Καζαντζίδη και Ξανθόπουλου, θα σου έλεγα “έλα τώρα, μεταξύ μας, τί σχέση έχει ο Καζαντζίδης με τον Ξανθόπουλο ως προσωπικότητες και ως προσφορά;”
— Νέο μήνυμα προστέθηκε στις 20:31 ::: Το προηγούμενο μήνυμα δημοσιεύθηκε στις 19:52 —
Τώρα που είπες Νταλάρας. Προσπαθώ εδώ και αρκετές ημέρες να παραθέσω ένα σχόλιο σε βίντεο στο Youtube από τη συναυλία που έγινε προς τιμήν του Στέλιου, στο οποίο βίντεο εμφανίζεται ο Νταλάρας να τραγουδά το “Η ζωή μου ολη”. Το σχόλιό μου δεν είναι υβριστικό, προσβλητικό ή κάτι αντίστοιχο, είναι ένα απλό λινκ, αυτό-> http://www.youtube.com/watch?v=dbPha-Ytq54
Δεν ξέρω γιατί, αλλά το σχόλιό μου δεν εμφανίζεται, περίεργο. Μάλλον είναι “το χέρι του Θεού”
εκείνο που σβήνει το μήνυμά μου… :019:
Κάτι θυμήθηκα για τον κύριο Αλκιβιάδη, αφού ξανάκουσα τις δηλώσεις του Στέλιου.
Το ποιό είναι ποιοτικό τραγούδι και ποιό όχι είναι κάτι που κατευθύνει το σύστημα.
Το ποιός όμως είναι ποιοτικός άνθρωπος και ποιος όχι (άρα και το ποιος εκφράζει το λαό καλύτερα) το αναγνωρίζει μόνο ο λαός. Ο λαός εκείνος που έχει ακόμη τα αισθητήρια για να το κάνει. Κανένα σύστημα.
Ποιοτικός άνθρωπος είναι εκείνος που δεν προδίδει τις αξίες και τους φίλους του.
Βγες και ρώτα πόσοι νιώθουν προδομένοι για την αρχική τους στήριξη στον Καζαντζίδη και πόσοι στον Μπιθικώτση ή τον Νταλάρα. Δε νομίζω ότι σηκώνει και πολύ κουβέντα αυτό. Φιλικά!
Όταν ένας άντρας κάνει β φωνή σε άντρα επειδή τραγουδάει συνήθως ενάμισυ τόνο πάνω ,και ακόμη κι άν έχει μεγαλίτερη φωνή σε όγκο πρέπει να ακούγεται πιο κάτω από την πρώτη φωνή ,εκτός του ότι πρέπει να κολάει η φωνή του με του άλλου για να είναι καλό το σεκόντο…στην προκειμένη περίπτωση ισχύουν όλα αυτά χωρίς να τίθενται σε σύγκριση οι δύο αυτές φωνές .Και κάτι γενικό όποιος τραγουδάει δυνατά και σκεπάζει σε ένταση κάποιον δεν σημαίνει πάντα και ότι είναι καλίτερος τραγουδιστης
Καθηλωμένος τον Σεπτέμρη του 2001 στο κρεββάτι μετά από ατύχημα, παρακολούθησα λεπτό προς λεπτό από τηλεοράσεως τις αντιδράσεις του κόσμου μετά το τέλος του Καζατζίδη και την κηδεία του. Η λατρεία και η θεοποίηση, ο προσέλευση στο νεκροταφείο επί γονάτων!!!, θυμάμαι με είχαν αφήσει άναυδο αφ’ ενός και με είχαν γεμίσει συγκίνηση για την άδολη αγάπη που μπορεί να δείξει κανείς αφ’ ετέρου. Άσχετα από τις προσωπικές μου απόψεις.
Μεγάλη ή όχι φωνή ο Στέλιος, μεγάλος ή όχι άνθρωπος, έφυγε με τέτοιο τρόπο που κανείς άλλος καλλιτέχνης δεν έτυχε και φαντάζομαι ότι δεν θα τύχει στις μέρες μας. Ότι άλλο και να πούμε κρίνοντας απλά με τα εκλεπτισμένα αυτιά μας ή με την κριτική μας ματιά, πάνε στον κάλαθο.
αναγκάζομαι να κάνω παράθεση προηγούμενο κείμενο μου γιατί βλέπω ότι κάποιοι φίλοι μάλλον δεν κατάλαβαν το σκεπτικό μου…
Πoτέ μου δεν δήλωσα αντικαζαντζιδικός. Η ποιότητα των εποχών είναι το κριτίριο που μ απασχολεί.
