Κι εγώ συμφωνώ με τον φιλο τον alko.Μην ξεχναμε ότι στη “πιατσα δεν υπάρχουν μονο οι ειδήμονες υπάρχουν και οι αδαείς αλλά και ένα σωρο που σε μια τόσο σύντομη εκπομπή όσο και περίεργη θα πάρουν το ερέθισμα για να ξεκινήσουν το ψάξιμο.Άλλωστε όλοι μας από κάπου αλλού δεν πήραμε το ερέθισμα για να βουτήξουμε στην μαγική θάλασσα του ρεμπέτικου και λαικού μας τραγουδιού;
Eγώ φερ’ειπείν δεν ντρέπομαι να πω ότι τα πρώτα ρεμπέτικα τ’άκουσα 'δυστυχως” από τον Νταλάρα στα 50 χρόνια ρεμπέτικο τργούδι.Ήμουν τότε 17 χρονών,τηλεόραση σπίτι μου δεν είχα,το κρατικό ραδιόφωνο δεν τα έπαιζε και είμαστε ψιλιασμένοι μόνο από κάτι ερασιτέχνες.Μάλιστα επειδη δεν είχα λεφτα να πάρω τον δίσκο πήρα την πειρατική κασσέτα και ανεξάρτητα αν εχω τα αυθεντικά πλέον τραγουδια έχω κρατήσει και αυτές τις δύο κασσέτες σαν ενθύμιο.
Πολυ ωραια που ασχοληθηκαν εστω και σε μικρο βαθμο σαν το μπαγλαμα. Πισω απο καθε μεγαλο τραγουδι υπαρχει και ο μικρος μπαγλαμας…
Tο β’ μέρος ολόκληρο http://www.ert.gr/webtv/et3-enimerosi/item/12073-To-mpaglamadaki-(B-Meros)-30-03-2013#.UV94PjXRrcs
Για όσους ενδιαφέρονται και σε όσους δεν το ειδαν.
Ειδα και τα 2 μερη ολοκληρα. Για την εκπομπη καθαυτη:
Αρκετα καλη δουλεια γι’ αυτο που στοχευε, ητοι να δωσε ενα απολαυστικο ξεκουραστο ενδιαφερον απογευματινο μισαωρο για το μεσο τηλεθεατη της ΕΤ3. Αυτο που χαροποιησε περισσοτερο ειναι οτι ηταν μια εκπομπη αφιερωμενη στο μπαγλαμαδακι, και οχι γενικα στο ρεμπετικο, κατι που γενικα σπανιζει μιας και οι περσσοτεροι συνθετες, δεξιοτεχνες, κατασκευαστες κλπ εχουν συνδεθει με το μπουζουκι. Θεωρω σημαντικο -ανεξαρτητως τελικου αποτελεσματος- οτι εγινε μια εκπομπη ειδικα για τον μπαγλαμα (δε γνωιζω αν εχει γινει και αλλη στο παρελθον), ακομα και αν δε μου αρεσε θα εδινα και παλι τα ευσημα.
Το 1ο μερος με τον κ.Σταμκο μου αρεσε περισσοτερο τολμω να πω, θα ηθελα κατασκευαστικες λεπτομερειες και παρουσιασεις και στο δευτερο μερος. Γενικα το δευτερο μερος μου φανηκε πιο φλου, υπηρχε ανετα πολυ περισσοτερο υλικο, απο τη συλλογη του Φ.Ανωγειανακη, ως την ιστορια του μπαγλαμα (με μονες χορδες, με 7 ταστα κλπ) και τις αναφορες σε αυτον απο αφηγησεις ρεμπετηδων και αλλη βιβλιογραφια (πχ βιογραφια του Μαρκου, διστιχα του μπαγλαμα του Φαλταιτς κλπ). Επισης μου αρεσε πολυ που ειδα κομπανιες με 2 μπαγλαμαδες, κατι οχι τοσο συνηθισμενο σε τηλεοπτικες και “επι τω παλκω” συναντησεις. Ακομη, με ευχαριστησε που κρατηθηκε η παρουσια “συγχρονων κουτσαβακηδων” στο μινιμουμ… οχι οτι δεν εκτιμω αισθητικα τη “ρεμπετικη γοητεια του κουτσαβακη” αλλα θεωρω οτι σε μια εκπομπη για την τηλεοραση ειναι πολυ σημαντικο να δειχθει οτι το ρεμπετικο δεν ειναι μια πεθαμενη υποθεση, μια νεκρανασταση, αλλα οτι ειναι ζωντανο, τα τραγουδια αυτα παιζονται-τραγουδιουνται-αγαπιουνται απο σημερινους, καθημερινους ανθρωπους και οχι απο κοσμο κολλημενο στα 30’ς.
Για το θεμα στο φορουμ:
Πολλη μιρλα ρε παιδια! Γιατι τοση γρινα? Δηλαδη θα ηταν καλυτερα να μην το εκανε καθολου το αφιερωμα? Ενταξει, δεν απευθυνεται σε εξειδικευμενο κοινο, και -οπως ειπα και παραπανω- υπηρχε προσφορο υλικο στο οποιο μπορουσε να αναφερθει, αλλα δεν ηταν πια και τοσο αρνητικο οπως το παρουσιασαν μερικοι. Σιγουρα δεν ηταν το σκληροπυρηνικο ντοκιμαντερ με τους ρεμπετολογους να γεμισουν με πληροφοριες το θεατη, ηταν μαλλον μια αναλαφρη εκπομπη -αλλα αυτο το ξεραμε απο πριν, δεν περιμενα απο τη συγκεκριμενη εκπομπη κατι περισσοτερο ακαδημαϊκο και εξειδικευμενο. Για η παραγωγη ηταν στα ιδια μηκη κυματος που εχω συνηθισει απο την ΕΤ3, μου αρεσε το καλλιτεχνικο αποτελεσμα και θεωρω οτι το προσεξαν, τωρα προφανως δεν ηταν και ΤΟ αριστουργημα, αλλα δεν ηταν και προχειροδουλεια απο αισθητικης αποψης.
Μια μικρη παρενθεση εδω, θεωρω οτι ειναι δυσκολο να γυριστει κατι με θεμα το ρεμπετικο -με αναφοραστον παροντα χρονο- χωρις απο τη μια να εξωκοιλει σε μια αισθητικη-ζομπι που σε κανει να νομιζεις οτι παρακολουθεις μια αλλη εποχη, και τον ακρατο δηθεν λυρισμο και “εντεχνιλα” που σχολιαστηκε. Με βαση τη συγκριση με αλλες εκπομπες -και οχι με το ιδεατο- πιστευω οτι η συγκεκριμενη εκπομπη ηταν σε αξιοπρεπες επιπεδο.
Τωρα, ενταξει ειδα κ σχολια για την αλλαγη των πλανων, ή συγκριση με το Ελληνων Δρωμενα -του οποιου ειμαι μεγαλος φαν και το παρακολουθω αδιαλειπτως, αλλα μην υπερβαλλουμε κιολας. Καταρχην, αυτοι που εφτιαξαν την εκπομη δεν το εκαναν για να μας βοηθησουν εμας να κανουμε μαθημα, και να ξεκλεψουμε τι παιζει το καθε οργανο. Υπαρχουν πιο καταλληλα βιντεο στο διαδικτυο γι αυτη τη δουλεια. Ουτε και ειναι ιδιον του καλου ντοκιμαντερ, να ειναι αποκλειστικως μονοπλανο. Και οσον αφορα το Ελληνων Δρωμενα, στην εκπομπη για το ταξιμι -που ειναι μαλλον η πιο σχετικη με το θεμα μας- θυμαμαι τη σκηνοθεσια υπερβολικα μοντερνα, στα ορια της επιληψιας με τις στιγμαιες αλλαγες πλανων προβαλλοντας ασχετα “καλλιτεχνικα” μοτιβα…
Φαίνεται ότι το πρώτο μέρος, που δεν έχω δει, ήταν καλύτερο από το δεύτερο. Μ’ αυτά που λέτε θα αναζητήσω και το πρώτο τελικά. Αυτοβιογραφία Μάρκου + Ανωγειανάκης + Φαλτάιτς + σύγχρονα συγκροτήματα + αφιέρωμα σε σύγχρονους οργανοποιούς, όλα αυτά δείχνουν όντως καλό ψάξιμο των πηγών. Αλλά επιτρέψτε μου να επιμείνω: όταν εντοπίζει κάποιος αρνητικά στοιχεία και τα αναφέρει αυτό δεν είναι μίρλα, είναι κριτική. Αντίθετα όταν λέμε «ναι αλλά άλλοι το κάνουν ακόμη χειρότερα» (δηλαδή «κυρία κι ο Γιωργάκης μίλαγε») ή «ναι αλλά το θέμα είναι σπάνιο, οπότε πάλι καλά» αυτό δεν είναι κριτική. Επίσης, κανείς δε ζήτησε από την εκπομπή να του κάνει μάθημα οργάνου, και δεν καταλαβαίνω από πού προέκυψε αυτή η εντελώς άστοχη παρανόηση. Ακόμη, το αντίθετο των υπερβολικών αλλαγών στα πλάνα δεν είναι το ένα και μοναδικό πλάνο. Και τέλος, γιατί να συγκρίνουμε με τα Ελλήνων Δρώμενα, το στερεοτυπικό για μένα παράδειγμα προς αποφυγήν, όπου ένα τηλεοπτικό συνεργείο εκτελεί ακροβατικά σόλα με την αφορμή (=πάνω στην πλάτη) κάποιου μουσικού, κάποιας παράδοσης ή γενικά κάποιου θέματος;
Μισο λεπτο διοτι υπηρξε παρανοηση.
“Αυτοβιογραφία Μάρκου + Ανωγειανάκης + Φαλτάιτς”—> αυτα αναφερω οτι θα μπορουσαν να αξιοποιησουν και δεν το εκαναν, ενω ειναι -ακομα και για εναν μη-ειδημονα σαν κι εμενα- ευκολο να εντοπιστουν. Θα επεμβω στο κειμενο για να το κανω πιο σαφες.
Συμφωνω μαζι σου Περικλη οτι “όταν εντοπίζει κάποιος αρνητικά στοιχεία και τα αναφέρει αυτό δεν είναι μίρλα, εινια κριτικη”, μονο που απαραιτητη προϋποθεση για αυτο θεωρω πως ειναι αυτο να γινεται καλοπιστα και αντικειμενικα, αλλιως ναι ειναι μιρλα. Διαβασα διαφορα ποστ σε αυτο το θεμα που εβγαζαν τοση εμπαθεια, που με κανουν να πιστευω οτι οι συγγραφεις τους θα προτιμουσαν να μην εχει γινει καθολου το αφιερωμα αυτο (φυσικα μπορει και να παρεξηγησα), αποψη που τη θεωρω αδικη τη στιγμη που ζουμε σε καιρους οπου περπατουσα τις προαλλες με το μπαγλαμαδακι στο χερι και ακουσα το συνηθες μαργαριταρι “ωραιο το μπουζουκι σου” 
Τη συγκριση με το Ελληνων Δρωμενα - Το Ταξιμι, δεν την εκανα εγω, απλα σχολιασα προηγουμενα ποστ που το επραξαν, ακριβως οπως εκανες εσυ με το δικο μου. Οπως επισης και τις ενστασεις για τη ληψη, οταν διαβασα σε καποιο ποστ την αποψη οτι “θελω να βλεπω ολη την ορχηστρα και να εστιασω εγω οπου θελω και οχι να κανει ο σκηνοθετης ο,τι θελει” ακολουθουμενη απο αναφορες περι μαθηματος --> κατι που συνεπαγεται οχι απλα μονοκαμερο, αλλα μονοπλανο και μαλιστα στατικο. Ε ενταξει, οποιος επιζητει αυτο εχει διαλεξει λαθος μεσο (στην τηλεοραση και τον κινηματογραφο θα δεις τα παντα οπως στα δειχνει ο σκηνοθετης) ας δει καποιο εκπαιδευτικο βιντεο στο youtube ή ας παει στο πλησιεστερο κουτουκι με κομπανια να “ξεκλεψει”, να πιασει καλυτερα και κουβεντα με καποιον παικτη να μαθει και πιο σωστα.
Επιπλεον, κριτικη κανουμε οταν αξιολογουμε κατι με βαση τον αυτοπροσδιορισμο του, και οχι το τι θα θελαμε εμεις να δουμε. Αυτη η εκπομπη δεν απευθυνεται σε εξειδικευμενο κοινο, στοχος της ειναι ενα αισθητικα αρεστο, ευπεπτο αποτελεσμα περιορισμενης διαρκειας και οχι η εμβαθυνση και η ακαδημαϊκη προσεγγιση του θεματος. Ως τετοιο, νομιζω το συνολικο αποτελεσμα ηταν ικανοποιητικο, τις αρνητικες παρατηρησεις μου τις εχω εκθεσει. Απο εκει και περα, καλως ή κακως η αξιολογηση δεν μπορει παρα να ειναι και σχετικη με αλλες αναλογου υφους εκπομπες περα απο το υποκειμενικα ιδανικο του καθενος.