Γεια σου ρε Σταύρακα!
Κι επειδή δεν σου έκανα κοπλιμέντα όταν “παρέδωσες” το άρθρο, στα κάνω τώρα.
Θεωρώ ότι η μελέτη σου (γιατί περί μελέτης πρόκειται) είναι ό,τι πιο ολοκληρωμένο έχει δημοσιευτεί για τα ντουζένια. Κι ας είναι καμιά εκατοστή αράδες.
Περιμένω την επόμενη συνεργασία σου με την Κλίκα.
Δεν καταλαβαίνω γιατί “πέφτετε απ’ τα σύννεφα”. Δεν ξέρετε ότι οι περισσότερες ταβέρνες πληρώνουν ΑΕΠΙ; Εστω κι αν έχουν μέσα ένα τραντζιστοράκι για ν’ ακούνε ποδόσφαιρο την Κυριακή!
Κι εκεί είναι η διαφορά μας. Το προβατοφαγείο που θα πάμε, πληρώνει ΑΕΠΙ. Το Ρεμπέτικο Φόρουμ όχι.
Και να συμπληρώσω:
Δεν είναι “καινούργιο νούμερο”. Απ’ όταν θυμάμαι οι ταβέρνες, τα καφενεία, τα ουζερί, που είχαν από ορχήστρα έως κασετόφωνο, πλήρωναν ΑΕΠΙ. Μάλιστα ο εκπρόσωπος της ΑΕΠΙ στην Καλαμάτα ήταν ένας μικρομπακάλης (ή κάτι τέτοιο) που γυρνούσε στα μαγαζιά κι έκοβε ταρίφες, με βάση τις δικές του εκτιμήσεις (και σχέσεις φυσικά). Αν κάποιος μαγαζάτορας δε δεχόταν να πληρώσει, τότε αμέσως εμφανιζόταν ο αστυνομικός που τον απειλούσε με πρόστιμο έως και με αφαίρεση της άδειας λιετουργίας.
Είδατε δύναμη οι μικρομπακάληδες;
Η γερμανική αιπι (GEMA), μου έστειλε μιά λυπητερή το 2006 και μου ζητούσε 70 ευρώ για κάθε
“Ρεμπέτικο Σέσσιον”, που είχα οργανώσει:112:
Τελικά, μετά από μεγάλη μάχη, δεν πλήρωσα. Η δικαιολογία και το σκεπτικό που δέχτηκαν ήταν το εξής:
“Η λαϊκή μας παράδοση συνοδεύει με παραδοσιακή μουσική τους γάμους, τις κηδείες, τον αποχωρισμό,… το ξανασμίξιμο. Αυτά τα τραγούδια ανήκουν σε όλους” .
Αυτό το “ξανασμίξιμο” ήταν που με καθάρισε σε σχέση με τις ρεμπέτικες βραδυές μας.
Υπάρχουν και μερικές ακόμη προυποθέσεις π.χ.
- Να μην υπάρχει κόστος εισόδου ή να μην φαίνεται (βλ. ρεφενέ/συμμετοχή στα έξοδα:089:)
- Να μην υπάρχει στη παρέα μουσικός, ο οποίος είναι δηλωμένος στη GEMA, γιατί σε αυτή τη περίπτωση και ο αυτοσχεδιασμός κοστίζει στον καταστηματάρχη ή οργανωτή της βραδιάς (αν γίνει γνωστό βέβαια).
- Κλειστή παρέα (έχουμε κλείσει το χώρο και γιορτάζουμε μεταξύ μας)
Το ύψος της ταρίφας εξαρτάται από το αν η μουσική είναι παραδοσιακή (και στο του Κίτσου η μάννα πληρώνεις) ή συνθέτη που προστατεύεται, πόσα άτομα παίζουν, πόσοι ώρα παίζουν, πόσο μεγάλος είναι ο χώρος, πόσοι θεατές κ.α. πολλά.
Όταν κάποιος κάνει ένα Σιντί με τραγούδια προστατευόμενα, αυτά σημειώνονται σαν διασκευές (πρώτες, δεύτερες, τρίτες κ.λ.π). Ο παραγωγός πληρώνει στη GEMA(aipi) τα δικαιώματα και αυτοί με τη σειρά τους (αφού κρατήσουν το κάτιτί τους) τα μοιράζουν στους δικαιούχους (συνθέτη-στιχουργό-διασκευαστή κ.λ.π)
Και με τραγούδια παραδοσιακά/αγνώστου το ίδιο γίνεται, μόνο που σ΄αυτή τη περίπτωση ο διασκευαστής παίρνει τα του διασκευαστή και η GEMA περισσότερα, απόντος του συνθέτη/στιχουργού.
Κάπως έτσι και στα φιλμ.
Κάποιος που κάνει μουσική προβληματίζεται γιατί:
Ενώ η GEMA τα παίρνει πάντα, αυτός, αν δεν δηλώσει τα κομμάτια του, δεν θα παίρνει μία (π.χ. σε μιά συναυλία είναι ένα επιπλέον μεροκάματο).
Και μπορεί στο Σιντί (δισκογραφία) σήμερα να είναι ψίχουλα αλλά αν, λέω αν, μπει ένα κομμάτι του (π.χ. 15΄΄) σε μιά πολυπαιγμένη διαφήμηση ή ένα έργο/επιτυχία, είναι πολλά τα λεφτά.
*Υπάρχουν όμως και δεκάδες άλλες περιπτώσεων (ολόκληρη επιστήμη)
π.χ. Καταστηματάρχης, εδώ στη Γερμανία, έπαιρνε από τους μουσικούς (έμμεσους δικαιούχους) το ποσό για τη Γκέμα (αιπι) χωρίς να το δίνει στη Γκέμα (αιπι):112: Έτσι ο μουσικός, όχι μόνο δεν εισέπρατε τα “30” ευρώ δικαιώματα αλλά τα πλήρωνε κιόλας (διπλή ζημιά)
** Υπάρχουν και μουσικοί που έχουν δηλώσει (και δηλώνουν ακόμη και σήμερα) παραδοσιακά τραγούδια (ή τραγούδια άλλων) στο όνομά τους … και πάει λέγοντας:082:
+10000000000000 και απο εμενα…εχετε απολυτο δικιο.
Οταν ζουν απο τραγουδια του Μαρκου 80 οικογενειες…οταν τουλαχιστον 2000 ανθρωποι εχουν εκμεταλευτει το ΜΑΡΚΟ ΒΑΜΒΑΚΑΡΗ ακομα και οταν ηταν εν ζωη…οταν τραγουδια δικα του φερουν την υπογραφη καποιου ματσα και καποιου περιστερη…οταν τα ιδια του τα παιδια και η ΒΑΓΓΕΛΙΩ δεν ειχαν να φανε και οταν αλλοι κυριοι οπως ο μπιθικωτσης,ο λαμπροπουλος,ο ξαρχακος τρωγανε και τρωγανε φυσικο ειναι ο Δομινικος να παρει το δικηγορο του γιατι φοβατε τον καθε εναν που του ζηταει συνεντευξη…Απο που κι ως που κυριοι ξερετε εσεις το Δομινικο και εκφραζεστε με τετοια λογια…Αυτα τα δυο τεκνα του Μαρκου(βγαζω εκτος το Βασιλη γιατι δεν ασχολειται)ειναι τα μονα παιδια μουσικου τα οποια επεσαν κατω απο τη μηλια…ειναι αξιοι να κουβαλουν και να συνεχιζουν το ονομα του…ΝΤΡΟΠΗ ΣΑΣ>>
Πρέπει να ξέρεις πολλά για να μιλάς με τόση αγανάκτηση ή κάνω λάθος;
Φιλε μου Δημητρη δεν εχει σημασια αν ξερω πολλα…ΣΗΜΑΣΙΑ εχει οτι δεν πρεπει να αφηνουμε αιχμες για ανθρωπους που εχουν αγωνιστει οσο τιποτα στη ζωη τους…Και τα δυο παιδια του Μαρκου θα μπορουσαν να καθοντουσαν και ΑΠΛΑ να ελεγαν το ονομα του πατερα τους…Αλλα οχι παλεψαν και παλευουν…δε μου αρεσει ο δηλητηριασμος των εγκεφαλων…Μου πετατε μια κουβεντα κυριε Πολιτη και μας λετε ‘μη μιλησω για το Δομινικο’…ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ ΠΟΥ ΔΕΝ ΞΕΡΕΤΕ ΔΕΝ ΠΡΕΠΕΙ ΟΥΤΕ ΝΑ ΛΕΤΕ ΤΟ ΟΝΟΜΑ ΤΟΥΣ…
Άκου, αγόρι μου! Δεν ξέρω τι σου ΄ρθε ξαφνικά, αλλά στην ηλικία σου πια, τα λόγια του ο καθένας πρέπει να τα ζυγίζει πριν τα ξεστομίσει. Το πότε θα πρέπει να αισθανθώ ντροπή από λόγια ή πράξεις ή παραλείψεις μου, το ξέρω πολύ καλά και δεν χρειάζεται να μου το πετάξει στα μούτρα κανένας. Το ίδιο ακριβώς, να μη σου πώ και παραπάνω, ισχύει και για τους παλιούς φίλους που τελευταία δεν γράφουν στο φόρουμ μας. Και ακριβώς τα ίδια ισχύουν και για τις (κατά την άποψή σου) προσπάθειές μας να δηλητηριαστούν εγκέφαλοι.
Εχετε δικιο ημουν αρκετα οργισμενος με αυτα που διαβασα…απλα ηθελα να βαλω καποια πραγματα στη θεση τους…οπως λετε και σεις ολα ειναι στο παιχνιδι…
Ο Μάρκος Βαμβακάρης την πρώτη περίοδο της δισκογραφίας του 1932-1940.
Δυστυχώς τίποτα, για άλλη μια φορά…
Συνεπής συλλογή στοιχείων, χωρίς ίχνος προσπάθειας για κατανόηση και για μια καινούργια σκέψη. Σταθερή προσκόλληση στη μυθολογία («το τάδε τραγούδι βγήκε από το δείνα περιστατικό»). Ο συντάκτης δεν είχε ούτε μία απορία, την οποία να προσπαθήσει να λύσει.
«Η λέξη τεκές στα τούρκικα σημαίνει…» Η λέξη τεκές δε σημαίνει τίποτε σε καμία απολύτως γλώσσα πέραν της ελληνικής. Η σωστή διατύπωση είναι «η λέξη τεκές προέρχεται από τα τούρκικα, όπου σημαίνει…»
«Και στο Μπισκοπιό ρομάντζα…» Ένας χάρτης της Σύρας, που θέλει ελάχιστα δευτερόλεπτα για να τον βρει κανείς στο διαδίκτυο, αναγράφει ευκρινώς τα σωστά τοπωνύμια.
«Το τραγούδι είναι σε συνδυασμό των δρόμων τάδε και δείνα, και τα μέτρα 5-8 εμφανίζονται στις παρακάτω παραλλαγές…» Ωραία, οπότε; Αυτό μοιάζει με κάτι; Διαφοροποιείται από κάτι άλλο; Ακολουθεί κάποια παράδοση; Εισάγει κάποια καινοτομία; Δείχνει κάποια επιρροή; Γενικά, σημαίνει κάτι, ή απλώς υπάρχει έτσι γενικώς;
«Τα τραγούδια του είναι: ερωτικά, του Χάρου, του χασισιού και της παρανομίας, επαγγελματικά…» Μάλιστα. Πού να φανταστεί κανείς ότι ο «Χασάπης» είναι επαγγελματικό και το «Ώρες με θρέφει ο λουλάς» χασικλήδικο. Να βρούμε και τις παρομοιώσεις και τα λοιπά καλολογικά στοιχεία, και του χρόνου πάμε Γυμνάσιο.
«Τραγούδια με άγνωστη χρονολογία κυκλοφορίας: ένα το 1935, δύο το 1937, τέσσερα το 1938, ένα το 1939 και τρία το 1940».
«Σ’ αυτό το τραγούδι ο δημιουργός μιλάει για τον έρωτά του με μια γυναίκα από…» Του χρόνου που θα πάμε Γυμνάσιο θα μάθουμε να ξεχωρίζουμε το δημιουργό από τον αφηγητή.
«Ο Μπάτης ηχογράφησε 17 τραγούδια. Οι σημαντικότερες επιτυχίες του είναι […αναφέρονται ονομαστικά 16 τραγούδια] κ.ά.»
«Βιβλιογραφία: 1. Το τάδε, τόμος Α. 2. Το ίδιο, τόμος Β.» Και μεγάλα γράμματα να αβγαταίνουν οι σελίδες…
Και όμως, η εργασία δεν είναι κακή. Καλύπτει τα ζητούμενα που μοιάζει να έχουν τεθεί. Απλώς αυτά τα ζητούμενα θέτουν πάρα πολύ χαμηλά τον πήχυ. Για μαθητική θα ήταν απολύτως ευπρόσωπη, και ενώ στην αναζήτηση βιβλιογραφίας ο συντάκτης δεν έχει απομακρυνθεί από τα στανταράκια, στη μουσική καταγραφή και ανάλυση έχει ρίξει πολλή δουλειά. Αν όντως αυτά του ζήτησαν να κάνει, τα έκανε με τρόπο που να του αξίζει ένας αρκετά ψηλός βαθμός.
[b]Επιβλέποντες διδάσκοντες
Σωκράτης Σινόπουλος[/b]
http://labyrinthmusic.gr/bio/sinopoulos
Τσικουρίδης, Ελευθέριος
Κουβέντα Για το Μάρκο : Έξω απ΄τα δόντια…
Γιώργη Χριστοφιλάκη Αρχείο
http://www.youtube.com/watch?feature=player_embedded&v=H1l26g8hwPc#!
http://www.musicheaven.gr/html/modules.php?name=Splatt_Forums&file=viewtopic&topic=28754&gotolast=1
Παρακαλώ εάν έχει ήδη ανεβεί το παραπάνω βίντεο στο φόρουμ, διαγράψτε το…
Δεν νομίζω να έχει ανέβει η συνέντευξη αυτή στο φόρουμ μας, γιαυτό και είπα να την παρακολουθήσω. Έχουμε και λέμε, λοιπόν:
0:51 κ. ε. Ο Μάρκος έχει τεράστια παράδοση πίσω του, στο ρεμπέτικο (επισήμανση δική μου), ηλικίας 13.000 π.Χ. ετών (sic)
01:15 κ. ε.Δώριος τρόπος > Ήχος 4ος > Ουσσάκ!
02:22 κ. ε. Ο (μαθηματικός και όχι μουσικός, θυμίζω εγώ….) Πυθαγόρας κατέγραψε τους κώδικες και τα κλειδιά της αρχαίας Ελληνικής μουσικής
3:20 κ. ε. Αραπιέν και καραντουζένι τραγούδησε μόνο ο Μάρκος, κανείς άλλος (!)
4:00 κ. ε. Στον γιουρούκικο, ο πρωτοχορευτής εκράδαινε μάχαιραν, έσκιζε την κοιλιά του, έβαζε τα άντερά του στη χούφτα και χόρευε. Μετά εραβόντουνε (μόνος του; απορώ εγώ) και σε τρεις μέρες ήτανε καλά.
Μέχρις εδώ άντεξα, τα υπόλοιπα της συνέντευξης μέχρι να συμπληρωθούν τα 47:38 λεπτά της διάρκειάς της, δεν τα παρακολούθησα. Αν κάποιος άλλος το καταφέρει, ευχαρίστως να πληροφορηθώ κι εγώ τα όσα θα έχει να μας πει.
Δε θυμάμαι πού διάβαζα πρόσφατα κάτι στο παρακάτω στιλ:
«Ρεμπετολογία; Τι παναπεί αυτός ο όρος; Ποιος και με ποιο έρεισμα διεκδικεί να αναγορευθεί η μελέτη του ρεμπέτικου αυτόνομος επιστημονικός κλάδος;»
Δεδομένου ότι οι όροι που λήγουν σε -λογία δε σημαίνουν κατ’ ανάγκην αυτόνομους επιστημονικούς κλάδους (π.χ. όλοι οι επιμέρους τομείς της ιατρικής λέγονται [γαστρεντερο- κλπ.] -λογία), τελικά η μόνη ένσταση περιορίζεται στο «επιστημονικός», κι όχι στο «αυτόνομος». Με άλλα λόγια, εφόσον υπάρχει συγκροτημένος επιστημονικός λόγος για το ρεμπέτικο, μπορεί κάλλιστα να ονομαστεί ρεμπετολογία. Ή τέλος πάντων ας ονομαστεί κι αλλιώς, αρκεί να είναι κάποιας σοβαρότητας.
Και υπάρχει τέτοιος λόγος. Είναι ζήτημα χρόνου, προσπάθειας, ζήλου, και υποστήριξης από το κοινό, το πότε η σοβαρή ρεμπετολογία θα εκτοπίσει τους τσαρλατάνους μέχρι να ντρέπονται να εμφανιστούν, ή να εκλείψουν ολωσδιόλου. Προς το παρόν όμως ο τσαρλατανισμός έχει ακόμη πέραση.
2 «Μου αρέσει»
Ούτε εγώ θυμάμαι, αν και πού διάβασα κάτι τέτοιο. Κάτι ανάλογο (και πολύ χειρότερο!) πάντως είχε γράψει στο φβ (ή σε άλλο «κοινωνικό» μέσον) ο Μαν. Δημητριανάκης, όταν είχαμε ανακοινώσει την ημερίδα για την τροπικότητα των δρόμων του ρεμπέτικου. Σήμερα πιά, έχω ξεχάσει την ακριβή διατύπωση που είχε χρησιμοποιήσει. Δεν πειράζει, στη διατύπωση εκείνη δεν άξιζε καλύτερη τύχη….
1 «Μου αρέσει»