Αφιέρωμα στον Άκη Πάνου - Υπουργείο Πολιτισμού

Προσωπικότητες
21

Εννοείται ότι είναι εγκληματίας μιας και σκότωσε έναν άνθρωπο (εκ προμελέτης) υπό κάποιες συνθήκες που τον έκαναν να σκοτώσει. Το θέμα είναι άλλο. Υπάρχει κάποιος που ισχυρίζεται ότι δεν πρέπει να ακούμε τα τραγούδια αυτού του ανθρώπου επειδή εγκλημάτισε; Αυτή είναι η λάθος αντιμετώπιση του θέματος για μένα. Το ίδιο συμβαίνει με το Χατζιδάκη. Μπορεί να πει κάποιος ότι εγώ δεν ακούω τα τραγούδια του επειδή στην προσωπική του ζωή ο άνθρωπος αυτός είναι κάπως ή αλλιώς; Αμ με το Θεοδωράκη; Οι πολιτικές του ταλαντώσεις μπορούν να με κάνουν να μην ακούω τα τραγούδια του;

Ο Άκης Πάνου ήταν μεγάλος συνθέτης και στιχουργός. Δεν μου αρέσουν όλα τα τραγούδια του αλλά αυτά που μου αρέσουν, μου αρέσουν πολύ.

22

Ξεστρατίσαμε από την επικέντρωσή μας, στη σπουδαία παρατήρηση της Ελένης, περί υποκρισίας τού συστήματος, που ξαφνικά “ανακάλυψαν” τον Άκη Πάνου!
Είναι, φαίνεται, ένα ολοκαίνουργο “πακετάκι” υποκριτικής συγκάλυψης του συντηρητισμού που δέρνει έτη πολλά τους σωτήρες του πολιτισμού μας… Εμαθα προ ημερών, πως στο Φεστιβάλ Τραγουδιού Θεσσαλονίκης το φετινό αφιέρωμα θα αφορά στον Γιώργο Ζαμπέτα !!! (τον …αράπη, μέχρι πρότινος -ή κι ακόμα πιθανά- γιαυτούς!)

Η επισήμανσή της σε αυτό αφορούσε, αλλά δεν αντέχουμε -ούτε κι εμείς φαίνεται- να διαχωρίσουμε το έργο του κάθε δημιουργού από την προσωπικότητά του… Όχι, ακριβώς να το “διαχωρίσουμε”, δεν γίνεται αυτό… μιας και η προσωπικότητα βγαίνει στο έργο, από αυτήν είναι διαποτισμένο και εμπνευσμένο… Μιλώ, για τη διακριτική-διακεκομμένη γραμμή τής επιρροής μας ανάμεσα στο κοινωνικό κατεστημένο και την ελευθερία μας, το είναι μας, το θυμικό μας. Την αόρατη αυτή καταπίεση που δεχόμαστε και το πώς την κουβαλάμε -άθελά μας- μέσα μας.

Το φαρμάκι κάποια μέρα ξεχειλίζει
πλημμυρίζει την ψυχή η απελπισιά
κι όταν πάψει ο πονεμένος να ελπίζει
για το σύμπαν χαλαλίζει μια βρισιά…

Ο Άκης Πάνου, για όποιον τον γνώριζε --που είχα την τιμή, όχι μόνο απλά να τον γνωρίζω, αλλά από το 1983 έως και το τέλος, να έχουμε “οικογενειακή” καθημερινή -σχεδόν- σχέση-- δεν είχε αυτή την διακεκομμένη γραμμούλα, που μπάζει νερά σε όλους μας… Την είχε σηκώσει τείχος γερό… Φρούριο απόρθητο! Την υπερασπιζόταν με σθένος και καραδοκούσε, μοναχικός λύκος, απ’ την πλευρά των επάλξεων αυτών που έχτισε με αίμα και ιδρώτα.
Και σε όλα τα δύσκολα τού αγώνα αυτού, δεν λύγιζε σε τίποτα, ούτε καν στην -συνηθισμένη- αυτοτιμωρία που επέβαλε στον εαυτό του σαν άσκηση (!)
Σε όλα… Από το αν έχει σήμερα φαγητό και τσιγάρα, αν έχει για το νοίκι, το τηλέφωνο, για την εφορία… Αν έχει γάλα για τα παιδιά…
Και το φονικό αυτοτιμωρία ήταν…

Θυμάμαι, την απόλαυση του αγώνα αυτού, την ηδονή τής αντίδρασης-αντίστασης με κάτι απαράμιλλα “μουσικά σχόλια”, κάποια βράδια -χωρίς ηλεκτρικό λόγω ΔΕΗ- με κεράκια και ντουμάνια… Μια μυσταγωγία, συνομωσία στο κατεστημένο !

Όλα στον Άκη ήταν μονόδρομος! Όπως και νάταν αυτός ο δρόμος θα τον περπατούσε κι ας μην ήξερε το “φινάλε”… “Τι πα να πει είναι στραβός;… Ο δρόμος είναι δρόμος…”

Το ίδιο το έργο του Άκη Πάνου, είναι μια εξαιρετική σκιαγράφηση της προσωπικότητας και της ιδιαιτερότητας του χαρακτήρα -και της οπτικής του. Μέσα από τα ίδια του τα κείμενα-τραγούδια είναι ολοζώντανη αυτή η πάλη με το κατεστημένο, που δεν δίσταζε να τη ζυμώνει καλά με το εσωτερικό και υπαρξιακό του δράμα και να μας την παρουσιάζει ολοζώντανη για να “το χωνέψει” -ίσως- κι αυτός καλύτερα, μαζί μας…

Χαίρομαι Ελένη που το σχολίασες με τον δικό σου τρόπο…
Και χαίρομαι ΚώσταΚ που μας το ξαναθύμισες όλο αυτό μέσα απ’ τα τραγούδια του.

Δε σʼ έμαθαν να ζεις ούτε και να γελάς
σε μάθανε να κλαις και να παρακαλάς

Σε μάθαν να πονάς και να σωπαίνεις
σε μάθαν να γιορτάζεις που πεθαίνεις

Δε σου ʽδωσαν ποτέ το χέρι στοργικά
μια γέννα τη στιγμή και δέκα φονικά…

Περπατώ στις γειτονιές και μαζεύω τους καημούς
και με νότες λυγμούς τι τραγούδι να γράψω
αν γελάσει η ζωή θα γελάσω κι εγώ
όταν κλαίει η ζωή πως μπορώ να μην κλάψω;

ΥΓ:
Άκη… Να μας συγχωρείς, αν δεν σε καταλάβαμε…

23

Και πέρα όμως από την υποκρισία του συστήματος…

Θα μου επιτρέψετε να πω πως η περίπτωση του Άκη Πάνου είναι από τις ελάχιστες όπου δεν υφίσταται καν διαχωρισμός ανάμεσα σ΄αυτό που ονομάζουμε «στάση ζωής» από τη μια και δημιουργία, καλλιτεχνικό έργο, από την άλλη.

Ασυμβίβαστος και ανυποχώρητος σε ό,τι επιτάσσει ο εσωτερικός νόμος, γι΄αυτό και πραγματικός «Άρχοντας», δυναμικός και ελεύθερος, έξω από τυπικές συμβατικότητες μεταβλήθηκε θεληματικά σε «μοναχικό λύκο»…

Γι΄αυτόν …<< ο δρόμος ήταν δρόμος, τι πα να πει αν ήταν «στραβός»,
μόνο που εδώ ήξερε ποιο θάναι το φινάλε, ακριβώς.>>

Αυτός <<βρήκε τη δύναμη να πει «έτσι μʼ αρέσει»
χωρίς να σκέφτεται την κρίση του αλλουνού,
να δει κατάματα η παλιοζωή με πόσα «πρέπει» μας έχει δέσει,
μόνο που κατάφερε αυτά τα «πρέπει» να μη του παραλύσουν το νου>>…

24

Ο Άκης Πάνου είναι ένας γνήσιος Λαϊκός Δημιουργός. Παρ’όλο που δεν πρόσκειται σε κάποιους από τους μεγάλους -ισμούς της εποχής (τους προσπερνάει, απλά) είναι ζωντανό κομμάτι της κοινωνίας, αγωνιά κι αναπνέει γι’αυτήνα. Δεν απορρίπτει την κοινωνία, αλλά ακρωτηρίαζει τα σαπισμένα μέλη της. Σοφός, έχει ξεκάθαρη εικόνα του τί γίνεται και πώς δουλεύουν τα πράγματα, κι έχει Άποψη. Αγαπά τον άνθρωπο και τον πονά. Σκληρός είναι μονάχα στον ίδιο του τον εαυτό. Όλα τούτα φαίνονται με τον πιο έντονο τρόπο μέσα από το τραγούδι του.

Εγώ θα συμφωνήσω με τον φακίρη και τους συν αυτώ.

Διότι, επίσης μέσα από το τραγούδι του διαγράφεται με μαθηματική ακρίβεια η αναντίστρεπτη τροχιά προς αυτή την μοίρα που ήταν γι’αυτόν γραμμένη. Δεν μπορούσε παρά να είναι συνεπής με τον εαυτό του, ακόμα και πριν το τέλος, απολογούμενος εμπρός στην έδρα τον δικαστών. Δυσχέραινε την θέση του λέγοντάς τα όλα με το νι και με το σίγμα. Ίσως μέσα στην απελπισία του θεωρούσε, αφελώς, πως οι δικαστές του δώσουν ελαφρυντικά βλέποντας το σκεπτικό πίσω από κάθε ενέργειά του, ότι οι πράξεις του κρύβουν μια νομοτέλεια κι όχι παράνοια. Δεν έχει σημασία - το αποτέλεσμα είναι ότι παρέπμεινε πιστός στην Στάση του.
Ο χαρακτηρισμός ΕΓΚΛΗΜΑΤΙΑΣ τον αδικεί παράφορα. Προσοχή, πουθενά δεν έκανα λόγο για την “πολιτιστική του προσφορά” σε σχέση με αυτό.

Για την εκδήλωση στο Ηρώδειο.
Έχουμε μιλήσει για παρεμφερή. Γνωστό το έργο. Μετά τον θάνατό του (τί θάνατο, περί εκτέλεσης επρόκειτο…), ο Πάνου “οσιοποιείται” προς καθησυχασμόν ημών, και μπαίνει στο πάνθεον των μεγάλων συναυλιών Τους και των Μεγάρων Τους. Ό,τι φοβούνται (τον Λόγο του) το αμβλύνουν, το ωραιοποιούν, και το προσφέρουν σε συσκευασία-δώρο, αποστειρωμένο και έτοιμο προς άφοβη κατανάλωση. Να και η κονώμα - αμ πως.

Πέστε μου όλοι σας καλέ, πώς κάνουνε στο κυριλέ τα πάντα οι μεγάλοι;
και τα στραβόμοιρα καλέ τα κλείνουν σε Γεντί Κουλέ έτσι και κάψουν αργελέ και στρώσουνε κεφάλι - να χαχανίσουν τη Zωή, κι ετούτη κι όποιαν άλλη…

ΥΓ - Δε πρόλαβα να ποστάρω και ήδη απαντήσατε τρεις πριν εμένα! Εδώ να δείτε τί γίνεται… έχει στραβώσει η οθόνη μου στα καλά καθούμενα - πρέπει να πειράχτηκε κάποια κάρτα γραφικών, και τα βλέπω όλα… πλάγια (στροφή αντίθετα από τους δείχτες του ρολογιού κατά 90 μοίρες). Με αποτέλεσμα να γράφω με ρυθμούς χελώνας, να έχει πιαστεί ο σβέρκος μου και το κεφάλι μου να γίνεται καζάνι μετά από 5 λεπτά ανάγνωσης (κι ακόμα χειρότερα με 5 λεπτά πληκτρολόγησης).

Καμιά ιδέα κανείς;

Από admin: Πήγαινε στα properties τς οιθόνης. Εκεί έχει τα settings. Αν δε βρεις τίποτα πέτα τη και πάρε άλλη

25

Η παλια καλη Ιωαννα !!!

26

Η λέξη εγκληματίας που χρησιμοποίησα πηγάζει από την πράξη της αφαίρεσης ζωής και μόνο από αυτή, άσχετα αν η λέξη αυτή έχει συνδεθεί σήμερα με πράξεις που είναι άδικες ή σημαίνουν μεγάλο σφάλμα. Επίσης ο εγκληματίας δεν είναι και παρανοικός, άλλωστε κατά την ακροαματική διαδικασία δεν φάνηκε αυτή η περίπτωση πουθενά για τον Πάνου. Όλες μας οι ενέργειες πηγάζουν από το χαρακτήρα μας, την κουλτούρα μας, τη διαδρομή μας, την άποψή μας. Η δική του ασυμβίβαστη στάση δεν του άφηνε άλλα περιθώρια για την πράξη του. Δεν θα ήταν καθαρός απέναντι στα πιστεύω του, απέναντι σε αυτούς που τον ήξεραν και γνώριζαν ότι πάλευε κόντρα στο κατεστημένο. Όλα αυτά δεν αφαιρούν τη λέξη εγκληματίας δυστυχώς.

27

Γράμματα στη Μελίνα
Επιστολή του Άκη Πάνου στην Μελίνα Μερκούρη. Στάλθηκε στην Υπουργό Πολιτισμού συστημένη, χωρίς να λάβει απάντηση ο αποστολέας της Άκης Πάνου. Δημοσιεύτηκε στο περιοδικό του Γιώργου Χρονά ΟΔΟΣ ΠΑΝΟΣ – Εργοτάξιο Εξαιρετικών Αισθημάτων, στο τεύχος 43, έτος 1989

Κυρία,

Την Κυριακή 12-2-89 στην εκπομπή «Αυτοπροσωπογραφίες» είχα και εγώ την τύχη να σας απολαύσω στο ρόλο της Αγίας Υπουργού.
Τα όσα άκουσα, παραβάλοντάς τα με αυτά που ΖΩ, με ωθούν να σας γράψω αυτά τα ολίγα.
Κατ’ αρχήν, σαν θεατρίνα κυρία είσαστε καταπληκτική!
Με κάνατε και θυμήθηκα τα νεανικά μου χρόνια, τότε που σας απολαμβάναμε στο πανί, και ο καθένας για πάρτη του, σας θεωρούσε δική του.
Και τώρα όμως είσαστε μυγδαλάκι με ζάχαρη! Κουφέτο!!
Τι να πρωτοϋμνήσω; Τα χρυσά σας μαλλάκια, τα εκφραστικά χεράκια σας (που τα ενώσατε μπροστά στο γλυκό στοματάκι και την τρισχαριτωμένη σας μυτούλα σε στυλ ικεσίας) ή τη γάμπα σας, που μας την έδειξε ο φακός καβαλημένη πάνω στην άλλη σας γάμπα και μας σοκάρισε! Μας αναστάτωσε!! Αφού η γυναίκα μου ζήλεψε και μου κόλαγε συνέχεια. – Δε βάζεις το άλλο κανάλι να δούμε τι έχει (μού 'λεγε) και κάθεσαι και βλέπεις αυτήν την … (τόσο κακία) αλλά που εγώ; Εγώ σας κοιτούσα μαγεμένος και δεν της έδωσα σημασία. Αυτήν θα κοίταγα;

Έ, τώρα τι να λέμε; Σαν ηθοποιός παίρνετε άριστα με τόνο.
Σαν γυναίκα (ντρέπομαι αλλά το γράφω) είσαστε… ώρε μανάρα μου! Τύφλα νά 'χουνε οι Πρωθυπουργικές γκόμενες του αέρως!

Και ο σοφατζής όμως είχε κάνει ζόρικη δουλειά. Όποιος έχει μεσάνυχτα από ιστορία, δεν θα σας έκανε παραπάνω από 25, άντε 27. Η γυναίκα μου, η φαρμακόγλωσσα, όπως πάντα, πέταξε το καρφί της. - Ξέρεις πόσο πρέπει νά 'ναι η «δικιά» σου (μου λέει) αυτή πρέπει νά 'ναι ίσαμε 36! Τι νά 'κανα; Να την πλάκωνα στη σφαλιάρα και νά 'χανα την εκπομπή; Εγώ έλιωνα, και κει πάνω στη φάση, μου μπερδέψατε τη θεατρινάρα μου με την Υπουργό, και μου τα σκατώσατε (με το συμπάθειο). Τι ήταν αλήθεια αυτά τα «κουφά» που λέγατε;

Συνήθως το θέατρο έχει κάποια δόση πολιτικής, όπως και η πολιτική έχει κάποια δόση θέατρο. Όταν όμως το θέατρο είναι σκέτη πολιτική, χέσε θέατρο (με το συμπάθειο) και όταν η πολιτική είναι σκέτο θέατρο, χέσε πολιτική (με το συμπάθειο).

Η ατμόσφαιρα της εκπομπής σας πάντως, ήταν σφόδρα συγκινητική. Τι ψυχική ευγένεια! Τι αλτρουιστικά αισθήματα!!! Αφού βούρκωσα. Και τώρα που σας το γράφω… να! Μου σηκώνεται (με το συμπάθειο) η τρίχα!!!

Με συγκλόνισε η λεπτότητα με την οποία καυτηριάσατε κάποιους ακατανόμαστους κακοήθεις, προφανώς επικριτές σας, που δεν αναγνωρίζουν ούτε σέβονται το μεγαλείο του έργου σας (του Υπουργικού), και τα πλάνα όλα ήταν μπογιατισμένα φουτουριστικά από αθώους …υπαινιγμούς χαρμανιασμένους με τη Θεία μακροθυμία που σας διακρίνει, και που σας βοηθάει να ξεπερνάτε τέτοιες άθλιες καταστάσεις και να συγχωρείτε κάποιες μικρότητες!

Μα την Αγία Λαΐδα, ΚΟΚΑΛΩΣΑ!

Τελικά συνήλθα. Και επειδή τους τρεις τελευταίους μήνες έχω απευθυνθεί δια του Τύπου προς την εξοχότητά σας πέντε φορές, επειδή δεν είδα κανέναν άλλον να έχει κάνει κάτι τέτοιο, υπέθεσα, για μια στιγμή πως αυτά που λέγατε ίσως αφορούσαν και την ασημαντότητά μου. Αν είναι έτσι έχω παρεξηγηθεί και λυπάμαι αληθινά.

Πέρασαν περισσότερο από τρία χρόνια από τότε που πρωτοπροσπάθησα, ανεπιτυχώς, να κλείσω ένα «ραντεβού» μαζί σας. Τη μία τρέχατε για τη γνωστή υπόθεση «μάρμαρα». Αμέσως, σας προέκυψε η κηδεία του Πάλμε, έπειτα πάλι για τα μάρμαρα και …τράβα καλούμπα. Έτσι σφίξαν τα γάλατα και στα μέσω του Τύπου ραβασάκια. Ελπίζοντας πως θα διακρίνετε πίσω από το σαρκασμό τη σοβαρότητα της πραγματικότητας. Τρία απ’ αυτά φιλοξενήθηκαν στη σελίδα του Μανόλη Ρασούλη, στο «Καλάμι» στις 10, 17 και 24 Νοεμβρίου 1988. – Το πρώτο έγραφε:

…Μανόλη μου, γράψε στην κυρία Πολιτισμού περαστικά της…
Πες της όμως να μου κάνει μια χάρη. Να με περιλάβει στους καταλόγους αυτοεξορίστων, πολυτέκνων, σεισμοπαθών, απροσαρμόστων ή όπου βρίσκει σκόπιμο και να μου παραχωρήσει ένα αντίσκηνο για εξαμελή οικογένεια. Την ευχαριστώ πολύ και της είμαι υπόχρεως δια βίου. (Βεβαίως, αν στείλει το αντίσκηνο)…

Ουδέ μία απάντηση.
Στο δεύτερο ο Ρασούλης γράφει: ΤΟ ΑΝΤΙΣΚΗΝΟ ΤΟΥ ΑΚΗ ΠΑΝΟΥ

…Ο Άκης Πάνου είναι φίλος μου, μοναδική περίπτωση τραγουδοποιού, και υποστηριχτής της αξιοπρέπειάς του και της αξιοπρέπειας. Σ’ ένα σημείωμα στο προηγούμενο τεύχος απευθύνθηκα στο Υπουργείο Πολιτισμού να του δοθεί ένα αντίσκηνο για να στεγάσει τα παιδιά του. Πράγματι το σπίτι που μένει είναι ερείπιο και τα ταβάνια τρέχουν. Με πικρό χιούμορ μεταφέρω ένα δεύτερο σημείωμα του Άκη για να του σταλεί ένα αντίσκηνο και συνυπογράφω ότι είναι ανάγκη. Το σημείωμα έχει ως εξής:

…Παρακάλεσα την κυρία Πολιτισμού να φροντίσει να μου παραχωρηθεί ένα αντίσκηνο, και δεν αστειεύτηκα καθόλου. Ούτε ο καιρός αστειεύεται. Τα κεραμίδια και οι τοίχοι «κατεβάζουν» νερά. Τα παιδιά κοιμούνται στη μισή κρεβατοκάμαρα και στην άλλη μισή κάνουν μπάνιο!!! Δεν ζήτησα τα Ελγίνεια κονδύλια. Μια σκηνή ζήτησα για να καλύψω την οικογένειά μου και τον εαυτό μου από τον κακό καιρό. Τόση μικροψυχία; Μια σκηνή για να καλύψω (το κατά δύναμιν) το θίασο του Πολιτισμικού μας θεάτρου. Τόση μικρόνοια;…
Ουδέ μία απάντηση.

Το τρίτο έχει ως εξής: ΤΟ ΑΝΤΙΣΚΗΝΟ ΤΟΥ ΑΚΗ ΠΑΝΟΥ Νο 3
Δυστυχώς δεν είναι πλάκα. Φαίνεται μπλακ χιούμορ όμως είναι πικρή αλήθεια και άμεση ανάγκη να σταλεί ένα αντίσκηνο στον Άκη Πάνου από το Υπουργείο Πολιτισμού. Στη μη απάντηση των δύο προηγούμενων κρούσεων, ο Άκης μου είπε, και εγώ το γράφω.

…Μανόλη, στις υποχρεώσεις μου έναντι του Κράτους είμαι απολύτως εν τάξει. Στα 15 έδωσα τα αποτυπώματά μου, και μου δώσανε ταυτότητα. Στα 21 με κάλεσε η πατρίς και υπηρέτησα 27 ½ μήνες. Δεν την έκανα δηλαδή «λούφα». Όταν θέλησα να περάσω τα σύνορα, έβγαλα διαβατήριο. Δεν την έκανα λαθραία ποτέ και με κανένα πρόσχημα. Στην εφορία υποβάλω δήλωση κανονικά κάθε Φεβρουάριο, και παίρνω (άτοκα) τις επιστροφές τον Οκτώβριο, άντε Σεπτέμβριο. Το 1986 έφυγα από την πόλη που γεννήθηκα και μεγάλωσα, και εγκαταστάθηκα στην επαρχία προκειμένου να βοηθήσω στη μολόφα «αποκέντρωση». Έκανα 4 πιτσιρίκια να βοηθήσω και στη λύση του Δημογραφικού προβλήματος. Σε ό,τι ορίζουν οι Άρχοντες, εγώ παρών και σούζα. Έφτασα 55 χρόνων μη έχοντας κάνει ούτε μία παράβαση έστω και για διατάραξη κοινής ησυχίας. Τέτοιο χαϊβάνι! Σε άλλη χώρα με διατηρούσαν σαν σπάνιο δείγμα προς μελέτη σε γυάλα με φορμόλη. Εδώ τι γίνεται; Δε μου αξίζει μια σκηνή; Έτσι… σαν αναγνώριση της βλακείας μου;

Ίσως το γραφείο Τύπου της κυρίας Πολιτισμού δεν την ενημερώνει επαρκώς για τα δημοσιεύματα που την αφορούν. Ίσως η κυρία Πολιτισμού απορροφημένη από την Τιτάνεια προσπάθεια που καταβάλλει προς συγκέντρωσιν των καλλιτεχνικών… οστών των αρχαίων μας προγόνων, ένα έργο τόσο σημαντικό και ειδικό, αδιαφορεί για τα ασήμαντα και τα κοινά.
Μανόλη, μήπως χτυπήσαμε λάθος πόρτα; Μήπως θάπρεπε να απευθυνθούμε στον κύριο ΥΠΕΧΩΔΕ, στον κύριο Γεωργίας ή στον κύριο Άνευ;

Άκης Πάνου…

Αυτά μου είπε ο Άκης, αυτά αντιγράφω μέχρι να δοθεί μία απάντηση από τους ιθύνοντες.

Ουδέ μία απάντηση.

Επανέρχομαι για τέταρτη φορά στην «Απογευματινή της Κυριακής», στις 22-1-89. Μεταξύ άλλων γράφω:

…Φεύγοντας το 1986 από την Αθήνα, φέρθηκα σα φιλόνομος και συνεργάσιμος με την εκάστοτε Κυβέρνηση Πολίτης. Άσχετα ότι ήταν κυβέρνηση της οικογενειοκρατίας Γεωργίου – Παύλου – Κωνσταντίνου – Φρειδερίκης, ή της δυναστείας Γεωργίου – Ανδρέα- Γεωργίου – Μαργαρίτας.

Τη στιγμή που η χώρα τραμπαλίζεται στο μεταίχμιο ύπαρξης –ανυπαρξίας, έθεσα τον εαυτό μου και τα παιδιά μου στο Με(χ)μέτιο της Θράκης. Υπάκουσα στις παροτρύνσεις και τις εντολές του Μοναρχικού μας σοσιαλισμού. Όταν το Κέντρο διατάζει: Αποκέντρωση, τι να κάνω; Να μην αποκεντρωθώ και να μείνω εφ’ όρου ζωής με το στίγμα του υπονομευτή της αποκέντρωσης;

Την κοπάνισα, απέφυγα ογκωδέστερα φακελώματα, και απολαμβάνω τα… κίνητρα που παρέχει κάθε τόσο… η τηλεόραση.

- - -

Οι καλλιτέχνες του είδους μου, βρίσκονται πάντα σε διακριτική απόσταση από την «πολιτική» και η πολιτική απ’ αυτούς. Εδώ όμως σήμερα, δεν έχουμε να κάνουμε με πολιτικούς καλούς ή κακούς, αλλά με ψεύτες –κλέφτες – τυχάρπαστους. Θες δείγμα; - Έχω τέσσερα παιδιά και το Κράτος δεν με θεωρεί πολύτεκνο!

- Το Ιδρυμα Κοινωνικής Αφαίμαξης μου έχει πάρει μέσα σε πέντε χρόνια πάνω από ενάμισι εκατομμύριο! Και είμαστε ανασφάλιστοι και εγώ και τα παιδιά μου, έχοντας προβλήματα υγείας και πληρώνοντας τα πάντα από την τσέπη μου ή την τσέπη των δανειστών μου.

Ο ΟΑΕΔ… ετεροχρονίζει την πληρωμή του επιδόματος των παιδιών λέγοντας: - Ξαναπεράστε το …Μάρτιο, τώρα έχουμε πολλή δουλειά, δίνουμε τα… βοηθήματα των… ανέργων!

- Τη βγάζω «επ’ ενοικίω» σε ένα κατεδαφιστέο προσφυγικό που κάνει νερά απ’ όλες τις μεριές (για τρίτο χειμώνα), απευθύνομαι τρεις φορές δια του Τύπου στην κυρία Μερκούρη ζητώντας της τουλάχιστον μία σκηνή, και αυτή, «ευφραίνεται νιώθοντας ρυθμιστής της δικαίωσης ή της εξαθλίωσης των άλλων», με… γράφει, και υπογράφει για μερικές δεκάδες και εκατοντάδες εκατομμυρίων προκειμένου να αυξηθεί το λίπος ορισμένων πολιτιστικών μας χοιριδίων…

Ουδέ μία απάντηση.
Στην εφημερίδα «Θεσσαλονίκη» στις 11-2-89 γράφω σχετικά:

…Εγώ προσφέρω για τον αθλητισμό και τα νιάτα παίζοντας ΠΡΟ-ΠΟ. Έτσι και «κάτσει» καλό δεκατριάρι, καβαλάω αεροπλάνο και πάω για τα Παρίσια. Εκτός αν φιλοτιμηθεί η κ. Υπ. Πολιτισμού και μου στείλει το αντίσκηνο που της έχω ζητήσει, οπότε, λύνεται το πρόβλημά μου. Δηλώνω Τσιγγάνος και δεν πάω πουθενά. Λέτε να φιλοτιμηθεί; ΦΙΛΟΤΙΜΟ!! Που τη θυμήθηκα πάλι αυτή την αστεία λέξη…

Ουδέ μία απάντηση.
Καταλαβαίνετε κυρία γιατί απευθύνθηκα ΚΑΙ σε σας, και αν χρειαστεί (αφού το διασκεδάζετε) θα συνεχίσω; Γιατί το έργο που προσφέρω υποτίθεται ότι είναι Πολιτιστικό, και εσείς «υποτίθεται» ότι είστε Υπουργός Πολιτισμού.

Άσχετα με το αν με εγκρίνετε σαν καλλιτέχνη και αν σας εγκρίνω σαν Υπουργό, είμαι καλλιτέχνης, είστε Υπουργός, και αυτή τη στιγμή για μένα αντιπροσωπεύετε το Κράτος στο οποίο ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΙΚΑ απευθύνομαι.
Το αν κάποιοι κακοηθέστατοι τα έχουν βάλει άδικα μαζί σας, Σας κολακεύει ή και Σας βολεύει να το πιστεύετε, είναι θέμα δικό σας.

Γιατί δεν τους ξεσκεπάζετε «στα ίσα» και δεν τους παραδίδετε στην κοινή περιφρόνηση αντί να αφήνετε να εννοηθεί πως ο καθένας αγανακτισμένος μη σύντροφος που θα τολμήσει να διαμαρτυρηθεί δίκαια και βάσιμα για την κακή και υποκριτική συμπεριφορά σας, είναι «από χέρι» συκοφάντης; Είστε ξεδιάντροποι αλλά και άφοβοι, και ο συνδυασμός είναι πολύ κακός.

Εκείνοι που εκτοξεύουν κατηγορίες ασαφείς και αόριστες είναι κατάπτυστοι. Αυτό ισχύει και για μένα και για σας και για τους πάντες. Αν έχετε την αξίωση να σας διακρίνουν απ’ το σωρό και να σας σέβονται, μέθετε να διακρίνετε και να σέβεστε και σταματήστε να παίζεται τον «παπά» (κατά παράδοση).

Εγώ κυρία, αντιπροσωπεύοντας τον εαυτό μου διαμαρτύρομαι από το 1969 στα αφεντικά των Κρατικών μέσων μαζικής τύφλωσης και τα σχετικά Υπουργεία. Δεν είστε η πρώτη, αλλά η τελευταία σ’ αυτή την χωρίς τέλος ιστορία.

Έχω «πακέτο» αλληλογραφίας, αποδεικτικής της χυδαιότητας των διαφόρων Καισαρίσκων που ζεσταίνουν κατά καιρούς με τον ποπό τους τις «μεγάλες καρέκλες». Δική σας δεν έχω, ούτε θα έχω φαντάζομαι. Πώς να το κάνουμε, μπορεί τώρα ολόκληρη Αυτοκρατορική Υπουργάρα να ασχολείται με Κάφρους και μάλιστα της δικής μου υποστάθμης; Εσείς είστε «πρόθυμη» και «ανοιχτή» σε όλους τους ανθρώπους και σε όλους τους φίλους σας. Με αυτούς που δεν είναι φίλοι σας ή που δεν θεωρείτε ανθρώπους, τι γίνεται;

Ξέρετε κανέναν Αυτοκράτορα, Βασιλιά, Δικτάτορα, που να μην ήταν «ανοιχτός» στους φίλους του; Σε τι διαφέρετε; Μόνο στο ότι τους φίλους αυτών τους λέτε «καμαρίλα», ενώ τη δική σας «καμαρίλα» τη λέτε «φίλους».

Το Υπουργείο σας, η τηλεόραση, ο ΕΟΤ και όλες οι συναφείς υπηρεσίες, έχουν γίνει εντευκτήρια και καφενεία των «φίλων» σας, και φίλους σας, μάλλον θεωρείτε όσους υπηρετούν κρετίνικα το γούστο σας και ασπάζονται ασυζητητί τις απόψεις σας. Το δικό σας γούστο περιορίζεται στα «μάρμαρα». Εγώ στην «ιστορία» μου πότε σας γράφω Υπουργό Μαρμάρων και πότε Μαρμαρωμένη Υπουργό.

Εσείς πιστεύετε ότι κάνετε το καθήκον σας αλλά δεν βρίσκετε ανταπόκριση από τους αντιδραστικούς και τους κακούς! Πρόσφατα την άποψή σας αυτή μετέφερε μελωδικά από την τηλεόρασή σας και ο εκ των κολλητών σας «σύντροφός μας» κ. Γιάννης Μαρκόπουλος με το ενωτικό (λόγω εκλογών;) ασμάτιον «Σύντροφε τι μας χωρίζει» που μας… αφύπνισε.

Την «απάντηση στο ερώτημά του» την έχω έτοιμη προς ηχογράφηση. Έτσι για να μπω και γω στο ριγκ του πλουραλιστικού σας τζερτζελέ, και μη με νομίζετε προβοκάτορα. Λυπάμαι μόνο που δε γίνεται να σας βάλω στο φάκελο και τη μελωδία. Το αφιερώνω στο Γιάννη και σε κάθε «σύντροφο» του δικού του εκτοπίσματος.

Μόλις έφαγα νερόβραστο το ρύζι
κι’ αποφάγια από εκείνα που πετάς,
με ρωτάς: «τι είναι αυτό που μας χωρίζει»
και να μπω μέσα στη μάχη μου ζητάς!

Ένα στρώμα από λίπος μας χωρίζει
που σαν ρούχο στο κορμί σου το φοράς
μια κοιλάρα που να… σκύψεις σ’ εμποδίζει
και δεν βλέπει πως «ανθρώπους κατουράς»

Εμποδίζουν τα πολλά Πολυτεχνεία
που σκοτώνονται του κόσμου τα παιδιά
να θρονιάσουν μια «καινούρια» συντεχνία
και μετά να της ξεπλύνουν τη λαδιά.

[i]Για τη μάχη ΣΟΥ με &

28

Και εγώ συμφωνώ ότι ο Άκης Πάνου έχει γράψει μερικά μεγάλα τραγούδια. Έχω ακούσει από φίλο που έχει συνεργαστεί μαζί του αλλά και έχω κατά καιρούς διαβάσει (συνεντεύξεις, άρθρα κτλ) για τις ουρές που έκαναν διάφοροι τραγουδιστές στο σπίτι του για να τους δώσει κάποιο τραγούδι του. Επίσης ένα σωρό ιστορίες για τον ασυμβίβαστο χαρακτήρα του, τα πιστεύω του κτλ, κτλ. Μέσα σε αυτά και τα σχόλια που διαβάσαμε σε αυτό το τόπικ.

Όλα ωραία και καλά και μπράβο του και μακάρι όλοι να μπορούμε να είμαστε ασυμβίβαστοι και να έχουμε την αντίστοιχη στάση ζωής. Όμως υπάρχει κάτι που το έχω απορία από τότε που το είδαμε στις τηλεοράσεις λίγο πριν από το φονικό, που δεν μπορώ ακόμα να το χωνέψω.

Πως είναι δυνατόν ένας τέτοιος σημαντικός καλλιτέχνης - με ότι μπορεί να σημαίνει αυτό, αλλά κυρίως ένα αγέρωχος και ασυμβίβαστος άνθρωπος, όπως έλεγαν και λένε όλοι όσοι τον γνώρισαν, να βγαίνει πριν από το φονικό στις τηλεοράσεις με τις πιτζάμες του (έχει νομίζω τη σημασία του), ήδη μεθυσμένος, κρατώντας ένα νεροπότηρο γεμάτο ουίσκι και να κλαίει σαν την τελευταία τηλε-κατίνα γιατί η κόρη του έφυγε με τον άνθρωπο που αγαπούσε.

Ποιά είναι η εντύπωση που θα πρέπει να εισπράξει κανείς από αυτό, πέρα από εκείνη ενός τσακισμένου ανθρώπου με θολωμένο μυαλό, που στη δύσκολη στιγμή δεν έχει ψυχικά αποθέματα και καθαρό μυαλό να χειριστεί την κρίση, ώστε να δώσει πιθανώς την ευκαιρία στην κόρη του να καταλάβει “το σφάλμα της” (αν υποθέσουμε ότι ήταν σφάλμα ο έρωτας αυτός) και να γυρίσει κοντά του.

Πραγματικά στα δικά μου μάτια δεν ταιριάζουν οι δύο εικόνες (αυτή που διαβάζω και αυτή που είδα τότε). Γιαυτό και η απορία μου είναι μεγάλη.

29

Φονοι τιμης .
Συμφωνα με τον ΟΗΕ περιπου 5.000 γυναικες το χρονο σκοτωνονται στον κοσμο πολλες φορες με λιθοβολισμο για να ξεπλυνουν το ονομα της οικογενειας τους που ορισμενοι ισχυριζονται οτι το λερωσαν με την πραξη τους.
Το 1981 η γερμανιδα μητερα Bachmeier σκοτωνει τον φονια της 9χρονης κορης της μεσα στο δικαστηριο.Πρωτοφανης πραξη για τη γερμανικη κοινωνια που απασχοληθηκε με το θεμα χρονια ολοκληρα.
Το τι συμβαινει στην ελληνικη κοινωνια τα γνωριζετε καλυτερα απο εμενα.
Πολυ περιπλοκο το θεμα.Ποιανου η τιμη θιγεται θανασιμα και τινος οχι.
Αφοτου ο ακης πανου καταφερε να μετουσιωσει τα δαιμονια που τον τυραννουσαν σε στιχους και μουσικη,αυτη του η δημιουργικη λειτουργια τον αναγαγει σε ακρως πολιτισμενο ανθρωπο που με τον προσωπικο του τροπο μας χαρισε τις αγωνιες και τις ατομικες του αντιληψεις.Οταν με την πραξη του υπεκυψε στους διαολους του αυτο ειναι ανθρωπινο δραμα και δεν κρινεται απο κανεναν.Η δικαιοσυνη κρινει τις καταδικαστεες πραξεις με γνωμονα το δικαιο του κοινωνικου συνολου και καλα κανει.Ειδαλλως δεν ξερω τι ειδους κοινωνια θα ειχαμε.
φιλικα χρηστος

30

Sorry Γιώργο μου, αλλά αυτά τα γραμμικά “1+1=2” τα είπαν… κι άλλοι. Είναι που ο Πάνου δεν κιότεψε να ταπεινωθεί, αν και τελικά τη ζήτησε τη συγνώμη του (ala Πάνου) στην προανάκριση που όμως αγνοήθηκε για να πέσει βαρύτερη ποινή! Στην απολογία του στην τακτική ανακρίτρια Ξάνθης κα. Αλεβιζάκη είπε “Δεν είχα πρόθεση να σκοτώσω. Όλα έγιναν σε μια κακιά στιγμή. Αναλαμβάνω τις ευθύνες μου”.

Στο δικαστή είπε "Δεν μετανοώ, γιατί δεν εννόησα, δεν εννόησα να τον σκοτώσω", αλλά ο φουκαράς, από ποιόν περίμενε να το καταλάβει; Απλά ελληνικά είναι, αλλά απο ποιόν περίμενε να το καταλάβει; Αφού ρε Ακη το ήξερες ότι άμα δε τους συμφέρει, δεν καταλαβαίνουν.

Στην πραγματικότητα, επειδή υπήρχαν αυτόπτες μάρτυρες, ο Πάνου πυροβόλησε μετά από πάρα πολλές και βαριές κουβέντες που αντάλλαζαν επί πολύν ώρα. Τρεις πιστολιές έριξε και η τρίτη ήταν αυτή που βρήκε το θύμα στο κεφάλι. Βάραγε αλλού γι αλλού.

Ο “εκ προμελέτης” τη στήνει και βαράει μπαμπέσικα απ’ τη σκιά.

Στην απολογία του λέει “Αν δείτε ότι είχα πρόθεση, θα πρέπει να με αθωώσετε λόγω βλακείας. Δεν είμαι τόσο κουτός, ώστε να αποφασίσω να κάνω ένα έγκλημα μπροστά σε άλλους, να κλείσω με τέτοιο τρόπο το πρώτο ιδιόκτητο σπίτι που απέκτησα, να στήσω παγίδα στο θύμα και να πέφτω να κοιμηθώ μέχρι να έρθει, σίγουρος ότι θα με ξυπνήσουν και θα τον σκοτώσω την κατάλληλη στιγμή”.

Κάποιος χάχας όπως μαθαίνω απ’ το posting της Ελένης ζήτησε την εσχάτη των ποινών με το μοναδικό “Απαλλάξτε την κοινωνία από τον κύριο και τα παρωχημένα τραγούδια του”. Του εύχομαι να είναι καλά κλεισμένος σπίτι του με σβηστό το ραδιόφωνο, γιατί αυτά τα παρωχημένα τραγούδια του Ακη θα πρέπει να σφυρίζουν σαν οχιές στα αυτιά του.

Τελικά, δεν αναγνωρίστηκε ελαφρυντικό, επειδή “ο κατηγορούμενος δεν πρόσφερε και ιδιαίτερα στα πολιτισμικά πράγματα του τόπου”, ούτε και του πρότερου έντιμου βίου επειδή είχε (όπως κανένας άλλος σ’ αυτή τη χώρα - χα χα) δύο όπλα και επειδή - άκουσον άκουσον - επειδή λέει “χωρίς να έχει χωρίσει από την πρώτη του γυναίκα είχε κάνει οικογένεια με την Άννα Μπακιρτζή”.

Δηλαδή ρε παιδιά,

  • είναι ΑΛΛΟ πράμα το φονικό,
  • είναι ένα ΑΛΛΟ πραμα η (υπαρκτή ή ανύπαρκτη κατ’ άλλους) πολιτισμική προσφορά του Πάνου
  • είναι ένα ΑΛΛΟ πράγμα η μανία να ξεσκίσουν ΓΙΑ ΠΑΡΑΔΕΙΓΜΑΤΙΣΜΟ όποιον Θανάση Πάνου πιαστεί στο δόκανο.

Τελικά για ποιό πράμα μιλάει ο καθένας μας;

Για πείτε μου να κατάλαβω γιατί πολύ την βρίσκω με την υποκρισία φέτος.

Και κάτι ακόμα:

Τώρα… Τι ενδυματολογική κριτική ήταν αυτή βρε φίλε μου Παναγιώτη;
Τηλεκατίνα ο Πάνου;
Δηλαδή άμα φόραγε γραβάτα αντί για πιτζάμες, κράταγε ακριβή σαμπάνια αντί για φτηνό ουίσκι και ενεργοποιούσε την συνήθη πουστιά να συγκαλύπτει το ακλοολίκι του, θα ήταν μικρότερη η απορία σου;

31

Αγαπητέ μου Κώστα,

Η κριτική μου ασφαλώς και δεν ήταν ενδυματολογική. Ίσως να μην μπόρεσα να μεταφέρω σωστά τον προβληματισμό μου.

  1. Η παρατήρησή μου για την πιτζάμα έχει να κάνει με την αξιοπρέπεια και την προσωπικότητα του καθενός μας. Τα ρούχα και τα παπούτσια είναι μέρος της προσωπικότητας ενός ανθρώπου. Γιαυτό και στον στρατό σου φοράνε στολή για να εξαφανίζεται η προσωπικότητα μέσα στην ομοιομορφία. Επίσης στα στρατόπεδα συγκέντρωσης, και παλαιότερα στις φυλακές, το πρώτο που έκαναν είναι να δίνουν σε όλους αυτές τις άθλιες και ομοιόμορφες στολές.

Άρα δεν είναι θέμα γραβάτας. Το θέαμα δεν ήταν αντάξιο ενός αξιοπρεπούς ανθρώπου (κατά την άποψή μου τουλάχιστο).

  1. Δεν είπα ότι ο Πάνου είναι (ήταν) τηλεκατίνα, αλλά ότι έκλαιγε “στην τηλεόραση” σαν τηλεκατίνα. Νομίζω έχει διαφορά. Για μένα κάθε άντρας (αλλά και γυναίκα) μπορεί βεβαίως να κλαίει , αλλά δεν φωνάζει την τηλεόραση για να τον δεί το πανελλήνιο (πολύ περισσότερο όταν είναι αξιοπρεπής, αγέρωχος, κτλ).

  2. Όσο για την σαμπάνια, δεν ξέρω αν κάνει καλό μεθύσι (δεν έχω μεθύσει ποτέ με δαύτη). Αλλά αν τον έβλεπα να είναι μεθυσμένος με σαμπάνια πάλι το ίδιο θα έλεγα. Αυτό που με ενόχλησε ήταν ότι ο πολύς Άκης Πάνου, βγήκε (επαναλαμβάνω στην τηλεόραση) σε αυτή την άθλια κατάσταση.

Από τα παραπάνω, δεν νομίζω να μειώνεται στο έλάχιστο ο καλλιτέχνης Άκης Πάνου. (Φίλοι του ρεμπέτικου είμαστε, γνωρίζουμε τι παιδιά ήταν οι περισσότεροι δημιουργοί του, παρόλα αυτά τους αγαπάμε και ιδιαίτερα αγαπάμε το έργο τους). Απλώς πιστεύω και εγώ αυτά που έγραψε πολύ όμορφα ο christos παραπάνω. Άλλο να μετουσιώνεις τα διαβόλια που σε τυρανάνε σε τέχνη και άλλο να σε καταλαμβάνουν και να σε οδηγούν στο φόνο. Το πρώτο είναι δημιουργία, ενώ το δεύτερο ανθρώπινο δράμα.

Και μια τελευταία κουβέντα για το ενδιαφέρον γράμμα του Άκη Πάνου προς την Μελίνα. Το βρήκα πάρα πολύ ευφυές και την κριτική του ματιά πολύ κοφτερή και διεισδυτική. Όμως γιατί ρε παιδιά ο Άκης Πάνου να ζητάει οτιδήποτε από τον οποιονδήποτε. Όποτε ήθελε έκανε μια εμφάνιση και έπαιρνε όσα ήθελε ή όσα του χρειάζονταν. Δεν έπαιρνε πνευματικά δικαιώματα από τα τραγούδια του? Τι γύρευε από το κράτος? Μα αυτός πρώτος θα έπρεπε να γνωρίζει πως παίζεται το παιχνίδι (και είμαι σίγουρος ότι το ήξερε). Μήπως δεν καταλαβαίνω κάτι?

32

Δεν νομίζω ότι συμφωνώ με τα παραπάνω Κωστή μου. Αν ο καθείς που διαπληκτιζότανε για σοβαρό, σοβαρότατο λόγο δεν λέω, σήκωνε το τουφέκι και σκότωνε, τότε θα ήμασταν μία κοινωνία πολύ χειρότερη από αυτή που είμαστε τώρα. Και προλαβαίνω κάποιους τονίζοντας ότι μιλάμε για την αφαίρεση ζωής. Εγώ δεν μπορώ να ξέρω πολλά για το πως έγινε το φονικό. Η πράξη όμως αυτή καθεαυτή είναι κακή. Και για να μην παρεξηγιέμαι, τονίζω για μία ακόμη φορά ότι κατακρίνω την αφαίρεση ζωής και όχι την πολιτιστική του προσφορά ή το έργο του που είναι τεράστιο. Επίσης φίλε Πάνο πιστεύω ότι από ένα σημείο και μετά ο Πάνου ζούσε ένα απερίγραπτο δράμα και όταν ζεις κάτι τέτοιο πολλά πράγματα μπορούν να συμβούν.

33

Παίδες,
Προφανώς η αφαίρεση ζωής είναι το έσχατο έγκλημα. Δηλαδή είναι αστείο να επιμένουμε σ’ αυτό. Γιατί δεν αφήνουμε (για δέκα λεπτά, όχι παραπάνω) τα αυτονόητα και να δούμε λίγο την εκδικητικότητα με την οποία αντιμετωπίστηκε ο Πάνου;

Εβαλα κάποια ερωτήματα που τα προσπερνάτε (δικαίωμά σας αλλά εγώ τα επανατοποθετώ και δικαίωμά σας να ξανα-ματα-προσπεράσετε):

  • Ένα θέμα το φονικό καθεαυτό (καταδικαστέο. τελεία. πόση ακόμη κοινοτοπία μπορεί κανείς να προσθέσει σ’ αυτό; έλεος!).

  • Ένα άλλο είναι η πολιτισμική προσφορά του Πάνου, που αμφισβητήθηκε στην απόφαση! Και αυτό είναι το κρισιμότερο γιατί αποδεικνύεται περίτρανα ότι την έχουν στημένη σε όσους δεν λυγάνε τη μέση τους! Συνδυάστε το με το posting της Κυριακής και βγάλτε τα συμπεράσματά σας για τα περί “Εκ προμελέτης” και περί “Ο κατηγορούμενος δεν πρόσφερε και ιδιαίτερα στα πολιτισμικά πράγματα του τόπου”.

Τι κάνει νιάου - νιάου στα κεραμίδια; Η ΓΑΤΑ παίδες. Ποτέ δεν ήταν ο σκύλος. Πάντα η γάτα ήταν.

Στο τέλος της γραφή, στο δικηγόρο του έλεγε “εγώ τον έχω δικάσει πριν από δαύτους ισόβια τον εαυτό μου, μην κουράζεσαι άδικα”.

Κοντολογίς, η απόρριψη της πολιτισμικής προσφοράς του είναι αυτό που ΟΦΕΙΛΕ να ενοχλεί και ο ΤΡΟΠΟΣ με τον οποίο του την φορέσανε.
Του ρίξανε ισόβια αλλά ήτανε εις θάνατο.
Ο Ακης Πάνου δεν πρόσφερε και ιδιαίτερα στα πολιτισμικά πράγματα του τόπου!
Εις θάνατο δηλαδή.

Να λοιπόν που πρέπει σώνει και ντε να βγεί ο Ακης σκατένιος (έκανε οικογένεια με την Άννα ενώ ήταν παντρεμένος με τη Δήμητρα), ανυπόληπτος (είχε όπλο στο σπίτι του - σιγά ρε!), μπαμπέσης (εκ προμελέτης) και βεβαίως αρχιτεμπέλαρος (ως μη έχων προσφέρει).

Τα υπόλοιπα κυκλοφοράνε στο διαδίκτυο.
Είχε βουήξει ο τόπος απ’ την απόφαση του δικαστή.

Δεν έχω τίποτα άλλο να πω.

34

Θα επρεπε να είχε εκτιμηθεί η προσφορά του Άκη Πάνου στον πολιτισμό μας, τουλάχιστον.
Είναι πολύ σημαντικό το στιχουργικο του έργο.
Όπως επισης και το δικαιολογητικό του προτερου έντιμου βίου: δεν είχε πειραξει ούτε μηρμήγκι στη ζωή του μέχρι τότε.

Ολα αυτά τα δικαιούνται και ο τελευταίος κατηγορούμενος του ποινικού δικαίου!

35

Και όμως!

Δεν του αναγνωρίστηκε το ελαφρυντικό της πολιτισμικής προσφοράς, αυτού που υπήρξε ο πιο ολοκληρωμένος λαϊκός καλλιτέχνης:

όχι μόνο ποιητής με ένα πηγαίο ταλέντο, αλλά και μελωδός, μπουζουκιστής, ενορχηστρωτής, ερμηνευτής, κατασκευαστής μπουζουκιών.

Μια αστείρευτη πηγή δημιουργίας με τραγούδια γεμάτα δυναμισμό…

Ούτε και του έντιμου βίου, όπως έχει γίνει σε άλλες περιπτώσεις.
Αυτός ο τόσο τρυφερός και προστατευτικός στην Άννα και στα παιδιά του, αλλά και στη Δήμητρα, στην άλλη γυναίκα, για την οποία ακόμα και τη στιγμή της δικής του συντριβής ανησυχούσε για το τι εκείνη θα απογινόταν…

Είναι που σ΄αυτό τον τόπο περισσεύει η υποκρισία και χάνουμε την ουσία.

Αλλά ακριβώς, η απόφαση ήταν εις θάνατον.
Έπρεπε να ληφθεί το μήνυμα πως δεν χωράνε σ΄αυτή την κοινωνία όσοι δεν είναι αρκετά οσφυοκάμπτες.

Έτσι, φρόντισαν να απαλλάξουν την κοινωνία απ΄αυτόν τον άνθρωπο, μόνο που δεν θα βρουν τρόπο να απαλλαχτούν από τα “παρωχημένα” τραγούδια του.

Αυτά πέρασαν ήδη στην αιωνιότητα.

36

Τι κατακλυσμός είναι αυτός!.. Συνοπτικά λοιπόν, αφού πρώτα διευκρινίσω ότι δεν είχα παρακολουθήσει καθόλου τη δίκη:

Απαιτείτε δηλαδή από το δικαστήριο να λάβη υπόψη του, κατά την εκτίμηση της πράξης, τους κώδικες τιμής του Άκη Πάνου, ή την υπάρχουσα νομολογία; Αν το δεύτερο δεν σας κάνει, ξεκινήστε εκστρατεία για να αλλάξει η νομολογία της χώρας. Αλλά εκτός από αυτούς τους κώδικες τιμής, φροντίστε να περιληφθούν και εικείνοι των αναρχικών, των όποιας μορφής περιθωριακών, των, των, των… Να δούμε σε τι νομολογία θα καταλήξετε και πώς αυτή θα μπορέσει να εφαρμοστεί.

Ώστε τον σκότωσε, γιατί φοβόταν τα χειρότερα για την κόρη του. Τι είναι χειρότερο από μία σφαίρα στο κεφάλι; Τη μάνα του φονευθέντος τη ρώτησε κανείς αν εκείνη φοβήθηκε τα χειρότερα;

Και μετά από όλον αυτόν τον κατακλυσμό επανέρχεσαι, Ελένη, πως δεν του αναγνωρίστηκε η πολιτισμική του προσφορά ως ΕΛΑΦΡΥΝΤΙΚΟ. Επαναλαμβάνω: Δύο μέτρα και δύο σταθμά, δηλαδή. Οι έχοντες κορυφαία πολιτισμική προσφορά επιτρέπεται να σκοτώνουν και να φεύγουν με λίγα χρονάκια, οι άλλοι όχι.

Φυσικά, για το ελαφρυντικό του προτέρου έντιμου βίου συμφωνώ. Αλλά το μήνυμα, όπως εγώ το βλέπω, είναι όχι πως δεν χωράνε στην κοινωνία όσοι δεν μας κάνουν, που αυτό εφαρμόζεται με χίλιους δυό τρόπους δά, και όχι μόνο από τα δικαστήρια, αλλά «σκότωσες, θα υποστείς τις συνέπειες». Μήπως και αυτό δεν σας κάνει; Γιατί τότε να καταργηθούν οι όποιες ποινές, για οτιδήποτε, οπότε και θα εκλείψει και η ανάγκη για δικαστήρια (χμ… αυτό το τελευταίο σαν ωραίο μου φαίνεται…)

37

Νίκο,

Σύμφωνα με τη νομολογία ισχύουν κάποια ελαφρυντικά σ΄αυτές τις περιπτώσεις που συνεκτιμούνται για όλους τους κατηγορούμενους ανεξαιρέτως, δεν ζήτησε κανείς να ισχύσουν κατ΄εξαίρεση για τον Πάνου.

  1. Του πρότερου έντιμου βίου.
    Αυτό σημαίνει ανταπόκριση της προηγούμενης πορείας του δράστη στα σύγχρονα πρότυπα ζωής με τέτοια συνέπεια, ώστε το έγκλημα να εμφανίζεται ως παραφωνία με βάση την, έως την εκδήλωση παραβατικής συμπεριφοράς, ζωή του.
    Αυτό το ελαφρυντικό απορρίφτηκε στην περίπτωσή του…
    Κι εδώ μπαίνει το θέμα των προτύπων κοινωνικής συμπεριφοράς, σε οικογενειακό, επαγγελματικό ή άλλο επίπεδο, τα οποία το δικαστήριο δεν δέχτηκε ότι κάλυπτε ο Πάνου!
    (Για τον κίβδηλο κομφορμισμό εξήγησα πιο πάνω).

  2. Ο φόνος που διαπράχτηκε εν βρασμώ ψυχής, πράγμα που συνέβη στην περίπτωσή του, αν λάβουμε υπόψη μας τις βαριές κουβέντες που αντάλλαξαν στη συνάντησή τους θύτης και θύμα.
    Αυτό επίσης απορρίφτηκε και με το επιχείρημα της κατοχής όπλου (σαν να είναι ο μοναδικός που κατέχει όπλο.)
    Αντίθετα το δικαστήριο σκανδαλωδώς δέχτηκε πως ο φόνος διαπράχτηκε σε ήρεμη ψυχική κατάσταση, αν είναι δυνατόν, αν σκεφτούμε τη φόρτιση θύτη και θύματος, την ένταση που υπήρξε, τους αναμενόμενους διαπληκτισμούς μεταξύ τους κλπ.
    Στο κάτω της γραφής δεν είχαν βρεθεί σε μια οικογενειακή γιορτή ούτε σε γλέντι…

  3. Της σημαντικής προσφοράς, κοινωνικής ή πολιτισμικής, στον τόπο.
    Η απάντηση του δικαστή ήταν καταπέλτης:
    «Ο κατηγορούμενος δεν πρόσφερε και ιδιαίτερα στα πολιτισμικά πράγματα του τόπου…».
    Ήταν αυτό που «σκότωσε» τον Πάνου, όχι τα προηγούμενα, για εκείνα το είχε πάρει απόφαση.
    Και για την αξία του είπαμε ήδη, ας μην επανέλθω σ΄αυτό.

(Όσον αφορά στον κώδικα τιμής και αξιών, το ανέφερα για να κατανοήσουμε την πράξη του, όχι ως επιχείρημα απαλλακτικό).

38

Ελένη, για το 1 ήδη συμφώνησα. Για το 2, αφού υπενθυμίσω ότι δεν είχα παρακολουθήσει τις λεπτομέρειες της δίκης, να παρατηρήσω ότι άλλο η κατοχή όπλου (ναι, δεν είναι ο μοναδικός που κατέχει όπλο) και άλλο το να το έχεις μαζί σου όταν πάς να διαπληκτισθείς, αφού έτσι καθίσταται προφανές τι έχεις στο μυαλό σου. Δεν φαντάζομαι ο Άκης Πάνου να μην αποχωριζόταν ποτέ το περίστροφό του, γιατί τότε θα μου έρθουν στο νού σκέψεις διαφορετικές από εκείνες του (κατανοητού, φυσικά) κώδικα αξιών του.

Για το 3, αφού το λές κάτι θα ξέρεις, εγώ δεν ξέρω. Γιαυτό μου φαίνεται πολύ παράξενο, ο Νομοθέτης να προβλέπει ότι αλλοιώς θα κριθεί ένας κοινός θνητός και αλλοιώς ένας με σημαντική κοινωνική ή πολιτισμική προσφορά στην κοινωνία. Ειδικά σε περίπτωση ανθρωποκτονίας. Και φυσικά δεν συμφωνώ.

Όσο για τον δικό του κώδικα τιμής και αξιών (του Α. Π.), ο Νασρεντίν Χότζα το είπε με μία μόνο φράση: «δίκιο έχεις, αλλά που να τό ΄βρεις…».

39

τελικα κανα στοιχειο γι αυτη την εκδήλωση θα ακούσουμε; ή η εκδήλωση ακριβως γι αυτο το λόγο γίνεται;

40

Πήγαν σπίτι του και τον ξύπνησαν για να του ανακοινώσουν ότι “παντρευόμαστε”. Αντάλλαξαν βαριές κουβέντες, ο Πάνου ξεθάβει το περίστροφο απ’ τον πάτο του καναπέ και το δίνει στο θύμα λέγοντας “άμα είσαι τόσο μάγκας, ρίξε μου” (κάτι που δεν έγινε) και κάποτε στη συνέχεια έγινε το φονικό. Δεν το είχε μαζί του για να πάει να διαπληκτισθεί.
Αυτά για τα περί “εκ προμελέτης”.

Οχι, απ’ όσο ξέρω - χωρίς να είμαι νομικός - ισχύει ακόμα και αν δεν έχεις γράψεις τραγούδια. Με την “προσφορά στην κοινωνία” στοιχειοθετείται το “έκτατο”, το “στιγμιαίο” του γεγονότος. Οπως περίπου δικάστηκαν οι χουντικοί (λέμε τώρα). Αν ο Πάνου δούλευε όλη του τη ζωή στη φάμπρικα 06:00 με 14:00 (δηλ. αν ήταν κοινός θνητός) θα ήταν πιό εύκολο.
Πάντως, όποιος έχει σκοπό να ξαπλώσει κανέναν, ας γράψει και κάνα καλό τραγουδάκι πιο πριν. Μπορεί στον Πάνου να μη βοήθησε (που δεν το ήθελε κιόλας), αλλά… τρέχα γύρευε το πως δουλεύει η δικαιοσύνη!

Η φράση αυτή συνοψίζει και την δική μου άποψη Νίκο.

Για το πρώτο σκέλος της ερώτησής σου, γράφεις “ΦΕΣΤΙΒΑΛ ΑΘΗΝΩΝ” στο google και ψάχνεις το πρόγραμμα του καλοκαιριού. Δε πιστεύω να θες να το κάνει π.χ. ο Νίκος ή η Ελένη αντί για σένα.

Για το δεύτερο σκέλος της ερώτησής σου, η απάντηση είναι ότι: Δεν γνωρίζω - ούτε και γνωρίζω κανέναν που να γνωρίζει - για ποιό λόγο κάνει συναυλία για τον Πάνου το Φεστιβάλ Αθηνών. Αν επικοινωνήσεις με τον Γιώργο Λούκο (πρόεδρος του Δ.Σ. & καλλιτεχνικός διευθυντής) ίσως λύσεις τις απορίες σου.