Καλησπερα παιδια θελω την βοηθεια σας!
Σε τι κλιμακα ειναι αυτο το τραγουδι?
Σε Ρε μινόρε είναι γραμμένο είναι το τραγούδι.
Η αυτοβιογραφία του απο την Αγγελική Βέλλου Καϊκλ - εκδόσεις Παπαζήση. Να την αγοράσεις!!!
Δεν σηκώνει και πολλές απόψεις- διότι στην ουσία διαβάζεις αυτά που ο ίδιος ο Μάρκος είχε γράψει και είχε πει στην αυτοβιογραφία που η συγκεκριμένη έκανε βιβλίο.
Άμα τα λέει καλά ο Βαμβακάρης… Καλά τα λέει.
Φίλε Μαρίνο, η αυτοβιογραφία του Μάρκου είναι όχι απλώς ένα θεμελιώδες βιβλίο, αλλά και πάρα πολύ ωραία γραμμένο. Σαν αυτοβιογραφία που είναι, την έχει γράψει ο ίδιος, ο οποίος μπορεί να ήταν μισοαγράμματος αλλά είχε μια εξαιρετική δύναμη στο λόγο του. Νομίζω ότι αν την πιάσεις δύσκολα θα την αφήσεις πριν την τελειώσεις, σε μια-δυο μέρες.
Σημαντικές και ενδαφέρουσες πληροφορίες για τη μουσική ζωή και τη ζωή γενικότερα στην παλιά Σύρα και τον Πειραιά, τους τεκέδες, τα μουσικά μαγαζιά, τους πρόσφυγες, την ιστορία πολλών τραγουδιών, προσωπικές μαρτυρίες για άλλα γνωστά πρόσωπα του ρεμπέτικου, κλπ. Και βέβαια η φιλοσοφία ενός απλού σοφού ανθρώπου από τα κατώτερα εργατικά στρώματα που χωρίς υπερβολή «έζησε πολλά».
Για να τα λέμε όλα, κάπου προς τα τελευταία κεφάλαια λίγο χάνεται ο ειρμός. Έχει μερικές φορές επαναλήψεις, μικροασυναρτησίες, και γενικά κάποια σημεία είναι πιο αδούλευτα, χωρίς να θίγουν τη συνολική μεγάλη αξία του βιβλίου.
Στο τέλος το βιβλίο συμπληρώνεται από μερικές συνεντεύξεις που πήρε από το Μάρκο η Αγγελική Κάιλ, μια φοιτήτρια (τότε) από την ομάδα που τον «ξαναανακάλυψαν», η οποία είχε και την επιμέλεια της έκδοσης.
Πριν μερικούς μηνες το χάριζε η (τότε) Ελευθεροτυπία. Τώρα θα πρέπει να το αγοράσεις, και θεωρώ ότι αξίζει οπωσδήποτε τον κόπο.
Επισης θα ηθελα να πω οτι το ταξιμι στο παραπανω κομματι δεν το παιζει ο Μαρκος αλλα ενας απ΄τους γιους του(Στελιος ή Δομενικος)
Σιγουρα ακουγετε πολυ ενδιαφερον και απο αυριο θα το ψαξω…Τα λογια και οι αποψεις που εχω παρει ειναι παραπανω απο καλες.Απο οτι καταλαβα αξιζει τον κοπο και με το παραπανω
Σε συνδυασμο με το βιβλιο ‘‘Ο Αγιος μαγκας’’ που περιλαμβανει αφηγησεις του Στελιου για το Μαρκο και τις εχει καταγραψει ο Μανος Τσιλιμιδης, η αυτοβιογραφια του Μαρκου αντικατοπτριζει πληρως το μεγαλειο της συγκεκριμενης προσωπικοτητας και της εποχης γενικοτερα.
Εγώ πάντως δεν την έχω βρει την Αυτοβιογραφία του Μάρκου, την είχα δανειστεί όμως και έχω κρατήσει σημειώσεις.
Μια ερώτηση, μια και αναφερόμαστε στο Βαμβακάρη.
Κατά τη γνώμη σας πού οφείλεται ο χαρακτηρισμός του ως “Πατριάρχη” του ρεμπέτικου;
Άλκηστη, δεν ξέρω ποιος πρωτοέβγαλε αυτό τον χαρακτηρισμό και πώς τον τεκμηρίωσε (λογικά πρέπει να προέρχεται από κάπου συγκεκριμένα και όχι έτσι γενικώς από παντού), μπορώ όμως να υποθέσω τουλάχιστον δύο ερμηνείες:
α) Η πιο αντικειμενική: Ο Βαμβακάρης ήταν ο πρώτος που ηχογράφησε μπουζούκι στην Ελλάδα, και ο πρώτος ακόμη και εκτός Ελλάδος που ηχογράφησε πολλά τραγούδια. Αυτό σημαίνει ότι διέδωσε τον ήχο του οργάνου και του είδους σε πολύ περισσότερα αφτιά, αφού μέχρι τότε μόνο μ’ έναν ζωντανό μπουζουξή μπροστά σου μπορούσες ν’ ακούσεις τέτοιες μουσικές, οπότε ήταν μουσικές κυρίως συγκεκριμένων κύκλων. Σημαίνει επίσης ότι τα πρότυπα που έθεσε για τους μεταγενέστερους μουσικούς ήταν γερά, και λόγω ποσότητας (άφησε πολλές δεκάδες τραγούδια σε δίσκο) και λόγω εποχής (δεν υπήρχαν τέτοια πρότυπα πιο πριν ή υπήρχαν πάρα πολύ λιγότερα). Οπότε τελικά, από αυτή την άποψη, είναι θέμα δισκογραφίας.
β) Η πιο υποκειμενική: Ο Βαμβακάρης βρίσκεται ακριβώς πάνω στο σύνορο μεταξύ ανώνυμης παράδοσης και επώνυμης δημιουργίας. Με το ένα πόδι πατάει εδώ και με το άλλο εκεί, αλλά το καθένα πατάει πολύ γερά. Και στους δύο χώρους έχει αφήσει πολυάριθμα και αξιόλογα ηχογραφημένα τεκμήρια. Είναι ο μόνος που το έκανε αυτό σε τόσο μεγάλο βαθμό, τουλάχιστον απ’ όσο μπορούμε να ξέρουμε από τις ηχογραφήσεις. Υπήρξε πιο πριν η γενιά των αμερικάνων, Κατσαρού, Παπαγκίκα κλπ., που επίσης κινούνταν και στους δύο χώρους, αλλά αυτοί ήταν καθαρά ερμηνευτές. Υπήρξαν, ταυτόχρονα και μαζί με τον ίδιο, ο Μπάτης και ο Δελιάς, ο πρώτος πιο του ανώνυμου και ο δεύτερος πιο του επώνυμου, αλλά δε μας έχουν αφήσει τόσα δείγματα της μουσικής τους. Υπήρξαν λίγο ύστερα οι μουσικοί σαν τον Παπαϊωάννου που έγραφαν και έπαιζαν μόνοι τους δικά τους καινούργια τραγούδια, δημιουργώντας, ανακαλύπτοντας και διαμορφώνοντας το είδος, αλλά (τουλάχιστον σε επίπεδο δισκογραφημένης παραγωγής) αυτοί δεν ασχολήθηκαν τόσο με τον παλιότερο κλάδο της ανώνυμης παράδοσης. Τον Βαμβακάρη είναι δυνατόν να τον παρακολουθήσεις νοερά από τη στιγμή που «μαθαίνει» μέχρι τη στιγμή που «έχει μάθει»!
Υποθέτω ότι όλοι οι μετ’ αυτόν, πριν βγάλουν τόσα δικά τους τραγούδια ώστε να γεμίζουν πρόγραμμα μόνο μ’ αυτά, θα έπαιζαν και παλιότερα: από ανώνυμα μέχρι τραγούδια των προηγούμενων και σύγχρονών τους δημιουργών, δηλαδή ο ένας του άλλου. (Και άλλωστε ακόμη και όταν είχαν πλέον αρκετά μεγάλη παραγωγή, δε νομίζω να έπαιζαν κάθε βράδυ αποκλειστικά τα δικά τους.) Αυτά όμως δεν τα ηχογράφησαν, εκτός από περιπτώσεις συγκεκριμένων συνεργασιών. Και γιατί άλλωστε να τα ηχογραφούσαν; Ο Μάρκος όμως έγραψε σε δίσκο πάρα πολλά από τα τραγούδια μέσω των οποίων ανδρώθηκε μουσικά.
Από αυτή την άποψη λοιπόν είναι θέμα δημιουργίας και μουσικής προσωπικότητας, αλλά και πάλι βρίσκεται σε συνάρτηση με τη δισκογραφία.
Ειναι επισης ο κυριος συνθετης και σολιστας της Τετραδος του Πειραιως, που ειναι και η πρωτη “επισημη” ρεμπετικη κομπανια με μπουζουκια, που ηχογραφουσε κιολας. Επι πλεον, ο τροπος που ερημνευε ο ιδιος τα τραγουδια του, αυτο το ηχοχρωμα που ολοι εχουμε ταυτισει με το ρεμπετικο ακουσμα, συνεστησε σχολη ακομα και απο οταν ξεκινησε να ηχογραφει. Η τεχνικη του, οι φρασεις του, ακομα και το κουρδισμα (εκεινος ειναι που καθιερωνει το ρε λα ρε) ειναι ο ακρογωνιαιος λιθος, το θεμελιο του μπουζουκιου ως ρεμπετικου οργανου.
…Και ΣΥΜΠΑΝΤΑΡΧΗΣ…χωρίς ίχνος υπερβολής
Δεν ήταν και η ηγετική φυσιογνωμία στην πρώτη ορχήστρα με μπουζουκομπαγλαμάδες που εμφανίστηκε σε κέντρο διασκέδασης;
Επισης πιστευω οτι ηταν αυτος που καθιερωσε και τους δρομους (μουσικες κλιμακες) στο μπουζουκι…Εαν κανω λαθος διορθωστε με
Βεβαίως και δίκαια θεωρείται ο Μάρκος “πατριάρχης του ρεμπέτικου”.
Αν το ρεμπέτικο θεωρείται αυτόνομο είδος, μια ξεχωριστή αισθητική δημιουργία, αυτό το οφείλει κυρίως σ’ αυτόν.
Ο Μάρκος ήταν εκείνος που δημιούργησε το ρήγμα στη μουσική, ώστε να είναι ευδιάκριτο το πέρασμα από την ανώνυμη δημιουργία στην επώνυμη.
Κοιτάζοντας τη δισκογραφία του, από το '35 και μετά, μέσα σε δυο μόλις χρόνια δηλαδή από τη δισκογραφική του παρουσία, υπάρχει ένα προσωπικό, ξεχωριστό ύφος και είναι εμφανείς οι αλλαγές στο στίχο, στη μουσική, ακόμα και στο παίξιμο του μπουζουκιού από τη μέχρι τότε παράδοση, από ό,τι ίσχυε μέχρι τότε.
Η τομή με το παρελθόν είχε ήδη επιτευχθεί και αυτό οφειλόταν στο Βαμβακάρη.
Νομίζω ναι.
Όχι, οι δρόμοι είναι πολύ παλιά ιστορία (αιώνων).
Να προσθέσω ότι στο ζήτημα της προσωπικής δημιουργίας ήταν ο πρώτος διδάξας στο πειραιώτικο στυλ, έτσι; Στο μικρασιάτικο η αρχή είχε γίνει, και στον καιρό του υπήρχε ήδη εμπεδωμένη παράδοση, η οποία όμως σιγά σιγά έσβησε.