Το “μαρτύριο” της μουσικής συνεχίζεται (ΕΛΕΥΘΕΡΟΣ ΑΝΘΡΩΠΟΣ 2/8/1931)
Πουθενά οι λέξεις καντάδα ή κανταδόρος. Μήπως αυτές οι λέξεις μπήκαν στο λεξιλόγιο της ελληνικής από τα ισπανικά, μαζί με την εστουδιαντίνα;
Η καντάδα ως αντίδοτο στις “αμανεδοειδείς ή ζουγκλοπλήκτους συνθέσεις” που μας παρουσιάζουν ως καθυστερημένο μουσικά λαό (ΕΘΝΙΚΟΣ ΚΗΡΥΞ 25/8/1934)
Πολύ ενδιαφέρον ρεπορτά της αθηναϊκής νύχτας του 1936 (ΑΚΡΟΠΟΛΙΣ 23/2/1936), όπου μεταξύ άλλων βρίσκουμε στο υπόγειο του Μπαγκείου τον βιολιστή Μανισαλή και τον πιανίστα Νίκο Κοντό ενώ παράλληλα “απαγορεύονται οι ζεϊμπέκικοι χοροί και τα άσματα”…
Πολύ καλό ρεπορτά στα ενδότερα μιας ηχογράφησης στην Κολούμπια (ΒΡΑΔΥΝΗ 25/3/1936)
Εδώ το πλήρες κείμενο:
https://srv-web1.parliament.gr/main.asp?current=8714659
Ίσως λαθεύω, αλλά δεν θυμάμαι να έχει ξαναπαρουσιαστεί τόσο πρώιμη διαφημιστική καταχώριση του ΤΖΙΜΗ (του μετέπειτα ΧΟΝΤΡΟΥ;) (ΑΚΡΟΠΟΛΙΣ 9/10/1938)
Ευμενής υποδοχή από τον Τύπο της πρόσφατης νομοθετικής ρύθμισης για τη λογοκρισία των δίσκων γραμμοφώνου (Η ΕΘΝΙΚΗ 3/3/1939)
Η πρώτη (ίσως) διαφήμιση του Τζίμη, με την συγκεκριμένη εικόνα μας έρχεται από τα 1936. Στην εφημερίδα “Ακρόπολις” στις 26 Ιουνίου του 1936 βρίσκουμε την παρακάτω διαφήμιση με τετράστιχο για τον Τζίμη.
Μερικές μέρες πιο πριν στου “Τζίμη” βρίσκουμε την Ελβίρα ντε Ιντάλγκο, η οποία τα “έτσουξε” λιγάκι όπως μας ενημερώνει πάλι η ίδια εφημερίδα στις 10 Ιουνίου του 1936.
Με την ευκαιρία των δημοσιεύσεων του Άνθιμου, να συμπληρώσω στα παραπάνω για τον “Τζίμη” ότι έκανε εγκαίνια στο γνωστό μαγαζί της Αχαρνών, στις 8 Δεκεμβρίου του 1934 σύμφωνα με τις παρακάτω διαφημίσεις της ταβέρνας του.
Η πρώτη διαφήμιση του “Τζίμη” δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα “Ελεύθερος Άνθρωπος” στις 27 Νοεμβρίου του 1934.
Οι επόμενες διαφημίσεις μπήκαν στο “Έθνος” .
Πρώτα στις 3 και 4 Δεκεμβρίου 1934 η παρακάτω διαφήμιση
Μετά στις 7/12
Και τέλος ανήμερα των εγκαινίων στις 8/12/1934.
Η ταβέρνα του Τζίμη “του Χοντρού” αποτεφρώθηκε στις 26/2/1963, όπως διαβάζουμε στην εφημερίδα “Ελευθερία”.
Από το απόσπασμα: “Η αστυνομία φρονεί ότι το πυρ προήλθεν από τσιγάρον το οποίον έπεσεν εις σωρούς από σερπαντίνες και κομφετί”.
Δηλαδή, σαν σήμερα! Πες μας Ελένη, τυχαία δημοσίευσες σήμερα ή περίμενες επί τούτου να περάσουν οι μέρες;
Ο Τζίμης, παρά το υπερβολικόν πάχος του, φυσικά θα επέζησε, σε αντίθεση με άλλον, 29ετή μάλιστα, εκ Συρακουσών της Νέας Ιερσέης (New Jersey) που δεν τα κατάφερε, έστω κι αν δεν κάηκε το σπίτι του, όπου είχε καταβροχθίσει έξη πίτσες και καταναλώσει μια κάσα μπίρες (η είδηση, λίγο πιο κάτω).
Επειδή κι εγώ πέρασα τα 35, καταλαβαίνω το συντάκτη .
Παίζουν τραγούδια του Κόκκινου ο οποίος είχε πεθάνει 14 χρόνια πριν, και τα επτανησιακά και δημοτικά που είναι ακόμα παλιότερα. Οι ζουγκλόπληκτοι κατονομάζονται, η τζαζ και η χαβάγια. Η τζαζ ειδικά συνάντησε κι αλλού αντιδράσεις, θυμάμαι στο «Ελεύθερο Πνεύμα» του Θεοτοκά, στο παράρτημα, μια από τις αρνητικές κριτικές να επικεντρώνεται στο ότι ο συγγραφέας ενθουσιάζεται με τη τζαζ.
Η οπερέττα δε ξέρουμε σε πιο στρατόπεδο ανήκει, στο παλαιοαθηναϊκό ή το ζουγκλόπληκτο;
Η κεμαλική απαγόρευση του αμανέ (ΕΛΕΥΘΕΡΟΝ ΒΗΜΑ 24/11/1936)
Δεν θα ζημιωθούμε αβ λείψυουν και τα “περίφημα ρεμπέτικα” (ΑΝΟΡΘΩΣΙΣ 28/6/1938)