Αριστερά και Ρεμπέτικο

Και μια παλιά (1980) ανάλυση (όχι δική μου) που αναρτήθηκε ξανά πρόσφατα σε μια αρχειακή ιστοσελίδα. Είχε γραφτεί για το τότε περιοδικό-εφημερίδα ΡΗΞΗ. Παρά τις όποιες ενστάσεις έχει ενδιαφέρον ακόμη και για την οπτική της δεκαετίας του '80

Ιδεολογία και ψυχολογία του ρεμπέτη

Γεια σας,

Σχετικά με τη σχέση της Αριστεράς και το ρεμπέτικο, έχω βρει ένα αγγλόφωνο άρθρο πάνω στο θέμα, που μπορεί να ενδιαφέρει. Ο αρθρογράφος κάνει μια περιδιάβαση των απόψεων και θέσεων της Αριστερής "intelligentsias" γύρω από το ρεμπέτικο, βασισμένος σε κείμενα διάφορων εποχών. Δεν έχω καταλάβει ακόμα αν γίνεται να προσθέσεις άρθρα σε PDF στο χώρο της ιστοσελίδας…πάντως, αν θέλει κανείς να διαβάσει το άρθρο, γράψε μου ένα Π.Μ. και θα το στείλω. Ο τίτλος του άρθρου είναι:

ʽForbidden Fruitsʼ and the Communist Paradise: Marxist Thinking on Greekness and Class in Rebetika

Δεν ξέρω αν έχει ήδη ειπωθεί, αλλά ίσως θα πρέπει να έχουμε υπόψη μας ότι αυτοί που εκφράζονταν “επίσημα” για το ρεμπέτικο από την πλευρά της Αριστεράς ήταν όλοι λόγιοι, που μάλλον ανήκαν οι ίδιοι στη μεσαία τάξη, ή είχαν τουλάχιστο μια τέτοια προέλευση. Και αυτό είναι φυσικό, αν σκεφτεί κανείς τις συνθήκες εκπαίδευσης στην Ελλάδα τις δεκαετίες του 30 και 40 (και ίσως και αργότερα), όπου μια μεγάλη μερίδα του λαού ήταν ή αναλφάβητοι ή είχαν μια πολύ βασική μόρφωση. Δηλαδή,αυτοί που έφτασαν να γράφουν σε εφημερίδες και περιοδικά, είτε ήταν της Δεξιάς είτε της Αριστεράς, ήταν άνθρωποι που προέρχονταν από ανώτερα κοινωνικά στρώματα…σε σχέση με τους εργάτες και τους “λούμπεν”, εννοώ. Μπορεί γ’ αυτό οι Αριστεροί διανοούμενοι να έβλεπαν το ρεμπέτικο και αργότερα τα λαϊκά του Καζαντζίδη λιγάκι απ’ έξω. Μια υπόθεση κάνω, δεν έχω στοιχεία, βέβαια. Σίγουρα θα υπήρχαν και αυτοδίδακτοι στην Αριστερά, που είχαν μια άλλη επαφή με τη λαϊκή μουσική, αλλά που παρόλα αυτά θεωρούσαν τα χασικλήδικα επιζήμια για το λαό.

Εύα

Άρθρο για την Αριστερά και το ρεμπέτικο

Το άρθρο αυτό του Γιάννη Ζαϊμάκη δημοσιεύτηκε στο Music and Politics στις αρχές του 2010. Ξεκινάει με δύο φράσεις από ποίημα του Βολφ Μπίερμαν, που έχει μελοποιήσει ο Θάνος Μικρούτσικος (Πολιτικά τραγούδια, Λύρα 1975). Τις μεταφράζω από την αγγλική τους μετάφραση:

“Ότι και να γίνει, η γή θα κοκκινίσει. (…) Θα φροντίσουμε γι’ αυτό.”

Μια καλή ιδέα, για όποιον θέλει εποικοδομητικά να συνεχίσει τη συζήτηση αυτή, είναι να παραθέσει σχετική βιβλιογραφία.

Ας ξεκινήσω με την πολύ καλή ιδέα της Εύας για το άρθρο αυτό του Ζαϊμάκη, το οποίο όποιος ενδιαφέρεται μπορεί να διαβάσει εδώ.

Σ’ ευχαριστώ Ελένη, από κει είχα κατεβάσει το άρθρο και το είχα ξέχασει!

Εύα

Μες στο θέμα είναι και το αυτοβιογραφικού χαρακτήρα βιβλίο του Φοίβου Τσέκερη, με τον τίτλο “Εδώ Πολυτεχνείο Στα χρόνια της κατοχής - Από τους αγώνες με τη σπουδάζουσα”, εκδόσεις Εντός, 2007.

50 σελίδες από το βιβλίο είναι αφιερωμένες στις 90 μέρες που πέρασε ο συγγραφέας στα κρατητήρια της Κομαντατούρας στην οδό Κοραή. Στην αφήγηση αυτή σταθερό σημείο αναφοράς είναι, ανάμεσα στα άλλα, και η συνύπαρξη των αγωνιστών της αντίστασης με τους σαλταδόρους, καθώς και με “κάθε καρυδιάς καρύδι”, που κρατούνταν στον ίδιο χώρο.

Ένα μικρό στιγμιότυπο από τις σελίδες του βιβλίου, όπου κάποια μέρα οι Γερμανοί φέρνουν στο θάλαμο δεκάδες ομήρους από την Καλλιθέα, ως αντίποινα για κάποιο σαμποτάζ, και μαζί με αυτούς έναν παλιό καθηγήτη του συγγραφέα από τα μαθητικά χρόνια στο Λύκειο, κι αυτόν σαν όμηρο, προκειμένου να “παρουσιαστούν” τα δύο παιδιά του που ήταν οργανωμένα στην ΕΠΟΝ:

<<…Στην άκρη του κρεβατιού μου στεκόταν όρθιος και ακίνητος ο καθηγητής μου από το Πρακτικό Λύκειο, Δαμιανός.
Απόρησα που τον είδα και δε φαντάστηκα ότι η σύλληψή του θα μπορούσε να είχε κάποια σχέση μ’ εμένα. Βέβαια τα παιδιά του, ο Αλέξης και ο Γιώργος, ήταν Επονίτες και φίλοι μου. Αυτός όμως; Το μόνο του έγκλημα ήταν ότι δίδασκε την αξιοπρέπεια, την ευγένεια και την ανθρωπιά. Όλοι στο Λύκειο τον αγαπούσαμε αυτόν τον ήρεμο άνθρωπο.
Σηκώθηκα και τον χαιρέτησα. Εξεπλάγη που με είδε. “Ήξερα, μου λέει, πως σε είχανε πιάσει, αλλά δε φανταζόμουνα ότι μετά από τόσον καιρό θα βρισκόσουνα ακόμα εδώ”.
Καθίσαμε πλαί - πλάι στο κραβάτι μου και μου διηγήθηκε τι έγινε.
“Ήρθαν οι Γερμανοί να πιάσουνε τα παιδιά. Ο Γιώργος έλειπε, ο Αλέξης κοιμότανε στην ταράτσα. Μόλις άκουσε τη φασαρία κατάφερε να ξεφύγει, πηδώντας σε πλαϊνές ταράτσες. Εμένα με πήρανε σαν όμηρο. Θα με αφήσουνε λένε, όταν παρουσιαστούνε εδώ τα παιδιά. …”

…Με τον καθηγητή μου τα πήγαμε καλά. Ήτανε καλόβολος και υπομονετικός και γρήγορα προσαρμόστηκε στην καινούργια ζωή. Εκείνο που δεν μπορούσε να υποφέρει, με κανένα τρόπο, ήτανε οι βωμολοχίες των σαλταδόρων.

  • “Δεν μπορώ να καταλάβω γιατί, αυτά τα παιδιά, χρησιμοποιούνε τέτοια χυδαία φρασεολογία. Ακόμα γιατί, ενώ τραγουδάνε ωραία, όλα τους τα τραγούδια τα λένε παραφρασμένα προς το χυδαίο”.
    Του είπα ότι, κατά τη γνώμη μου, αυτό είναι πρώτον, μια διαμαρτυρία προς την κοινωνία, που τα αδίκησε τόσο πολύ, και δεύτερο, μια ένδειξη ανδρισμού. Ένα είδος αυτοάμυνας εναντίον των κινδύνων που τα απειλούνε εδώ μέσα. Προ ημερών ένας κρατούμενος ενοχλούσε τόσο επίμονα και τόσο ξετσίπωτα ένα πιτσιρίκο ώστε είχε προκαλέσει την αγανάκτηση όλων. Έτσι κανείς μας δεν επενέβη, όταν, ένα βράδυ, πέσανε πάνω του πέντε - έξι σαλταδόροι και τον κάνανε μαύρο στο ξύλο.
    Συμφώνησε μαζί μου.
    “Βλέπω ότι, ενώ εγώ σου δίδαξα ψυχολογία, στην πράξη με ξεπέρασες. Με έπιασες αδιάβαστο”.
    “Φαίνεται, του λέω, ότι θα σας έλειπε το φύλλο ή θα είσαστε στην Αίγινα”.
    Μ’ αυτό το αστείο, ο καθηγητής μου, ειρωνευότανε, πολλές φορές κάποιο αδιάβαστο μαθητή.
    “Πού τα θυμήθηκες αυτά;”, μού είπε κι έβαλε τα γέλια.
    Παρακάλεσα τους μικρούς να του μιλάνε με σεβασμό και να μην τον φωνάζουνε, “ρε μπάρμπα”. Το τηρήσανε απολύτως. Μόνο που τον φωνάζανε “κυρ Γιάννη” και φυσικά στον ενικό, μα αυτό δεν τον πείραζε.

…Ήρθε κοντά μας ο σαλταδόρος, ο Μπατίρης.
“Κυρ Γιάννη, να σου πω ένα τραγούδι, να το μάθεις στα παιδιά του σχολείου σου, αλλά μετά θα μου πεις και συ ένα. Ξηγηθήκαμε;”
“Εντάξει, λέγε”.
Ο Μπατίρης έβαλε την παλάμη του δεξιού του χεριού πλάι από το στόμα του κι άρχισε.
“Αλλού να πας φιγουρατζή
να κάνεις τη φιγούρα
γιατί κι εγώ φουμάρησα
κι έχω τρελλή μαστούρα.
Ρίχνω τα ζάρια και φέρνω ντόρτια
μπρος στης γκόμενας την πόρτα.
Ρίχνω τα ζάρια και φέρνω εξάρες
και μου τα τρώνε οι αλανιάρες”.
“Λέγε τώρα, η σειρά σου”. Ο καθηγητής σοβαρεύτηκε και με σπασμένη φωνή και με λίγο τρακ, είπε ένα τραγούδι που τραγουδούσανε οι στρατιώτες στους Βαλκανικούς πολέμους.
“Στρατιώτες περνάνε στο δρόμο
γοργό τραγουδώντας σκοπό.
Ντουφέκι κρατάνε στον ώμο
και ξίφος βαρύ στο πλευρό.
Κοπέλα στην πόρτα πετιέται
και λέει το τραγούδι σιγά.
Μ’ ασίκη φαντάρο αγαπιέται
και να ο λεβέντης περνά.
Ο γέρος τους βλέπει και κλαίει
Θαρρεί πως κι αυτός στη γραμμή.
Τ’ ανήλικο αγόρι γυρεύει
στρατιώτης κι αυτό να γενεί”.
Του εξήγησα ότι αυτό το τραγούδι, που είχε γράψει ο Ρώτας πριν 30 χρόνια, τραγουδιότανε και τώρα σαν αντάρτικο τραγούδι. Μόνο που η λέξη “στρατιώτης” είχε αντικατασταθεί με τη λέξη “αντάρτης”.
Ο Μπατίρης έφυγε απογοητευμένος.
“Ώχου μωρ’ αδελφέ μου, εσείς το γυρίσατε στο πατριωτικό” …>>

Το παραπάνω μικρό στιγμιότυπο, απλά σαν δείγμα γραφής…

Σεβαστές οι γνώμες όλων, το ζήτημα κατ εμέ ήταν και είναι η ανάγκη ανθρώπων να έκφρασθούν μέσα από το ρεμπέτικο, επειδή έχω πλέον μια ηλικία ( ζεστά 45) άρα έχω μέσα μου εικόνες και μνήμες από ανθρώπους που είχαν εκ διαμέτρου αντίθετες πολιτικές πεποιθήσεις, αλλά την ίδια αγάπη για το ρεμπέτικο .Λογικό είναι ο καθένας να το βλέπει από τη δικιά του σκοπιά, γιατί εκ των πραγμάτων είμαστε πολιτικά όντα και επειδή το ρεμπέτικο χαρακτηρίσθηκε αστικό τραγούδι ένα παραπάνω.
Τώρα για την Αριστερά γνωρίζω ότι χαρακτήρισε το Ρεμπέτικο ώς πολιτική έκφραση μετά την κατοχή ή κατά τη διάρκεια αυτής το θεωρούσε περιθωριακό και αυτό είναι λογικό,γιατί η πλούσια θεματολογία και η τόσο μεγάλη αποδοχή που είχε από τις μεσαίες και κάτω κοινωνικές Τάξεις το έκαναν εργαλείο έκφρασης και μηνυμάτων…τυχαίο δεν νομίζω ,αλλά πάλι λέω δεν πειράζει .
Για μένα αυτή η στάση της Αριστεράς δεν με ενοχλεί επαναλαμβάνω γιατί νομίζω ότι οτι ήταν ο μόνος επαναπροσδιορισμός που έκανε όλες αυτές τις δεκαετίες. Δεν με ενοχλεί ,γιατί μενω στον χαρακτηρισμό του Ρεμπέτικου ώς Αστικού βλέπω με συμπάθεια την αριστερά και τους αγώνες της αλλά δεν θα επεκταθώ παραπέρα.

Αυτή τη στιγμή έχει εκπομπή στη ΝΕΤ για το ρεμπέτικο ‘‘Όλοι οι εργάτες του ντουνιά’’

Σ ευχαριστούμε για την πληροφορία… η παρουσία του κουνάδη στην εκπομπή λιτή και όμορφη για όλους όσους τον παρακολούθησαν όλα αυτά τα χρόνια.

Υπήρξε πολύς πόνος παιδιά τα δύσκολα χρόνια και γι αυτό απόψεις απο κάθε πλευρά έχουν βάση και φόρτιση η αλήθεια πάντα είναι ότι η διασκέδαση , το τραγούδι θέλει παρέα.

post #40

Όντως να μην το ξεχνάμε ( πιο γνωστός ως Τσιτσάνης ο Εαμίτης ).

ΒΑΣΙΛΗΣ ΤΣΙΤΣΑΝΗΣ-ΜΗΧΑΝΗ ΤΟΥ ΧΡΟΝΟΥ-PART1 7:48 … 10:36-10:48 (Βρε Σώτο με τις μαρτυρίες σου)

ΒΑΣΙΛΗΣ ΤΣΙΤΣΑΝΗΣ-ΜΗΧΑΝΗ ΤΟΥ ΧΡΟΝΟΥ-PART2 00:00 - 00:40

post #72

Ο Ντίνος Χριστιανόπουλος έχει πει σε εκπομπή πως στο βουνό τον ανέβασαν με τη βία για να τους γράψει τραγούδια

Το μήνυμα διαγράφηκε μετά από αίτηση του συγγραφέα

με τον φοβερό διώκτη των κομμουνιστών και ‘προστάτη’ του ρεμπέτικου στη Θεσσαλονίκη

τώρα μάλιστα!!!

Τί αναλαμπή ήταν αυτή;

Μαρτυρία του ίδιου του Τσιτσάνη:
Τραγούδια όπως λένε “αντιστασιακά”, τέτοια έγιναν στα βουνά. Εγώ έχω γράψει δύο τέτοια, ένα για τους αντάρτες και ένα επαναστατικό, όταν πλησιάζαμε στην Απελευθέρωση. Αυτό για τους αντάρτες είναι σε ρυθμό χασάπικο 2/4, το δε επαναστατικό είναι μαρς. Τα έγραψα τα τελευταία χρόνια πριν από την Απελευθέρωση και τα τραγουδούσαμε εν κλειστώ κύκλω.

Ο γαμπρός του Τσιτσάνη, Ανδρέας Σαμαράς, μαρτυρεί ότι το 1944 μετά την φυγή των γερμανικών στρατευμάτων, ο Τσιτσάνης και η γυναίκα του Ζωή βρέθηκαν προσκεκλημένοι από την Επιτροπή ΕΑΜ Θεσσαλονίκης στην Επανωμή. Εκεί, σύμφωνα με τον ίδιο, έκατσαν για μερικές μέρες και παίζει για τους αντάρτες, ενώ γράφει και τα δύο προαναφερθέντα τραγούδια. Το ένα, σύμφωνα με την μαρτυρία, έχει ως εξής:

Ζήτω το ΕΑΜ κι ο ΕΛΑΣ!
Χρόνια τώρα πάνω στα βουνά
της Ελλάδος τα γερά παιδιά
το τουφέκι πάντα συντροφιά
πολεμούν για την ελευθεριά
Ζήτω το ΕΑΜ κι ο ΕΛΑΣ!
της ΕΠΟΝ ο κάθε ήρωας
δόξα και τιμή στους τρεις εσάς.

Γιατί ο Τσιτσάνης, μετά τον εμφύλιο, δε βγήκε να τα διαψεύσει αυτά; τί είχε να χάσει; μάλλον είχε να κερδίσει αν σκεφτεί κανείς το πολιτικό κλίμα της εποχής.

Όλα αυτά έχουν μια αξία, για να μην αφήνουμε αναπάντητες τέτοιου είδους ατάκες οι οποίες αφήνουν σαφέστατες υπόνοιες και εντυπώσεις. Κοντολογίς, σοβαροφανείς μπούρδες που προσβάλουν βάναυσα τη μνήμη ανθρώπων και του έργου τους. Όμως, το θέμα που βγαίνει εδώ είναι πιο βαθύ. Για να το “πιάσουμε” πρέπει να ανέβουμε σε επίπεδο πέρα απ’ αυτό της προσωπικής μαρτυρίας, την απομάκρυνση από την προσωπικότητα. Έχει να κάνει με το ξαναγράψιμο μιας πλευράς της Ελληνικής ιστορίας, εδώ με τον πραγματικό χαρακτήρα του λαϊκού τραγουδιού, την επιστράτευση μερίδας της λαϊκής καλλιτεχνικής δημιουργίας στην πάλη του λαού, κι αυτό που λέμε “σχέση Αριστεράς με το ρεμπέτικο”.

Το ξαναγράψιμο της ιστορίας ξεκινάει με την αποδόμηση και απομυθοποίηση της ιστορικής προσωπικότητας, αγνοώντας ότι ο ρόλος της προσωπικότητας στην ιστορία είναι κάτι λιγότερο από δευτερεύον, και ότι το πρωτεύον είναι η πάλη μεταξύ ολάκερων κοινωνικών τάξεων.

Όμως, στην προσωπικότητα μπορείς πολύ εύκολα να βρεις λαβές για επίθεση. Ο κάθε απλός άνθρωπος που παρασέρνεται με τον ένα ή με τον άλλο τρόπο από τον χείμαρρο του κινήματος της εποχής του, με μικρότερο ή μεγαλύτερο βαθμό συνειδητότητας, κουβαλάει τα πάθη του και τα ελαττώματά του. Από αυτά πολύ εύκολα βγάζει κανείς λογιώ-λογιώ βαθυστόχαστα “γενικότερα” “συμπεράσματα”. Όμως τίποτα από όλα αυτά δε μπορούν να διαστρεβλώσουν ιστορικές αλήθειες, και τη στάση που κράτησε η μια ή η άλλη ιστορική προσωπικότητα.

Το ξαναγράψιμο της ιστορίας ξαναθερμαίνεται (ποτέ δεν έπαψε, απλά οι ξανα-γραφιάδες λούφαξαν για λίγο επειδή δεν τους έπαιρνε) σε μια περίοδο με πιο “ευνοϊκούς” συσχετισμούς για τους νικητές. Σε μια περίοδο που σε κοινωνικό επίπεδο έχουν στριμώξει ακόμα περισσότερο τον λαό στη γωνία, που έχεις περισσότερους καλοθελητές “ερευνητές” να αναλάβουν τέτοιες εργολαβίες σε πανεπιστήμια κανάλια και κέντρα, που δεν έχεις πια ανθρώπους στη ζωή που να τα είδαν αυτά με τα μάτια τους να βγούνε να τους πάρουν με τις λεμονόκουπες, και άλλα πολλά. Αντίστοιχα, υπάρχει και πολύς κόσμος ο οποίος αμάσητα τα αναπαράγει μέσα στην άγνοια της ζημιάς που προκαλούν.

Κύριοι, θα το πω για τελευταία φορά, μιας και το έχω ξαναπεί χίλιες φορές εδώ μέσα.
Εδώ είναι φόρουμ συζήτησης. Όχι καφενείο, όπου πετάμε μια χυδαιότητα και καθόμαστε στη γωνία για να δούμε ποιός θα τσιμπίσει για να αρχίσουμε τον καυγά. Αυτά κάπου αλλού που σας παίρνει.

Αυτό που κάνετε μόνο επικοδομητική προσφορά στη κουβέντα δεν είναι. Αντίθετα, μαρτυρεί ένα χαμηλό επίπεδο και μια σκοπιμότητα εναντίον της εύρυθμης λειτουργίας του τόπικ.

Αυτά.

Μα, επιτέλους, σε ό,τι έχετε ιερό και όσιο,
είναι δυνατόν η έκφραση οιασδήποτε γνώμης, απορίας, ερωτήματος ή απόψεως να
εκλαμβάνεται ως
(άκουσον, άκουσον) “χυδαιότητα” !!! από ορισμένα … υψηλού επιπέδου μέλη (και δη συντονιστές) του παρόντος forum ???

(Σε ό,τι με αφορά, παρακαλώ να ανακαλέσει ο κ. Π.Καραγιώργος. Αμάν πια.)

Ε, αυτός λοιπόν ήταν ο Τσιτσάνης: Δημιουργός που είχε αυτή τη σχέση με το ΕΑΜ και που επίσης κατά έναν “αταίριαστο” τρόπο είχε κουμπάρο το Μουσχουντή, όπως είναι γνωστό.
Δεν νομίζω ότι τίθεται θέμα να διαλέξουμε εν είδει δημοψηφίσματος ανάμεσα στο ένα από τα δύο αφού είναι και τα δυο γεγονότα.
Άλλωστε τέτοιες “αταίριαστες” σχέσεις προσώπων και πραγμάτων υπήρξαν πάμπολλες σ’ αυτή την ιστορία, όταν στον εμφύλιο πολεμούσαν αδέλφια, συγγενείς, φίλοι στα αντίθετα στρατόπεδα, ή όταν αργότερα σμίγαν μ’ ένα γάμο κλπ κλπ οικογένειες με διαφορετική και αντίθετη πολιτική τοποθέτηση.
Και δεν μπορώ να καταλάβω γιατί θα έπρεπε να έρθει τώρα η βιογραφία του Τσιτσάνη στα μέτρα των οποιωνδήποτε στερεότυπων και αφαιρέσεων, για να έχουμε εμείς τάξη στο μυαλό μας και να μη μας μπερδεύει η συνύπαρξη ανόμοιων πραγμάτων, που έτσι κι αλλιώς είναι ίσως και κανόνας στην πραγματική ζωή.
Όπως δεν καταλαβαίνω και την ανάγκη για απότομες αντιδράσεις, χαρακτηρισμούς και ξεστράτισμα της κουβέντας στα “διαδικαστικά” ζητήματα.

Η άποψη του καθενός σεβαστή αλλα θα συμφωνήσω με τον Πάνο άς μη ψάχνουμε ( παλούκι να ξηθούμε ) ο καθένας μας έχει δική του οπτική γωνία άς μείνουμε σ΄αυτό
και το άλλο βρε παιδιά τι κόλλημα με τον Τσιτσάνη γενικά για το ρεμπέτικο δεν μιλάμε?

Ορθότατα μίλησες Άγη.

— Νέο μήνυμα προστέθηκε στις 21:38 ::: Το προηγούμενο μήνυμα δημοσιεύθηκε στις 21:36 —

Αυτό το (αυτονόητο) “σεβαστή”… πώς κολλάει με τα περί “χυδαιότητας” !!! “χαμηλόύ ειπέδου” !!! κλπ κλπ ;;;

Δε χρειάζεται να κολλήσει. Αρκεί να μη συμφωνείς μαζί τους. Αρχίζει η λάσπη ‘χυδαίος, προκλητικός, εκτός θέματος, μετα η διαγραφή μηνυμάτων’ (ευτυχώς μέχρι εκεί είναι η εξουσία τους και δεν μπορούν να μας κάνουν κάτι παραπάνω) Δηλαδή τι να πω! Η ταμπέλα πρέπει να μπει ‘ο Τσιτσάνης ήταν Εαμίτης’. Άρα με απλή κομμουνιστική λογική ο Μάρκος που δεν ανέβηκε στο βουνό ήταν προδότης. Αρχιφασίστας καλύτερα, μιας και βασιλόφρων. Εσείς προσβάλετε τη μνήμη ανθρώπων με τις ταμπέλες που κολλάτε. Πριν να γίνει εαμίτης ήταν Μουσχουντάκιας? Τη χυδαιότητα πού την είδες??? Δεν ‘προστάτεψε’ το ρεμπέτικο στη θεσσαλονίκη? Θα ακούτε και άλλες γνώμες, όχι μόνο τη δική σας. Δεν είστε μόνοι σας σ’ αυτό τον κόσμο. Όπως και όλοι δεν είναι ίδιοι. Ο Τσιτσάνης γιατί να βγει να διαψεύσει…να ξύσει πληγές? Δεν ήταν με κανένα. Ή ήταν με όλους. Εγώ έτσι το βλέπω.Ξύπνησε ένα πρωί και είπε 'πάω στο βουνό στα αδέρφια μου? ’ Εσύ αν θες να τον παρουσιάσεις ως εαμίτη ε είσαι πολύ χυδαίος… Όπου δείτε ‘ίχνος’ αντικομμουνισμού γιατί σας πιάνει αμόκ?. Κι όπου δεν υπάρχει γιατί τον εφευρίσκετε και τον δημιουργείτε? ( Πειτε όμως κάτι …επιτέλους… πείτε μου με τοόσο κόσμο εκεί πάνω … μία μάχη βρε παιδιά … μία μάχη που να έδωσε το εαμ ή ο Ελ.α.ς με τους Γερμανούς… υπάρχει? Έστω μία. Ξέρω είμαι εκτός θέματος αλλά αυτό τσούζει. Αντίσταση στο φασισμό όχι μόνο όταν προέρχεται από ‘δεξιά’ αλλά και όταν προέρχεται και από ‘αριστερά’.

Αυτό που θέλει να πει ΓΙΑ ΑΛΛΗ ΜΙΑ ΦΟΡΑ Ο Συντονιστής ΚΑΡΑΓΙΩΡΓΟΣ είναι “μη μου αυτά που έχω στο κεφάλι μου τάρατε γιατί έτσι είναι και οποιουδήποτε άλλου η γνώμη είναι χυδαία…ιδιαίτερα αν δεν ταιριάζει και με τα βιβλία που διαβάζω από μικρός”…:019: :019::019:

ΥΓ.Απλά να υποθέσουμε τα υπόλοιπα μέλη του forum, που τολμάμε να λέμε μια διαφορετική άποψη διαφωνόντας μαζί του(και να ήμαστε χυδαίοι γι’αυτό κατά την άποψή του), ότι οι απόψεις του συγκεκριμένου συντονιστή και ο τρόπος που εκφράζονται είναι πολιτική και του forum?
Αλλιώς ας του πει κάποιος να μαζευτεί…δεν κάνει κατήχηση σε βλάκες, του το έχω πει και σε Π.Μ.