Δεν είχα ποτέ επαφή με κλασική μουσική, αλλά μου είχε κάνει εντύπωση που σε συνέντευξη του ο Μητσακης είχε πει ότι στο σπίτι του έπαιζε μόνο κλασική μουσική, όπως και ο Παναγιώτης Στέργιου σε ένα σεμινάριο του είχε αναφέρει πως κάθε βράδυ ακούει κλασική μουσική.
Από όλα ίσως κάτι έχει να πάρει ο καθένας μας και μερικοί έχουν και το χάρισμα να εμπνέονται η και να δανείζονται από “άγνωστες μουσικες” για αυτούς.
3 «Μου αρέσει»
Πολύ σημαντικό αυτό, πόσο μάλλον το τι ήταν (ή και είναι ακόμα) αυτή η μουσική στις κοινωνίες όπου λειτουργούσε σαν δική τους έκφραση και όχι σαν εισαγόμενη μόδα. Η όπερα στην Ιταλία π.χ. είναι σημαντικό κομμάτι της μουσικής κουλτούρας τους.
Αν ψάξει κανείς λίγο θα βρει ότι υπήρχαν περιθώρια αυτοσχεδιασμού, είτε αρκετά ελεύθερου (πρελούδια), ή στόλισμα/παραλλαγές μελωδίας κλπ.
Και κλασική κιθάρα ή πιάνο να παίζεις, η συνοδεία σου ανοίγει πόρτες και για δουλειές/συνεργασίες και για σπουδαίες μουσικές.
3 «Μου αρέσει»
Ε ναι, αλλά δεν τίθενται ζητήματα όπως «μονή ή διπλή εισαγωγή;» - «από τι τόνο το πάμε;» - «τον χασικλήδικο στίχο ή τον άλλο;» - «εδώ να συμφωνήσουμε τις συγχορδίες» κλπ. Προφανώς, ακόμη και στην αυστηρότερη γραπτή μουσική παράδοση, ο μουσικός δεν είναι ρομπότ, παίζει αυτά που του είπανε μεν αλλά έτσι όπως τα παίζει ο ίδιος, χώρια που υπάρχουν και σημεία σαν αυτά που λες emc, αλλά στη λαϊκή μουσική είναι αλλιώς.
Πολλά κλασσικά τραγούδια κυκλοφορούν σε μια τονικότητα για σοπράνο και τενόρο, και άλλη για άλτο και μπάσο. Το «θα συμφωνήσουμε τις συγχορδίες» ισχύει λίγο στο μπαρόκ όπου συνήθως έχεις απλά ενάριθμο μπάσο αντί για γραμμένη ενορχήστρωση, και πολλές παρτιτούρες εχουν επιβιώσει μόνο με σκέτο μπάσο χωρίς τους αριθμούς που ορίζουν τις συγχορδίες.
3 «Μου αρέσει»