Πολύ μακριά το πάτε ρε παιδιά…
Όταν τα μάθαινα αυτά, ήμουν σε μια τάξη θεωρίας μακάμ, με συμμαθητές από διάφορα όργανα. Εγώ μάθαινα σάζι. Ένας άλλος ούτι, άλλος πολίτικη κλπ., και υπήρχε και ένας με τρίχορδο μπουζούκι. Ο δάσκαλος, φουλ Οθωμανός, μόνο φέσι που δε φόραγε.
Κάποια μέρα ο τρίχορδος δήλωσε ότι δε θα συνεχίσει το μάθημα της θεωρίας γιατί έχει πελαγώσει τελείως και δεν αισθάνεται σε θέση να κερδίσει τίποτα ωφέλιμο από κει μέσα.
Υπέθεσα ότι θα εννοούσε ότι μπερδεύεται με τα μόρια που γι’ αυτόν, με το συγκερασμένο όργανο, είναι κενό ρήμα. Και ήμουν έτοιμος να τον βοηθήσω, καθώς ούτε κι εγώ με το σάζι μπορούσα να παίξω όλα τα μόρια της θεωρίας, αλλά μου είχαν εξηγήσει πώς να κάνω την αναγωγή. Όμως όχι, το σκάλωμά του ήταν σε πολύ πιο στοιχειώδες επίπεδο:
-Μου λέτε εδωπέρα τετράχορδα και πεντάχορδα. Το δικό μου όργανο τρεις χορδές έχει!
Γι’ αυτό επιμένω: η επίλυση αποριών πρέπει να ξεκινάει από το επίπεδο Μηδέν.
Άρα: τετράχορδο είναι τέσσερις νότες στη σειρά. Πεντάχορδο, πέντε.
Αυτά για ααρχή-αρχή. Ένα παράδειγμα:
Ένα 4χ ΤΤΗ, όπως στις τέσσερις πρώτες νότες της ματζόρε κλίμακας, λέγεται 4χ Ραστ. Με έναν ακόμη τόνο από πάνω, λέγεται 5χ Ραστ. Με διαφορετικά διαστήματα, τα 4χ - 5χ παίρνουν διαφορετικές ονομασίες.
Τα μαθαίνει κανείς όλα αυτά (ή μερικά βασικά και στην πορεία προσθέτει κι άλλα), και μετά αρχίζει να βλέπει πώς μ’ αυτά χτίζονται οι δρόμοι. Δηλαδή πάει εδώ. Και διαβάζει μόνο το αρχικό ποστ, όχι όλη τη μακροσκελέστατη συζήτηση που ακολουθεί.