Να παίρνει κανείς τοις μετρητοίς τους “μύθους” που επίτηδες αναφέρει ο Καφετζόπουλος ακριβώς για να στηλιτεύσει τους μύθους που διακινούνται στον χώρο της οργανοποιίας, και παράλληλα να δίνει βάση στα διαφημιστικά του κάθε εργαστηρίου μαζικής παραγωγής, είναι κάτι που με ξεπερνάει.
7 «Μου αρέσει»
10 μηνύματα διαχωρίστηκαν σε ένα νέο θέμα: Κατράνι (κέδρος Λιβάνου)
Η ίδια η ζωή έχει αποδείξει ότι όταν κάτι πάψει πλέον να εξυπηρετεί τον σκοπό του, παροπλίζεται μέχρι να εξυπηρετήσει κάτι διαφορετικό.
Ήδη μιλήσαμε για ξύλα από στέγες που χρησιμοποιούνται για όργανα. Μάλιστα είναι και από τα πιο επιθυμητά.
Άρα οτιδήποτε σταματά να εξυπηρετεί λειτουργικά αυτό για το οποίο φτιάχτηκε μπορεί να ανακυκλωθεί.
Πρέπει να υπάρχουν παράμετροι και κανόνες; Και βέβαια πρέπει.
Άλλο τα ξύλα της σκεπής ή τα στασίδια που από την χρήση ή από τον καιρό φαγώθηκαν και άλλο οι εικόνες.
Είναι όμως μια λογική διαδικασία το να γίνεται;
Η λογική λέει πως πρέπει να γίνεται αλλιώς δεν θα μας έφτανε ο χώρος για να ζήσουμε, χώρια την ακόμα μεγαλύτερη καταστροφή που θα δημιουργούσε η αναζήτηση νέων πόρων για παλιά δοκιμασμένα υλικά. (Πέτρα - Ξύλο).
Αλλά έχω την εντύπωση ότι “τσαλαβουτάμε” σε διάφορα θέματα.
Ξεκινήσαμε να μιλάμε για έναν συγκεκριμένο οργανοποιό, και περάσαμε σε καφέδες - καφετζήδες, δωρικότητες και ελληνικότητες, πήγαμε στα κιονόκρανα, και καταλήγουμε σε αγιασμένους χώρους και εικόνες. Μετά περάσαμε στο ποιος μοιράζεται την γνώση της οργανοποιϊας και ποιος όχι.
Δεν είναι κακό, απλά όταν μπαίνουν πολλά θέματα κάπου ίσως να χαθεί η μπάλα.
2 «Μου αρέσει»
Μάρκος Βαμβακάρης, αυτοβιογραφία, σελίδα 263
Εγώ είχα πολλά μπουζούκια του Ντέλη, είχα αλλά τα πούλησα. Τον καιρό που μάθαινα εγώ μπουζούκι ερχότανε εδώ αθρώποι. Θα μου μάθεις μπουζούκι; Θα σου μάθω. Πρέπει να αγοράσω μπουζούκι; Έχω εγώ μπουζούκι. Τα πούλαγα και έπαιρνα άλλα εγώ. Δεν τά ‘χω κρατήσει.Τώρα έχω πέντε έξι χρόνια και δεν παίρνω γιατί είχα κονομήσει ένα ξύλο μουριάς από τζαμί τούρκικο. Αυτό το είχα φέρει από την Άνδρο που πήγα και έπαιξα. Κι εκεί είδα μια γυναίκα και το ‘κοβε κάθε μέρα και το ‘παιρνε. Τι είναι αυτό; Να, λέει, ήτανε σ’ ένα τζαμί. Μεγάλο, πολύ μεγάλο, μακρύ δεκαπέντε δέκα μέτρα μπορώ να σου πώ ήτανε. Ήταν χρήσιμο ξύλο, χιλίων χρονών. Αυτά τα μπουζούκια από δώ, τα κόκκινα, είναι πολύ παλιά τα ξύλα τους, μουριές μαύρες. Όσο πιο παλιά τα ξύλα, τόσο πιο καλά. Και με τα χίλια δυό λοιπόν της παίρνω ένα κομμάτι, και όταν ήλθα εδώ πέρα έκανα έξι μπουζούκια, έξι. Άλλα μου ‘κανε ο Ζοζέφ, άλλα μού’ κανε ο Γρηγόρης. Ο Γρηγόρης κι αυτός Μικρασιάτης.
Άρα η αξία είναι η παλαιότητα του ξύλου και όχι η … αγιότητα.
Αυτό με τα “άγια” πράγματα που δεν πρέπει να ακουμπάμε, είναι πολύ αστείο…
Για μένα π.χ. ιερό είναι ένα μπουζούκι του Γκέλη, που φαντάσου ας πούμε, μπορεί να το έχει πάρει μια θειά να το χει κρεμάσει στο τζάκι της ταβέρνας της και να το έχει βάψει ροζ, γιατί για αυτή δεν είναι ιερό ένα παλιομπούζουκο…
Αντίστοιχα για μένα, π.χ. ο ιησούς επί τω σταυρό, δεν είναι κάτι ιερό, ή μια εικόνα της παναγίας, δεν είναι κάτι ιερό, ή ο βούδας το αγαλματάκι δεν είναι κάτι ιερό, ή το σήμα του ολυμπιακού ξερωγώ.
Θέλω να πω, δεν θα είχα πρόβλημα αν το μπουζούκι μου ήταν από ξύλο από ένα λατρευτικό ναό, όπως δεν είχε και ο Μάρκος.
Αλλά δεν θα βεβήλωνα ποτέ έναν ιερό ναό κάποιου άλλου για να κάνω μπουζούκι, όπως δεν θα έκοβα αυθαίρετα κι ένα δέντρο.
ΥΓ. Θυμήθηκα ένα φοβερό σποτ τηλεμάρκετινγκ που πούλαγαν κολιέ με κομμάτι ξύλου από τον τίμιο σταυρό !!
5 «Μου αρέσει»
Δεν είναι τόσο εκεί το ζήτημα. Δεν έχεις πρόβλημα, αλλά και να είχες εσύ, κάποιος άλλος δε θα είχε. Το ζήτημα είναι ότι στον ίδιο τον ναό, το τζαμί ή το μοναστήρι, όταν αλλάζουν τα στασίδια δε θεωρούν ότι τα παλιά είναι ιερά. Μπορεί το στασίδι που κράταγε κάποιος πολύ ιδιαίτερος άνθρωπος, ο ηγούμενος τάδε που όλοι τον θυμούνται για την αγαθότητά του και τώρα πάει για αγιοποίηση, να το κρατήσουν σαν κειμήλιο., δεν ξέρω, αλλά μέχρις εκεί. Τα υπόλοιπα είναι χρηστικά αντικείμενα που οαλιώνοντας έχουν χάσει πλέον τη χρηστικότητά τους και κρατάνε μόνο την αξία του υλικού.
Δεν το βρίσκω κυνικό ή υποκριτικό εκ μέρους τους. Το βρίσκω απλά φυσιολογικό. Και για να τα πρωτοφτιάξουν, λεφτά έδωσαν. Αν μπορούν να πάρουν ένα μέρος από αυτά τα λεφτά πίσω, και ταυτόχρονα να αδειάσουν τον τόπο, θα το κάνουν. Αλλιώς, ό,τι στασίδι φτιάχτηκε από τότε που εφευρέθηκαν τα στασίδια, θα ήταν ακόμη στη θέση του, με χίλιων χρονών σαράκι και στριμωγμένο ανάμεσα στα πιο καινούργια.
για ποιον Γρηγόρη μιλούσε ο Μάρκος ?
εχουμε αλλα στοιχεία?
Κύριε Σπύρο, μάλλον για τον Γρηγόρη Κοβουσιάδη ή τον Απαρτιάν πρόκειται, όπως μας ενημερώνουν αρμοδίως εδώ:
1 «Μου αρέσει»