Τι εννοούμε οταν λεμε το μπουζούκι να εχει στρογγυλο ηχο?
Καλώς ήρθες στο φόρουμ Δημήτρη.
Θα σου πω εγώ πως εκλαμβάνω την έννοια στρογγυλός ήχος σε ένα μπουζούκι.
Για μένα είναι ένας σχετικά ισορροπημένος, “ουδέτερος” ήχος, με την έννοια ότι δεν είναι καθαρά για προπολεμικά τραγούδια με τον ιδιαίτερο ήχο τους, αλλά μπορεί να τα παίξει με κάποιες παραχωρήσεις, όπως το ίδιο μπορεί να κάνει και με τραγούδια μέχρι το 1955 χοντρικά επίσης με κάποιες παραχωρήσεις, και βέβαια τα λαϊκά από το 60 και μετά.
Δηλαδή μπορεί να κάνει λίγο απ όλα χωρίς να “εξειδικεύεται” σε κάτι συγκεκριμένο. Γενικά είναι αυτό που θέλει ένας επαγγελματίας ο οποίος έχει ευρύ ρεπερτόριο και δεν θέλει να αλλάζει μπουζούκια ανάλογα με τα τραγούδια.
Από την άλλη βέβαια, εγώ παίζω κιθάρα και μπορεί να είμαι τελείως λάθος. 
1 «Μου αρέσει»
Εμπειρικοί όροι που δεν είναι εύκολο να οριστούν με τρόπο αντικειμενικό και σαφή. Θυμίζουν το λεξιλόγιο στις κριτικές κρασιού (στρογγυλό στόμα, ρωμαλέο σώμα και κάτι τέτοια που μοιάζουν ακαταλαβίστικα, αλλά όσοι ασχολούνται φτάνουν σταδιακά να συνεννοούνται μ’ αυτές τις λέξεις - τι άλλο να πει κανείς για τις γεύσεις; αναγκαστικά μόνο μεταφορές)
Το αντίθετο του στρογγυλού θα ήταν «με γωνίες»: οξύς, επιθετικός ήχος.
Αυτό που λέει ο Λουκάς, ενας ισορροπημένος ήχος. Ούτε πολύ μπάσος ούτε πολύ πρίμος, ούτε πολύ οξύς και σκληρός αλλά ούτε και πολύ ελαφρύς και μαλακός.
Ενα μπουζουκι με "στρογγυλό " ήχο μπορεί με τον σωστό χειρισμό να ανταποκριθεί εύκολα με το ύφος που θέλουμε να δώσουμε στο είδος μουσικής που θα παίξουμε. Μπορεί να παιξει “σκαστά” και στακάτα για ένα βαρύ ρεμπέτικο πχ είτε απαλά και γλυκά σε ενα ελαφρολαϊκό.
2 «Μου αρέσει»