Για την προΰπαρξη του συγκεκριμένου στίχου έχει αναφερθεί σε άλλη συζήτηση και το εξής:
“… Ολοι ξέρουμε το τραγούδι…Οι μάγκες δέν υπάρχουν πια,τούς πάτησε το τρένο.Δέν είναι ρεμπέτικο ,αλλά δέν εχει σημασία …
Αυτό τήν φράση τήν ελεγε ο Βραχνάς,χρόνια ολόκληρα προτού το φτιάξουν τραγούδι…
Τα μηχανουργεία πού γύρναγε,ηταν ακριβώς παράλληλα με τίς γραμμές τού Ηλεκτρικού στήν Λεύκα…Καί κριτικάροντας τούς καινούργιους μάγκες πού εχουν γεμίσει τόν ντουνιά…ελεγε τήν αγαπημένη του φράση…
Οταν βγήκε ξαφνικά αυτό το τραγούδι το μόνο πού εγινε ηταν να στεναχωρεθεί καί να το εχει παράπονο,γιατί οπως και να το κάνουμε ,αυτή η φράση είναι ολόκληρο το τραγούδι.
Δέν είχε τα μέσα καί τα λεφτά να ξεκινήσει αγώνα γιά δικαιώματα καί τα ρέστα…Καί ετσι τελείωσε η ιστορία…Αυτό τε λένε οι φίλοι τού Μουστάκια,αλλα ομως στοιχεία εχουν γραφτεί πάνω στόν δίσκο… …”
Σύμφωνα με τα παραπάνω η φράση τουλάχιστον κυκλοφορούσε πριν περάσει σε τραγούδι. Φαντάζομαι μάλιστα, σε βαθμό που να έχει χαθεί η πατρότητά της, η οποία σύμφωνα με τα παραπάνω ανήκει στον Βραχνά.
Ε, αυτό το ξέρω βεβαίως, νόμιζα ότι όλοι το ξέρουν… Λόγω ηλικίας, κυκλοφορούσα ως μικρό παιδί με τα πράσινα και κίτρινα τραμ, πριν ο Καραμανλής τα ξηλώσει. Ειδικά στο Πέραμα, όταν υπηρετούσα στο Πολεμικό Ναυτικό συχνά πήγαινα με το τράμ.
Μιας και ο Νίκος είχε ξεκινήσει την αναφορά στο χειρόγραφο της Βιέννης, που ανάγεται στον 15-16ο αιώνα και άνηκε πιθανά σε άγνωστο μουσικό της εποχής, διάβασα κάπου ότι ο Pernot to δημοσίευσε εξ’ ολοκλήρου, το 1931.
Για όποιον ενδιαφέρεται υπάρχει στην Anemi. Μακάρι να είχαμε και μουσική.
Τώρα που με την ευκαιρία αυτή, ξεφύλλισα ξανά το χειρόγραφο, έπεσε το μάτι μου σε κάτι ενδιαφέρον: Από χρόνια πολλά έχουμε σχολιάσει το ότι ο Μάρκος, ως λαϊκός άνθρωπος, όταν θέλει να αναφερθεί σε καταδικαστικές αποφάσεις δικαστηρίου δεν χρησιμοποιεί το ρήμα καταδικάζω αλλά το δικάζω.
Όλους, ενόρκους, δικαστές, επλάνεψ’ η εμορφιά σου,
Και με δικάζουν ισόβια για να γενεί η καρδιά σου.
Προφανώς ο κάθε φουκαράς στην εποχή μας, του Μάρκου συμπεριλαμβανομένου, ξέρει πολύ καλά ότι αν συρθεί σε δικαστήριο, περίπτωση να αθωωθεί δεν υπάρχει, οπότε το «δικάζω» απλά σημαίνει «καταδικάζω». Και μεμφόμαστε την εποχή μας, όπου δεν αίρεται η Δικαιοσύνη στο ύψος που θα έπρεπε…
Αμ’ δεν ήταν διαφορετικά, τον 15ον αιώνα, τα πράγματα:
(39) Στάσου κόρη, στην πόρταν σου και γώ στην εδική μου,
Να δικαστούν τα χείλη μας χίλιων χρονών αγάπη.