Αφηνει πισω του μεγαλο κενο αφου ίσως ήταν ο τελευταιος φορεας του παλιου υφους .Κατειχε απιστευτα γλυκεια φωνη και τρομερη πενια αλλα και φοβερες γνωσεις ,ολη του η ζωη ηταν η μουσικη απο την στιγμη που γεννηθηκε μεχρι το τελος
εδω σε μια ηχογραφηση του το καλοκαιρι του 2003 στην Νικαια σε φιλικο σπιτι να παιζει ένα δικο του οργανικο.
Πολύ συγκινητικά τα βίντεο!!!
Μπράβο και στα παιδιά που τον συνόδευσαν όπως έπρεπε!!!
Γιά τόν Μπάμπη
[CENTER]Ποτέ σου δέν εζήτησες
[/CENTER]
[CENTER]Δόξες καί μεγαλεία
[/CENTER]
[CENTER]Μόνος , απλά καί ταπεινά
[/CENTER]
[CENTER]Εγραψες ιστορία
[/CENTER]
[CENTER]Γειά σου ρε Μπάμπη γίγαντα
[/CENTER]
[CENTER]Ολοι σε αγαπούσαν
[/CENTER]
[CENTER]Με τίς γλυκιές σου τίς πενιές
[/CENTER]
[CENTER]Τα ντέρτια μας περνούσαν
[/CENTER]
[CENTER]Μόνο ο Χάρος ο δειλός
[/CENTER]
[CENTER]Δέν ήθελε να ζήσεις
[/CENTER]
[CENTER]Μα εκεί πού πάς,θα βρείς πολλούς
[/CENTER]
[CENTER]Γιά να τούς τραγουδήσεις
[/CENTER]
Αυτό και ένα καλό ταξίδι κι από εμένα. Νιώθω πολύ τυχερός που τον άκουσα από κοντά.
Καλό ταξίδι σε έναν από τους τελευταίους καντηλανάφτες της εκκλησίας του ρεμπέτικου!!!
Θα ήθελα να γράψω και εγώ πέντε αράδες, εν ηρεμία και όχι υπό το βάρος της ταραχής της κακιάς στιγμής, ως αποχαιρετισμό του καλού φίλου Μπάμπη Γκολέ που μας άφησε πριν μία εβδομάδα. Ο Γκολές υπήρξε σπουδαίος καλλιτέχνης, υπερπλήρης σε όλα τα επίπεδα: Εκφραστικότητα, αυθεντικότητα, ύφος, φαντασία, δεξιοτεχνία, προσωπικότητα. Απο την εποχή που μπήκε δυνατά στα μουσικά πράγματα, στα πάλκα και την δισκογραφία ξεχώρισε με ευκολία αφού διέθετε, εκτός των άλλων, το χάρισμα να επικοινωνεί με άνεση με το κοινό. Ακόμη και με το κοινό που ήταν απαίδευτο είχε την άνεση να συνδιαλλέγεται και να το συγκινεί. Αυτό γινόταν συνεχώς, το αντιλήφθηκα με τις αισθήσεις μου πολλές φορές. Το μουσικό αποτέλεσμα που ο Μπάμπης με μαεστρία σερβίριζε ήταν πάντοτε αψεγάδιαστο, γεμάτο ομορφιά, κάλλος, ψυχή και αρμονία που σε καθήλωνε, σε αφόπλιζε!!! Τον είδα σε πολύ δυνατές του στιγμές στου Μοστρού, στο Πεδίο του Άρεως, στο Ντουζένι, στον Λυκαβηττό και σε αλλά μαγαζιά στην Κυψέλη, στον Πειραιά, στη Στοά Αθανάτων, στο Παγκράτι, στην Βουλιαγμένης. Δεν τον είδα, λόγω της ηλικίας μου, στον Κουασιμόδο, την Εσμεράλδα, το Ταξίμι (στην παλιά θητεία του Μπάμπη στα μέσα της δεκαετίας '80), όπου όλη η Αθήνα είχε παρελάσει. Μεταξύ των θαμώνων που τον “προσκυνούσαν” όπου ιερουργούσε" λέγεται ότι ήταν ο Παύλος Βαρδινογιάννης, η Λάτση, η Γιάννα Αγγελοπούλου κ.α. Ο Μίκης Θεοδωράκης λέγεται ότι τον είδε σε ταβέρνα στην Πάτρα και του είπε: “Κάθεσαι εδώ και δεν κατεβαίνεις στην Αθήνα, αφήνοντας να χορεύουν τα ποντίκια…”
Είχε μεγάλη αγάπη για τον Καραγκιόζη, τα κινούμενα σχέδια, τον βουβό κινηματογράφο, τα έγχορδα μουσικά όργανα που τα γήτευε με άνεση θηριοδαμαστή και ταυρομάχου. Θυμάμαι τόσα και τόσα οργανάκια πόσο γλυκά έπαιζαν στα χέρια του, ακόμη και αυτά που δεν είχαν δυνατότητες και ποιότητα, έπαιρναν δύναμη και χάρη στα χέρια του Μπάμπη και έδιναν τον καλύτερο τους εαυτό για να τον ευχαριστήσουν. Επίσης, εύκολα μπορούσες να αντιληφθείς στα μαγαζιά που δούλευε πόσο ανέβαζε την ορχήστρα, ποσό έδενε το σύνολο, πόσο ομόρφαινε το συνολικό αποτέλεσμα όταν ανέβαινε στο πατάρι ο Γκολές. Ο τρόπος που χειριζόταν το μπουζούκι, παίζοντας πολύ με τις αρμονίες με την ιδιαίτερη φαντασία του, έδινε μια άλλη μορφή στο οποιοδήποτε τραγούδι.
Ο ήχος του στο μπουζούκι ήταν παλιακός, κυρίως ήταν κοντά σε αυτόν του Περιστέρη, χωρίς να υστερεί βέβαια στα νεότερα παιξίματα του 1950. Εκτός του μπουζουκιού ήταν γητευτής της κιθάρας και άλλων εγχόρδων. Τα παιξίματα και η γλύκα του Μπάμπη στο μπουζούκι, στην κιθάρα ήταν μοναδική. Ήχος ρεμπέτικος, αυθεντικός πάντοτε, αλά παλαιά!!! Ποιός δεν θυμάται επίσης τους δίσκους του, όπου επανέφερε το μπάντζο στις ηχογραφήσεις, για να προσδώσει ξανά το “φαντεζί” σμυρναίικο χρώμα; Όσον αφορά το ρεπερτόριο ήταν, με μια λέξη, “χαοτικό”. Η “άμμος της θάλασσας”… Πολλοί μουσικοί που δούλευαν μαζί του θυμούνται ότι έκαναν πρόβες σε μια βάση τραγουδιών, έναν κορμό, ο οποίος στην συνέχεια άλλαζε, εμπλουτιζόταν στο πάλκο, αφού ο Μπάμπης προσέθετε συνεχώς νέα και άγνωστα τραγούδια-διαμάντια, ανάλογα με τα κέφια, κάνοντας τους γύρω του να κοιτάζονται… Είχε την άνεση να εισάγει στα μαγαζιά και στα προγράμματα τραγούδια παντελώς άγνωστα, πρωτότυπα, που ο ίδιος ανακάλυπτε απο την συλλογή του και συλλογές φίλων του. Πάντα κατάφερνε να τα σερβίρει με επάρκεια στα πάλκα και στις ηχογραφήσεις και, μετά το πρώτο ξάφνιασμα, να τα καθιερώνει, πράγμα που θέλει ικανότητες, πείρα, ταλέντο και λάμψη, ακτινοβολία για να το καταφέρεις… Τα “δαχτυλίδια”, η “γυφτοπούλα”, “που να βρω γυναίκα” είναι μόνο οι πιο κραυγαλέες περιπτώσεις που ο Μπάμπης έκανε σουξέ, επιτυχία. Πιθανόν είναι ο πρώτος και ο πιο “λαμπερός” από τους ομοτέχνους του της νέας γενιάς της αναβίωσης, που ξαναέκανε πανελλαδικά επιτυχία με συγκεκριμένα ρεμπέτικα τραγούδια, που έγινε διάσημος σε μικρούς και μεγάλους, σημείωσε “γκραν σουξέ” - εμπορική επιτυχία στα ραδιόφωνα και τις τηλεοράσεις με συγκεκριμένα ρεμπέτικα τραγούδια - σουξέ!!! Θυμάμαι ότι τον καλούσαν σε εμπορικά προγράμματα υψηλής τηλεθέασης ακόμη και στις σχετικώς πρόσφατες εποχές της εμπορικότητας και της φτήνιας. Θυμάμαι τον Μπάμπη σε προγράμματα τύπου “Ciao Antenna” δίπλα στην παρουσιάστρια Βίσση (υπάρχει βίντεο με το “Μαγκαλάκι” στο youtube) αλλά και καλεσμένο της Έλντας Πανοπούλου στο πρωινό του Mega.
Πάντοτε ήταν ακομπλεξάριστος, τολμηρός καλλιτέχνης, γνήσιος επαναστάτης - ρεμπέτης και υπερέβαινε τις γραμμές. Ενώ ήταν δηλ. ρεμπέτης στην ζωη και την κουλτούρα του, του άρεσαν τα όμορφα τραγούδια ακόμη και τα του πιο ελαφρού ρεπερτορίου, οπότε τα διασκεύαζε και τα έβαζε στον ρεμπέτικο κόσμο του. Αυτός έκανε ξανά επιτυχία το “άρχισαν τα όργανα”, το “είμαι ερωτευμένος με τα μάτια σου”, έπαιζε Γούναρη, Πολυμέρη, Μαρούδα και ότι γενικώς του “γυάλιζε” καλλιτεχνικά δεν δίσταζε να το υποστηρίξει χωρίς να φοβάται ότι εκφεύγει από τα όρια του ρεμπέτικου και του μπουζουκιού. Πολλά τραγούδια, εκτός του ορθόδοξου ρεμπέτικου, έγιναν επιτυχίες “αλά Γκολέ” και λόγω του Γκολέ. Για παράδειγμα ο “γιαουρτάς”, η “τσιγγάνα”, το “τι θα γίνω εγώ χωρίς εσένα” κ.α. Ο Μπάμπης ήταν μαιτρ και της διασκέδασης αλλά και των συναισθηματικών, παραπονιαρικων τραγουδιών. Ποιός δεν τον θυμάται να παίζει και να τραγουδάει Τζουανάκο, ποιός δεν ανατρίχιασε με τις συγκλονιστικές του ερμηνείες στα “σκοτεινά” και ευαίσθητα αυτά τραγούδια;;;
Ως άνθρωπος ήταν δύσκολος, εγωιστής, αλαζονικός ενίοτε, νάρκισσος. Δεν πατούσε στην γη, ήταν υπερβατικός, κινείτο σε ένα παράλληλο σύμπαν, ερχόταν από πολύ παλιά, δεν επικοινωνούσε συνηθισμένα και δεν καταλάβαινε όσα ο μέσος άνθρωπος αντιλαμβάνεται. Η ζωή του ήταν η μουσική, η παρέα, οι ταβέρνες, το κρασί. Όταν έπαιζε απέναντι σε γυναίκες γινόταν άλλος άνθρωπος, αληθινή “μάγισσα Κίρκη”, που προσπαθούσε να τις μαγέψει!!! Ήταν φτιαγμένος στο κάθε κύτταρο του για την μουσική και ως μεγάλος καλλιτέχνης και προσωπικότητα προσπαθούσε πάντοτε να ξεχωρίζει, να ζει την κάθε στιγμή με πάθος και δίχως αύριο. Μια βραδιά (μια συνηθισμένη καθημερινή) ξημερωθήκαμε κυριολεκτικά στου Μαγγινα, μετά από ξενύχτι, οινοποσία και μπουζούκι, για να δει, με ηδονή, το ξημέρωμα, τον ήλιο που έβγαινε απέναντι στο βουνό… Ήταν υπερευαίσθητος, ευσυγκίνητος απέναντι σε αυτά που τον άγγιζαν, είχε χιούμορ σουρεαλιστικό, μοναδικό!! Δάκρυζε μαγεμένος από ηδονή και συγκίνηση ακούγοντας τον αγαπημένο του Γιώργο Κάβουρα και τον Σταύρο Τζουανάκο. Τον θυμάμαι δακρυσμένο, να κάθεται δίπλα μου στο αυτοκίνητο, ακούγοντας, ξανά και ξανά, το ίδιο τραγούδι, στις 3-4 το πρωί, πριν τον αφήσω για να γυρίσει στο σπίτι του. Τον θυμάμαι να παίζει και να τραγουδά την αγαπημένη του “Νοσταλγία” του Τζουανάκου 15-16 φορές σε μια βραδιά, στο σπίτι του κουμπάρου του και φίλου του Παναγιώτη Βαρλά… Και μάλιστα χωρίς να πλήττει ποτέ κανείς… Αντιθέτως, όπως πάντα, ευχαριστούσα την τύχη μου να ακούω αυτό το θηρίο να παίζει και να τραγουδά!!! Με κάθε ευκαιρία που τον συναντούσα, παρακαλούσα να μην τελειώσει η νύχτα, να προλάβω να ακούσω όσα περισσότερα τραγούδια γινόταν από τον ευαίσθητο και μοναδικό αυτό καλλιτέχνη, δεν χόρταινα να τον ακούω να “φτιάχνεται”, να γουστάρει και να παίζει για την παρέα…
Ήταν δύσκολα προσεγγίσιμος, δεν προσπαθούσε να γίνει συμπαθής, να φτιάξει καλές σχέσεις με το κύκλωμα, με τους δημοσιογράφους, να υποστηρίξει το προφίλ του και να να “πλασάρει” εμπορικά τον εαυτό του. Αυτά όλα ήταν άγνωστες λέξεις και διαδικασίες για αυτόν. Αντιλαμβανόταν ότι τον προσέγγιζαν πολλοί για να αντλήσουν ανταλλάγματα από την ακτινοβολία, την επωνυμία του, και αμυνόταν, έκλεινε τις προσβάσεις. Ωστόσο, ήταν τέτοιο το μέγεθος του που ποτέ δεν στερήθηκε τις ευκαιρίες, την επιτυχία και την αναγνώριση, αφού η δύναμη του ήταν η τέχνη του, η ρεμπέτικη ψυχή, η λαϊκότητα και η επαφή με το κοινό.
Μπάμπη σε ευχαριστώ που υπήρξες φίλος μου και μου έδειξες εμπιστοσύνη. Είχα την ευτυχία και την κατάρα να σε δω σε τόσες και τόσες βραδιές και ξενύχτια, να παίζεις και να τραγουδάς με την ψυχή σου!!! Η ευτυχία είναι αυτονόητη αφού είδα πράγματα μοναδικά, ανατριχιαστικά, τραγούδια και ερμηνείες που δεν ξαναγίνονται, γνώρισα έναν κόσμο ξεχωριστό, με μια αίσθηση από την παλιά γοητευτική εποχή της μαγκιάς, του ρεμπέτικου, με το μεράκι, την ευαισθησία και την ομορφιά της βαθειά λαϊκής σου ψυχής!!! Η κατάρα είναι ότι τώρα πλέον κάθε ανάμνηση και σύγκριση στο άκουσμα των τραγουδιών που αγαπούσες θα είναι οδυνηρή, πικρή, όπως η αίσθηση της απώλειας…
Μπάμπη, φίλε μου ακριβέ καλό σου ταξίδι!!!
Εξαιρετικό κείμενο, που τιμά και σένα αλλά είναι και το καλύτερο κατευόδιο για τον άνθρωπο που αποχαιρετούμε!
Όντως εξαιρετικό το εκτενές κείμενο-κατευόδιο.
Εύγε στον συντάκτη του, που τιμά με τον καλύτερο τρόπο τον φίλο του.
Αυτά μένουν.
Τον Μπάμπη δεν τον γνώρισα προσωπικά.
Από την πρώτη όμως στιγμή με “άρπαξε”.
Σε εποχές δύστροπες για τους θιασώτες του ρεμπέτικου.
Πριν 30 χρόνια ξημερώματα συναντηθήκαμε σε διάλειμμα έξω από το wc ενός μαγαζιού της Θεσσαλονίκης όπου τραγουδούσε.
Εγώ έβγαινα φτιαγμένος από ξύδια,αυτός έμπαινε μέσα με ένα γεμάτο ποτήρι στο χέρι.
Με το θράσος της νιότης του λέω: “Θα μου βαρέσεις ένα, να το χορέψω κιόλας;”.
“Όποιο γουστάρεις”.
Το πρώτο που έπαιξε, όταν ανέβηκε ξανά πάνω, ήταν για μένα και τουλάχιστον παλιά νομίζω δεν πολυγουστάριζε επιθυμίες.
Θα είχε και καμιά πεντακοσαριά κόσμο κάτω, στο “Παρασκήνιο” της “αλήστου μνήμης” εκείνης εποχής.
Τόσους τους είδα…ίσως διπλούς…
Καλή Παράδεισο Μπάμπη.
Πραγματικα φιλε Παναγιωτη εγραψες !Αν και δεν υπηρξα φιλος του
ειχα διαπιστωσει οτι επροκειτο για εναν πολυ ευαισθητο και ιδιατερο ανθρωπο ,τον θυμαμαι να δακρυζει με κομματια της Νοτας Καλελη ,της αγαπημενης του τραγουδιστριας ,κομματια που κανεις δεν τους εδινε ουτε τους δινει σημασια και εκει διαπιστωσα οτι αντιλαμβανε τα παντα σε διαφορετικο κωδικα απο τους αλλους.Να συμπληρωσω κατι πανω στα βιογραφικα οτι ξερω για τον Μπαμπη απο γνωστους του αλλα και απο τον Μπαμπη τον ιδιο που ισως εχουν σημασια να γραφτουν .Ο Μπαμπης γνωρισε μεγαλους ρεμπετες στην ζωη του που του μαθαν πολλα και πηρε οτι μπορουσε απο αυτους .Τον Κοσμαδοπουλο με τα περιεργα οργανα ,που τον επηρεασε πολυ στην συνεχεια της ζωης του και στις επιλογες του,τον Παναγιωτη τον Καλελη τον αντρα της Νοτας και φυσικα τον Μαρκο,τον Στρατο τον Τζουανακο που επισκεπτονταν την Πατρα κατα διαστηματα Ο Πατερας του Μπαμπη ηταν επισης εξαιρετος τραγουδιστης και μπουζουξης ο οποιος μαλιστα εμφανιζεται στην φωτογραφια του πρωτου δισκου του Μπαμπη Τσαρκα στα Παλια ,να κραταει το μπουζουκι του περιτρυγιριζομενος απο φιλους του μαγκες.Ο Πατερας του τον επηρεασε καθοριστικα λοιπον αφου απο το σπιτι του περασαν οι Στρατος , Τζουανακος κ.α και ο Μπαμπης αρχισε απο μικρος να την ψαχνει με την παραδοση στα γυρω χωρια αλλα και με τους δισκους γραμμοφωνου που του εδωσαν τις σωστες καταβολες.Εκεινο τον καιρο να σημειωθει πως ηταν ο μονος τριχορδος μπουζουξης της Πατρας και πληρως συνηδητοποιημενος για αυτο που εκανε.Αυτο που μου εκμυστηρευτηκε φιλος του παιδικος ειναι οτι ο Μπαμπης σε ηλικια 17 ετων δεν ειχε την φωνη που ξερουμε αλλα μια κανονικη τυπικη φωνη.Ξεκινησε ομως να την ψαχνει πολυ με την τεχνικη του ψαλσιματος και δεν αφησε εκκλησια για εκκλησια να μην πηγαινει ,Μελετησε παρα πολυ την φωνη του και το βυζαντινο μελος για να γινει στο τελος ενας ανεπαναληπτος τραγουδιστης .Ειναι κριμα που δεν προλαβε να ηχογραφησει δημοτικα με το μπουζουκι που ο ιδιος ηθελε τοσο και που εγω προσωπικα πιστευω οτι οι εκτελεσεις του στο συγκεκριμενο ειδος φωνητικα και παιχτικα ειχαν να γινουν τουλαχιστον απο την εποχη του 30 και πιο πισω.
H τελευταια συνεντευξη του Μπαμπη.
Θέλω κι εγώ με την σειρά μου να γράψω λίγα λόγια για τον Μπάμπη Γκολέ…
Συνεργάστηκα μαζί του την χειμερινή σαιζόν 2006-2007 στην “Ρεμπέτικη κλίκα”, ένα μαγαζί κάθε άλλο παρά ρεμπετάδικο στην αισθητική και στην πορεία του (πρώην σκυλάδικο και μετέπειτα club). Το γεγονός αυτό όμως δεν έχει καμία σημασία μιας κι αυτή η συνεργασία έχει εντυπωθεί βαθιά στην μνήμη και στο παίξιμό μου.
Παρά την -κάπως προχωρημένη- ηλικία του, κάθε βραδιά που παίζαμε μαζί του ήταν μια έκπληξη για όλους μας: ξεκινούσε το πρόγραμμά του με 3-4 standard (=που έτυχε να επιλέξει την συγκεκριμένη σαιζόν) τραγούδια (π.χ. “Σε ξέχασα δε σε πονώ”, “Πού να βρω γυναίκα να σου μοιάζει” κλπ) και μετά άφηνε την βραδιά να τον παρασύρει στα δαιδαλώδη μονοπάτια της ελληνικής μουσικής… Τεράστιο ρεπερτόριο, ατελειωτη ποικιλία τραγουδιών (όχι μόνο ρεμπέτικο αλλά και παραδοσιακό, δημοτικό, σμυρναίκο), αμανέδες, ταξίμια και πάνω απ’ όλα ένας ολοκληρωμένος μουσικός και γνώστης της ελληνικής μουσικής και των λαϊκών δρόμων!
Δεξιοτεχνία στο παίξιμο, φαντασία στα ταξίμια και άνεση στο τραγούδι!
Πάντα με ζωντάνια στο παίξιμο/τραγούδι, σα να γεννήθηκε ακριβώς για ν’ ακολουθήσει αυτή την πορεία στην ζωή του!
Λόγω του οργάνου που παίζω (βιολί), μου έδινε κάθε φορά βήμα (και αφορμή μελέτης) για ταξίμια και μουσικά μέρη στην διάρκεια του προγράμματος. Χωρίς έπαρση, με μια φυσικότητα και απλότητα στον τρόπο προσέγγισης προς το πρόσωπό μου παρά το χάσμα που μας χώριζε (ηλικία, εμπειρία, ρεπερτόριο κλπ).
Τον ευχαριστώ γι’ αυτή την -καταλυτική- συνεργασία και πραγματικά στενοχωριέμαι που έφυγε από κοντά μας, μιας και -για εμένα- ήταν ο σημαντικότερος εκπρόσωπος του ρεύματος που αποκαλούμε “αναβίωση του ρεμπέτικου”…
Καλό ταξίδι Μπάμπη!
Γρηγόρης Λάγγας
http://s18.postimg.org/amhirjeax/Rebetiki_klika_1.jpg
http://s15.postimg.org/wvogk3l5n/Rebetiki_klika_3.jpg
Σαν σήμερα (11 Ιανουαρίου) το 2015 έφυγε από τη ζωή ο μεγάλος τραγουδιστής και μπουζουξής Μπάμπης Γκολές, πρωταγωνιστική, λαμπερή και ακτινοβόλος φυσιογνωμία της αυθεντικής αναβίωσης του ρεμπέτικου τραγουδιού από το 1970 και μέχρι τις μέρες μας. Υπήρξε ιδιαίτερα επιδραστικός καλλιτέχνης και σημάδεψε τα πράγματα τόσο στη ρεμπέτικη δισκογραφία, ηχογραφώντας πάνω από 300 τραγούδια και 25 δίσκους, αλλά και στις ζωντανές εμφανίσεις του, οι οποίες ήσαν ανεπανάληπτες και αξέχαστες για την πρωτοτυπία, την ζωηράδα, την μοναδικότητα, την ανατρεπτικότητα και την παιχνιδιάρικη προκλητικότητά τους.
Ως καλλιτεχνική προσωπικότητα τολμούσε χωρίς δισταγμό και κατάφερνε να συγκεράσει τα ασυγκέραστα, πότε με τραγούδια του κεφιού, άλλοτε με τραγούδια βαρειά, πότε σε ρεμπέτικα ή σε ελαφρά – «μπελκάντο», δημοτικά κ.α., ακόμη και σε τραγούδια πιο ευτελή και εμπορικά. Δείχνοντας πάντα σεβασμό, διαθέτοντας μεράκι και αυθεντικότητα, γρήγορα ξεχώρισε και ανεδείχθη για δεκαετίες στην πρώτη γραμμή της δισκογραφίας και της νυχτερινής διασκέδασης του ρεμπέτικου ρεπερτορίου. Από τον Μπάμπη έμαθε το ακροατήριο των νυχτερινών κέντρων της Αθήνας τα λυρικά και ευαίσθητα ρεμπέτικα του Σταύρου Τζουανάκου, τα -προ της σχολής του Πειραιά και των μπουζουκομπαγλαμάδων- ρεμπέτικα του Κάβουρα, του Διαμαντίδη/Νταλγκά, του Σκαρβέλη, του Τούντα, τα ρεμπέτικα του Καζαντζίδη, τα «ελαφρά» του Σουγιούλ, του Γούναρη, του Πολυμέρη αλλά και πολλούς ρεμπέτες που δεν είχαν αναδειχτεί όσο τους άξιζε, όπως ο Απόστολος Χατζηχρήστος, ο Δημήτρης Γκόγκος/«Μπαγιαντέρας», ο Γιώργος Μπάτης κ.α.
O Γκολές ανακάλυψε και επανέφερε τα ξεχασμένα διαμάντια - τραγούδια «Τα δαχτυλίδια», «Που να βρω γυναίκα να σου μοιάζει», «ο καϊξής», «Καροτσέρη τράβα», «Το μαγκαλάκι», «Γυφτοπούλα (στο χαμάμ)», «Τικ – τακ (κάνει η καρδιά μου)», «Είμαι ερωτευμένος με τα μάτια σου», «Άρχισαν τα όργανα» και πολλά άλλα άγνωστα και ξεχασμένα αριστουργήματα της Σταυροπούλου, του Κανούλα ή του Πετροπουλέα, που έγιναν πασίγνωστες εμπορικές επιτυχίες σε κάθε γωνιά της Ελλάδας (γνωρίζοντας «δεύτερη νιότη»), χάρη στις μοναδικές δισκογραφικές και ζωντανές εκτελέσεις, την πληθωρικότητα, τις πρωτότυπες ενορχηστρώσεις (πολύ συχνά με τη συνοδεία μπάντζου και βιολιού), την προσωπικότητα, τα δεξιοτεχνικά προσόντα στα έγχορδα όργανα που έπαιζε με μαεστρία, τη μοναδική χροιά, την άρτια εκτελεστική δεινότητα, την αυθεντικότητα και όλα τα μυστικά του αλησμόνητου, ξεχωριστού και ιδιαίτερου τεχνίτη και γητευτή του μπουζουκιού, της φωνής και της ψυχής, Μπάμπη Γκολέ.
Σαν σήμερα το 2015 έφυγε ο Μπάμπης Γκολές…
Είναι ευκαιρία να θυμηθούμε αυτόν τον μεγάλο καλλιτέχνη της “αναβίωσης”, μέσα από τα μηνύματα της παραπάνω συζήτησης…
Και ένα σημερινό αφιέρωμα στον Μπάμπη Γκολέ:
Συμμετέχουν
ιδέα: Κατερίνα Τσιρίδου
Κατερίνα Τσιρίδου: τραγούδι – μπαγλαμάς
Νίκος Πρωτόπαπας: κιθάρα – φωνή
Δήμος Βουγιούκας: ακορντεόν
Αντώνης Ξηντάρης: μπουζούκι – φωνή
Θοδωρής Ξηντάρης: μπουζούκι – φωνή
Νίκος Πρωτόπαππας! Μουσική Επιμέλεια
Παραγωγή: ΤΕΧΝΗΣ ΠΟΛΙΤΕΙΑ
Ηχογράφηση- Μίξη: Πέτρος Πετρόπουλος - Πασχάλης Κολεντσης
@ Polyphoniki studio
Λήψη και επεξεργασία εικόνας: Φώτης Παπαθεοδώρου
Ακυκλοφόρητο υλικό από το αρχείο του Μπάμπη Γκολέ…
Ευχαριστούμε! Πήγα κατευθείαν εδώ: https://www.youtube.com/watch?v=LnT7cmWkQfk&t=1776s
Δεύτερο μέρος από το ακυκλοφόρητο αρχείο του Μπάμπη Γκολέ… θησαυρός!!!
Μπαμπη τι να λεμε και τι να ξαναπουμε για τον Γκολε… Ευχαριστουμε για το λινκ, δεν τον χορταινω αυτον τον μουσικο ποτε…
