Εντάξει δεν λέω, ο άνθρωπος για να μπορεί να παίζει έτσι πρέπει να έχει δουλέψει πολύ, ή μάλλον πάρα πολύ. Δικαίως ο Αλχημιστής αλλά και όλοι οι υπόλοιποι εντυπωσιαζόμαστε και λέμε μπράβο, ή άλλοι προτιμούμε την πρσωπική έκφραση του μουσικού, το συναίσθημα που μπορεί να μας μεταδώσει και δεν αρεσκόμαστε τόσο στην ταχύτητα.
Αλλά όλα αυτά, λίγο - πολύ δεν τα συζητούμε κάθε τόσο; Και με τον Τατασόπουλο τα ίδια λέχθηκαν από άλλη μερίδα θαυμαστών - μέλη του φόρουμ και περίπου τα ίδια για τον Καραντίνη κλπ κλπ.
Μήπως θα έπρεπε να μην στεκόμαστε τόσο κάθε φορά στον δεξιοτεχνισμό της ταχύτητας;
Αυτό που εμένα με προβληματίζει είναι ο χαρακτήρας αυτού του ανθρώπου με την έννοια του πώς αντιμετωπίζει την μουσική και ειδικά το μπουζούκι που κάποιοι απο εδώ μέσα το πονάμε πολύ και άλλοι που έχουν “φύγει” το πόνεσαν πολύ περισσότερο. Μακάρι το παλληκάρι να είναι αναγνώστης του φόρουμ ή μέλος και να διαβάζει αυτά που λέγονται για το όνομά του και να καμαρώνει.
Αλλά επίσης και να ξέρει ότι πρέπει να φερθεί με σεβασμό σε αυτό το όργανο, διότι δεν είναι μέσο επίδειξης αλλά μέσο έκφρασης. Μόνο ο Μήτσος στάθηκε στο όργανο. Εα΄ν είναι όντως αυτό στις φωτογραφίες, τότε κρίμα. Στεναχωρήθηκα ειλικρινά αντικρίζωντας τέτοιο μπουζούκι.
Μάλλον πρέπει οι μεγάλοι μπουζουξήδες και δάσκαλοι να αρχίσουν να στρέφουν τα παιδιά στον σεβασμό και στο να έχουν την επίγνωση της ιστορίας (έστω της ιστορίας που είναι γνωστή για το όργανο από τον Μάρκο και μετά) και μετά να αρχίζουν να τρέχουν όσο θέλουν πάνω στην ταστιέρα.
Επίσης κι ένα κρίμα στον οργανοποιό που το κατασκευάσε. Ο άνθρωπος βέβαια καλά έκανε ως επαγγελματίας, εφόσον αυτό του παρήγγειλαν, αυτό έπρεπε να πράξει. Ελπίζω ότι τουλάχιστον θα προσπάθησε να τον αποτρέψει, και απλώς δεν το πέτυχε.
Αυτά είχα να πώ,
δεν χρειάζεται να μένουμε στην ταχύτητα αλλά να βλέπουμε την συνολική εικόνα του παίκτη(και ο Κόλλιας μπορεί να παίζει γρήγορα, αλλά τί σημαίνει αυτό;;.
Παιδιά, οι κρίσεις για το παίξιμο είναι είναι δεκτές. Από τη στιγμή που βάζει ο φίλος τον ευατό του στο youTube είναι σίγουρο ότι θα δεχτεί κριτικές. Αλλά παρακαλώ πάρα πολύ, οι κρίσεις για τουαλέτες, σορτσάκια και τα συναφή να λείπουν διότι υποβιβάζουν τις συζητήσεις και χλευάζουν τον άνθρωπο που παίζει (και που ίσως να διαβάζει τα γραφόμενά σας)… Τα συγεκριμένα μηνύματα θα σβηστούν…
Συμφωνώ σε γενικές γραμμές με τον Φώτη όμως διαφωνώ στο θέμα μπουζούκι από κατασκευαστικής και από παιχτικής άποψης.Για μένα είναι θέμα αισθητικής και “γούστου” του εκάστοτε παίχτη, δεν υπάρχει δηλαδή κάποιο πρότυπο που θα πρέπει όλοι να το ακολουθούν. Για μένα και για την παρέα μου μπορεί να γουστάρουμε να παίζουμε Χατζηχρήστο, για τον άλλο μπορεί να γουστάρει να παίζει Άτζελα Δημητρίου, δεν θα τον κατηγορήσω για αυτό, είναι επιλογή του και αφού γουστάρει περί ορέξεως που λένε…Πιστεύω ότι στην τέχνη δεν υπάρχουν όρια μπορεί ένας ζωγράφος να ζωγραφίζει διάσπαρτες πινελιές που για αυτόν αλλά και για αυτούς που θα αγοράσουν τον πίνακα του να τους αγγίζουν και να βλέπουν ολόκληρες ιστορίες μέσα στις πινελιές ενώ για άλλους να είναι απλά “διάσπαρτες πινελιές”.
Για να επανέρθουμε όμως στο θέμα επαναλαμβάνω ότι σαν παίχτες και με δεδομένες της παρούσες συνθήκες ζωής μας καλό είναι ότι ερεθίσματα λαμβάνουμε από δω και απο εκεί να τις αξιοποιούμε, εμένα όταν βλέπω τέτοια βίντεο σαν το παραπάνω λέω στον εαυτό μου ότι θα πρέπει να μελετήσω περισσότερο.
Κυριε admin ειλικρινα συμφωνω μαζι σου για την διαγραφη των μηνυματων με τασεις γελοιοποιησης του θεματος( και ειδικα του δικου μου), αλλα απλη πλακα ητανε , χωρις σοβαρο υποβαθρο- απλως μιλησα σαν να ειμαστε παρεα σε καποιο μαγαζι και κανοντας πλακα κριναμε καποιον απο την ορχηστρα- τον οποιο ομως ασχετα αν μου αρεσει η οχι, δεν μπορω να τον φτασω( και δεν θα προσπαθησω ποτε, βεβαιως βεβαιως), αλλα παρολα αυτα του βγαζω το καπελο, γιατι κανει κατι που εγω δεν μπορω…Οποτε sorry για τις χαζομαρες που λεχθηκαν απο μερους μου:112:
Σας ευχαριστώ πάρα πάρα πολύ από καρδιάς όλους για τα σχόλια σας (ασχημα και καλά). Είναι μεγάλη μου τιμή που ασχοληθήκατε με την προσπάθειά μου. Συναινώ με όλες τις απόψεις και σίγουρα (αν και γνωρίζω όλα τα προαναφερθέντα) θα με βοηθήσουν στην αυτογνωσία μου πάνω στο όργανο. Παραθέτω μια εργασία που έκανα για τις απαιτήσεις του μαθήματος της ‘‘Ανθρωπολογίας της Μουσικής’’ στα πλαίσια τις σχολής μου. Οι απόψεις που ακολουθούν είναι καθαρά προσωπικές και σίγουρα είναι ανοιχτές και για την προσθήκη νέων…
Γεωργόπουλος Γεώργιος
Από όλα τα μουσικά φαινόμενα που είμαι σε θέση να αντιληφθώ μερικά από αυτά με έκαναν να προβληματιστώ περισσότερο για την λειτουργία τους και την χρησιμότητά τους. Ένα από αυτά είναι η “ταχύτητα” ως δεξιοτεχνικό εργαλείο στην μουσική εκτέλεση. Οι λόγοι που με έκαναν να προσπαθήσω να αναλύσω το συγκεκριμένο φαινόμενο είναι η ανάγκη απομυθοποίησης του προσπαθώντας να αποκαταστήσω την πραγματική λειτουργία και χρησιμότητα του αντικειμένου πάντα κατά την υποκειμενική μου άποψη αρχικά και στη συνέχεια χρησιμοποιώντας τα μεθοδολογικά εργαλεία που θα προσπαθήσω να αποκομίσω από το μάθημα της ανθρωπολογίας. Όλα αυτά βέβαια γίνονται κάτω από την προσπάθεια συνειδητοποίησης και απεμπόλησης του αλαζονικού υποκειμενισμού που έχει να κάνει με το αίσθημα του “προσπαθώ να αγιοποιήσω μια κατάσταση και να προστατεύσω ένα πράγμα, που τελικά δεν μου ανήκει”, λόγω του ότι αισθάνομαι μέρος αυτού και επίσης λόγω της υποβόσκουσας και ασυνείδητης αίσθησης να το προστατέψω μπροστά σε ένα ακροατήριο που το αποδοκιμάζει. Η έννοια “ταχύτητα” στην μουσική εκτέλεση, στον ευρύτερο χώρο της “διανόησης” (θα εξηγήσω παρακάτω γιατί γίνεται αυτό το ειρωνικό σχόλιο και ο διαχωρισμός) αλλά και στο χώρο της μουσικής παιδείας είναι έννοια παρεξηγημένη ή τουλάχιστον αυτοί που μπορεί να κατανοούν καλύτερα την λειτουργία της μάλλον δεν κατανοούν ότι υποβιβάζουν την χρηστικότητα της στο άτομο, όταν μιλούν αρνητικά και όχι αποστασιοποιημένα γύρω από αυτήν, διαμορφώνοντας έτσι συνειδήσεις. Στην ερμηνευτική αξιολόγηση του όρου πρέπει να γίνει ένας διαχωρισμός ανάμεσα στον επιστημονικό κόσμο, στον ημιμαθή και “λογιολατρικό” κόσμο, και στον απλό λαό που δεν προσπαθεί να αποδείξει τίποτα με την αναφορά του στον όρο. Η χρήση του όρου στην πρώτη και στην δεύτερη περίπτωση έχει αρνητική σημασία ενώ στην τρίτη περίπτωση έχει θετική σημασία όπου η κατοχή της “ταχύτητας” χρησιμεύει ως αξιολογικό εργαλείο για την αναγνώριση ή όχι ενός μουσικού. Στην πρώτη περίπτωση ίσως ο όρος χρησιμοποιείται αρνητικά λόγω της έμφυτης ανάγκης της επιστημονικής κοινότητας να διαφοροποιείται από τον λαό (μία ερμηνεία), αλλά και από την μη συνειδητοποίηση και υποβιβασμού της έννοιας “ταχύτητας” σε σχέση με άλλες μουσικές εκφράσεις. H υποκειμενική μου άποψη για το θέμα είναι ότι για να κατανοηθεί καλύτερα αυτό το φαινόμενο πρέπει να καταλάβουμε και να εννιοδοτήσουμε καλύτερα τον όρο “τέχνη” καθώς και να κατανοήσουμε καλύτερα την λειτουργία της τέχνης στον άνθρωπο. Αν ανάμεσα σε αυτές τις λειτουργίες εντάσσεται και η εξωτερίκευση συναισθημάτων τότε η ταχύτητα με την απίστευτη δυναμική της και κατανάλωση ενέργειας που χρειάζεται για την πραγμάτωσή της, αποτελεί ένα από τα σημαντικότερα εργαλεία γιʼ αυτήν την εξωτερίκευση, ακόμα κι όταν είναι ανούσια πόσο μάλλον όταν συνδυάζεται με την “μουσικότητα”.
Καλημέρα Γιώργο και καλωσόρισες στο Φόρουμ. Συγχαρητήρια και για την ενασχόληση και τις επιδόσεις σου στη λαϊκή μας μουσική. Προσωπικά σου εύχομαι ότι καλύτερο για το μέλλον όπου και όποτε το επιθυμείς.
Λες στο προηγούμενο ποστ.
Μήπως θα μπορούσες να μας ορίσεις καλύτερα τον ημιμαθή και “λογιολατρικό” κόσμο; Ομολογώ ότι δεν κατάλαβα καλά το σκεπτικό σου για να μπορέσω να παρακολουθήσω τη συνέχεια της σκέψης σου
Γιώργο καλωσόρισες στη ρεμπέτικη παρέα μας, και καλές συζητήσεις.
Τόσο το σχόλιο όσο και η ανάλυση σου δείχνει αν μη τι άλλο άνθρωπο με προβληματισμούς πάνω στα μουσικά-μουσικολογικά θέματα.
Η άποψη μου περί ταχύτητας ως εργαλείο ανάδειξης της δεξιοτεχνίας ή όχι είναι ακριβώς η ίδια που έχω για τη χύτρα ταχύτητας στο μαγείρεμα. Το αργομαγειρεμένο φαγητό είναι μακράν νοστιμότερο.
Η δυνατότητα ανάπτυξης ταχύτητας πρέπει αναμφισβήτητα να υπάρχει σε δεξιοτεχνικό επίπεδο. Η χρήση της όμως καλό είναι να γίνεται με φειδώ και ουδέποτε ως μορφή επίδειξης αλλιώς κουράζει.
Οι υπόλοιπες προσεγγίσεις, λόγιες ή μη, επιστημονικές ή όχι, μ’αφήνουν αδιάφορο. Και αυτο το λέω χωρίς καμία απολύτως ειρωνική διάθεση.
ΥΓ: Φίλος οργανοποιός (από τους μεγάλους της αγοράς) είπε πρόσφατα σε φίλο μπουζουξή (από τους μεγαλύτερους της πιάτσας) σχολιάζοντας το παίξιμο του: “Τώρα άρχισες να μαθαίνεις αφαίρεση!” εννοώντας πόσο καλύτερος θα γίνει αφήνοντας την ταχύτητα και κοιτώντας την ουσία. :089:
Ευχαριστώ και πάλι για την παράθεση των απόψεών σας…και τις συμμερίζομαι. Για τον φίλο Διόνυσο απαντώ πως ο ημιμαθής κόσμος είναι αυτός που δεν γνωρίζει ή δεν αποδέχεται όλη την αλήθεια, και σαφώς δεν ταυτίζεται -τουλάχιστον όχι πάντα- με το ‘‘λογιολατρικό’’ κόσμο, που νοηματοδοτείται από τον γράφοντα ως τον κόσμο που λατρεύει μονόπλευρα το λόγιο ύφος. Ας θεωρήσουμε ότι ο όρος ''λογιολατρικός" σχηματίστηκε για τις ανάγκες του άρθρου… και εμπνέει και ένα είδος σαρκαστικής ειρωνείας.
ΥΓ.: Ορίζοντας εντελώς πρόχειρα το ‘‘λόγιο’’ εννοώ οτιδήποτε έχει να κάνει με την κοινώς αποδεκτή ‘‘σοβαρή’’ τέχνη.
Γεια σου Γιώργο και καλωσόρισες. Ενδιαφέρουσα η τοποθέτησή σου. Απλά ένα σχόλιο. Θα προτιμούσα άσχετα του ότι είναι κομμάτι εργασίας, εδώ να έκανες μια εκλαΐκευση. Κουράστηκα μέχρι να καταλάβω τι θες να πεις.Είμαστε και της ανώτατης βαθμίδας της εκπαίδευσης. Με το συμπάθειο κιόλας.
ΥΓ. Μήπως εξελίσσεται η κουβέντα όπως ένα προηγούμενο θέμα με αφορμή κάποια βίντεο του Παούρη ή ιδέα μου;:089:
Από το τρίτο βίντεο (με το φίδι, από το κινητό) φαίνεται ότι ο άνθρωπος έχει ένα δεξί χέρι καταπληκτικό!!! Χωρίς να μου αρέσει αυτό το ύφος καθόλου, κρίνοντας αυστηρά, αντικειμενικά βλέπω πως έχει νότα, όγκο που δεν φτωχαίνει καθόλου όταν παίζει γρήγορα. Φοβερή δουλειά και ώρες έχει θυσιάσει ο άνθρωπος, έχει δυνατότητες τεράστιες. Μπράβο του!!! Στοιχηματίζω ότι αν τον ακούσετε σκέτα, τετ α τετ να παίζει θα εντυπωσιαστείτε…
Τώρα όσον αφορά την ταχύτητα, σίγουρα είναι μέσο έκφρασης, κώδικας επικοινωνίας, γλώσσα… Το τι θες να πεις έχει το βάρος, το περιεχόμενο, το σημαινόμενο, όχι το σημαίνον!!! Με όλον το σεβασμό, δεν κατανοώ τι σημαίνει ο επιστήμονας που αντιμάχεται και απαξιεί την ταχύτητα του μουσικού για να κάνει διακριτή τη δική του θέση;;; Τελικά, μήπως η ταχύτητα είναι το πλέον αναγνωρίσιμο τεκμήριο δεξιότητας που διαγνώσκεται και από τον αδαή;;; Μήπως επενδύουν εκεί όλοι οι σύγχρονοι μουσικοί επειδή τελικά η ταχύτητα “πιάνει τόπο, φαίνεται”, κατακτάται με ορθολογικό τρόπο, με μελέτη, πειθαρχία;;; Μήπως η έκφραση, το ύφος, η προσωπικότητα, η ακτινοβολία του καλλιτέχνη είναι μεγέθη ακατάληπτα στο σημερινό ακροατήριο που έχει υπερκαταναλώσει τη μουσική, ενώ η ταχύτητα είναι πιο εύληπτη, “εξιτάρει”, ερεθίζει, ξεσηκώνει, κερδίζει εύκολα τις εντυπώσεις;;;
Εγώ θα σταθώ στον ήχο αυστηρά, τον όγκο, τη δύναμη του συγκεκριμένου εκτελεστή. Νομίζω ότι αν τη διοχετεύσει σε πιο συγκρατημένες επιλογές και ξεφύγει από την υπερβολή της ταχύτητας, θα κατακτήσει το…Έβερεστ!!!