Ρε παιδιά, γύρω από τον εαυτό μας γυρίζουμε συνεχώς, ο καθένας. Να κωδικοποιήσουμε κάποια πράγματα, να προχωράμε;
Μίλησε ο Provo για νεοελληνικό θρήνο, αλλά κυρίως για αντιστασιακό ήθος.
Εγώ αντί για «θρήνος» θα χρησιμοποιήσω τη λέξη «γκρίνια», το έχω ξαναπή, με τίποτα δεν είμαστε ποτέ ευχαριστημένοι.
Το «(αντιστασιακό) ήθος» είναι κάπως πιο περίπλοκο. Νομίζω όμως, πως με την κοινή μας διαπίστωση ότι τα τελευταία κάποιες εκατοντάδες ή χιλιάδες χρόνια ποτέ δεν νοιώσαμε να γίνεται «το δικό μας» καλύπτονται επαρκώς οι λόγοι για την «αντίστασή» μας.
Το αν το Βυζάντιο είναι ή όχι συνέχεια της αρχαίας Ελλάδας είναι κάτι στο οποίο δεν έχουμε συμφωνήσει. Αλλά, σε τελευταία ανάλυση, αυτό που μας ενδιαφέρει είναι η «ελληνικότητα», ανεξάρτητα από το από ποιόν προέρχεται. Υπενθυμίζω λοιπόν παλαιότερή μου τοποθέτηση στο θέμα:
Όταν μιλάμε για ελληνικότητα στην ελληνική μουσική πρέπει να καθορίσουμε τι ακριβώς εννοούμε. Έχει ελληνικότητα «Η βοσκοπούλα»; «Ο γερο Δήμος»; Η όπερα «Μάρκος Μπότσαρης» που δεν ξέρουμε καν πως είναι; Οι οπερέτες του Σακελλαρίδη; Το τραγουδάκι «Ροκ εντ ρολ με μπουζούκια» του Χιώτη, που μάλλον κανείς δεν το θυμάται; Βεβαίως και έχουν. Από Έλληνες κυρίως, σε ελληνική γλώσσα είναι γραμμένα, σε Έλληνες βασικά απευθύνονται, στην Ελλάδα έγιναν γνωστά και αγαπητά.
Τι σημασία έχει, λοιπόν, αν οι άνθρωποι του Βυζαντίου ένοιωθαν Έλληνες, Ρωμαίοι ή Λατίνοι; Το προϊόν του διαλογισμού τους καταχωρήθηκε ως ελληνικό και αυτό κανείς, ξένος ή Έλληνας, δεν το έχει αμφισβητήσει. Άλλο η συνέχεια του ελληνικού Έθνους και άλλο η συνέχεια του ελληνικού λαού.
Επίτηδες δεν προχωράω σε περισσότερους σχολιασμούς γιατί όπως ξαναείπα, δεν θα ήθελα να καταντήσει η συζήτησή μας αυτοσκοπός.
