Βρε συ Ευριπίδη, μη σκέφτεσαι σαν τον τύπο με το γρύλλο.
Υποτίθεται ότι θα πας να παίξεις σ’ ένα μαγαζί για το οποίο έχεις ήδη μια κάποια ιδέα τι είναι. Αν δεν έχεις πάει ποτέ, αν μη τι άλλο θα πας τη μέρα που θα γίνει η συζήτηση-συμφωνία. Κόβεις κατάσταση και λες: «Α ωραία, εδώ μαζεύονται άνθρωποι με τα δικά μου γούστα», ή «Εδώ μαζεύονται σκολοεντεχνιάρηδες, ευχαριστώ δε θα πάρω», ή ακόμα «εδώ μαζεύονται σκυλοεντεχνιάρηδες, οπότε γιά να δούμε τα υπέρ και τα κατά: πόσο τη θέλω τη δουλειά, πόσο μ’ αρέσουν τα υπόλοιπα που προσφέρει, πόση ανάγκη έχω από φράγκα…»
Πάντως έχω συναντήσει ανθρώπους (λίγους ομολογουμένως) που με μεγάλη ευχαρίστηση παίζουν τραγούδια που δεν τους αρέσουν, αν αρέσουν στους άλλους και τους κάνουν χαρούμενους. Αν είναι για κάθε σκυλοέντεχνο να παίζουμε, σαν εκδίκηση, κι από ένα χασισοχτικιάρικο, τότε πολύ απλά ξεκινάμε με αρνητική ψυχολογία.
στην πρωτη παραγραφω δεν διαφονουμε πουθενα.στη δευτερη και τα δυο πραγματα που λες απλα δεν τα κανω και επισης δεν καταλαβαινω τι σχεση εχει ο τιπως με το γρυλλο γενικως πεπε μου δεν καταλαβα το σχολειο σου
— Νέο μήνυμα προστέθηκε στις 21:30 ::: Το προηγούμενο μήνυμα δημοσιεύθηκε στις 21:28 —
διευκρινηση, οταν λεω οτι εχω περιθωρια ενοω οτι ο μαγαζατορας δεν ειναι τοσο αυστηρος και λεει οτι το μαγαζι σηκωνει και καποια ρεμπετικα.
ΕΕΥΡΙΠΙΔΗ το τί είναι ποιοτικό και τί όχι το καθορίζει ο κάθε μουσικός ανάλογα με την αισθητική του. Εγώ θα ήθελα να παίζω αποκλειστικά και μόνο ρεμπέτικα, ούτε έντεχνα, ούτε παραδοσιακά, ούτε λαϊκά…
αναφέρω δύο φάσεις:
Ταβέρνα Πειναλέων, Εξάρχεια, Τετάρτη, προ τετραετίας, μας πάει μια φίλη η οποία λατρεύει ΜαλαμοΘανάση, όπου μας είχε πει ότι είναι κάτι παιδιά που παίζουν τέτοια. Καλοί μουσικοί θα έλεγα! όμως κυριολεκτικά από την ώρα που μπήκα μέχρι που βγήκα μετά από κανά 4ωρο, έπαιξαν ΜΟΝΟ Μάλαμα και Παπακωνσταντίνου, το Πέντε Μάγκες στον Περαία και το Πριν το χάραμα. Έφυγα άρρωστος, δεν την πάλεψα, είπα δεν είναι δυνατόν… Κι όμως η φίλη έφυγε ενθουσιασμένη, τραγούδαγε όλο το βράδυ. οι υπόλοιποι της παρέας, είτε άκουγαν είτε όχι, το ίδιο θα ήτανε…
Άρα ως μουσικοί, εκ των πραγμάτων δεν απευθυνόμαστε σε όλους.
Στο μαγαζί που παίζω κιθάρα εδώ και 3 1/2 χρόνια, η συμφωνία που στην αρχή έκανα με το συνεργάτη μου μπουζουξή είναι να φτιάξουμε 4ωρο πρόγραμμα με γνωστά τραγούδια, λαϊκά, εντεχνολαϊκά, ρεμπέτικα (τα πιο γνωστά), κι ο μαγαζάτορας έμεινε πολύ ικανοποιημένος και ο κόσμος γουστάρει: Συγκεκριμένα λέει “εδώ ξέρουμε όλα τα τραγούδια, ενώ πας σε άλλα μαγαζιά και κάθε ένα τέταρτο ξέρεις μισό τραγούδι”.
Στην πορεία, αυτό οδήγησε στο εξής: αν κάποιος καλός πελάτης που έχει ακούσει αχταρμά στη ζωή του και δεν μπορεί να διαχωρίσει τα είδη ζητήσει π.χ. το κελί 33 ή το άδειο μου πακέτο ή το απορώ, το παίζουμε. Εγώ δηλαδή παίζω μόνο τα ακόρντα, αρνούμαι να τραγουδήσω τέτοιου είδους εμετικό απαίσιο (κατ εμέ) άσμα. Και ντρέπομαι που παίζω εκείνη τη στιγμή! Και φέρω ευθύνη που το ανέχομαι και που συνεισφέρω σε αυτή την μετάδοση αυτών των τραγουδιών. Αλλά, ως επαγγελματίας, υποχωρώ, διότι το να παίξεις και 2 τέτοια τραγούδια εάν προκύψει, στις 4 ώρες, μπορεί και να μη χάλασε ο κόσμος.
Επίσης, εάν από κάτω έχουμε μια καλή ρεμπετοπαρέα (σπάνιο αυτό), θα βάλουμε με χαρά 5-10 ρεμπέτικα πραπάνω.
Πιστεύω ότι η παραπάνω κατάσταση δεν πρέπει να είναι δεδομένη κι ότι μπορείς να κάνεις τη διαφορά παίζοντας λιγότερο γνωστά πράγματα αρκεί να είναι καλοπαιγμένα και καλοτραγουδισμένα.
Επιτρέψτε μου να επιμείνω στην ακατανόητη 2η παράγραφο του #21:
Όταν ζούμε μια κατάσταση που δεν τη γουστάρουμε και δεν μπορούμε να την αλλάξουμε (διότι όντως δεν μπορούμε: δεν μπορείς να ζητήσεις από εκείνον που θέλει το Κελλί 33 να μην το θέλει), το μόνο που μπορούμε να αλλάξουμε είναι το πόσο βαριά θα την πάρουμε. Από το να παίζεις αηδίες και να υποφέρεις, είναι πολύ πιο ευχάριστο να παίζεις αηδίες και να μην υποφέρεις. Μια απόφαση είναι. Αν μάλιστα δεν υπάρχει τρίτη επιλογή (ή έχει απορριφθεί, π.χ. η επιλογή «παραιτούμαι»), τότε είναι η προφανής απόφαση!
Κάπου στον κόσμο υπάρχουν άνθρωποι που μπορούμε να τους παίξουμε αυτά που πραγματικά γουστάρουμε. Είτε επειδή αυτά γουστάρουν κι οι ίδιοι, είτε επειδή είναι ανοιχτοί ν’ ακούσουν και να εκτιμήσουν οτιδήποτε. Ωραία. Ελπίζεται ότι κάπου θα τους πετύχουμε. Μέχρι τότε; Υπάρχει κανένας ιερός σκοπός που φοβόμαστε μην τον προδώσουμε; Τι θα προδώσουμε, την εσωτερική μας καλαισθησία; Αυτή είναι καλά προφυλαγμένη. Θα συμβάλουμε στη διάδοση της ακαλαισθησίας; Ναι, σιγά, εμάς περίμενε. Ο άνθρωπος που γουστάρει το Κελλί 33 πάντοτε θα υπάρχει. Στο χέρι μας (στο μυαλό μας μάλλον) είναι αν θα του χαρίσουμε από την ψυχή μας τρία λεπτά χαράς ή θα του τα παραχωρήσουμε με μισή καρδιά.
(Δεν τα 'χω ξαναπεί ποτέ αυτά, είναι το καινούργιο μου ψώνιο. Το καλοκαίρι αναβαπτίστηκα…)
αρα πεπε συμφωνουμε περιπου απλως εγω τα τραγουδια δεν τα παιζω ουτε καν με μιση καρδια τα παιζω εντελως μηχανικα και οχι για να τους εφχαριστησω απλως για να παραμηνω στη δουλεια δηλδ δεν μπορω να βαλω την ψηχη μου σε κατι που δεν μαρεσει μπορω να κανω οτι βαζω την ψηχη μου για να ενθουσιαστει και ο κτηνεμπορας που ζηταει το αγριολουλουδο
μετά από ένα μήνα χωρίς ίντερνετ, ας καταθέσω την σχετική εμπειρία. μικρό νησί για “εναλλακτικές” διακοπές, ξεκινάμε σε κάποια πιο κυριλέ μαγαζιά με γνωστά κομμάτια. τελικά όμως, το κέφι και το μεράκλωμα ήρθε με τα πιο άγνωστα, κάποια μάλιστα από παραγελλιές! ο κόσμος είχε βαρεθεί τα σουξεδάκια που τα άκουγε παντού, και έψαχνε κάτι ενδιαφέρον να ακούσει.
γενικά συμφωνώ με τον bourbou, και είναι πολύ ενδιαφέρον αυτό που λέει ο περικλής. έχω βγάλει τον “κυρ-θάνο” (μόνο με κιθάρα, ο μπουζουξής δεν το έπαιζε) για συγκεκριμένο θαμώνα που το χόρεψε με την ψυχή του! ακόμα και τις χειρότερες “παραγγελιές” ή τις πιο συνηθισμένες, έρχονται στιγμές που τις ικανοποιώ ευχαρίστως. είναι ο άνθρωπος, ο τρόπος, ο τόπος…
από την άλλη, πάντα πρέπει να λέμε “όχι” και να χτίζουμε ένα αξιοπρεπές πρόγραμμα, όσο το επιτρέπουν οι συνθήκες. δεν είναι εφικτό σε όλα τα μαγαζιά, αλλά στα περισσότερα υπάρχει η δυνατότητα. με τον καιρό και εφόσον έχεις κερδίσει τον κόσμο με το παίξιμο και τις επιλογές σου, όλα γίνονται.