Εμένα ο Μάλαμας μου αρέσει σε αντίθεση με ένα φίλο που είπε το αντίθετο. Μου αρέσει και μου αρέσει πολύ! Ο λόγος που αρέσει και σε τόσο κόσμο είναι επειδή είναι αυθεντικός και “βγάζει ψυχή” αφ’ ενός και στο ότι πατάει σε ελληνικούς δρόμους και ρυθμούς και ύφος (στην μετα - ροκ εποχή του) και φτιάχνει τραγούδια του πόνου και του νταλγκά αφ’ ετέρου προσαρμοσμένα βέβαια σε καταστάσεις, άρα και στίχους σημερινούς. Είναι δηλαδή αυθεντικά λαϊκός και μιλάει στην ψυχή του κόσμου, ο καθένας κάτι βρίσκει απ’ τον εαυτό του μέσα στα τραγούδια του.
Το γεγονός ότι είναι κατ’ ουσίαν λαϊκός και πηγαίος και γνήσια ελληνικός, φυσικά και στηρίζεται στο παρελθόν του, σ’ αυτά τα χρόνια που δούλευε με τα σχήματα στη νύχτα και στη διασκέδαση (“Αλώνι” κλπ), έναν κόσμο που τον ξέρουμε λίγο πολύ όλοι καλά. Αυτός ο κόσμος διαμόρφωσε και τις αρέσκειές του, τα γούστα του, τις προτιμήσεις του στη μουσική, σε καθορίζουν τόσα χρόνια, δεν είσαι ο “μπαλαντάκιας” που άκουσε μια φορά Καζαντζίδη στο ράδιο…
Τα “Σκέτα” έτσι ακριβώς τα βλέπω, ως ένα φόρο τιμής και μνήμης, σ’ αυτά τα χρόνια του μεροκάματου μέσα από αγαπημένα λαϊκά τραγούδια, στις παρέες, τα γλέντια, τα μεθύσια, τους έρωτες κλπ κλπ. Μόνο και μόνο αυτό δηλαδή, το ότι ακούω τον Σωκράτη να τραγουδάει και να παίζει αυτά τα κομμάτια έχει μια αξία αφ’ εαυτού, είναι μια πλευρά του ζωντανή, υπάρχουσα και καθοριστική, χαίρομαι που υπάρχει κι ας μην είναι και οι καλύτερες εκτελέσεις, άλλωστε τόσα χρόνια έχουν παιχθεί και παίζονται χιλιάδες εκτελέσεις στα μαγαζιά με διάφοες προσεγγίσεις…
Επί της ουσίας, για τις διασκευές - εκτελέσεις στα “Σκέτα”, δεν είναι τα κομμάτια που θα βάλω και θα ξαναβάλω να ακούσω (τα έχω κάνει ήδη cd), με ενοχλεί που είναι με κιθάρα, μου λείπει το μπουζούκι, (γι’ αυτό χάρηκα με τον Πάππο), σίγουρα οι πρώτες και αυθεντικές εκτελέσεις είναι και οι καλύτερες, αλλά… Αλλά παιδιά, δεν έβγαλε δίσκο για να κρίνουμε το εγχείρημα (αν το κάνει θα διαφωνήσω), ένας φόρος τιμής σ’ αυτά τα τραγούδια και σ’ αυτά τα χρόνια είναι, και σαν τέτοιος είναι ευπρόσδεκτα και θα τα ακούω πότε πότε, έτσι και για μου υπενθυμίζουν ότι ο Σωκράτης Μάλαμας είναι ένας από 'μας…
Δε γνωρίζω πόσοι από τους φίλους είναι διασκεδαστές (επαγγελματίες ή μη) προτιμώ όμως ένα εγχείρημα ενός καλλιτέχνη που περιέχει την έκφραση μιας προσωπικής του αναζήτησης ακόμα περισσότερο όταν εκθέτει το εαυτό του στην «αυστηρή» κριτική των «ειδικών». Προσωπικά παίζοντας με μια παρέα δεν αναζήτησα το ενδιαφέρον μιας δισκογραφικής εταιρείας παρά μόνο τη διασκέδαση των φίλων της παρέας. Στα σκέτα εγώ βρήκα αυτό το στοιχείο όπου κατεβαίνεις από την πίστα και παίζεις παρεΐστικα. Μια κιθάρα και μια φωνή ή δύο. Ο ίδιος λέει:
*«Το κριτήριο για την επιλογή των τραγουδιών του κάθε συνθέτη δεν είναι η αρτιότητα των συνθέσεων ούτε των στίχων, ούτε καν η εμπορική τους επιτυχία … Τα τραγούδια αυτά μου έδωσαν τη δυνατότητα να «βγάλω μεροκάματο» όπως λέμε στην πιάτσα, για είκοσι χρόνια περίπου»
Μην είμαστε λοιπόν τόσο αυστηροί ειδήμονες.
Με αυτά τα τραγούδια (δεν τα άκουσα όλα) πρόσεξα την φωνή του Σωκράτη,
που μου άρεσε πολύ, ίσως γιατί την ανέδειξε τραγουδώντας τα !!
Αφού σκεφτόμουν τι μου αρέσει πιο πολύ, η φωνή ή το τραγούδι (παγίδα)
Το ζητούμενο δεν είναι ποιος γέννησε το αβγό, αλλά αν η γέννα πήγε καλά…
Και θεωρώ πως πήγε περίφημα, διότι το αποτέλεσμα βγήκε αβίαστα και μπράβο !!
Ανασύρω αυτό το θέμα, καθώς τον τελευταίο μήνα ο Μάλαμας έβγαλε κάποια νέα κομμάτια στην σειρά “Τα σκέτα”, με κάποιες νέες συνεργασίες που νομίζω αξίζει να σχολιαστούν…
Αφού έκανε ένα πέρασμα από τραγούδια του Μάνου Λοΐζου (το οποίο δεν με ξετρέλανε ιδιαίτερα):
Τον τελευταίο καιρό, έχει μπει στην πέμπτη ενότητα με τραγούδια του Μανώλη Χιώτη, σε συνεργασία (εκτός από τον Λάππα στην κιθάρα), με τον Μανώλη Πάππο και την Ιουλία Καραπατάκη. Αξίζει να τα ακούσετε, και να τα σχολιάσουμε και αυτά…
Πάντως όπου έχει συμμετάσχει ο Πάππος, τα κομμάτια έχουν απογειωθεί, αν και στο “Φτωχομπούζουκο” βλέπουμε μια ανταλλαγή ρόλων μεταξύ Πάππου - Λάππα.
του λοΐζου μου άρεσαν πολύ, τα θεωρώ μια πολύ τίμια προσέγγιση στην ουσία του κάθε τραγουδιού. θα τολμήσω να πω ότι η φωνή του μάλαμα έχει κάτι από την φωνή του ίδιου του λοΐζου… γενικά πάντα μου άρεσαν τα πιο ροκ/πειραματικά κομμάτια και των δύο και όχι τόσο τα “έντεχνα”.
τώρα στου χιώτη, ωραία παιξίματα αλλά δεν με άγγιξαν παραπάνω από το τεχνικό κομμάτι. τουλάχιστον κατάφερα μετά από χρόνια να δω τον πάππο στην κιθάρα, έστω και σε βίντεο.
Περίμενα πως και πως να δω την δακτυλοθεσία του Πάπου στο φτωχομπούζουκο (τρίχορδο)…
Απογοητεύτηκα…
Δες την εδώ…χαχαχαχα…
Εγώ θα πω ότι τα σκέτα είναι λίγο πιο σκέτα από ότι θα ήθελα γενικά.
Φυσικά, οι καλλιτέχνες, ακόμα και οι πιο “μεγάλοι” έχουν δικαίωμα στην απλότητα και την χαλαρότητα.
Αλλά βρε παιδιά, ενώ νοιώθω ότι για το κοινό που δεν γνωρίζει αυτά τα κομμάτια, ή που θεωρεί το ύφος/τις ενορχηστρώσεις των πρώτων εκτελέσεων παρωχημένες, μπορεί να αποτελέσουν φάρο, για μένα, αν και τους αγαπώ όλους τους συντελεστές και παρακολουθώ το πρότζεκτ, δεν βρίσκω κάτι που να πω το μεγάλο “μπράβο”, αυτό το στοιχείο που θα μου δώσει την έκπληξη… μέχρι στιγμής τουλάχιστον