Ονομάζομαι Δημήτρης Μακρέας…
Είχα την ατυχία, αλλά και τύχη ταυτόχρονα, να είμαι ο άνθρωπος που χτυπήθηκε στα Χανιά στις 25/03/15 στην πλατεία της Σπλάτζιας. Δε θα αναφερθώ σε περισσότερες λεπτομέρειες του χτυπήματος, αν και έχει μια σημασία ότι ένα από τα πιθανά αίτια της επίθεσης ήταν η επιλογή της μουσικής ομάδας ΓιαρΑμαν να παρουσιάσει στις 25/03 τραγούδια από την κοινή μουσική παράδοση Ελλήνων και Τούρκων.
Η υπόθεση έλαβε μεγάλη δημοσιότητα και η συμπαράσταση αλλά και συμμετοχή, πολλών ανθρώπων στη δημοσιοποίηση, διερεύνηση και ανάδειξη του θέματος, συγκλονιστική. Αυτός είναι και ο λόγος για τον οποίο ανέφερα ότι κατά κάποιο τρόπο υπήρξα τυχερός αφού εκτός από το ακραίο μίσος βίωσα και την πιο έντονη και άδολη αγάπη.
Μια από τις πιο συγκλονιστικές και συγκινητικές πράξεις υπήρξε αυτή ενός “δικού” μας ανθρώπου , του Χρήστου Σπουρδαλάκη…
Ο Χρήστος 5 μέρες μετά το χτύπημα, αφού έψαξε και βρήκε το τηλέφωνο μου, εκτός από την ηθική υποστήριξη σε έναν άνθρωπο που είχε δει ούτε πέντε φορές, αναζήτησε και έναν έμπρακτο τρόπο να με στηρίξει, να δηλώσει την αγάπη του.
Θυμήθηκε το τραυματισμένο μπουζουκάκι μου…
Το μπουζουκάκι είχε επισκευαστεί, πάντα όμως με “έτρωγε” η προοπτική μιας αλλαγής στο καπάκι.
Ο Χρήστος θέλησε να μου δωρίσει την επισκευή…
Εν τω μεταξύ το μπουζουκάκι είχε υποστεί και δεύτερη σοβαρή ζημιά στη ένωση του μπράτσου με το καράολο. Ντρεπόμουν τόσο πολύ που σε τρία μόλις χρόνια είχα καταφέρει δύο μεγάλες ζημιές στο όργανο που βρισκόμουν σε απόγνωση…
Ο μάστορας με καθησύχασε με απόλυτα αβίαστο τρόπο.
Πριν μια βδομάδα το μπουζούκι έφτασε στα χέρια του για την επισκευή.
Αφού είδε το όργανο, θεώρησε ότι οι ζημιές ήταν αρκετά σοβαρές και ότι δε θα ήθελε να στείλει το ίδιο όργανο πίσω…
Διάλεξε ένα ολοκαίνουργιο όργανο ,το έβαλε στη θήκη του παλιού και μου το έστειλε την ίδια μέρα!
Η φυσικότητα του τρόπου και η ειλικρίνεια του , ήταν αυτές που με με έκαναν να δεχτώ αυτό το υπέροχο και μοναδικό δώρο-όργανο , παρά τον αρχικό δισταγμό και την κατάπληξη μου.
Δημοσιοποιώ την ιστορία για δύο λόγους.
Ο πρώτος είναι φυσικά, η δημόσια δήλωση της εκτίμησης και της αγάπης μου, αν και πιθανώς ο Χρήστος να μην το επιθυμεί και σίγουρα δεν το χρειάζεται.
Ο δεύτερος είναι η αίσθηση ενός νέου-σύγχρονου ήθους που διαμορφώνεται στην κοινότητα των ανθρώπων που ασχολούνται με τη ρεμπέτικη-λαϊκή μουσική, τους δεσμούς αλληλεγγύης που αναπτύσσονται ανάμεσά μας και που θυμίζουν παλιές εποχές (που πιθανώς και να έχουμε εξιδανικεύσει).
Σίγουρα μετά από αυτή την ιστορία νιώθω πολύ πιο συνδεδεμένος με την αντιφατικότητα της εποχής , λίγο γερασμένος, αλλά και λίγο πιο σοφός.
δημήτρη είσαι παλικάρι, και δεν είναι απρόσωπη η αλληλεγγύη προς εσένα. εκφράζεται με διάφορες μορφές, αναλόγως τον χώρο όπου σε γνώρισε ο καθένας: ως μουσικό, ως γιατρό ή στους κοινωνικούς αγώνες.
μπράβο και στον χρήστο σπουρδαλάκη, κουράγιο και σε εσένα -και σε σχέση με την υπόθεση αλλά και στις καθημερινές μάχες που δίνεις.
λίγα λόγια μια και βάζεις το ζήτημα των σχέσεων μεταξύ των μουσικών παλιότερα. πέρα από τα ποσοστά όπου (εκτός από τις κλεψιές) υπήρχαν οι δωρεές ώστε να μην μένει ένας εκτελεστής στην μικρή εφάπαξ αμοιβή, υπήρχαν σωματεία αλληλοβοήθειας, περιπτώσεις φιλοξενίας και στήριξης, καθώς και μια τακτική που πλέον έχει εκλείψει. όταν κάποιος μουσικός ήταν άρρωστος (σε εποχές χωρίς ιατροφαρμακευτική περίθαλψη) και τον αντικαθιστούσε άλλος, έδινε το μεροκάματο στον ασθενή αντί να το κρατήσει ο ίδιος.
ευτυχώς υπάρχει ακόμα αλληλοστήριξη μεταξύ του κόσμου του ρεμπέτικου, στο λαϊκό το βλέπω πολύ λιγότερο. νομίζω έχει σχέση με την γενικότερη “κουλτούρα” και ιστορία του.
Ήθελα να γράψω για το περιστατικό στο Φόρουμ, διότι ακριβώς όπως λες αφορμή υπήρξε μια μουσική εκδήλωση και θεωρώ ότι τα χτυπήματα των θρασύδειλων φασιστών δεν είχαν στόχο μόνο το σώμα και το πρόσωπό σου, αλλά κατ’επέκτασιν και την ελευθερία της έκφρασης και την αξιοπρέπεια όλων μας ως μουσικών και ανθρώπων.
Επίσης, παρ’ότι οι “πολιτικές” συζητήσεις απαγορεύονται στο Φόρουμ, θεωρούσα ότι όταν ένα μέλος -ένας άνθρωπος που έχουμε αναπτύξει διάλογο συχνά πυκνά- υφίσταται στη ζωή του μια τέτοια δοκιμασία, είναι καθήκον μας ως κοινότητα να ενημερώνουμε τα υπόλοιπα μέλη και να λέμε τα αυτονόητα.
Ο λόγος που δεν προχώρησα ήταν ότι -ενδεχομένως- να μην επιθυμούσες εσύ μια τέτοια διάσταση.
Μετά από αυτόν τον απαραίτητο πρόλογο-διευκρίνιση, θα ήθελα να σου μεταφέρω και από εδώ, ως φίλος από το Ρεμπέτικο Φόρουμ, την αλληλεγγύη μου σε αυτά που κάνεις ως μουσικός και ως άνθρωπος. Είσαι πολύ πιο δυνατός από αυτούς.
Για την υπέροχη κίνηση του Χρήστου Σπουρδαλάκη, δεν χρειάζονται πολλά λόγια… Μπράβο που το μοιράστηκες μαζί μας, είναι σημαντικό!
Τέλος, ας προσπαθήσουμε όλοι οι μουσικοί να είμαστε αλληλέγγυοι και ανιδιοτελείς στη ζωή μας, ο κόσμος μας θα γίνει καλύτερος.
Συμφωνώ απόλυτα στα γραφόμενα του LIGA και του ΜΠΑΜΠΗ. Να προσθέσω μόνο, ότι το επίπεδο πολιτισμού του Χρήστου,από παιδί ακόμα ήταν και είναι πολύ μα πολύ υψηλό.
ομολογω ότι δεν είχα συνδέσει τα πρόσωπα.
Πολύ χαίρομαι που είσαι μέλος του φόρουμ και ομολογώ ότι η στάση σου είναι αξιοθαύμαστη. Δεν θα πω περισσότερα γιατί περιτευουν όταν οι πράξεις μιλούν.
Τα συγχαρητήρια μου και στον Χρηστο για την έμπρακτη αλληλεγγύη. Πραγματικά μπράβο.
σε ότι αφορά το ερώτημα σου και μιας και έχω πια πολλά χρόνια στον χώρο, να πω την προσωπική μου άποψη. Νομίζω ότι διανύουμε μια από τις καλύτερες περιόδους σε ότι αφορά την ποιότητα των ανθρώπων που ασχολούνται με το είδος. Σε όλα τα επίπεδα. Και καλλιτεχνικά αλλά και σε επίπεδο ανθρωπίνων σχέσεων. Δεν ξέρω αν συνέβαινε παλιότερα αυτό αλλά στην πορεία χάθηκε. Εγώ στα 25 περίπου χρόνια που είμαι στον χώρο, πρώτη φορα το βλέπω. Κάποια παρατράγουδα που υπάρχουν απλως επιβεβαιώνουν τον κανόνα.
Πιστεύω πως κατά κάποιο τρόπο χτίζεται ένας νέος τρόπος λειτουργίας της μουσικής και του χορού, ότι δημιουργούνται κοινότητες μουσικών, αλλά και αλλάζει η σχέση των κοινοτήτων - κάτι που το βλέπουμε εύκολα στα Χανιά- με την “παράδοση”.
Επίσης η “παράδοση” έχει αποενοχοποιειθεί" σε χώρους που πιο παλιά είχαν την αντιμετώπιζαν ως εργαλείο του εθνικισμού και μόνο.
Νομίζω ότι μπορούμε να ισχυριστούμε βάσιμα ότι η “παράδοση” αλλάζει χαρακτήρα, τόπο και κοινωνικό χώρο, αλλά είναι πιο ζωντανή από ποτέ.
Η κρίση έχει παίξει το ρόλο της , έχει μειωθεί η “κατανάλωση” προς όφελος της συμμετοχικότητας και οι σχέσεις μουσικών-κοινού έχουν γίνει πιο άμεσες.
Σήμερα οι ΓιαρΑμαν θα βρεθούμε σε ένα κοινό γλέντι με την ομάδα χορού από το στέκι Θερσίτης στα Λιόσια. Χθες στην κοινή πρόβα-συζήτηση-γνωριμία ήταν εντυπωσιακή αυτή η αίσθηση της κοινότητας και η ευκολία με την οποία βρεθήκαμε, αν και ομολογώ ότι εγώ ήμουν λίγο επιφυλακτικός πριν γνωρίσω τα παιδιά…
Η εποχή μας είναι τρομερά αντιφατική, αλλά και εξαιρετικά ενδιαφέρουσα…
Μπράβο στο μάστορα για την πολύ όμορφη χειρονομία του και μπράβο σε σένα Δημήτρη και τους ΓιαρΑμαν που δεν πτοείστε από άνανδρες, φασιστικές επιθέσεις. Εννοείται πως προσυπογράφω τα γραφόμενα των παραπάνω και δηλώνω κι εγώ απερίφραστα την αλληλεγγύη μου σε σένα και σε όσους βιώνουν παρόμοιες καταστάσεις. Αν και το φόρουμ έχει μη πολιτικό χαρακτήρα (και καλά κάνει), νιώθω ότι σε τέτοιες περιπτώσεις δεν πρέπει να μασάμε τα λόγια μας, τα οποία είναι η μόνη μας περιουσία, αλλά να στηλιτεύουμε τους φασίστες που προσπαθούν να δημιουργήσουν την ψευδαίσθηση ότι όλοι οι άνθρωποι είναι σαν τα μούτρα τους.
Μια ιστορία για ένα όργανο μένει μισή όσο δεν υπάρχει ένα μικρό-έστω από κονσέρβα- δείγμα του ήχου.
Οπότε αφού καταφέραμε ένα αξιοπρεπές βιντεάκι σας παρουσιάζω ένα δείγμα ήχου από το όργανο…
(Αντιγραφη απο το FB…)
Τη Δευτέρα στις 21 Δεκέμβρη οι κιθάρες τριών οργανοποιών και οι μαγνήτες Gabojo guitar pickups amplification (Άδωνις Γουλιέλμος, Θανάσης Γκριτζάπης, Ηλίας Μπόικος, Δημήτρης Σπηλιωτόπουλος) θα εκτεθούν ανεπανόρθωτα από τις 16:00 και μέχρι το βράδυ στο συνεργατικό καφενείο Ανάκατα στα κάτω Πετράλωνα (Πανδώρου 85 & Αλκμήνης 59). Όποιος θέλει να δει, να ακούσει και να παίξει με λαϊκές και manouche κιθάρες είναι ευπρόσδεκτος. Το βράδυ ίσως υπάρξουν και μουσικές εκπλήξεις
— Νέο μήνυμα προστέθηκε στις 13:09 ::: Το προηγούμενο μήνυμα δημοσιεύθηκε στις 13:02 —
Κώστα σου σε πμ ένα λινκ με τα γεγονότα όπως περίπου έγιναν…
