Μπορεί, όμως, να έδινε - πέρα από ειρωνεία - και ένα “μάθημα ζωής” στο ακροατήριό του ο συντελεστής αυτού του τραγουδιού, λέω εγώ τώρα, λαβαίνοντας υπόψη μου και την προσωπική του πορεία…
Πάνο απο αστεία όσα θες…απλά εξηγήθηκα για να μην παρεξηγηθώ…
Άντε σε λλλλέω …
Νίκο, γράφεις αλαμπουρνέζικα. Το ίδιο πρόβλημα είχε και ο Ισαάκ σε άλλο τόπικ.
Διαχειριστές, μήπως υπάρχει κάποιο τεχνικό πρόβλημα;
Ωπς το παρατήρησα και πριν αλλά το πρόβλημα λυνόταν όταν χρησιμοποιούσα τον Εxplorer…
Τέλος πάντων έγραψα πριν :
Πάνο απο αστεία όσα θές…απλά και γώ εξηγή8ηκα για να μην παρεξηγηθώ…
Σε λλλλέω…
Νίκο όπως τα λες είναι. Τα ίδια και σε πιο οξυμένη μορφή ισχύουν και για τις περισσότερες επαρχιακές πόλεις. Στην Καλαμάτα για παράδειγμα δίνουν την ανεργία στο 10%, υπολογίζοντας ως “εργαζόμενους” και τους ημιαπασχολούμενους και τους εποχιακούς (π.χ. τους εκατοντάδες νέους που δουλεύουν στα μπαράκια και τα εστιατόρια από Ιούνη ως Σεπτέμβρη). Αν μετρήσεις την πραγματική ανεργία θα βρεις τρομαχτικά ποσοστά!
Πάντως με τους Σαλλονικιούς (και συγγνώμη για τη γενίκευση που κάνω) έχω πάθει πλάκα. Ο Νομάρχης τους παίρνει 60% και σε όσους έκανα αρνητική κριτική γι’ αυτό, έπεσαν να με φάνε και να μου τον δικαιολογήσουν! Ε αυτά δεν είναι νορμάλ πράγματα. Φταίει ο αέρας; Φταίει αυτά που πίνουν; Τι να πω…
Μα τι λες τωρα ;;
Που θα ξαναβρει η Σαλονικη τετοιο Νομαρχη ;;
Άρη ζω και δουλεύω στη θεσσαλονίκη εδώ και 5 χρόνια και έχω ακριβώς την ίδια άποψη για τους Θεσσαλονικείς.Όσο για το νομάρχη τους που τον βλέπουμε να επιδίδεται και στο τραγούδι…δεν έχω λόγια.Οι Θεσσαλονικείς έχουν έναν κομπλεξισμό απίστευτο και αν τους πεις και τίποτα για την Αθήνα είναι ικανοί να μαλώσουν κιόλας μαζί σου.Η Θεσσαλονίκη είναι μια πόλη η οποία δεν έπρεπε να παρακαλάει και να βγαίνει στα κανάλια με αποτέλεσμα αυτό το κόμπλεξ, αλλά να απαιτεί.Αυτή είναι η Θεσσαλονίκη.Άρη συμφωνείς;Αντε γιατί ξεφύγαμε…
Ώπα ρε παιδιά! Σιγά τα αίματα… Εδώ γερογιάννη κάνεις γενικεύσεις. Τί σημαίνει, αυτή είναι η Θεσσαλονίκη;
Έλεος…
Καλησπέρα σας,
Θα συμφωνήσω με τον Πάνο. Η Θεσσαλονίκη ήταν και προσφυγομάνα, άρα συγκέντρωσε το νέο αίμα, έναν πολιτισμό καινούργιο, που τον αφομοίωσε δημιουργικά. Εξάλλου ο μισός πληθυσμός - σύμφωνα και με τις στατιστικές- δεν συντάσσεται με τα φασιστοειδή στοιχεία. Για να είμαστε δίκαιοι λοιπόν απέναντι στους Θεσσαλονικείς, μην ξεσπάσει και κανένα μέτωπο τύπου Βόρειοι - Νότιοι…
Θα παρακαλούσα, αν κάποιος γνωρίζει να πει αν ο Νίκος Ξυλούρης είχε τραγουδήσει ποτέ Βαμβακάρη. Το διάβασα κάπου και ξαφνιάστηκα.
Ελένη.
Απ τη μεριά μου και μόνο να ξεκαθαρίσω οτι δεν έχω σκοπό να θάψω την πόλη μου,που την έχω πάνω απ το κεφάλι μου (μπορεί για παράδειγμα να αμφισβητήσω την ταυτότητά μου ως “Ελληνας” αλλά οτι είμαι Σαλονικιός με την ευρύτερη έννοια του Βαλκάνιου δεν αμφισβητείται με τίποτα) …
Απλά λέω αυτά που έζησα με το πιο κριτικό πνεύμα, που μπορεί να έχει κάποιος για τους συμπολίτες του και με την μεγαλύτερη αγάπη για την πόλη του και τα καλά και στραβά που κουβαλάει…
Νίκος
Γειά σου Ελένη. Μήπως πήρες μήνυμά μου; Πες μου σε παρακαλώ γιατί έχω την υποψία πως κάτι δε πάει καλά με το σύστημα των μηνυμάτων - ίσως να φταίει το δικό μου μεηλ (;).
Όσο αφορά το Ξυλούρη να ερμηνεύει Βαμβακάρη, δεν έχω ακούσει κάτι τετοιο.
ΚΑΛΗΣΠΕΡΑ ΑΔΕΡΦΙΑ. Ο ΝΙΚΟΣ ΞΥΛΟΥΡΗΣ ΤΡΑΓΟΥΔΑΕΙ ΣΙΓΟΥΡΑ ΤΡΑΓΟΥΔΙΑ ΣΤΟ ΟΝΟΜΑ ΤΟΥ ΣΤΕΛΙΟΥ ΒΑΜΒΑΚΑΡΗ ΣΤΟΝ ΔΙΣΚΟ “ΤΑ ΕΡΩΤΙΚΑ” ΔΕΝ ΕΙΜΑΙ ΣΙΓΟΥΡΟΣ ΑΝ ΛΕΕΙ ΤΡΑΓΟΥΔΙΑ ΚΑΙ ΤΟΥ ΜΑΡΚΟΥ ΣΤΟΝ ΙΔΙΟ ΔΙΣΚΟ.
Νίκο,
σε καταλαβαίνω απόλυτα. Όλοι αγαπάμε τον τόπο μας και μας ενοχλούν τα όποια στραβά. Μαθαίνουμε όμως να “βλέπουμε” περισσότερο τα θετικά και να ελπίζουμε να διορθωθούν τα αρνητικά, για να μην απελπιζόμαστε… Ας πούμε ότι και οι μεγάλες επαναστάσεις από έναν ξεκίνησαν ή από μικρές ομάδες, οι οποίες παρέσυραν και τις ευρύτερες μάζες.
Καλησπέρα Πάνο,
όχι το δικό μου φταίει σίγουρα. Θα το αλλάξω, άμα προκάμω…
Ευχαριστώ τους φίλους για τις πληροφορίες σχετικά με τον Ξυλούρη.
Γεια σας,
η Θεσσαλονίκη μπορεί να έχει χάσει την αίγλη της τώρα τελευταία, αλλά για μένα θα είναι πάντα η πόλη που πέρασα τα καλύτερα χρόνια της ζωής μου, στις αρχές του 80 (δείχνω και τα χρονάκια μου μάλλον!). Βέβαια, ήμουν νέα, έκανα φοιτητική ζωή, έτρωγα στη Λέσχη (υπάρχει άραγε ακόμα;) και γενικά περνούσα καλά με πολύ λίγα λεφτά. Τώρα που έχω οικογένεια και άλλες ευθύνες, μάλλον δε θα βολευόμουνα τόσα καλά. Πάντως, η Θεσσαλονίκη για μένα έχει ακόμα κάτι το ξεχωριστό, που δεν το έχει η Αθήνα, και ας λένε ότι θέλουν οι “χαμουτζήδες”!
Mια που μιλάμε για κέντρα και ταβέρνες, θυμάται κανένας από τους Θεσσαλονικείς τη “Γέφυρα” στην Άνω Τούμπα; Δεν θυμάμαι σε ποια οδό βρισκόταν, αλλά ήταν κοντά σ’ένα γεγυράκι και ήταν μια ταβέρνα με μουσική, τρια γεροντάκια που έπαιζαν ρεμπέτικα και λαϊκά. Οι θαμώνες ήταν άνθρωποι της γειτονιάς, μαζί με φοιτητές και φανταράκια και όλοι πίναμε βαρελίσιο κρασί με την οκά! Ένα άλλο κέντρο που πηγαίναμε τότες ήταν “Το Χάραμα”…και κάτι κουτούκια στην Άνω Πόλη που ήταν σαν να έμπαινες σε ταβέρνα του 40. Κάνενα από αυτά δεν ήταν από τα εξειδικευμένα ρεμπετάδικα, βέβαια, και μάλλον έκλεισαν προ πολλού. Υπάρχουν και τόσες τέτοιες ταβέρνες (ή τουλάχιστο υπήρχαν τότε)…
Κάτι άλλο σχετικά με τη Θεσσαλονίκη που ίσως έπρεπε να μπει σε άλλη ενότητα είναι το ιστορικό βιβλίο του Mark Mazower “Salonica. City of Ghosts” που θα βγει σύντομα και στα ελληνικά. Έχω διαβάσει μόνο μερικά κεφάλαια, αλλά αυτά που διάβασα είναι συναρπαστικά. Εδώ είναι μια βιβλιοκρισία-συνέντευξη:
http://www.dimitrisangelidis.com/texts/mark-mazower.html
Εύα
Δεν καθούσαστε χάμου καλά…
Άναψε η κόντρα!
Ελένη.
ΩΧ!!!
Θα μου πούνε στο τέλος πως χρησιμοποιώ το Φόρουμ γιά να μιλάω γιά τον εαυτό μου! Κι είμουνα πάντα τόσο διακριτικός… (χε-χε-χε)
Λοιπόν:
Τα “Ερωτικά” είναι ο τελευταίος δίσκος του Ξυλούρη. Το πρώτο στον δίσκο, “Είναι μεγάλος ο καϋμός” (Αλησμονώ και χαίρομαι) είναι σε μουσική του Στέλιου Βαμβακάρη και στίχους δικούς μου.
Είναι το δεύτερο τραγούδι που έγραψα γιά τον Ψαρονίκο, ύστερα από το “Ήτανε μιά φορά”.
Ήταν φίλος μου.
Γιά τον δίσκο που ανέφερα, είχαμε γράψει 12 τραγούδια (παραγγελία του ίδιου του Ξυλούρη), ο Στέλιος κι εγώ. Τα περισσότερα ήσαν “Βαμβακαρικού” τύπου, ο Στέλιος μάλιστα δεν είχε αντίρρηση να ψιθυρίζεται πως πολλά ήσαν αδέσποτα του πατέρα του, γιατί έτσι γινόταν πιό εύκολη η δουλειά του. Ειδικά το “Είναι κακούργα η ξενητειά” (το λέγαμε και έτσι) ήταν το μόνο που “λαϊκιζε” (και φυσικά το πρώτο που ηχογραφήσαμε) σε σημείο που έκανα πλάκα στον μακαρίτη πως “θα τον σκίσουμε τον Καζαντζίδη”! Κι εκείνος γελούσε, όπως πάντα.
Δυστυχώς, μόλις γύρισε από το Παρίσι ο κ. Πετσίλας (των… Atheneans, πρώην σύζυγος της Νάνας Μούσχουρη) κι έγινε διευθυντής της Κολούμπια, μας σταμάτησε. Διαφωνούσε με την θεματική ποικιλία των στίχων, και το “παλλαιϊκό” ύφος της μουσικής. Είπε πως θα κρατήσει αυτό που γράψαμε, αλλά μας παρήγγειλε άλλα 11 τραγούδια ΑΠΟΚΛΕΙΣΤΙΚΑ ΚΑΙ ΜΟΝΟ ΕΡΩΤΙΚΑ, και η μουσική του Στέλιου να είναι πιό λαϊκή και λιγότερο “ρεμπέτικη”. Εγώ δήλωσα αδυναμία αμέσως, ενώ ο Στέλιος αντιμετώπιζε την κατάσταση με αμηχανία. Από το αδιέξοδο, μας έβγαλε ο ίδιος ο Ξυλούρης, που απελπισμένος ήθελε να ξεμπερδεύει “μ’ αυτόν τον μ—κα”. Είπε λοιπόν πως ήθελε τα 6 “ερωτικά” τραγούδια να είναι Κρητικά, και γιά τ’ άλλα 5 να γράψει ο Στέλιος… κάτι σαν έντεχνα λαϊκά. Είναι η πρώτη φορά που είδα τον Νίκο να πέφτει σε βαθειά μελαγχολία.
Μου ζήτησε να τους βρω μιά λύση γιά τους στίχους, κι εγώ τους πρότεινα τον σκηνοθέτη-συνάδελφο και φίλο μου Ερρίκο (Ορφανή σε ξένα χέρια) Θαλασσινό, που έγραφε και στίχους. Είναι ο ίδιος ο φίλος που πήρε κατόπιν προτροπής του Καζάκου κι εμένα, τον Στράτο Παγιουμτζή και τη Σωτηρία Μπέλλου, να τραγουδήσουν σε ταινίες του.
Και πάλι, τι μικρός πούναι ο κόσμος…
ΥΓ. Ηχολήπτης του δίσκου ήταν ο επίσης φίλος μου μουσικός Γιάννης Κιουρτσόγλου, το ΚΙΟΥ των Πελόμα Μποκιού.
Γεια σου Φέρρη που φέρνεις τη κουβέντα στα ίσα της με τόσα ιστορικά στοιχεία.
Εντυπωσιακός ο ρόλος των managers. Οχι σε σχέση με το αν κάνουν (κάνανε) καλό ή κακό στη μουσική - πολλές οι απόψεις, αλλά και πολλοί οι manager -, όσο το με ποιο τρόπο ψυχανεμίζονται την “εμπορική” επιτυχία. Διότι κακά τα ψέματα: τα ερωτικά του Ξυλούρη πήγαν εξαιρετικά καλά.
Η άσκηση πολιτικής πάνω στη μουσική παραγωγή με κριτήριο τις οικονομικές ισορροπίες μεταξύ των εταιριών και το κέρδος, είναι μια υπόθεση που προβληματίζει. Εχει αποφέρει θλιβερά έως άριστα αποτελέσματα.
Αυτός ο Πετσίλας, είπε με ποια λογική πίστευε ότι θα περπάταγαν τα “ερωτικά” και όχι τα “λαϊκά”; Κάποιοι θα πούνε ότι στόχος ήταν να σβήσει το μπουζούκι (δηλ. το λαϊκό τραγούδι), να πάνε οι πραγματικοί δημιουργοί στο σπίτι τους και όπως οι κουράδες στο νερό, να επιπλεύσουν οι Φοίβοι και οι Καρβέλες. Αυτό πράγματι είναι το αποτέλεσμα των επιλογών τους. Το θέμα είναι αν αυτό είχαν και στο μυαλό τους. Δεν ήταν μόνο ο Πετσίλας. Ηταν τόσες και τόσες οι εταιρείες. Γι αυτό προβληματίζομαι: Εσύ που ήσουν μάχιμος τη περίοδο εκείνη, υπήρχε πράγματι (εκπεφρασμένη) αυτή η πολιτική;
Α, και κάτι ακόμα: Θυμάσαι αν εκείνη τη περίοδο ο Ξυλούρης έμενε στη Δυοβουνιώτου στο Κουκάκι;
Σχετικά με τη διαμάχη περί του τι εστί Θεσσαλονίκη με αφορμή το χαχαμπάχανο άσμα της τηλεπροσωπικότητας και τραγικά φάλτσης Μαριώς (το κάνει επίτηδες;), δυο κουβέντες να πω μιας και τα ζω καθημερινά.
Η Θεσσαλονίκη είναι μια πόλη που ιστορικά ηττήθηκε διότι κάηκε στο Άουσβιτς η πολυ-πολιτισμική της διάσταση. Οταν οι πολιτισμοί ζουν μαζί και άλληλα τροφοδοτούνται, συμπεριφέρονται σα καλώδια με γυμνές άκρες: ανάβουν σπινθήρες.
Δόθηκε άλλη μια ευκαιρία να γινόταν το λιμάνι των Βαλκανίων, αλλά οι λανθασμένες συμμαχίες (ορθόδοξο τόξο) και η παροιμιώδης ανοησία περί το Μακεδονικό την οδήγησαν στην οριστική της απομόνωση.
Αυτή η απομόνωση, πρακτικά μεταφράζεται σε ένα λιμάνι δίχως πλοία, σε δρόμους χωρίς ΜΜΜ, σε κερδοσκοπία πάνω στη γη (από το αυθαίρετο του “φτωχού” μέχρι τα εκτός σχεδίου εμπορικά κέντρα των “πλουσίων”) και σε μια χαβούζα που το λένε Θερμαϊκό. Μεταφράζεται και σε μισθούς πείνας, σε απουσία επενδύσεων για υποδομές, σε ξετσίπωτους κερδοσκόπους και τέλος στον έλεγχο της πόλης από μερικές οικογένειες λες και ζούμε στο φαρουέστ.
Από εκεί και πέρα, οι εκφάνσεις της ανθρώπινης συμπεριφοράς είναι σχεδόν αναμενόμενες. Οι αστικοί πληθυσμοί συντηρητικοποιούνται όταν πεινάνε. Και πεινάνε μόλις το άστυ τους απολέσει την ταυτότητά του.
Καλημέρα στον Κώστα Φέρρη.
Είναι πολύτιμες οι πληροφορίες σας, χίλια ευχαριστώ. Πρέπει να καταγραφούν, να μείνουν “κτήμα ες αεί”.
Ευχαριστώ πάρα πολύ,
Ελένη.
Όσο για το κείμενο του Κώστα.
Από μια έκρηξη, από ένα σπινθήρα περιμένουμε να μας πάει παρακάτω…
Η εικόνα της Θεσσαλονίκης είναι η εικόνα όλης της Ελλάδας. Η Καλαμάτα; Δρόμοι που εγκαινιάζονται και καταρρέουν μετά τα εγκαίνια, αυθαίρετη δόμηση, πορτοκαλεώνες που εξαφανίζονται χάρη στην “ανάπτυξη”, τρομακτική ανεργία, τόσα χρόνια οι ίδιοι ανίκανοι άνθρωποι στα πράγματα…