Αγαπητη Ιωαννα οπως σου ειπα και τις προαλλες το βιβλιο ειναι εξαιρετικο και μου χει στερησει τον υπνο τα τελευταια βραδια…Και ως εκδοση ειναι πολυ προσεγμενο (το μικροβιο του βιβλιοθηκονομου 
)…
Ιωάννα το υλικό ελήφθη αλλά… δεν μπορώ να ανοίξω
τα κείμενα. Στο Word Pad & Editor μου βγάζει τα γνωστά
αλαμπουρνέζικα! Έχω το ίδιο πρόβλημα όπως με όλα τα ελληνικά
κείμενα που έρχονται από Ελλάδα.
Τι μπορούμε να κάνουμε;
- Δοκίμασες ν’ αλλάξεις γραμματοσειρά; Έχεις ελληνικές; (αν και βλέπω πως γράφεις ελληνικά)
- Μήπως έχεις macintosh? (θα βάλεις στο όνομα του αρχείου κειμένου .doc)
- Δεν τα άνοιξες σε Microsoft Word? (για Word Pad λες)
- Να τα κάνω Word Pad, να το δοκιμάσουμε κι έτσι;
Ή, ας μιλήσουμε…
Ευχαριστώ.
Ολα εντάξει Ιωάννα!
Με βοήθησε ο Αιγαίος και τώρα τα έχω.
Μερικές πληροφορίες γιά τις φωτογραφίες χρειάζομαι
(ονόματα, τόπος, χρόνος).
Εγώ σ΄ευχαριστώ!
*θα σου γράψω μαιλ αν χρειαστώ κάτι άλλο.
Για όσους δεν έχουν το βιβλίο της Ιωάννας και θέλουν να πάρουν μιά ιδέα:
www.paradoxon-klangorchester.de/paramithi/paramithi_1.htm
…δηλαδή τι μιά ιδέα…χορταστικά αποσπάσματα και μοναδικές φωτογραφίες!
Ιωάννα,
Τελείωσα τώρα το βιβλίο σου. Μπράβο σου πολύ καλογραμμένο και εύκολοδιάβαστο. Τί άλλο να πώ; Η έκδοση άριστη, η πένα ρέει. Μ’ άρεσε.
Ο Μπίνης βασανισμένος και ταλαιπωρημένος στην αρχή της ζωής του.
Στο δευτέρο μισό του βιβλίου όμως, και πιο συγκεκριμένα από την Αμερική και μετά, βγάζει μιά πίκρα-μιά μιζέρια. Όλα και όλοι του φταίνε για τις επιλογές του και για την κατάντια της κοινωνίας.
Και αυτό το στύλ του εγώ ήμουν ο Α και το Ω, και όλοι οι άλλοι τίποτα δεν μου πήγε καθόλου. Πάντως η φωνή του καμπάνα!!!
(Το μήνυμα τροποποιήθηκε από τον/ην isaac 11 Ιούλιος, 2005)
Α, και κάτι ακόμα Ιωάννα. Εσύ που τον έζησες από κοντά, γελάει ποτέ αυτός ο άνθρωπος;
Φίλε Ισαάκ γιατί να μην βγάλει την πίκρα του ο άνθρωπος (για μιζέρια εγώ δεν κατάλαβα) δικιά του
δεν είναι;
Σύμφωνοι. Είναι εντελώς προσωπικό θέμα τί θα πείς όταν κάποιος σου δίνει “βήμα” να εκθέσεις την ζωή σου.
Απλά εμένα με ξένισε αυτή η πίκρα του μέρους του βιβλίου μετά την Αμερική, ενώ με συγκίνησε ιδιαίτερα το α’ μέρος με την κατοχή, εμφύλιο.
Απλώς νομίζω πως η πολύ πίκρα εμένα μου βγαίνει σε μιζέρια από ένα σημείο και μετά.
Ισαάκ νάσαι καλά. Ο Μπίνης μπορούμε να πούμε πως είναι ένα “τραγικό” πρόσωπο, ήρωας “αρχαίας τραγωδίας” (!!!). Είναι κολλημένος εκεί… πριν τη δεκαετία του ‘60. Και ίσως αυτό είναι το εξαιρετικό και ενδιαφέρον στην προσωπικότητά του. Αλλιώς θα ήταν φλατ… αδιάφορος.
Προσωπικά δεν έχω συναντήσει άλλον βιογραφούμενο με τόσο έντονη (παράλληλα με τ’ άλλα) αυτοκριτική διάθεση. Μπορεί να έχει κατηγορητήριο για τα σημερινά πράγματα (γιατί; εσύ διαφωνείς; π.χ. δεν εχεις δει να τους παίζουν ζεϊμπέκικο και να χορεύουν οι πελάτες χασάπικο;).
Κι όπως είπε σωστά ο Κωνσταντίνος (Παραδοξολόγος) αν δεν έβγαζε και την πίκρα του, τι θα φτιάχναμε; Ένα μουσικό κόσμο άψογο και “ουτοπικό”;
Πάντα νάσαι καλά
(μετά από μια διακοπή διακοπών… θα ξαναδιακοπιάσω και θα ξανακοπιάσω!!)
Ιωάννα ευχαριστώ για τις διευκρινήσεις σου. Η αυτοκριτική του έιναι όντως διάχυτη σ’ όλο το βιβλίο, και μ’ άρεσε πολύ ο τρόπος που τα “χώνει” στον εαυτό του χοντρά για τις ασωτείες του κλπ πταίσματα.
Το κατηγορητήριο για την σημερινή κατάντια και λίγο είναι. Εδώ εμείς που δεν έχουμε ζήσει την μαγκιά και την μπέσα της παλιάς εποχής αγανακτούμε μ’ αυτά που βλέπουμε κι ακούμε, φαντάσου αυτοί!
Τέλος, δεν ψάχνω για έναν κόσμο όμορφο, αγγελικά πλασμένο, αλλά έστω μιά κάποια επισήμανση των ομολογουμένως σπάνιων μουσικών εκλάμψεων που και σήμερα υπάρχουν και όχι μιά γενική απαξίωση των πάντων.
Πάντως Ιωάννα πρέπει να έζησες τελείως διαφoρετικούς χαρακτήρες: από τη μία ο Ζαμπέτας κι από την άλλη ο Μπίνης! Οντως ο Μπίνης έχει γελάσει ποτέ;
Πάντως σε όλο το βιβλίο μόνο μία φωτογραφία έχει χαμογελαστός, κι αυτή μ’ενα ψιλοχαμόγελο.
(Το μήνυμα τροποποιήθηκε από τον/ην Isaac 13 Ιούλιος, 2005)