Φίλε Μάνο!Κατάλαβα τι εννοείς.Απλά λέω πως αυτή η λογική που πέρασαν στον λαό είναι λάθος.Σε όποιον πείς “ρεμπέτικα” το θεωρούν συνόνυμο με τα “χασικλήδικα”.
Ας μην τραγουδούσε η Αλεξίου ρεμπέτικα και παραδοσιακά και θα βλέπαμε ποια θα ήταν τώρα.Εμπορική είναι.Όχι όμως και η καλύτερη όπως πιστεύει ο περισσότερος κόσμος.Υπάρχουν πολύ νεότερες και πολύ καλύτερες.
Image?What is this? Οποιος φοβάται,πέφτει και κοιμάται.
Δεν άκουσα σε δισκογραφία από Παπακωνσταντίνου,Μάλαμα και Κορακάκη κανένα τραγούδι με ουσίες.
Ενα αφιέρωμα σε τραγούδια με ουσίες έκανε ο Νταλάρας.Και ο κόσμος που πήγε να τον δει,αν άκουσε και δεν πήγε μόνο και μόνο γιατί τραγουδούσε ο Νταλάρας(είχε πολύ αξιόλογα άτομα μαζί του) τότε ίσως να κατάλαβε τι σημαίνει χασικλήδικα.Αν και δύσκολα.
Πελαγία!Τα είπες όλα!
Γιατί άραγε; επειδή κόπηκαν από τις εταιρείες; Αν δεν κάνω λάθος Παπακωνσταντίνου και Μάλαμας κάνανε κι ανεξάρτητες παραγωγές. Άρα θα μπορούσαν αν ήθελαν. Γνώμη μου είναι ότι δεν ανήκει στη θεματογραφία τους συνειδητά. Κι αυτό δεν έχει να κάνει κατ΄ανάγκη με το αν θεωρούν τις ουσίες καλές ή κακές.
Δεν ήθελα να πω βέβαια ότι δε γνώριζες , αλλά και ο τίτλος της συναυλίας ήταν « Τραγούδια με ουσίες» η κάπως έτσι .Δηλαδή όσοι πήγαν εκεί υποτίθεται ότι ήξεραν τι ακούσουν… Η σύνθεση του κοινού δε με ενδιαφέρει ,άλλωστε έχω ξαναγράψει για το ¨κοινό¨ του Ηρωδείου ,και του Μεγάρου σε άλλο τοπικ ,με αφορμή μια άλλη κουβέντα. Κατά τα λοιπά με κάλυψαν οι Μάνος και Φώτης.
Α, δεν εννοούσα, Fotis, όπως (νομίζω ότι) κατάλαβες. Θά΄ταν σχεδόν γραφικό να μιλάμε γιά άμεση λογοκρισία σήμερα στο Δυτικό κόσμο. Μπορεί τα οποιαδήποτε ”συμπεράσματά” μου να είναι σχετικά ή λανθασμένα αλλά εκείνο που προσπαθώ να αποδείξω είναι ότι, όλα τα πράγματα στη ζωή είναι σαν αλυσσίδα. Όλα έχουν σχέση μεταξύ τους, άμεση ή έμμεση. Κάτω απ΄αυτό το πρίσμα, πριν να βιαστούμε να λέμε ”και τι σχέση έχει αυτό με το ρεμπέτικο;”, θα πρέπει να το τριβελίζουμε, τουλάχιστο, λιγάκι στο μυαλό μας.
Όταν λέω πως βρισκόμαστε ακόμα στον απόηχο της λογοκρισίας (θά΄πρεπε να βάλω εισαγωγικά στη λέξη απόηχο), εννοώ ότι ο χρόνος είναι μιά σχετική έννοια. Η στιγμή που το ΠΑΣΟΚ την κατάργησε είναι μόλις πριν, μόλις έστριψε στη γωνία. Κράτησε όμως τόσα πολλά χρόνια που ”εδραιώθηκε” στις συνειδήσεις. Ο Ηλίας Πετρόπουλος έγραφε πως, ”η λογοκρισία δε χρειάζεται πλέον, οι Έλληνες αυτολογοκρίνονται”.
Αυτό είναι το ζητούμενο των συστημάτων εξουσίας. Τα κάθετα μέτρα παίρνονται όταν υπάρχουν καφτεροί, συγκεκριμένοι λόγοι, όταν δεν υπάρχουν επιλογές, όταν η εξουσία δε νιώθει αρκετά δυνατή. Δε συμφέρουν όμως στις ίδιες τις εξουσίες, μακρόχρονα. Τα αναγκαστικά μέτρα αποτελούν πηγές εκνευρισμού και λειτουργούν με τη λογική των ηφαιστείων και των μπούμεραγκ.
Ο τότε νόμος περί λογοκρισίας είχε πολύ συγκεκριμένες αιτίες. Ήθελε, μεταξύ άλλων, να επικαλύψει (με τεχνητό τρόπο, όπως και τα ψυχοκαταθλιπτικά χάπια που δε θεραπεύουν αλλά ”επικαλύπτουν”), τα προβλήματα που δημιούργησε η Μικρασιατική καταστροφή, να φρενάρει κάποιους από τους πρόσφυγες που είχαν εδραιωθεί στις εταιρίες, να φρενάρει το ζήτημα των ναρκωτικών, να κάνει τη χώρα να ξεχάσει τις επήρρειες από την Ανατολή, να τη δυτικοποιήσει. Και το πέτυχε.Ακόμα και ο Μάρκος ήταν ένα βήμα προς την κατεύθυνση που τους βόλευε, γιά να μη πούμε γιά τον Τσιτσάνη. Η λατρεία του μπουζουκιού ήταν κι αυτή ένα βήμα ”μπροστά”. Το ότι εξακολούθησαν να το κυνηγάνε οφείλονταν στα υπολειπόμενα και παλιομοδίτικα αυτόματα ανακλαστικά της καθιερωμένης βλακείας. Το μπουζούκι έγινε ”εθνικό όργανο”, ο σκοπός επετεύχθη.
Παρενθετικά, η συναυλία στο Ηρώδειο με τα ”τραγούδια με ουσίες”. Όπως ξέρετε, ενόχλησε. Πιστεύω πως ήταν λάθος και αχρείαστη επίδειξη ”ελευθερίας”… Εκτός απ΄το ότι ο χώρος δε ταίριαζε και δεν είχε καμία σχέση, ήταν μιά προκλητική ενέργεια στο γενικότερο ”συντηρητισμό”, έβλαψε το ρεμπέτικο και δημιούργησε επιπλέον προκαταλήψεις. Το ρεμπέτικο δε χρειάζεται αποκάθαρση και ”πλύσιμο” με τη φωνή του Νταλάρα. Οι ”άλλοι/ες χρειάζονται αποκάθαρση των αυτιών τους, των ματιών τους και της υποκρισίας τους.
Το ”δήθεν” κατεστημένο που το θεωρεί… παράληψη να μη θεαθεί στο Ηρώδειο, ενοχλήθηκε. Είναι ένα αναφαίρετο δικαίωμα η αντίσταση στην τάση γενικής ”λαϊκοποίησης”. Oτιδήποτε είναι ”λαϊκό” δεν είναι, αναγκαστικά και καλό, στο όνομα μιάς αφηρημένης ”προοδευτικότητας”. Και ο τίτλος ”τραγούδια με ουσίες” ήταν μιά μπαμπέσικη και ύπουλη παγίδα. Θεωρώ πως ήταν λάθος του Γ. Νταλάρα. Οι αποπίσω του, που φλερτάρουν την εξουσία, κάνουν τη δουλειά τους…
Αν αυτοί που δώσαν την άδεια δε το κάναν επίτηδες…
Τώρα οι εξουσίες έχουν άλλου είδους προβλήματα. Δε τους απασχολούν τέτοια γιατί οι μηχανισμοί αφομοίωσης και αλλοτρίωσης είναι αρκούντως ισχυροί. Τώρα τους απασχολεί πως να ελέγξουν τους ανοιχτούς διαύλους επικοινωνίας μεταξύ των αντιρρησιών, μέσα στο Internet και στα κινητά.
Βλέπουμε πως, παρά τη συνεχή άνοδο των ναρκωτικών, δεν υπάρχουν, ουσιαστικά, τραγούδια που να τα ”διαφημίζουν” άμεσα.
Να και κάποια αποσπάσματα γιά τη σημερινή κατάσταση στη Δύση, με στριφνή γλώσσα.
”Αν έπρεπε να χαρακτηρίσω την παρούσα κατάσταση πραγμάτων, θα την ονόμαζα: μετά το όργιο. Όργιο είναι όλη η εκρηκτική στιγμή της νεωτερικότητας, η στιγμή της απελευθέρωσης σε όλους τους τομείς.Πολιτική απελευθέρωση, σεξουαλική απελευθέρωση, απελευθέρωση των παραγωγικών δυνάμεων, απελευθέρωση της γυναίκας, του παιδιού, των ασυνείδητων ενορμήσεων, απελευθέρωση της τέχνης…Ήταν ένα όργιο ολικό, στο οποίο έλαβαν μέρος το πραγματικό, το ορθολογικό, το σεξουαλικό, το κριτικό και το αντι-κριτικό, η αύξηση και η κρίση της αύξησης… Σήμερα πλέον όλα έχουν απελευθερωθεί, ο κύβος ερρίφθη και ξαναβρισκόμαστε συλλογικά μπροστά στο καίριο ερώτημα: ΤΙ ΚΑΝΟΥΜΕ ΜΕΤΑ ΤΟ ΟΡΓΙΟ;
Κατά βάθος η επανάσταση έλαβε χώρα παντού, μόνο που αυτό δεν έγινε καθόλου όπως το περιμέναμε. Παντού, ότι απελευθερώθηκε απελευθερώθηκε γιά να περάσει στην καθαρή κυκλοφορία, γιά να τεθεί σε τροχιά…τα πράγματα που απελευθερώνονται προορίζονται γιά την ακατάπαυστη μετατροπή/αντιμετάθεση, και άρα γιά την αύξουσα ακαθοριστία και την αρχή της αβεβαιότητας”. (Η διαφάνεια του κακού, JEAN BAUDRILLARD, εκδ. Εξάντας).
Ωραία. Επειδή τώρα με μπερδεύεις ακόμα περισσότερο μάλλον θα το αφήσω το θέμα και θα το παρακολουθώ, να βγουν κάποια πράγματα και μετά θα σου απαντήσω (αν θα έχω κάτι να πω).
Προς το παρών μιας και έκανα που έκανα το ποστ, εγώ δεν έχω κανένα πρόβλημα με αυτά που γράφεις (μην νομίζεις ότι θέλω να σου αποδείξω κάτι). Την έκφραση “τί σχέση έχει με το ρεμπέτικο” την έγραψα στο πρώτο μήνυμά μου γιατί κι εκεί υπάρχει μπλέξιμο σε αυτά που λες με την ηθοποιία του Φωτόπουλου, την αντίληψη της κοινωνίας με την Τουρκία από παλαιόθεν, την σχέση που έχουμε σήμερα και τέλος με την εντύπωση που αφήνεται να εννοηθεί και την “μικρή” αντιμετώπιση στους Μικρασιάτες και αυτά που φέραν και άφησαν στην Ελλάδα που μάλλον ήταν και το κύριο μέλημα σου και προβληματισμός σου. Όπως καταλαβαίνεις τα μισά από αυτά είναι κάπως “παραπλανητικά”, μα, το καταλαβαίνω, γιατί όταν σκεφτόμαστε το μυαλό κάνει κύκλους και γράφουμε σχεδόν όλες τις σκέψεις μας χωρίς να το θέλουμε.
Το ότι όλα είναι κρίκοι μιας αλυσίδας αυτό είναι το μόνο σίγουρο. Γιατί πώς αλλιώς γίνεται να πάει μπροστά ο κόσμος (νέος κρίκος) αν δεν δεθεί στον προηγούμενο (παλιός κρίκος).
Όμως στα περι λογοκρισίας, συμφωνώ με τον Πετρόπουλο και όχι με τον Gilles. Και διαφωνώ ότι σήμερα υπάρχει λογοκρισία. Άλλο το ότι δεν μας “πάει” να τραγουδήσουμε ένα τραγούδι γιατί “τί θα πεί ο κόσμος” και άλλο να λέμε ότι λογοκρίνεται.
Τώρα το μήνυμά μου, δεν έχει και πολύ νόημα αφού επαναλαμβάνομαι. Αλλά ας το αφήσουμε να προχωρήσει λίγο το θέμα…
Και σχετικά με τους Μικρασιάτες και την αντιμετώπιση που αυτοί είχαν, ναι μεν βοήθησαν αλλά επίσης και ενόχλησαν. Ο Τσιτσάνης (κάπου διάβασα) έλεγε ότι δεν τους μπορούσε με τους ατέλειωτους μανέδες. Εν τω μεταξύ, ξέχασα, δεν θυμάμε αν διάβασα στο φόρουμ ή στο ίντερνετ ότι κύματα μεταναστών ήταν κυρίως γυναικόπαιδα (λογικό) που έχοντας χάσει τις περιουσίες τους, εγκαταστέθηκαν σε περιοχές του Πειραιά και αναγκάστηκαν να εκδίδονται (οι γυναίκες). Αργότερα, βλέποντας ότι αυτός ο δρόμος δεν οφήγεί πουθενά άλλες σταματήσαν και ελάχστες συνέχισαν.
Θέλω να πώ ότι μια κοινωνία δέχεται τους μετανάστες με καχυποψία, ειδικά αν αναγκάζονται για τα προς το ζην να πράξουν τα παραπάνω, τότε η καχυποψία διπλασιάζεται.
Ίσως είμαι λίγο Off-topic. Sorry για το μεγάλο μύνημα. Καλή συνέχεια
Φώτη, συγνώμη αν ένιωσες ότι έριξα μπηχτές. Δε το εννοούσα.
Όχι καθόλου. Νομίζω ότι φαίνεται το φιλικό μου ύφος. Τουλάχιστον αυτό προσπαθώ να δείξω.
Υ.Γ.1: Σόρυ για κάποια φρικτά ορθογραφικά λάθη, δεν ξαναδιάβασα το προηγ. μύνημα για να τα διορθώσω.
Υ.Γ.2: Προσωπικά έχω καταγώγή από Μ.Ασία (Σμυρνη) για αυτό και παρακολουθώ το θέμα (μην με παρεξηγήσεις και λάβεις ότι έχω κάποια ρατσιστική ή άλλη ακραία άποψη για τους μετανάστες και δη τους Έλληνες μετανάστες της Μ.Ασίας)
να με συγχωρατε για το φτοπικ,αλλα και οι 2 εχουν αναφορες σε ουσιες.ισως οχι τελειως αμμεσες,αλλα αν διαβαζεις λιγο πισω απ τους στιχους…και αν βαλεις και το αλκοολ …
αλλωστε ο μαλαμας γεννηθηκε και μεγαλωσε σε χωριο στο οποιο,συμφωνα με ρηση ρεμπετη μπουζουκτση συντοπιτη του (Χρηστος Μαναρας,αν λεει σε καποιον κατι το ονομα θα ηθελα να μαθω κι αλλες πληροφοριες) ““οι χασισιες ειναι μεγαλυτερες απ τα λαδανια””:084:
(ξανα σορρυ για το φτοπικ)
Οτι υπαρχει λογοκρισια υπαρχει,κι αυτο δεν εχει να κανει με το αν μπορει να κυκλοφορησει μια δημιουργια με “ασεμνο” περιεχομενο.Ισα ισα στην εποχη μας ο καθενας μπορει να γραψει και να προωθησει ο,τι θελει.Οποιος θελει φτιαχνει μουσικη με στιχους για ουσιες κλπ…παραγωγη δικη του και την πεταει στο ιντερνετ…ποιος θα του πει οχι;!!!
Το θεμα ειναι οτι σημερα υπαρχουν σε μεγαλο βαθμο φορεις οι οποιοι κατευθυνουν τις μαζες,μπορει να μη λογοκρινουν εναν καλλιτεχνη για κατι(με την κυριολεκτικη εννοια) αλλα μπορουν να στρεψουν τη μαζα εναντιον του πραγμα που τον παει κατευθειαν στον πατο.Για μενα αυτη ειναι η σημερινη μορφη της λογοκρισιας και πηγαζει κυριως απο τα μ.μ.ε.
Σχετικα με Μαλαμα και Παπακων/νου,υπαρχουν καποιες ελαφρες αναφορες σε ουσιες.Απλα δινονται μεσα σε διφορουμενους στιχους κυριως....οποτε ανετα μπορει να ερμηνευτει και αλλιωτικα.Μπήκαν αρκετά θέματα στη συζήτηση.
-
Ο φίλος Κώστας Λαδόπουλος στο αρχικό post του επισημαίνει κυρίως τον παραγκωνισμό του μικρασιάτικου και των δημιουργών του, φέρνοντας ως παράδειγμα την κινηματογραφική μεταφορά των «Απάχηδων των Αθηνών». (για τον πρωτοποριακό χαρακτήρα της οποίας ανέφερα σε προηγούμενο post)
Έχουμε αναφερθεί και στο παρελθόν σʼ αυτό το θέμα και θα επαναλάβω και πάλι την άποψή μου: όλα είναι θέμα ιστορικού ντετερμινισμού.
Μια ολόκληρη αλληλουχία γεγονότων, σκοπιμοτήτων και κυρίως συγκυριών, πολιτικών, κοινωνικών, οικονομικών και πολιτισμικών, παίζουν το ρόλο τους πάντοτε για να δημιουργηθεί μια εξέλιξη, για να γίνει εκείνο το επόμενο βήμα, το οποίο μας πάει παρακάτω και το οποίο ξεπερνά τις όποιες ανθρώπινες προσδοκίες μας, σε ανθρώπινο επίπεδο…
Ούτε η Τετράς ούτε ο Μάρκος ρωτήθηκαν αν συμφωνούσαν μ’ αυτή την αλλαγή ούτε μπορούμε να τους καταλογίσουμε το φταίξιμο για τον παραγκωνισμό του μικρασιάτικου.
Εξάλλου, τον ίδιο παραγκωνισμό υπέστησαν και οι ίδιοι, ο Μάρκος - αργότερα - θα βγάλει πιατάκι για την επιβίωση, όταν θα πάρει τη σκυτάλη το λαϊκό, (ο ντετερμινισμός και εδώ…)
και ούτε και πάλι σʼ αυτή την περίπτωση μπορούμε να ρίξουμε το φταίξιμο στους λαϊκούς συνθέτες, γιʼ αυτή την εξέλιξη.
Όσο για τους δημιουργούς του μικρασιάτικου ;
Κάποιοι ενέδωσαν στο νέο κλίμα, συνεργάστηκαν και διακρίθηκαν μάλιστα, κάποιοι άλλοι, αμετανόητοι, έμειναν πίσω, αλλά με δική τους επιλογή δεν συμβιβάστηκαν, δεν ενέδωσαν… -
Λογοκρισία επιβλήθηκε τότε, χωρίς διακρίσεις όμως απέναντι σε Μικρασιάτες ή Πειραιώτες ή θεσσαλονικείς … για να εξυπηρετηθεί αυτός ο ιστορικός ντετερμινισμός που είπα…
Σήμερα, βέβαια, «λογοκρισία» με την παλιά μορφή δεν υφίσταται, υπάρχουν άλλες μεθοδεύσεις, μεταμοντέρνες, σχετικά με ποιο είδος ή ποιος καλλιτέχνης θα προβληθεί … -
Γιατί άραγε τραγούδια για «ουσίες» δεν θα ταίριαζαν στο Ηρώδειο; Ένα μέρος του κοινού διαμαρτυρήθηκε και αποχώρησε από εκείνη την παράσταση, αρκετοί όμως παρέμειναν μέχρι τέλους, παρά την κούραση.
Και μην ξεχνάμε πως το Ηρώδειο στις αρχές του αιώνα λειτουργούσε ως Καφέ Αμάν, με ανατολίτικους χορούς και όργανα, [όπως πληροφορούμαστε και από ρεπορτάζ της «Εστίας» (29/7/1901)]. -
Ο Μποντριγιάρ (που αναφέρθηκε από τον Κώστα Λαδόπουλο) σʼ αυτό το έργο του «Η διαφάνεια του κακού» στέκεται ιδιαίτερα στο σημερινό προσομοιωμένο κόσμο, όπου τα ΜΜΕ και κυρίως η TV έχουν καταργήσει κάθε δυνατότητα διάκρισης μεταξύ αληθινής και εικονικής πραγματικότητας, ο κόσμος που υπάρχει γι’ αυτούς είναι παραδομένος στη διαρκή ύπνωση των εικόνων, στην τεχνητή νοημοσύνη, σε μια ενέργεια πέραν από τα όρια του δυνητικού κ.λπ. και όπου όλα μετρώνται με τους νόμους της αγοράς.
Άρα, “τέχνη” - σύμφωνα με αυτά τα προβαλλόμενα στάνταρτς - θεωρείται το “Χάρυ Πότερ” ή κατ’ αναλογία μια “επιτυχία” της Άννας Βίσση…, ούτε το μικρασιάτικο τραγούδι ούτε το ρεμπέτικο ούτε το λαϊκό…
Το παρακάτω δεν είναι (και δε θέλει να είναι) μιά αντιπαράθεση με την Ελένη, ακόμα κι αν έτσι μπορεί να φαίνεται.
Eδώ, εγώ αποσύρομαι (φιλικά) απ΄το θέμα που άνοιξα. Το κάνω γιατί είμαι ο ίδιος, τρόπον τινα, ένα είδος μετανάστη σε ξένη χώρα και, χάρη σ΄αυτό, βλέποντας τι συμβαίνει στις διάφορες εδώ μειονότητες, έχω την ”ευκαιρία” να βλέπω τα πράγματα διαφορετικά και οι αντένες μου να είναι με άλλο τρόπο ευαίσθητες.
Στο συγκεκριμένο, πως θα μας φαινόταν αν μιά υποτιθέμενη αλλαγή του πολιτικού σχήματος διακυβέρνησης της χώρας απαγόρευε το ρεμπέτικο σε δημόσιους χώρους και μαγαζιά και τραβιόντουσαν απ΄την αγορά τα τραγούδια; Θα ρωτούσαμε γιατί; Κι αν μας έλεγαν, λόγω ιστορικού ντετερμινισμού (αιτιοκρατίας);
Αν δούμε το συγκεκριμένο θέμα με μάτια άλλων, τα ατέλειωτα ρεμπετάδικα όπου ανα-παράγονται ”ηττοπαθή” (όπως τα έλεγε η Αριστερά) τραγούδια, ”ξαναξυπνάνε” οι (α)μανέδες και τραγουδιούνται χασικλίδικα δε θα ήταν, γι αυτούς, αρκετά σα δικαιολογία;
Γιατί άργησε τόσο πολύ να καταργηθεί η λογοκρισία όταν, αντικειμενικά, δε σύντρεχαν λόγοι; Θα μπορούσε κανείς να πει ότι είναι συνηθισμένο φαινόμενο στην Ελλάδα η τρομερή αργοπορία τακτοποίησης εκκρεμών θεμάτων και, μπορεί νά΄ταν αυτή μιά αιτία. Και γιατί δεν υπήρχαν σημαντικές πιέσεις από το κοινωνικό σώμα προς αυτή την κατεύθυνση; Γιατί τό΄χαμε συνηθίσει;
Είναι βολικό ν΄ανατρέχουμε σ΄έναν όρο (ντετερμινισμό) γιά να εξηγήσουμε (και χωρίς ίσως να το θέλουμε, έμμεσα δικαιολογήσουμε) μιά στρεβλή κατάσταση. Με κάποιο τρόπο, έκανα κι εγώ το ίδιο σ΄αυτά που έγραψα.
Ελπίζω να είναι κατανοητό πως δε ”θρηνώ”, κατόπιν εορτής, γιά το τι πάθαν οι Μικρασιάτες. Δεν είμαι αναχρονιστικός, ούτε φυτεμένος σε έδαφος στείρας νοσταλγίας. Δε θέλω να ξεχνάω όμως γιά να μη ξανασυμβεί, όπως συμβούλευε η Αγγελίτσα Παπάζογλου.
Όσο για τους δημιουργούς του μικρασιάτικου ;
Κάποιοι ενέδωσαν στο νέο κλίμα, συνεργάστηκαν και διακρίθηκαν μάλιστα, κάποιοι άλλοι, αμετανόητοι, έμειναν πίσω, αλλά με δική τους επιλογή δεν συμβιβάστηκαν, δεν ενέδωσαν…
λες, Ελένη.
Ναι, έτσι ήταν. Το αμετανόητοι με προβληματίζει και κόβει την αναπνοή. Δεν είναι επικίνδυνη λέξη και χρησιμοποιημένη από καταστάσεις με τις οποίες, σίγουρα, δε συμφωνείς; Μάλλον σου ξέφυγε. To δε συμβιβάστηκαν, ηρεμεί και αποκαθιστά πάλι την αναπνοή.
Μπορούμε να φανταστούμε τι μεγάλη προσβολή είναι να σου απαγορεύουν τη μουσική σου; Η τελευταία δικιά μας εμπειρία ήταν με τη χούντα και την απαγόρευση και του Θεοδωράκη. Ή θυμάσαι ή έχεις ακούσει ότι δεν ήταν καθόλου ευχάριστο.
Αν μας βολεύει να το δούμε με την οπτική γωνία ότι το μπουζούκι του Βαμβακάρη ήταν μιά μικρή ”επανάσταση” (και ήταν), μιά νέα μόδα, όπως, τηρουμένων των αναλογιών, το rock, τότε είναι λογικό να σκεφτούμε πως οι νέοι Μικρασιάτες το αγκάλιασαν, ενώ κάποιοι μεγαλύτεροι δεν είχαν/δεν ήθελαν να έχουν αυτή την ευλυγισία.
Όσο γιά το Ηρώδειο, ”γιατί όχι;”, αδυνατώ να καταλάβω. Σκέφτομαι, ”μήπως εγώ γίνομαι συντηρητικός και οι άλλοι/ες είναι προοδευτικοί; Μπορεί, πού ξέρεις; Είναι δηλαδή μιά νίκη ότι πήγε στο Ηρώδειο; Ότι ”κατακτήσαμε” και το άντρο της… –ποιάς; Μπορεί, πού ξέρεις;
To ρεμπέτικο ήταν ”δρώμενο” περιωρισμένων χώρων και σεμνό. Νόμιζα πως όλοι/ες συμφωνούμε σ΄αυτό. Θα μου πείτε, οι εποχές αλλάζουν. Απ΄τη στιγμή όμως που ”ξεχειλώνεται”, ”δήθεν σκηνογραφείται” και εκτίθεται μπροστά σε τουαλεταρισμένο κοινό, γίνεται…(βρείτε εσείς τη λέξη).
Το Ηρώδειο έχει, καλώς ή κακώς, αποκτήσει ένα χαρακτήρα. Τον έχει ήδη χάσει, διάφοροι/ες το ”άλωσαν”, ήρθε κάποτε και η σειρά του ρεμπέτικου. Όμως, δεν είμαστε στην εποχή που φουστανελλάδες έπαιζαν τον ταμπουρά τους καθήμενοι πάνω σε αρχαίες κολόνες… Μ΄αυτή τη λογική του ”γιατί όχι”, είναι φυσικό (αν και δε μοιάζει να κολλάει), κάτι που ήμουνα μάρτυς. Είχα πάει μαζί με τους Γενήτσαρη, Μπιρ Αλλάχ και Κούλη Σκαρπέλη στα Στείρα. Τους είχαν καλέσει να παίξουν, δε τους είπαν όμως που… Κι έτσι, τους βάλαν στις 6 τ΄απόγεμα, ενώ έκαιγε ακόμα ο ήλιος, σε μιά υποτιθέμενη ανοιχτή ντίσκο της παραλίας. Το κοινό τους ήταν νέα παιδιά με μαγιό που ρίχναν ζεϊμπεκιές. Τι να έκαναν, το κάναν. Επαγγελματίες στα υστερνά τους ήταν, όμως βράζαν…
Να είσαστε όλοι/ες καλά!
Κώστα, κανένα θέμα αντιπαράθεσης δεν τίθεται, σε διαβεβαιώ !
Μάλλον πρέπει να διευκρινίσω εγώ κάποια από τα λεγόμενά μου…
-
Είναι είτε το θέλουμε είτε όχι θέμα " ιστορικού ντετερμινισμού" οι αλλαγές που επέρχονται και στον τομέα του πολιτισμού.
Το πόσο αυτές μας πονάνε και το αν συμβιβαζόμαστε με αυτές, είναι ένα άλλο θέμα που σηκώνει πολλή συζήτηση… -
Η λογοκρισία, είναι αλήθεια, άργησε να καταργηθεί οριστικά στη χώρα μας.
Οι ιστορικές περιπέτειες (μέχρι πρόσφατα τη χούντα) έπαιξαν το ρόλο τους. -
Με το “αμετανόητοι” που είπα είχα στο νου μου π.χ. τον Παπάζογλου.
Το εννοώ απόλυτα γι’ αυτόν, και γι’ αυτόν ακριβώς το λόγο του βγάζω το καπέλο !
Δεν είναι δα και τόσο εύκολο να μείνει ασυμβίβαστος, βράχος ακλόνητος στις πεποιθήσεις του και ανυποχώρητος, ένας μουσικός του δικού του ύψους, και να φτάσει στο σημείο η Αγγέλα να δανειστεί ακόμα και δυο - τρεις καρέκλες για να τον αποθέσει νεκρό στο σπιτικό τους…
Τι πιο εύκολο από έναν συμβιβασμό; Ούτε ο πρώτος ούτε ο τελευταίος θα ήταν…
Αμετανόητος λοιπόν, γι’ αυτό και η αξία του ανεβαίνει στα μάτια μας… -
Στο Ηρώδειο προσωπικά δεν θα πήγαινα εγώ ποτέ για να ακούσω ρεμπέτικο.
Αλλά δεν βλέπω το λόγο γιατί - ανάμεσα στα τόσα άλλα που ανεβαίνουν στο χώρο αυτό - να μην ακουστεί και αυτό το είδος.
Συνεχίζουμε τη συζήτηση αν θέλετε και αν δεν βαρεθήκατε.
Φίλε Φώτη, έχω κι εγώ την ίδια ακριβώς καταγωγή.
Για τα κοκκινισμένα, βλ. ΡΕΜΠΕΤΙΚΟ (REBETIKO) - KOSTAS LADOPOULOS: Εξυπνάδες του Τσιτσάνη... (1) και ΡΕΜΠΕΤΙΚΟ (REBETIKO) - KOSTAS LADOPOULOS: Εξυπνάδες του Τσιτσάνη και όχι μόνο... (2)
Γεια σας,
Ένα ενδιαφέρον κείμενο για το λαϊκό στοιχείο στην ελληνική οπερέττα:
http://www.philology.uoc.gr/staff/seiragakis/011.pdf
Εύα
Eλειπα λιγες μερες και σημερα μπηκα και διαβασα την ακρως ενδιαφερουσα κουβεντα σας.Καταρχας κατα τη γνωμη μου ο Μ.Φωτοπουλος υπηρξε,ειδικα στο θεατρο, μεγιστος ηθοποιος και η Αννα Καλουτα η μεγαλυτερη εν ζωη θεατρινα (υπαρχει διαφορα μεταξυ ηθοποιου και θεατρινου,χωρις να υποτιμω καμια ιδιοτητα). Οσο για τους αμανεδες τους θεωρω υψιστο και δυσκολοτατο ειδος φωνητικης τεχνης. Οι παλιοι γλεντησταδες οταν θελαν να μερακλωθουν αλλα και να κρινουν τους τραγουδιστες παραγγελναν αμανε η κλεφτικο.Εκει φαινετε ο τραγουδιστης οπως και ο μουσικος στο solo η στο ταξιμι! Τωρα αν δεν αρεσε στον ,κατα τα αλλα μεγαλο, Τσιτσανη, απλα φανταστητε τον με τη φωνη του να τραγουδα μινορε μανε!!!
Αυτό το μύνημά μου είναι λίγο άσχετο με το ποστ. Απλώς ένα παράδειγμα σε αυτά που έλεγα στον Αποστόλη, ότι δηλ. δεν υπάρχει λογοκρισία, έτσι όπως το εννοεί.
Ένα τραγούδι λαικό αφιερωμένο σε ουσίες ίσως δεν περάσει, όχι επειδή υπάρχει λογοκρισία αλλά επειδή ο ίδιος ο κόσμος ίσως να μην το θέλει και να μην τον εκφράζει (όπως άλλωστε είπε παραπάνω και ο Γιώργος [86]).
Αλλά υπάρχουν τραγούδια που λένε τέτοια και πολύ χειρότερα και δεν έχουν πρόβλημα λογοκρισίας. Δηλαδή θέλω να πώ, άλλο λογοκρισία και άλλο αποδοχή του κόσμου.
Συγκεκριμένα, μόλις -εντελώς τυχαία- ανακαλυψα ένα τραγούδι χιπ-χοπ-λοουμπαπ για αυτό και επαναφέρω το θέμα μετά από τόσον καιρό.
Δεν το κάνω embed γιατί το θεωρώ μη-κατάλληλο αλλά και άσεμνο για το φόρουμ.
Δεν μου άρεσε, δεν με εκφράζει και σε καμία περίπτωση δεν αντικατοπτρίζει τις μουσικές/στιχουργικές μου κατευθύνσεις και την συνολική μου παιδεία (δηλ έτσι θέλω να πιστεύω).
Μην μου αρχίσετε τα σεμνά, γιατί ΔΕΝ το βάζω στο φόρουμ πέραν του λόγου ότι σήμερα, ο κάθε ένας έχει δικαίωμα στην ελεύθερη έκφραση και ο κάθε ένας έχει δικαίωμα στην επιλογή της προτίμησης.
Εάν το ακούσετε όλο το τραγούδι θα σας φύγει κάθε πιθανότητα λογοκρισίας.
Εάν είστε κάτων των 18, ή επηρρεάζεστε εύκολα ΜΗΝ το δείτε.
edit: Το μετάνιωσα. Πραγματικά το θεωρώ πολύ προσβλητικό και έσβησα το λινκ. το άκουσαμια φορά κι έπαθα σοκ. όσοι θέλετε και δεν μπορείτε να καταπολεμήσετε την περιέργειά σας πείτε μου να σας το στείλω με π.μ.
Η πρώτη λίστα καλύπτει μια τεράστια περίοδο από την ένωση των επτανήσων μέχρι το 1922 και ένα τεράστιο φάσμα μουσικών ειδών: ο Ξυνδάς π.χ ήταν πραγματικά παλαίμαχος, ο Στρουμπούλης χάθηκε πολύ πιο πρόωρα από τον Κόκκινο, και ήταν σαφώς πιο έντεχνου προσανατολισμού μελοποιώντας ποίηση κλπ.
Ο Νίκος Κόκκινος έκανε περιοδείες ταχτικά στην Πόλη με τη χορωδία και τη μαντολινάτα του, μάλιστα πέθανε στην Κωσταντινούπολη στη διάρκεια της τελευταίας του περιοδείας. Επίσης αν κοιτάξει κάποιος τις παρτιτούρες που επιμελήθηκε για εκδότες της Αθήνας (Φέξης κλπ) διαθέσιμες στις ιστοσελίδες της βιβλιοθήκης Λίλιαν Βουδούρη και του ΙΕΜΑ, υπάρχουν συρτοί, χασάπικοι για μαντολίνο και κιθάρα, το μελαχροινό (σαμπάχ δια άσμα και κλειδοκύμβαλον) και πολλά άλλα μη ευρωπαϊστικά γραμμένα σε παρτιτούρες για το ευρωπαϊκής μουσικής παιδείας αστικό κοινό της εποχής που προφανώς δεν είχε μουσικά ταμπού, ότι κι αν λεν οι σύγχρονοι τους διανοούμενοι.
Από τη λίστα των μετά το 1922 ευρωπαϊστών τόσο ο Σουγιουλτζόγλου όσο και ο Γιαννίδης είναι “εξ Ανατολής”
Χρήστος μαναρας:Χρήστος Παντελής (αδερφος του παππου μου) απο Συκιά Χαλκιδικής (το χωριό του Μάλαμα) αν δεν κανω λαθος ο Χρήστος εμαθε τα πρωτα μουσικα βήματα στον Μάλαμα
