Σήμερα ημέρα απελευθέρωσης των σκλάβων Βορείου Αμερικής (JUNETEENTH).
Με θλίψη βλέπω την κατάρρευση της μουσικής των. ( CNN Live)
Οι παππούδες των οι σκλαβοι, δημιούργησαν την Μπλουζ την Τζαζ και σήμερα τα εγγόνια ειναι χαμένα στα Fastfood Music.
Ευτυχώς εμείς τα παμε καλύτερα.
Αναβοιώσαμε το 6χορδο και σήμερα οι οργανοποιοί πουλάνε περισσότερα απο 8χορδα.
πήρε χρονο να γίνει αυτο.
35-40 χρόνια. άξιζε τον κόπο.
ΥΓ
και την λαϊκή κιθάρα. το ξεχασα.
Κι εδώ τα ίδια συμβαίνουν σιγά που πάμε καλύτερα. Εκτός αν συγκρίνουμε το σήμερα με δεκαετίες που ήταν ανύπαρκτο το τρίχορδο. Διαφορετικά, ναι μεν βγαίνουν άτομα αλλά όχι να καμαρώνουμε κι όλας αν το δούμε συνολικά. Πόσο μάλλον για τα γούστα των ‘‘εγγονιών’’, που από ότι βλέπω οι περισσότεροι ακούν άλλες μουσικές (μεσογειακά φαστφούντ). Απ’ τους εναπομείναντες, οι περισσότεροι θα δείξουν μια κάποια αναγνώριση στο ρεμπέτικο, αρκετοί θα πάνε και σε ταβερνάκια (για να συζητήσουν, όχι να ακούσουν…) και όλα ωραία όσο παίζει η Φραγκοσυριανή και τα ματόκλαδα. Αν παίξει κάτι πιο ‘‘άγνωστο’’ πάμε να φύγουμε, ‘‘πολύ το βάρυναν’’.
Τελείως υποκειμενικά τα σχόλιά μου, αλλά προσωπικά δεν βλέπω ούτε κάτι το ουάου στη νεολαία του σήμερα, ούτε θα της έδινα το δικαίωμα να μειώσει ‘‘νεολαίες’’ άλλων χωρών για το τί κάνουν. Κολλήσαμε στην αυτόχθονα ανωτερότητα.
Δεν θα συμφωνήσω με τις απαισιόδοξες απόψεις, στα μπλούζ βλέπω μια συνεχή μετεξέλιξη μιας ζωντανής παράδοσης ενώ στο ρεμπέτικο βλέπω πολλούς πιτσιρικάδες να το αγκαλιάζουν και να το παίζουν με αγάπη και ύφος.
Στα δικά μας Νίκο, όντως πολλοί -μάλλον, ολοένα και περισσότεροι νέοι μπαίνουν (/με) σε αυτό τον κόσμο- αλλά ακόμη δεν νομίζω ότι είναι τέτοιοι οι αριθμοί για να συγκρίνουμε κοινωνικές ομάδες χωρών κτλ. Όπως και να έχει, δεν διαφωνώ μαζί σου και θέλω να δω αναβίωση και στα μπλούζ απλώς η συζήτηση του αρχικού θέματος στη βάση του ‘‘εμείς πάμε καλά, οι άλλοι το έχουν χάσει’’ μου φαίνεται λάθος.
Τα μπλουζ δεν νομίζω ότι χρειάζονται αναβίωση γιατί ποτέ δεν σταμάτησαν να εξελίσσονται και να παίζονται. Είναι η δικιά μου αίσθηση, ας με διορθώσει κάποιος αν κάνω λάθος.
Άσε τους αριθμούς. Έχουμε έναν άλφα αριθμό, μικρότερο ή μεγαλύτερο από άλλων χωρών (ούτε ξέρω ούτε μ’ ενδιαφέρει αυτή η σύγκριση), μουσικών του ρεμπέτικου που έχουν όλο και πιο φρέσκια, εμπεριστατωμένη, μελετημένη, ουσιωδώς πρωτότυπη προσέγγιση της παράδοσης. Αυτό, σε σύγκριση με τον εαυτό μας πριν μια γενιά ή δύο, είναι σπουδαία πρόοδος και προοιωνίζεται ακόμη σπουδαιότερη πρόοδο, πιθανώς.
Κατά τα άλλα, εκπλήσσομαι: δεν υπάρχει αξιόλογη σημερινή μαύρη μουσική στις ΗΠΑ; Δεν παρακολουθώ και δεν ξέρω, ενώ βέβαια το ότι υπάρχει σκουπιδομουσική το ξέρει κανείς και χωρίς να παρακολουθεί, αλλά… τι διάβολο, δεν μπορεί! Τόσα εκατομμύρια κόσμος είναι!
Καλά ναι, υπό αυτό το πρίσμα ισχύει η πρόοδος. Υπάρχει και περισσότερη πληροφόρηση και θέληση για ψάξιμο. Όταν έγραφα το 1ο μήνυμα είχα στο μυαλό μου τον απλό κόσμο που ακούει ή και παίζει ένα όργανο και ως εκεί, χωρίς γνώσεις μουσικής και μουσικής θεωρίας.
Το θέμα είναι ότι όποιος ψάχνεται να αποκτήσει και σχετικές γνώσεις έχει πολύ περισσότερες ευκαιρίες παρά παλιότερα. Η πληροφόρηση οδηγεί σε περαιτέρω αναζητήσεις, η αναζήτηση του ενός κινητοποιεί τον άλλον, και συνολικά το πράγμα ανεβαίνει.
Το να λέμε ότι η μπλουζ κ η τζαζ βάλτωσαν , ενώ το ρεμπετικο προκόβει είναι λίγο άστοχο. Ποια κατάρρευση βρε παιδιά της μπλουζ και της τζαζ ; Είναι και οι δυο μουσικές που είναι αρκετά δημοφιλείς , με καθιερωμένα συστήματα εκπαίδευσης/εκμάθησης, με πολλούς ακροατές και με πολλούς ενεργούς μουσικούς σε πολλές χώρες οι οποίοι παίζουν και εξελίσσουν την μουσική κτλ . Τώρα για το αν τα τρισέγγονα της Ma Rainey ακούνε Rihanna (η δεν ξέρω τι άλλο θεωρείται φάστ φουντ μουσική) δεν παίρνω κ όρκο αλλά δεν βρίσκω κ ιδιαίτερο νόημα για να είμαι ειλικρινής.
Και το ρεμπέτικο είναι σε άνθιση κ θα δούμε που θα πάει, μια χαρά.
παλι η ιδια συγκριση σε δυο διαφορετικα ειδη μουσικης και διαφορετικη κουλτουρα και ιστορια… 
σαν λαικη μουσικη, ναι, υπαρχουν καποιες αναλογικες ομοιοτητες, αλλα τιποτε περισσοτερο. στις αγροτικες περιοχες των νοτιων πολιτειων αυτο το στυλ παντως ειναι ακομα ζωντανο οπως παλια, διοτι ειναι γι’ αυτους τα δημοτικα τους. οπως κι εμας δεν εσβησαν ποτε τα δημοτικα απο τα χωρια. τωρα, αν καποιοι νεοι δικοι μας παιζουν ‘‘ρεμπετικα’’ η αν καποιοι αφροαμερικανοι παιζουν με ακουστικες κιθαρες και σλαιντ, αυτο δεν ειναι το ιδιο φυσικα με τους παππουδες τους που τα ζουσαν τοτε, και ως στιχους αλλα και ως ηχοχρωματα. παντως επισημα η νεαρη μαυρη αμερικη, αφησε τα μπλουζ στην δεκαετια του 60’ διοτι τους θυμιζαν την εποχη της δουλειας. ηταν πλεον η εποχη των μεγαλων κινητοποιησεων, που δηλωναν οτι δεν ειμαστε μπαρμπα-θωμαδες, ας μην συγκρινουμε τις πολυφυλετικες ηνωμενες πολιτειες με την ελλαδα…
Κάπου εκεί στη δεκαετία του 60 έπεσαν με τα μούτρα οι Άγγλοι στο μπλουζ, Κλάπτον και λοιποί συγγενείς, το έκαναν μπλουζ ροκ, μετά τους ακολούθησαν και οι λευκοί Αμερικάνοι, και οι απόγονοι των σκλάβων την έκαναν με τρόπο προς τη soul και το funk.
