Μία ταινία του Andrea Segre. Ρεμπέτικο τραγούδι και ελληνική κρίση.
«Η ώρα του ρεμπέτικου» μέσα στη δίνη της κρίσης. Παράδοξο; Πιθανόν, μα κι από τη φύση του είναι ανένταχτο αυτό το δωρικό, μουσικό ιδίωμα, που στάθηκε αφορμή κι αιτία για την έκφραση μίας λούμπεν, αλλά επαναστατικής κοινωνίας ανθρώπων. Στην Ελλάδα, στη Σμύρνη, στη Σύρα, στον Περαία, στον Βοτανικό, στη Σαλονίκη; Ολούθε. Τα απομεινάρια του ξέμειναν σε όλα αυτά τα μέρη και κυρίως στις πάλαι ποτέ φτωχογειτονιές που τώρα αναβιώνουν μνήμες αλλοτινές, υπό πιο ασφαλείς συνθήκες. Το ρεμπέτικο μπήκε στο ρουθούνι της κυβερνώσας τάξης, έγινε ένα με τον καπνό και τη σκόνη, μπήκε κάτω από το σακάκι του μάγκα εν είδει μουσικού οργάνου (μπαγλαμάς…). Μέχρι και τον Τσιτσάνη ανάγκασε να καθυστερήσει λίγο παραπάνω έως ότου βγάλει προς τα έξω τα μεγάλα «διαμάντια».
Πρεμιέρα: 20 Νοεμβρίου 2013 στις 22.00 στο κινηματοθέατρο Τριανόν – Παρουσία του σκηνοθέτη Andrea Segre αλλά και του δημοφιλούς μουσικού Vinicio Capossela.
Και κάποιες πληροφορίες ακόμα στη συνέντευξη του σκηνοθέτη στο site musicpaper.gr
Πήγα στην πρεμιέρα με δύο φίλους μου. Πολύ ωραίο ήταν το ντοκυμαντέρ. Μιλησε ο σκηνοθέτης, ο άλλος ο μουσικός Vinicio Capossela, είχαν έρθει ο Πάππος, ο Κορακάκης, ο Ναπολέων, ο άλλος ο μπουζουξής που φαίνεται στο 0:35 (πάντα ξεχνάω ποιος είναι, πολύγνωστη φυσιογνωμία βέβαια) και άλλοι ακόμα. Κάποια πράγματα βάβαια δεν μου πολυάρεσαν αλλά είναι καθαρά θέμα γούστου και όχι ατελειών. Σε γενικές γραμμές, είχε να κάνει με το ρεμπέτικο και την ανάπτυξή του ανάλογα με την οικονομική κατάσταση της κοινωνίας. Δεν είναι μια συνηθισμένη παρουσίαση τραγουδιών ή πληροφοριών (δεν ξέρω αν έγινα σαφής) αλλά μια διαφορετικού τύπου έρευνα γυρίζοντας στις ταβέρνες, μιλώντας με μουσικούς αλλά και προσπαθώντας να σκιαγραφήσει την οικονομία και το πως επηρρεάζει τις μουσικές μας επιλογές. Ηταν πολύ καλό και αξίζει να το δει κανείς. Σήμερα νομίζω παίζεται στο Γυάλινο Θέατρο.
Eυχαριστούμε Σωτήρη :-). Τα αρνητικά που δε σου άρεσαν ήταν θέμα κινηματογραφικών σκηνών και άποψης για την κινηματογραφική εικόνα ή κάτι που παραμόρφωνε το ρεμπέτικο;
Απλώς πιστεύω ότι θα μπορούσε να εμβαθύνει κι άλλο σε πιο <<μουσικά>> θέματα. Είχε να κάνει κυρίως με την σημερινή κοινωνία και το πως εκτυλίσσεται το ρεμπέτικο μέσα σε αυτήν. Δεν λέω πως είχε ελλείψεις, αλλά θα μπορούσε να έχει και αξιόλογες προσθήκες. Χώρις να θέλω να προσβάλλω, δεν μου άρεσε η συμμετοχή της Καίτης Ντάλη. Δεν ξέρω τι γνώμες υπάρχουν για την τραγουδίστρια αυτή, αλλά προσωπικά δεν μου αρέσει και ήταν ένα αρνητικό που έχω να παρατηρήσω. Όπως όμως αναφέρω και στο προηγούμενο μήνυμα, είναι καθαρά θέμα γούστου και όχι ατέλειας.
Σίγουρα είναι μία ιδιαίτερη τραγουδίστρια η κα Ντάλη. Εμένα μου αρέσει πάρα πολύ όπως τα λέει. Την είχα πετύχει κάποτε στην Βικτώρια με μπουζούκι τον Θύμιο Στουραϊτη. Καταλαβαίνετε τι γινόταν!!!
Κάπου στο βίντεο στιγμιαία είδα και την Σοφία Εμφιετζή!!!