Η συναυλία του 15ου σεμιναρίου για το ρεμπέτικο στη Σκύρο
Σάββατο 20 Ιουλίου, 2024.
Ειδική αναφορά στον Μ. Χιώτη.
Η συναυλία του 15ου σεμιναρίου για το ρεμπέτικο στη Σκύρο
Σάββατο 20 Ιουλίου, 2024.
Ειδική αναφορά στον Μ. Χιώτη.
Η συναυλία αυτή, που μεταδόθηκε live, θεωρήθηκε απ’ τους διοργανωτές ως το σημαντικότερο δρώμενο της όλης εκδήλωσης. Η τοποθέτηση των συμμετεχόντων ατόμων στο χώρο πραγματοποιήθηκε μετά από προσεκτική αξιολόγηση του καθενός, με τους κατά τεκμήριον καλύτερους στην πρώτη σειρά και τις επόμενες σειρές καθισμάτων να φιλοξενούν τους υπόλοιπους συμμετέχοντες / -ουσες. Στον κάθε ένα συμμετέχοντα / -ουσα υποδείχτηκε ένα συγκεκριμένο κάθισμα σε μία συγκεκριμένη σειρά. Αν κάποιοι που με γνωρίζουν και ξέρουν ότι συμμετείχα και εγώ, ψάξουν να αναγνωρίσουν και εμένα, θα με διακρίνουν (με κάποια δυσκολία βέβαια) καθισμένον στο τελευταίο προς τα έξω κάθισμα της τελευταίας σειράς, όπου και μου υποδείχτηκε να καθίσω (γαλάζιο μπλουζάκι).
Αασαχχχχ…ρε Νικόλα. !!!
Δεν τρέχει τίποτα, Νικόλα μου, τη σειρά μου την ξέρω, δεν θα την καθορίσει ο / η όποιος / -α υπεύθυνος / -η οποιουδήποτε σεμιναρίου για το ρεμπέτικο ή για οτιδήποτε άλλο. Ένα παράδειγμα: Το 2013 είχα συμμετάσχει σε μία ομάδα, στον Άγιο Λαυρέντιο, όπου Ευγένιος Βούλγαρης και Δημήτρης Μυστακίδης δίδαξαν μελωδία και συνοδεία στα τραγούδια σμυρναίικου ύφους του μεσοπολέμου. Στο τελείωμα των μαθημάτων βγάλαμε και μίαν αναμνηστική φωτογραφία μπροστά απ’ το (μη λειτουργούν) καφενείο της πλατείας. Οι δάσκαλοι, Ευγένιος δεξιά και Μήτσος αριστερά, κάθισαν έξω έξω. Τις θέσεις ημών των συμμετασχόντων υπέδειξε ο Ευγένιος. Αυτός με το πολίτικο λαούτο, στη μέση, είναι η ταπεινότητά μου.
Εγώ θα σχολιάσω ότι μου φαίνεται εντελώς κουφό να υποδεικνύει κάποιος στον καθένα πού να κάτσει. Σίγουρα, όταν παίζουν πολλά όργανα (ή και λίγα ακόμη) υπάρχει κάποια διάταξη που να εξυπηρετεί καλύτερα, αλλά μέχρις εκεί. Αν μάλιστα δε μιλάμε για πραγματικό παίξιμο αλλά για στήσιμο αναμνηστικής φωτογραφίας, ένας λόγος παραπάνω.
Δεν συμφωνώ καθόλου, Περικλή μου. Όταν παίζουν πολλά όργανα, αυτόκλητα παρουσιάζεται η ανάγκη να τοποθετηθούν οι παίζοντες κατά την αξία του καθενός οργανοπαίκτη. Δεν είναι δυνατόν ένας π.χ. νεαρός, πρόσφατα προσληφθείς στην ορχήστρα, οργανοπαίκτης να τοποθετηθεί στη μέση, αν το συγκρότημα φωτογραφηθεί σε μία σειρά. Στη μέση κάθεται ο αρχηγός του συγκροτήματος ή, αν δεν υπάρχει αρχηγός, ο πιο καταξιωμένος οργανοπαίκτης. Στο στήσιμο, τώρα, αναμνηστικής φωτογραφίας, και εκεί πρέπει να καταδειχθεί η θέση του καθενός φωτογραφιζομένου. Δεν πρόκειται για μία παρέα φίλων, που κληθείσα να φωτογραφηθεί, μαζεύτηκε κοντά και φωτογραφήθηκε. Πρόκειται για ένα επαγγελματικό συγκρότημα και η θέση του καθενός μέλους του σε αυτό, πρέπει να καταδεικνύεται.
Και κάτι ακόμα, παραπέρα: Ακόμα και στο στήσιμο αναμνηστικής φωτογραφίας, ή μάλλον ειδικά τότε, πρέπει να καταδειχτούν οι «αρχαιότητες», όπως αυτές διαμορφώνονται από τις σχέσεις μεταξύ των επί μέρους συμμετεχόντων.
και η αφεντιά μου πίσω σας🙂 τι ωραίο σεμινάριο
Πάντως, οκ προφανώς πιστευω δεν χωράνε ιεραρχίες σε τέτοιες καταστάσεις αλλά προσωπικά το μόνο που μου έχει συμβεί είναι μάλλον το αντίθετο.
Σε σεμινάριο παραδοσιακού βιολιού στο Λονδίνο που οι άλλοι ήταν Εγγλέζοι και νέοι στο είδος, ο Γκουβέντας μου 'πε : “Αλέξανδρε τράβα πίσω να τους μαζευεις”
Όντως οι πιο απαιτητικές θέσεις στο σύνολο είναι οι πιο απομακρυσμένες απο αυτόν που ηγείται οπότε αν ήταν να μπει κάποιος συγκεκριμένος εκεί , θα ήταν αυτός που μπορεί να συμμετέχει παρά την απόσταση.
Μάλλον αυτό θα έγινε κ. Νίκο
Κοίτα να δεις σύμπτωση
Και μετά από τόσα χρόνια εδώ…
Αγαπημένε,καρδιακέ, και επιστήθιε φίλε μου Νίκο.Ο καταλληλότερος για να σου απαντήσει,θα ήταν ο ίδιος ο Σπύρος, αλλά λόγω του λυπηρού οικογενειακού θέματος του, δεν αναφέρθηκε τίποτα από σεβασμό προφανώς.Στο ταξίδι μας γυρνώντας το συζητήσαμε και οι δυο μας, και σου ανέφερα , ότι η δική μου αίσθηση δεν ήταν αυτή που περιγράφεις.Για τις ανάγκες των συναυλιών καθορίζονται οι θέσεις, και για την ανάγκη της βιντεοσκόπησης - μετάδοσης , πάλι καθορίζονται οι θέσεις αλλιώς όμως.Η φετινή χρονιά ήταν αφιερωμένη στον Μανώλη Χιώτη, όπου και οι δεξιοτεχνικές απαιτήσεις αυξημένες.Και αυτό γιατί ο Χιώτης, ακόμα και πριν του οκταχόρδου,ήταν ένας εξαιρετικός,και ψαγμένος μουσικός,με δύσκολες μουσικές φράσεις,όπου η δεξιοτεχνία είναι σε υψηλά επίπεδα.Παρατήρησα λοιπόν ότι αρκετοί συμμετέχοντες ,σε αρκετά σημεία, άφηναν το όργανο τους, και δεν έπαιζαν δύσκολες φράσεις, για τον κίνδυνο του φάλτσου, και δυσάρεστου αποτελέσματος. Μπορεί αυτό να ήταν παράγοντας,- όπως υποθέτω - της κατάδειξης θέσεως , δεδομένου δεν θα ήταν ωραίο άνθρωποι να αφήνουν το όργανο εμφανώς.Αλλά γιατί συνδυάζουμε την θέση με την καταξίωση και το κύρος; Σε ρεμπέτικο σεμινάριο είμαστε,φίλοι όλοι, και όχι στρατός,με σιδηρά πειθαρχεία και εμφανή κατάδειξη ανωτερότητας και κατωτερότητας . Εμένα μου έχει κάνει εντύπωση κάτι άλλο, που δεν συνάδει με τα συμπεράσματα σου.Όταν πέρσι σε συνάντησαν,η Ήβη,ο Τζενκίς,ο Κόλλια,η Όλγα, κλποί σημαντικοί μουσικοί,με τι θέρμη, σεβασμό, και ειλικρινή αυθόρμητη αγάπη σε χαιρέτησαν.Δεν συζητάω για τον Σπύρο,τον Γιώργο,την Φωτεινή, αυτό ήταν δεδομένο.Το ίδια συνέβη και φέτος, μαζί με άλλους που πέρσι δεν ήταν.Η Αντελίνα,η Νάντια με θέρμη έπεσαν στην αγκαλιά σου.Αυτο για εμένα είναι το ζητούμενο.Όχι η οποία καρέκλα κάποια στιγμή.Ακόμα και θα το πω δημοσίως χωρίς να πάρω την άδεια του,ο Σπύρος σε ανύποπτο χρόνο και στιγμή,μου έχει εκμυστηρεύθηκε, το πόσο σε υπολογίζει, για τις γνώσεις σου,το πάθος σου,την προσωπικότητα σου.Μπορεί να βγάζεις κάποια πικρία,( ανούσια, χωρίς λόγο ύπαρξης κατά την γνώμη μου), αλλά είσαι και θα είσαι πάντα ο ΠΟΛΊΤΗΣ!!! της καρδιάς μας.
Όχι, Αλέξανδρέ μου, δεν έγινε αυτό. Ο Γκουβέντας είχε το λόγο του και στον εξήγησε, εδώ δεν εξηγήθηκε τίποτα απολύτως, απλά υποδείχτηκαν οι θέσεις όλων των συμμετεχόντων.
Πράγματι, απ’ τα καλύτερα που έχω συμμετάσχει!
Πάντως αν είχα δυνατότητα να ξαναδω και να παίξω με τον Cengiz hoca, με χαρά θα καθόμουν και στη λάτζα του μαγαζιού
Αφού δεν εξηγήθηκε απολύτως τίποτα και απλά υποδείχθησαν οι θέσεις πώς βγάλατε το συμπέρασμα ότι η τοποθέτηση των ατόμων έγινε με προσεκτική αξιολόγηση του καθενός και στις πρώτες θέσεις έκατσαν οι καλύτεροι?
Γιατί δεν μας είπαν κάτι σαν «Καθίστε όπου θέλετε». Όταν ο διοργανωτής ξοδεύει χρόνο για να υποδείξει στον καθένα κάποια συγκεκριμένη θέση, κάπου σκοπεύει. Ψάχνοντας με το μυαλουδάκι μου για το προς ποιάν άραγε κατεύθυνση να πήγε η σκέψη των διοργανωτών, δεν μου ήρθε στο νου κάποια άλλη, διαφορετική αιτία και επιπλέον, από τη θέση στην οποία βρέθηκα, είχα την άνεση να παρακολουθήσω και να ακούσω τους «συναδέλφους μου>» της τελευταίας σειράς. Σχεδόν όλοι, απλά έκαναν ότι έπαιζαν. Για τραγούδι, ούτε λόγος.
Συγνώμη ρε παιδιά, γίνεται ένα σεμινάριο που εκ των πραγμάτων είναι σημαντικό. Έχει μια ιστορία, γίνεται εδώ και 15 χρόνια. Και καθόμαστε και μιλάμε για τις θέσεις και το που κάθισε ο καθένας;
Πιο σημαντικό είναι να μάθουμε, όσοι δεν είμαστε εκεί, το τι ειπώθηκε, αν υπάρχει κάτι νέο που ανακοινώθηκε και γιατί ήταν ή όχι πετυχημένο.
Ακριβώς γι αυτόν τον συγκεκριμένο λόγο, Λουκά μου, δημοσίευσα τα παραπάνω. Ακριβώς επειδή, τα τελευταία 15 χρόνια, είμαι ένας από τους μόνιμα συμμετέχοντες και το πονάω το σεμινάριο, θεώρησα ότι οι όποιες (κατά την δική μου άποψη βέβαια, πώς αλλιώς; ) μη σωστά στοχευμένες κινήσεις πρέπει, και αυτές, να επισημαίνονται.
Νίκο μου… δεν θα κρίνω αν αυτό που λες ήταν σωστό ή λάθος -δεν ήμουν ούτως ή άλλως εκεί- αλλά τόσα χρόνια πηγαίνεις στο σεμινάριο και ξέρω πόσο πολύ εκτιμάται η παρουσία σου εκεί!
Αν κάτι δεν σου άρεσε και κάποιες κινήσεις σου φάνηκαν μη σωστά στοχευμένες, νομίζω θα ήταν καλύτερα αν δεν το έχεις κάνει ήδη, να το συζητήσεις ευθέως με τον κ. Σπύρο ο οποίος είμαι σίγουρος ότι θα σε ακούσει και θα σου απαντήσει στους προβληματισμούς σου…
Αυτό που γνωρίζω εγώ είναι ότι από το 2013 που είχα συμμετάσχει πρώτη φορά στο σεμινάριο (είχα πάει και το 2014, 2016 και 2019), υποδεικνύονται συγκεκριμένες θέσεις στους μουσικούς - προσωπικά δεν με ενόχλησε ποτέ αυτό. Απλά τότε, λόγω του μεγαλύτερου χώρου που γινόταν η συναυλία, δεν υπήρχαν διαφορετικές σειρές. Τα τελευταία χρόνια απ’ όσο έχω καταλάβει η συναυλία γίνεται σε μικρότερο χώρο και άρα οι μουσικοί αναγκάζονται να κάθονται σε διαφορετικές σειρές…
Το σεμινάριο ήταν απολύτως πετυχημένο.Άνθρωποι ήρθαν σε επαφή με την μουσική και τα τραγούδια του Μανώλη Χιώτη, όπου τον ήξεραν μόνο από “τις περασμένες μου αγάπες” , και το “με κυνηγούν τα αδέρφια σου”. Ακούστηκαν διαφορετικά πράγματα,και θεωρώ πως ο στόχος επιτεύχθηκε, γιατί σε ένα σεμινάριο δεν μπορείς να γίνεις “Χιώτης”, μπορεί όμως να σου ανοίξει τον ορίζοντα και να ψαχτείς διαφορετικά.
Σε προηγούμενο θέμα που έκλεισε, είπα ότι ανυπομονώ, να βρεθώ πάλι με την Ήβη και τον Τζενκίς.
Το αποτέλεσμα παρακάτω , θεωρώ ότι έρχεται από τα σεμινάρια που παρακολουθούν τα παιδιά χρόνια τώρα.
Καλά, η Ήβη δεν έχει ανάγκη για παραπάνω επαίνους, εμείς θα της τους χαρίσουμε όμως! Και πολλά μπράβο και στον Τζενγκίζ!
Η καλύτερη φράση από όλες όσες χρησιμοποίησες Νίκο!
Ο Νίκος ο Πολίτης είναι για όλους μας ένα τεράστιο κεφάλαιο!