Είμαι ένας τούρκος ερασιτέχνης που γουστάρει την ελληνική μουσική. Είχα γράψει αυτά τα λόγια όταν μάθαινα ελληνικά. Εννοείται με βοήθησαν δύο φίλες (η μια είναι η Χαρουλα Τσαλπαρα) σε διορθώσεις των στίχων και στο arrangement.
Η ιστορία είναι για ένα αγόρι που ερωτεύτηκε με μια κοπέλα αλλά η κοπέλα λέει "Σε βλέπω σαν φιλο` Νομίζω ότι εμείς όλα τα αγόρια έχουμε πάθει αυτό τουλαχιστον μία φορά στην ζωή μας. Το τέλος του 2020 το ηχογράφησα αλλά αυτήν την φορά το έκανα με καλύτερο τρόπο:
__
Οι στίχοι:
Στο friendzone με έχεις βάλει
Μα εγώ σε θέλω πάλι
Μαζί μου είσαι μουλάρι
Και τα χείλη σου ντουβάρι
Μα εγώ σου ‘κανα δώρα
λες πως φιλοί ‘μαστε τώρα
Πότε θα το δεις βρε Κάτια;
Έχεις τόσο ωραία μάτια
Χορωδία:
Ρε ποιήματα σου γράφω
Ωχ, περνώ ζωή εν τάφω
Μες’ τα όνειρ σε βλέπω
Και μεθώ και σκάω μπάφο
Λες και είσαι από χρυσάφι
Θες ποιήματα του Καβάφη
Σε άλλους χρεώνεις λάθη
Και θα μείνεις στο ράφι
Μ΄εμένα σ ήθελε η μοίρα
Του κάτσες με μία μπύρα
Είν’ τα δάκρυα πλημύρρα
Call me όταν θα μείνεις χήρα
Κάπως στους στίχους «σκόνταφτα» εδώ κι εκεί και νομίζω πως θα μπορούσαν να δουλευτούν περισσότερο ανά περίπτωση. Π.χ. στο ρεφρέν (ωραίο το «περνώ ζωή εν τάφω»!), θα μου άρεσε να τηρείται η ομοιοκαταληξία σε όλο το τετράστιχο (το «βλέπω» μένει ορφανό και εκτός ομοιοκαταληξίας…). Θα αντικαθιστούσα, ας πούμε, τον στίχο «μεσ’ στα όνειρα σε βλέπω» ως εξής:
Ρε ποιήματα σου γράφω
Ωχ, περνώ ζωή εν τάφω Κι όμως δεν σε διαγράφω
Και μεθώ και σκάω μπάφο
Κι εμένα μου άρεσε σε γενικές γραμμές η προσπάθεια.
Συμφωνώ με τις παραπάνω επισημάνσεις, εκτός από αυτήν:
Εμένα μ’ άρεσε αυτή η προσποίηση στην ομοιοκαταληξία, άλλο περιμένεις κι άλλο σου βγαίνει!
Και άλλες τέτοιες εκπλήξεις είχε το τραγούδι. Το ίδιο το κεντρικό στιχάκι «…και σκάω μπάφο» έρχεται από κει που δεν το περιμένεις.
Επίσης, η μουσική παραπέμπει σε ρεμπέτικα ακούσματα και άρα και σε ρεμπέτικη γλώσσα, αλλά αντ’ αυτού ακούμε συγχρονα ζωντανά προφορικά ελληνικά, με όλες τις αγγλικούρες τύπου φρεντζόουν που στον καιρό του ρεμπέτικου θα ήταν πιθανώς τούρκικες λέξεις. Το «και μεθώ και σκάω μπάφο» πριν 80-100 χρόνια θα το λέγανε «για σένανε [___] πίνω και μαστουρώνω»!
Όλα αυτά θα μπορούσαν να εκληφθούν και ως ατέλειες (ασυνέπειες), αλλά εμένα μ’ άρεσαν και τις αναφέρω θετικά.
Κατ’αρχήν φίλε μου έκανες μια τίμια προσπάθεια μουσικά, και μπράβο στην Χαρούλα που σε στήριξε.
Αλλά ρε παιδιά, καθόμαστε και ψειρίζουμε την γλώσσα και την ρίμα όταν ο άνθρωπος τώρα μαθαίνει ελληνικά; Εμένα περισσότερο με απασχολεί που ακόμα δεν μπορούμε να δεχτούμε ότι μια κοπέλα έχει δικαίωμα να αρνηθεί μια σχέση, αλλά αντίθετα εμείς έχουμε για κάποιο λόγο δικαίωμα πάνω της. Με αποτέλεσμα αμέσως μετά την απόρριψη οι ερωτικές εξομολογήσεις να μετατρέπονται σε κατηγόριες και βρισιές και κατάρες…
σε ευχαριστώ φίλε. ήθελα να βάλω εκπλήξεις στους στίχους με λίγη ειρωνεία
ασ πούμε όταν λέω σε 2 γράμμες σαγαπω τρελαίνομαι, πεθαίνω για σένα σε άλλες επομένες να πω `θα πάω την φίλη σου αφού είναι πιο όμορφη’ ξέρωγω
νομίζω δεν θα πάρεις τον σκόπο του κομματίου έτσι. εννοείται καθένας με τα γουστα του και εγώ κάνω την πλάκα μου γενικα με το friendzone και τα βάσανα του (είχα πάθει κατι τετοια πολλές φορές)
νομίζω ως ένας Ελληνας ξέρεις τον Ναζιμ Χικμετ που έλεγε “αφού εσύ αγαπάς το μηλο, και το μηλο πρέπει να σ αγαπάει;”
σχετικά με την άρνηση, γενικοτερα οι κοπέλες δεν αρνιούνται αλλά λένε “σε βλέπω σαν φίλο” και εδώ τονίζω αυτό
Φίλε μου τον ξέρω τον Χικμέτ και τον αγαπάω πολύ! Δυστυχώς δεν βρήκα ολόκληρο το ποίημα, αλλά μήπως μιλάει για συναίνεση; Και αφού πιάσαμε τα φρούτα, μια παροιμία λέει “έχει κι αλλού πορτοκαλιές που κάνουν πορτοκάλια”.
Αυτό η θεωρία με το λεγόμενο “friendzone” είναι πολύ προβληματικό. Κατ’αρχήν μια χαρά φιλία μπορεί να υπάρχει, και δεύτερον πρέπει να μάθουμε να δεχόμαστε και να σεβόμαστε την απόρριψη -γιατί αλλιώς αναγκάζουμε τις κοπέλες να το λένε έμμεσα και μαλακά για να μην δεχτούν επίθεση.
Καλά, κάτι τέτοιους ψυχολογικούς εκβιασμούς κατά κανόνα ο Έλληνας, άντρας ή γυναίκα, τους μαθαίνει από τη μάνα του. Αχ αυτό το παιδί, να με πεθάνει θέλει: δεν τρώει / δε διαβάζει / όλο γυρίζει με γρατζουνισμένα γόνατα…
εδώ το ξανά τονίζω, το φριεντζον, “που σε βλέπω σαν φίλο” δεν μας φαίνεται σαν απίρριψη και σκεφτόμαστε “ρε φίλε αν της κάνω αυτό ίσως” και μέσα μας κρατούμε αυτήν την μίκρη ελπίδα που μας τρώει… κάτα την γνώμη μου η καλύτερη απάντηση θα ήταν “δεν με τραβάς σαν άντρα” ξερωγω
Σε ευχαριστώ πολύ για το ποίημα! Θα προσπαθήσω να βρω μια κατανοητή μετάφραση.
Δεν είναι τόσο απλό το ζήτημα, γιατί στην παραμικρή απόρριψη αρχίζει ο πόλεμος (όπως έκανες κι εσύ στους στίχους σου). Βασικά πρέπει να αναγνωρίσουμε το προνόμιό μας και να το ξεπεράσουμε, ρίξε μια ματιά εδώ:
Νομίζω φίλε Νικόλα είσαι λίγο αυστηρός.Δεν φαίνονται τόσο καυστικοί οι στίχοι τουλάχιστον σε μένα.Δεν βγάζουν μίσος απλά μια δόση χιούμορ.Δηλαδή το θα μείνεις στο ράφι δεν νομίζω να το λέει σαν κατάρα.
Μερικά τα βρίσκω λίγο υπερβολικά. Το γεγονός ότι ξεκινούν σχολιάζοντας κείμενα απίστευτης καφρίλας και πρωτογονισμού δε σημαίνει ότι μόνο κάφροι και πρωτόγονοι (με άλλα λόγια μισογύνηδες) μπορεί να νιώσουν έτσι.
Για παράδειγμα κάποιος έγραψε ότι φίλος με γυναίκα γίνεται ο άντρας μόνο αν εκείνη «δε βλέπεται». Μπορούμε να το μεταφράσουμε «μόνο αν δε του προκαλεί ερωτική έλξη». Διατυπωμένο έτσι, δεν το βρίσκω φαλλοκρατικό: αν σε τραβάει ερωτικά, η φιλία μαζί της μπορεί να είναι βασανιστική (ή μάλλον: αυτό που εμπράκτως εκδηλώνεται σαν φιλία αλλά από κάτω, τουλάχιστον για τον άντρα, κρύβει κάτι άλλο), αν δε σε τραβάει εκλείπει ένα βάσανο από τη μέση.
Θα μου πεις: άμα βασανίζεσαι, βρες τρόπο να το διαχειριστείς αντί να το βγάζεις με μίσος, οργή, επιθετικότητα κλπ. εναντίον της υποτιθέμενης φίλης σου, αλλιώς τι διάολο φίλη την έχεις; Σίγουρα, αλλά το ίδιο το συναίσθημα (προν φτάσουμε στο πώς το διαχειρίζεσαι) το βρίσκω μέσα στα όρια του φυσιολογικού.
Εξίσου φυσιολογικό βρίσκω το να αισθάνεται κανείς άσχημα μετά από μια απόρριψη: ταπεινωμένος, πληγωμένος… Ισχύει και για άλλες απορρίψεις εκτός από την ερωτική. Απαιτεί κι αυτό ώριμη διαχείριση, αλλιώς καληνύχτα, αλλά από μόνο του σαν συναίσθημα δεν είναι καταδικαστέο.
Φίλε Νίκο, εύχομαι δεν γνωρίζεις αυτό το εξυπνο αγόρι που έγραψε το πρώτο κείμενο. Διαφωνώ με ό,τι λέει απολύτως! Νομίζω αυτός στάζει αντριλίκι όλη την μέρα και κυκλοφορεί με σπαθί του σκληρό! γεια βρε Πέτρο Τατσόπουλε!
Κατ’ αρχήν η σκέψη μου δεν είναι έτσι, ούτε γενικά για το φριεντζονε ούτε στο τραγούδι. Έγώ είμαι κατά του φριεντζονε, όχι της απόρριψης. Όταν υπάρχει φριεντζονε δεν είναι απόρριψη. Η απόρριψη θα ήταν αν μου πει μια -δεν σε θέλω- Αλλά προσπαθούν να γίνουν ευξενικες και αυτή η ευγένεια σκοτώνει πολλά πράματα.
Εντάξει, στο τραγούδι κατακρίνω την κοπέλα με λίγα βαριά λόγια αλλά ξέρεις τι παθαίνει ένας στο φριεντζονε.
Ας πούμε την κοπέλα την θες, ενώ αυτή δεν σκέφτεται τίποτα μαζί σου. Ό,τι και αν κάνεις δεν βγαίνεις από το φριεντζονε. Αυτή δεν σου λέει κάτι που σημαίνει άρνηση (μόνο ακούς φίλοι είμαστε) αλλά της αρέσει κι η παρέα σου, επειδή γουστάρει που την φλερτάρεις και κάνεις κομπλιμέντα κτλ. Εσύ σκέφτεσαι σαν έχεις ελπίδα ακόμα, αυξάνεις τον βαθμό των κινήσεων ελπίζοντας επιτυχία. (Πιστεύω και οι κοπέλες ξέρουν ότι θα συμβεί αυτό)
Στο τέλος σε πιάνουν νεύρα επειδή μένεις με άδειο χέρι από τόση ταλαιπωρία και βάσανα.
έτσι πάει και το κομμάτι, πρώτα λέει τα βάσανα και τα παράπονά του, μέτα κατακρίνει την κοπέλα με κοροϊδία, επιπλέον κοροϊδεύει και με εαυτον του ακόμα.
Φυσικά σε πιάνουν νεύρα. Όμως το μεγαλύτερο μέρος αυτής της ιστορίας γίνεται μες στο μυαλό του αγοριού: κάτι που σημαίνει… (=νομίζεις ότι σημαίνει), επειδή γουστάρει… (=νομίζεις ότι είναι επειδή γουστάρει), εσύ σκέφτεσαι…
Τα αντικειμενικά γεγονότα είναι ότι:
έχεις δικαίωμα να έλκεσαι ερωτικά από μια γυναίκα και να τρέφεις ελπίδες, καθώς και να κάνεις προσπάθειες προσέγγισης μέσα στα όρια του ανθρώπινου σεβασμού
εκείνη έχει δικαίωμα να μην έλκεται ερωτικά από σένα αλλά να σε συμπαθεί παρά ταύτα
όμως αυτό είναι μια δύσκολη κατάσταση με λεπτές ισορροπίες, πιθανότατα αδιέξοδη.
Αυτό είναι που φταίει για τα νεύρα σου, και όχι η κοπέλα.
Μα η κοπέλα δείχνει ότι δεν ενδιαφέρεται ακριβώς λόγω του ότι δεν προχωράει το θέμα. Φτάνει αυτό! Γιατί να πιέσουμε καταστάσεις ενώ και εμείς οι ίδιοι αντιλαμβανόμαστε ότι δεν έχουν κάτι να δώσουν; Το φριεντζόουν είναι καθαρά υπόθεση του άντρα… αν πρέπει σώνει και καλά να ΄΄κατηγορήσουμε΄΄ κάποιον για αυτή την κατάσταση, αυτοί είμαστε εμείς
