Σκηνοθεσία Καρανικόλα, για τη ζωή κάποιων Ελλήνων στη πόλη Βούπερταλ, εδώ κοντά σε μένα.
Το “Παράδοξον” με ένα τετραμελές σχήμα (Εγώ, η Δανάη, ο δικός μας Μούλτι-κούλτι στο τρίχορδο και ο “παππούς” με κιθάρα), ακούγεται στο ραδιόφωνο στη πρώτη σκηνή και παίζει ζωντανά, συνοδεύοντας τη νύφη στη ταβέρνα στο τέλος, και την πρωταγωνίστρια στη “ζεϊμπεκιά” της, στη τελευταία σκηνή του έργου.
Όλοι οι ηθοποιοί ήταν ερασιτέχνες.
Μeine Gruppe “Paradoxon” (Formation 4 Musiker) hat die Musik des Filmes gemacht. Die live Szenen bei der Hochzeit, den Zeimpekiko am Ende und das Lied im Radio in der erste Szene.
Γεννήθηκα και μεγάλωσα στο Wuppertal. Νοσταλγώ τα μέρη που δείχνει αλλά οι Έλληνες δεν ζουν (πλέον) όπως οι πρωταγωνιστές του έργου. 30-40 χρόνια πριν; Να το δεχτώ. Δεν ξέρω τι ήθελε να δείξει το δίδυμο σεναριογράφου-σκηνοθέτη (ότι οιΈλληνες είναι αχάριστοι και απροσάρμοστοι στην γερμανική κοινωνία; ότι ο νους τους είναι μόνο στο sex και στο τζόγο; ότι όλοι είναι μπεκρήδες και κλεφτρόνια κλπ; Μια (μάλλον αποτυχημένη) έκδοση του “Ρεμπέτικου” αλα Γερμανία;). Μια πολύ μικρή μερίδα Ελλήνων μπορεί ακόμα να ζει έτσι (στην Ελλάδα ίσως έχει και ανθρώπους που ζούνε ακόμα πιο άθλια). Να μη σου πω ότι όλο το έργο ήταν κουραστικό (γιαυτό ζητώ συγνώμη που δεν κατάφερα να το δω ως το τέλος). Το τραγούδι στην εισαγωγή του έργου, όπως ακούστηκε από το ραδιόφωνο, σας αδικούσε. Δυστυχώς η εντύπωση που έχει σχηματιστεί για την ελληνική μουσική (βλέπε μπουζούκια) είναι ότι παίζεται μόνο σε συνδυασμό με μεθύσια και σπασίματα. Συγχαρητήρια πάντως για τις προσπάθειές σας και καλό κουράγιο στη συνέχεια.
Φίλε Luke, την ίδια γνώμη με τη δική σου είχαν και οι περισσότεροι Έλληνες, οι οποίοι είδαν το έργο στη “πρώτη” του στο Βούπερταλ κι εν μέρει τους καταλαβαίνω.
Περίμεναν να δουν ένα έργο που να τονίζει τη προκοπή τους, ίσως ένα έργο παρόμοιο με το “Γάμο αλα Ελληνικά”, ένα έργο που να τους κάνει περήφανους και σε κάθε περίπτωση όχι ένα έργο στενάχωρο, όπως αυτό.
Ο Καρανικόλας όμως, αποφάσισε να κάνει ένα στενάχωρο έργο, γκρίζο και βαρύ. Σίγουρα θα είχε τους λόγους του. Δεν περιγράφει όμως τη ζωή των εν Βούπερταλ Ελλήνων αλλά μιάς και μοναδικής γυναίκας που ψάχνεται (οικονομικά, συναισθηματικά, υπαρξιακά…) και μαζί της δείχνει το πολύ καμμιά δεκαριά άτομα ακόμα.
Σε μιά τέτοια “ατμόσφαιρα” κινήθηκα κι εγώ πριν 16 χρόνια, εδώ δίπλα στο Μπόχουμ, ξέρεις… και γνωρίζω Έλληνες (δεν αποτελούν πλέον την πλειοψηφία, όπως ίσως πριν 30 χρόνια) που κινούνται ακόμα σε τέτοια “μέρη”: Δωμάτια μίζερα πνιγμένα στα τσιγάρα, ζωή γύρω από το εστιατώριο και το βράδυ στις ρουλέτες και τα ζάρια, στραβά τα Ελληνικά - θεόστραβα τα γερμανικά…
Απλά, όταν οι άνθρωποι κάνουν προκοπή και γεμίσει η τσέπη τους, αποκτούν άλλες συνήθειες, πιο καθώς πρέπει, συχνάζουν σε άλλα μέρη και δεν βλέπουν το “περιθώριο” γιατί δεν το συναντούν. Αυτό όμως δε παύει να υπάρχει!
